Om maar met de deur in huis te vallen: Ik ben nooit zo kapot geweest van Roxy Music. In Mossley had ik even de eerste elpee van Roxy Music, maar vond hem toen té moeilijk. Jaren later ben ik die iets beter gaan waarderen, maar van een Grote Liefde is geen sprake. Alsof Lou Reed (vanwege de decadentie) leadzanger is geworden bij King Crimson, dat sinds jaar en dag door Nicky Chinn en Mike Chapman wordt geproduceerd. Over de 'Avalon'-periode hoef ik het niet te hebben? Toch staat één album hoog in mijn lijst met favoriete elpees: 'Siren' uit 1975.
Okay, toch even iets over de zeikerige wegwerppop van de Roxies uit de begin jaren tachtig. Folkrockveteraan Richard Thompson (ex-Fairport Convention) werd eens in een interview gevraagd of hij zichzelf wilde vergelijken met een andere artiest. Thompson merkte droogjes op dat hij vooral als zichzelf klonk, want wie wil er nu klinken als Roxy Music?
Ook een leuk verhaal is dat van Brian Eno. Verlegen als hij was op het podium, zo'n ego was het in de band. Ferry en Eno gunden elkaar niet het licht in de ogen. Toch zorgde Eno zélf voor het ontslag. De hoge heren van Island bezochten eens een optreden van de groep. Ze wilden natuurlijk ook handjes schudden met de toetsenist die haastig naar de kleedkamer was gegaan. Op het moment dat de band met de bobo's dat vertrek binnengaan, ligt Eno languit op een bank met zijn heerlijkheid te spelen.
Ten tijde van 'Siren' is zijn plaats ingenomen door Eddie Jobson. Die zat eerder bij King Crimson en zou later bij UK en Asia spelen. Ook Ferry doet iets met keyboards op het album.
Ik zweer al jaren bij Engelse vinylpersingen vanwege het mooie laag en midden en dit is er zo eentje. Openingstrack 'Love Is The Drug' met dat klassieke intro. Je voelt het grind tegen je voorhoofd spatten als Ferry optrekt met zijn sportwagen. De eerste drumroffel is een aanslag op de trommelvliezen. Maar het kent ook zeldzaam mooie albumtracks als 'End Of The Line' en 'Sentimental Fool' waarin Roxy Music klinkt als een dynamische symforockband. De 'no-nonsense'-rockafsluiter 'Just Another High' heeft vandaag in mijn hoofd gewoond en dat was geen straf.
En dan die wonderschone hoes, met dank aan Jerry Hall. Als solist was Ferry aanvankelijk een coverkoning, maar had ook in de privésfeer een neus voor tweedehands...
Als Roxy Music nu nóóit 'Flesh And Blood' en 'Avalon' had gemaakt, dan had ik hen tot mijn favoriete bands gerekend, maar vooral die laatste is onvergeeflijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten