Singles round-up: april 4

Het publiceren gaat momenteel met horten en stoten, maar zolang ik op 30 berichten sta op Koninginnedag ben ik tevreden. Vrijdag valt het nog mee qua weer, een paar buien gehad en bovenal lekker gefietst. Tijdens mijn verblijf in Bunnik is een nieuwe modem gearriveerd en deze moet ik nog altijd aansluiten. Er staat op de doos dat dit binnen twee weken moet gebeuren maar dat zal wel niet zo'n vaart lopen? Dan is het kwart voor elf op vrijdagavond en besluit Ziggo dat het lang genoeg heeft gewacht. Een hoop gestress maar een half uur later ben ik alweer online en begin de seventies-show een kwartier later. Voor gisteren heb ik op de Buienradar gekeken en deze belooft plechtig dat het tot twee uur nagenoeg droog zal blijven en daarna de kraan in de lucht wordt opengedraaid. Welnu, om twee uur ben ik al ruim op weg naar huis en moet concluderen dat het gedurende de hele dag buiig is geweest met flinke opklaringen tussendoor. Na de show van gisteravond heb ik niet meer de fut om te publiceren en zo is het opeens zondagmiddag. Laat me aftrappen met het derde deel van de singles van donderdag.

* The Righteous Brothers- Unchained Melody (Duitsland, Metronome, 1965)
Eigenlijk heb ik deze al in de jaren negentig-persing zoals deze een nieuwe hit is geweest, maar nog altijd reken ik dit origineel als een 'new addition'. Dat geldt overigens ook voor 'You've Lost That Lovin' Feelin' als ik deze in een originele uitdossing tegenkom. Het mag duidelijk zijn dat ik beide nummers van The Righteous Brothers al talloze keren heb. Net even gecheckt en, ja, buiten de 1990-persing heb ik 'Unchained Melody ook als flip van 'Feelin' op de BR-single uit de jaren tachtig. Wat kan ik voor zinnigs zeggen over de plaat? Het is domweg één van de grootste momenten in de popmuziek, voor mij op gelijke hoogte met bijvoorbeeld 'God Only Knows' van The Beach Boys. Je gaat nog niet in het gelid staan of buigt je hoofd en vouwt de handen. Maar het is nooit ver verwijderd van dat moment. En het heeft warempel ook The Righteous Brothers op de b-kant en niet ene of andere instrumentale stoplap. 'Hung On You' leunt tegen 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' aan van die andere nep-broers en is méér Phil Spector dan de a-kant. Uiteraard is deze single gewoon voor de Gele Bak.

* Tommy Roe- Sing Along With Me (NL, Artone, 1967)
Waar word ik nog steeds blij van na vijfendertig jaar verzamelen? Welnu, de volgende single. Een plaatje van Tommy Roe dat ik nog nooit eerder heb gezien of gehoord. Nederlands fotohoesje in een prachtige staat en met het prijskaartje van één euro. Dat zijn het soort platen waar ik helemaal voor ga, ook al weet ik niet wat ik muzikaal kan verwachten. Het is een opvolger van 'Sweet Pea' en dat heb ik altijd een leuk plaatje gevonden. Het dreigt in marstempo te gaan dankzij de drums in het intro maar dan is het opeens heel erg 1967. Een heel lief popliedje dat altijd goed smaakt. De b-kant heeft het nummertje gekregen van de eerste eigenaar en dus geef ik 'Nightime' ook een kans. Dat is ietsje meer folkrock maar opnieuw onweerstaanbaar. Eigenlijk de betere kant als je het mij vraagt. In Uffelte gaat de zon zelfs weer schijnen met dit kantje.

* Rufus- Tell Me Something Good (NL, Probe, 1974)
Ik heb zowel singles van Rufus in de Blauwe Bak als in de Gele en de hits eindigen vaak in de laatste, terwijl ik ook wel eens twijfels heb bij de Blauwe Bak-aanwinsten. Chaka Khan heeft natuurlijk een zeer markante stem, maar muzikaal vind ik het al snel neigen naar de rock. Dat geldt ook voor dit heerlijke 'Tell Me Something Good'. Een compositie van Stevie Wonder compleet met 'talking box'. Het is een lekker plaatje maar ik reken dit toch gewoon tot de Gele Bak. Dat de plaat geen fotohoesje heeft, is een tijdelijk 'probleem'. Ik kom vast nog wel eens een upgrade tegen.

* Barry Sadler Staff Sergeant U.S. Army Special Forces- The Ballad Of The Green Berets (Duitsland, RCA Victor, 1966)
Niet een beetje fout, maar vooruit maar! Of... heb ik deze single al? Ik begin te twijfelen en ga dus kijken in de digitale kaartenbak. Ja, ik heb hem wel, maar niet met fotohoes. Dit is dus een upgrade.

* Gary Shearston- Without A Song (UK, Charisma, 1974)
De laatste van het kwartet singles die ik op woensdag heb gekocht bij Van Der Laan in Steenwijk. Ook veruit de meest interessante single die ik heb kunnen vinden. Het is de opvolger van 'I Get A Kick Out Of You' en dat is vooral een plaatje met een persoonlijke herinnering. Het is de tijd van het eindexamenjaar LEAO en het begin van de Golfoorlog. 'Without A Song' klinkt meteen als meer van hetzelfde. Softrock met tinkelende akoestische gitaren en een orkest op de achtergrond plus Shearston's typische stem. Het is geen hoogvlieger maar een zeer welkome aanvulling.

* Nancy Sinatra & Lee Hazlewood- Some Velvet Morning (US, Boots, 1967, re: 2020)
Gisteren was het Record Store Day maar dat heb ik nooit uitgebreid gevierd. Niet door een platenzaak te bezoeken en platen te kopen. In 2020 is Record Store Day opgesplitst in drie zaterdagen in augustus, september en oktober vanwege de maatregelen in de wereld en toen heb ik drie radioshows gedaan met RSD--'exclusives'. Deze van Nancy Sinatra heeft een sticker van 'Black Friday', want ook dat heb je nog. Zelf kijk ik al stiekem uit naar 'International 45 Day' dat op de vierde mei is. Uiteraard geen dag die je uitbundig gaat vieren in ons land, maar vanwege de combinatie '4-5' toch wel speciaal voor de singlesverzamelaars. In januari 2023 bezoek ik voor de eerste keer de platenwinkel binnen Van Der Veen, hét warenhuis van Assen. Dan hou ik deze al in mijn handen maar twijfel bij de prijs. Deze twijfel speelt ook afgelopen donderdag, maar vooruit... het is een erg bijzonder nummer. Ik meen op het etiket iets te lezen van 'Blac' en hoop dat dit slaat op het vinyl. Nee, het houdt verband met 'Black Friday' want helaas is het vinyl besmeurd met bruine verf. Muzikaal is het een meesterwerkje. Het is niet zozeer een duet als wel Lee die zingt over een ingebeeld persoon en dat Nancy de rol van deze persoon speelt. Tegen het einde wisselen de twee werelden zich af en dat maakt het geheel 'psychedelisch' zonder dat er 'phasing' aan te pas hoeft te komen. Magisch moment. Op de flip staat een versie van The Kinks' 'Tired Of Waiting For You' dat Nancy en Lee in 1968 aan de tape hebben toevertrouwd. Het lijkt niet eerder te zijn uitgebracht. Het profiteert van de melodie van The Kinks. De opname klinkt een beetje 'onaf'. Lee heeft betere dagen gehad en de percussie gaat even flink in de fout. Een curieuze opname om het zachtjes uit te drukken.

* Ray Stevens- Turn Your Radio On (NL, CBS, 1971)
Een beetje een vervolg op het verhaaltje bij Tommy Roe, hoewel ik over het algemeen niet heel enthousiast wordt van Ray Stevens. 'Turn Your Radio' leunt tegen 'Cotton Fields' aan en tot en met het eerste refrein hoor ik nog geen studio-gimmicks. Na dat eerste refrein heb ik er eigenlijk ook wel weer genoeg van en dat effect heb ik bij meerdere singles van Ray Stevens.

* Lally Stott- Chirpy Chirpy Cheep Cheep (NL, Philips, 1971)
Deze man heb ik onlangs nog genoemd in de 'Singles round-up' als ik een single van Mike Logan heb. Logan en Stott maken deel uit van The Motowns, oorspronkelijk een Engelse band welke erg succesvol is in Italië. Lally schrijft 'Chirpy Chirpy Cheep Cheep' dat wordt opgepikt door een team van Italiaanse songschrijvers en producenten en deze laten het weer uitvoeren door het Schotse Middle Of The Road. Lally probeert zo serieus mogelijk in de lens van de camera te kijken maar ook hij weet dat zijn imago als topmuzikant op het spel wordt gezet. Je moet maar ervoor durven uit te komen dat je deze prul hebt geschreven. Enfin, ik had deze single nog niet en dus heet ik meneer Stott van harte welkom in de bakken. Toch moet ik bekennen dat ik hem liever in de versie van Middle Of The Road hoor.

* Bobby Vinton- Sealed With A Kiss (NL, Epic, 1972)
Goed gegokt want ik blijk alleen 'Hurt' te hebben van Vinton. Misschien komt het door Nancy & Lee maar het is moeilijk om enthousiast te worden over bepaalde platen. Nu is 'Sealed With A Kiss' op zichzelf een prachtig nummer alleen heeft het zelden zo zielloos geklonken als in Vinton's uitvoering.

* Dinah Washington- Make Me A Present Of You (US, Mercury, 1958)
Tot slot heb ik nog twee, hopelijk, stampers uit de jaren vijftig. Stampen met Dinah? Welnu, ik heb een jaren vijftig-single van Dinah in de Blauwe Bak staan, maar daar komt 'Make Me A Present Of You' niet terecht. Een fraai nummer, dat wel, maar geen potentie voor de soul-collectie. 'All Of Me' is dat evenmin, maar wel een mooie aanwinst als witte promo.

* Jo Jo Williams- Rock 'N' Roll Boogie (UK, Mr. C., 1959, re: 1982)
Zelf had ik de plaat nooit geïdentificeerd als een Engelse persing maar ik zie dit als ik de plaat zoek op 45cat. Oorspronkelijk van 1959 met 'All Pretty Wimmins' als a-kant, maar voor de Engelse persing uit 1982 zijn de kanten omgedraaid. 'Black rock & roll', is de beschrijving van dit plaatje, De boogie rockt zoals de titel doet vermoeden. 'All Pretty Wimmins' is meer bluesy maar is op zichzelf niets bijzonders. Niet bijzonder genoeg voor de Blauwe Bak.