De Schijf van 5: Tomorrow

De Schijf uitstellen tot morgen? Neuh! Ik moest morgen iets doen dat ik al een week aan het uitstellen ben. Dat is het schrijven van een Schijnwerper op Golden Beat Years en dat wordt voor jullie als 'achterblijvers' een verse Hoesbui. Het uitstel was verleidelijk. Ik had net een top vijf opgesteld, komt Peter met een fijne suggestie. Om een lang verhaal kort te maken: Deze Schijf van 5 gaat zich al schrijvende ontwikkelen...

Als je vrouw bij een verkeersongeval is omgekomen en je twee kinderen verliest bij een brand, heb je alle recht om uit te schreeuwen: ,,Waar is morgen?". Roy Orbison doet het op de flip van het nét te vrolijke 'Twinkle Toes' uit eind 1966. 'Where Is Tomorrow?' is Orbison ten voeten uit. Zo'n sentimentele ballade waarin zijn huilerige stem mooi uitkomt.

'Kiss Tomorrow Goodbye' moet nog verder inwerken, maar de suggestie van Barrie Webb & OPMC van Peter trekt mijn top vijf overhoop. Een merkwaardig ding, dat 'Live For Tomorrow, Harry Jones' uit 1970. Het begint met 'Live For Tomorrow', een wat trieste ballade. Als dat afgelopen is, slaat het om naar hoempapa en zingt Barrie een volksliedje. Een wonderlijk schoon moment is als de dames het 'Live For Tomorrow' inzetten, terwijl Barrie zich houterig door het repetitieve 'Harry Jones' heen werkt. Het geeft mij iedere keer kippevel!

Dan haantje de middelste, op drie staat vandaag Atomic Rooster met 'Tomorrow Night' uit 1971. Volgens het hoesje van de Engelse heruitgave uit 1980 zou Atomic Rooster de grondlegger van de Britse hardrock zijn. Als Led Zeppelin A is en Black Sabbath B, dan is Atomic Rooster inderdaad C. Het flitsende gitaarspel van de eerste met het indrukwekkende bas- en middenlandschap van de Brummies. Hoewel 'Tomorrow Night' hier niet verder dan 38 kwam, was het in Engeland de eerste van twee top tien-hits. 'Devil's Answer' ga ik vast nog eens ruimte bieden, maar dat kan wel 2013 worden!

Het gevecht om de eerste en de tweede plek is nog steeds gaande. Maar ach... The Beatles hebben al zo vaak op 1 gestaan dat ik vast geen hoog oplopende ruzie krijg met Sir Paul en Ringo als ik ze op 2 zet. Maar het is wel een revolutionair nummer. 'Tomorrow Never Knows' is het slotstuk van de langspeler 'Revolver' uit laat 1965. Van Paul is bekend dat hij toendertijd zonder al te drastische ingrepen incognito over straat kon. Hij bezocht in zijn vrije tijd undergroundclubs. Vermoedelijk heeft hij zijn indrukken overgebracht op John.

Hoe dan ook: Teruggedraaide tapes waren ongehoord in die tijd. Dankzij The Beatles ging de wereld binnen een paar maanden massaal aan de psychedelische geluidseffecten. De honderden monniken als koor ging niet door, maar nog steeds is het een monument!

Nee, de nummer 1 is niet beter. Qua gevoel zijn ze voor mij even sterk. En omdat 'Maybe Tomorrow' van The Iveys genoeg lof heeft gekregen op Soul-xotica, kies ik vandaag voor Earth & Fire. In 2006 had ik nog een speciale ervaring. Ik had net Big L ontdekt, de commerciële voortzetting van Wonderful Radio London. Deze klonk lekker obscuur in mono en een schommelige zender. En zo komt Earth & Fire voorbij. Als ik al niet zielsveel van 'Maybe Tomorrow Maybe Tonight' (1973) hield, dan was dat bij deze wel gebeurd. In mono is het namelijk nóg meer een klap in het gezicht...

Peter kwam ook nog met een idee voor een volgende hilarische Schijf, helaas had de redactie net het nieuwe thema vastgesteld. We gaan volgende week onfatsoenlijk doen met geluiden en nare luchtjes van het produkt 'menselijk lichaam': Boeren, scheten, kotsen en onsmakelijke geluiden met de mond. Hijgen valt daar niet onder, die doen we nog een keertje apart. Er mag meegekotst... euh... meegedacht worden!