Nou, bijvoorbeeld weer eens gaan werken aan '1 Seizoen', de schets van een verhaal waaraan ik maanden geleden ben begonnen. Omdat ik vandaag via Marianne even toegang tot internet heb, kan ik jullie mee laten delen in het eerste deel uit hoofdstuk 1...
Voor hem was het gruwelijk ontwaken op deze vrijdagmiddag. Stap je uit het broeiende nest dat 'je bed' heet, ontdek je dat je gisteravond je laatste koffiefilter hebt gebruikt. En dat terwijl je de oude net in de groene container hebt gedeponeerd. Dan kun je nog zoveel pakken koffie in huis hebben, maar dan zal je toch je hut moeten verlaten om filters te kopen. En zo loopt hij de stad door. Knorrende maag, want zonder koffie ook geen ontbijt. Maar vooral dat eerste is een ramp. Wakker worden en dan geen koffie. Een catastrofe voor onze vriend. Hoewel het zonder de broodnodige caffeïne gelijk staat aan een pelgrimstocht naar Santiage De Compostella, woont hij slechts op tien minuten afstand lopen van de supermarkt. Minder dan vijf minuten met de fiets, wanneer je een boete wilt riskeren door in winkelgebied te fietsen. Achteraf gezien had hij dat risico graag voor lief genomen. Het is gelukkig niet druk in de buurtsuper, zodat hij snel weer buiten in het zonnetje staat. Hij doet een greep in de boodschappentas en vist een rol koekjes eruit. De koffie laat immers nog even op zich wachten, zijn maag kan intussen wel gevoed worden. Hij opent een rol met theekransjes met chocolade en suikertjes, pakt er vijf uit en gooit de rest terug in de plastic zak. Als hij thuiskomt, zullen de overige koekjes de oorspronkelijke verpakking hebben verruild voor de tas, maar dat is een zorg van later. Hij wandelt terug naar de winkelzone en hoort dan een r&b-ruis uit de speakers van een mobiele telefoon. Hoe die kids van dat slechte geluid kunnen genieten, kan hij als hifi-freak nauwelijks voorstellen. Drie meisjes fietsen naast elkaar langs hem heen. Verkeersregels moeten hoognodig terug in het onderwijspakket, bedenkt hij zich met een glimlach, maar dan... Hij blijft stokstijf staan en zijn mond valt open. Voor zijn ogen is het een en al roze. En niet zomaar roze... Knalroze satijn! Bij iedere langzame trap op de pedalen verandert iets van de stof op de rug van reliëf en veroorzaakt een nog diepere roze streep. Hij laat van schrik zijn koekje vallen en staart de meisjes na.
Als hij nu zijn fiets bij zich had gehad, was hij in hetzelfde slakkentempo achter de meisjes aangefietst, onder het genot van de hoestende geluiden uit de gsm. Dan was hij ze gevolgd, dwars door de winkelstraat. De schreeuw om 'meer blauw op straat'is nog niet volledig in Den Haag doorgedrongen, want ongemerkt haalt het trio de andere zijde van de promenade. Niet dat hij ze een boete had gegund. Nee, hooguit een wijsvinger en dan verder lopen. Jammer. Nu raakt hij ze binnen anderhalve minuut volledig uit het oog. Onwennig kauwt hij verder op de koekjes. Hij is nu halverwege de winkelstraat. Na even stil te hebben gestaan, had hij de looppas erin gezet. Hij had de rijwieldames gemakkelijk kunnen bijhouden, maar dat kon immers in de gaten lopen. Desalniettemin had hij zo doorgestapt dat hij nog lang van die roze rug kon genieten. Ziet hij ze daar heel in de verte dezelfde woonwijk binnenfietsen waar hijzelf eveneens residentie houdt? Gelukkig is de stad klein genoeg om elkaar weer tegen te komen, zeker wanneer je in dezelfde wijk woont. Als ze al rookt, zal ze ook geregeld haar sigaretten halen bij de snackbar waar hij tegeonver woont. Als hij dat zou weten, zou hij plaatsnemen in de vensterbank en gewoon twee dagen lang wachten totdat hij die roze rug opnieuw zou zien...
Het hele verhaal moet ergens voor 2021 in boekvorm verschijnen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten