'Niet normaal maken wat niet normaal is'. Deze woorden spreekt de jarige Jop van vandaag tijdens de Dodenherdenking in 2020. Een uitgelezen kans om vandaag dus andermaal terug te gaan naar het uiterst merkwaardige jaar 2020. Een jaar met gemengde gevoelens. Ik denk dat ik me in 2021 meer 'opgesloten' heb gevoeld dan in 2020 maar toch blijft het een raar jaar. Zoals ik eerder heb geschreven op deze praatpaal voel ik in de zomer van 2019 al dat 'er iets aankomt'. Sinds de vakantie is alles opeens 'voor het laatst', terwijl ik optimistisch in het leven sta en niet verwacht dat ik binnen een jaar de pijp zal uit gaan. Als 2020 aanbreekt, heb ik nog altijd dat gevoel hoewel ik er totaal geen vinger op kan leggen wat het zal zijn of worden. Er komt een verandering aan en eentje die ik liever niet heb, dat is alles wat ik weet. Als ik een paar weken later een relletje heb op het werk en een paar weekjes vrijaf moet nemen, merk ik pas hoezeer ik toe ben aan een beetje rust. Ik kan deze tijd mooi benutten om te ontdekken wat de verandering gaat zijn en waarom ik hier zo tegenop kijk. Na een paar weken moet ik concluderen dat ik het nog altijd niet weet en dat langer thuis rondhangen ook geen zin heeft. Ik ga aan het werk als 'Unfair' van het Franse Deleo onze 'Record Of The Week' is op Wolfman Radio en dit is één van de nummers welke meteen het gevoel oproept van deze rare tijd. Hoewel Baudet in de Kamer het reeds over een virusuitbraak in China heeft gehad, ziet de rest nog niet het nut in van een debat. Het is pas de zondag ná de eerste persconferentie als ik me realiseer wat er aan de hand is. Is dit waar ik tegenop heb gehikt?
Ik hoor de vrijdag wel iets over een virus, maar het hoe en wat is me niet duidelijk. De persconferentie heb ik gemist en op zaterdag heb ik niemand gesproken. Ik ga de zondagmiddag een blokje om fietsen en hoewel het niet het mooiste weer is, vallen de lege straten me wel op. 's Avonds kijk ik rond op het internet en zie dan 'dat je vooral thuis moet blijven'. De post gaat echter onvermoeibaar door en er zit warempel in het begin zelfs een stijgende lijn in! Je ziet dat verjaardagsfeestjes worden afgezegd en dat een kaartje toch persoonlijker is dan een whatsapp berichtje. De reden van mijn eerdere afwezigheid en de 'fittie' met de chef houdt verband met het feit dat ik een vast contract kan krijgen bij het postbedrijf. Normaal gesproken zou iedereen enthousiast reageren maar ik heb mijn bedenkingen. Deze zullen achteraf gezien terecht zijn en ik smeek een jaar later de sociale werkvoorziening om me te bevrijden uit deze situatie. Daar heb ik geen seconde spijt van gekregen! Hoewel we maar 'gewoon' postbode zijn, hebben we opeens een essentieel beroep. Ik word die eerste weken gillend gek want ik kan niet tegen de stilte op straat. Het is overal voortdurend alsof het zondagmorgen is. Een enkeling die naar de kerk gaat of bij familie op bezoek en verder uitgestorven. Ik ken mensen die het héérlijk vinden maar voor mij klopt het niet. Zeker niet op een doordeweekse dag in de spits. Gelukkig duurt die eerste lockdown niet heel erg lang en gaat twee maanden later het land weer heel voorzichtig van slot.
'Het is nooit dom om vragen te stellen', is iets dat ik ooit heb geleerd. Als journalist móet je vragen en het liefste ook nog doorvragen. 'Waarom dan? Waarom dan? Waarom dan?', als een jengelende kleuter. Ik zie iets aftekenen dat terecht vragen oproept. Maar... dan komt het probleem: Je mag geen vragen stellen. Braaf 'ja en amen' zeggen en het narratief volgen. Sorry, maar dan ben ik nog net teveel journalist voor en dus leg ik al snel mijn oor te luister bij experts die wél tekst en uitleg willen geven. Die tegelijk ook weer worden 'gecanceld' en buiten de media worden gehouden. Het is al met al een gekke gewaarwording. Dan kondigt Viruswaanzin de eerste demonstratie aan in Den Haag. Ik heb contact met iemand in Meppel maar die besluit 'last minute' niet te gaan. De demo is zaterdagavond ook al afgelast en eventuele bezoekers gaan op persoonlijke titel. Dat is het eerste slagveld geweest waarvan er nog vele zullen volgen. Ik volg in 2020 een aantal demo's via livestreams maar ben zelf nergens aanwezig. Het probleem is dat alles ver weg is en dat ik niet gemakkelijk kan 'ontsnappen' als het uit de hand loopt. Het heeft overigens ook niets gescheeld of ik was op de grote demo in Berlijn geweest in augustus 2020.
In de zomer komt het leven weer op gang en gaan ook de campings weer open. Toch begrijp ik van sommige campings dat het gebruik van sanitair aan allerhande regels is gebonden en daar heb ik geen zin in. Bovendien is openbaar vervoer alleen voor essentiële reizen en daar reken ik een vakantie in Oost-Groningen niet bij. Ik heb even het plan om met mijn tent op een camping in Ruinen te gaan staan. Ik kan dan immers thuis douchen als ik dat wil. en hoef niet eerst met de bus of trein ergens naartoe. Als de vakantie in zicht komt, wordt er gesproken over een storm op de dinsdag. Dat gaat mijn oude trouwe tentje niet verdragen en dan besluit ik om op de fiets naar Warnsveld te gaan en een paar nachten in een bed & breakfast te gaan. De woensdag heb ik de wind in de rug naar huis en met de naweeën van de storm fietst dat héérlijk! De vakantie zelf is verre van ideaal maar het is roeien met de riemen die ik heb. De vriendelijke eigenaresse staat er wel op dat ik iedere keer bij binnenkomst mijn handen ontsmet. Enfin, dat heb ik dus maar gedaan voor drie dagen. Daarna ook nooit weer!
Ik kijk anno 2024 nog wel eens naar herhalingen van programma's die zich afspelen in 2020 en 2021 en verbaas me over de krankzinnige maatregelen die (naar we nu weten) totaal geen bijdrage hebben geleverd aan de voorkoming van dit of dat. In september 2020 moet je bijvoorbeeld nog een formulier invullen als je een ijsje wilt halen bij een snackbar. Qua gevallen is het even stabiel, maar ja.. het griepseizoen begint altijd in oktober en zal ook dus dit jaar weer...? En warempel, de gevallen gaan weer omhoog in oktober en november en een maand later is het weer crisis ten top. Een beetje voorspelbaar. Met de kerst mag je een maximum aantal bezoekers over de vloer hebben. Mijn zus heeft al aangegeven dat 'mem' helemaal voor mij alleen is tijdens de kerst en toch moet ik verstek laten gaan. We hebben het extra druk in de week voor kerst en ben afgepeigerd. De dag na Tweede Kerstdag moet ik opnieuw aan het werk en besluit thuis te blijven, ook omdat er sneeuw en gladheid wordt voorspeld.
'Niet normaal maken wat niet normaal is'. Het geeft ons, wappies, even een sprankje hoop. Kan de Koning nog een verandering teweeg brengen? Helaas. We weten over een fotoshoot dat hij openlijk de spot drijft met de maatregelen, maar eenmaal in dienst geeft hij groen licht voor alle plannen die worden ingediend. En dus blijven we 'vechten'. Ikzelf nog op afstand en vooral door met mensen in discussie te gaan. Ik ga niet op de trein naar Den Haag om me aldaar murw te laten slaan door een ME-er. In 2021 ben ik dan eindelijk bij een 'veilige' demonstratie dichtbij huis welke gigantisch uit de klauwen zal lopen. Dat is voer voor de volgende aflevering van 'het concert'.
Over twee weken ga ik beginnen met een wekelijkse serie genaamd 'De symfonie des levens' met daarin wekelijks een bloedmooie plaat uit een bepaald jaar. Ik begin over twee weken met 1975 en eindig de symfonie vijftig weken later met 2024. Als er iets van een verhaaltje bij komt over het jaar dan zal dat vooral over muziek gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten