Week Spot Kwartet: week 14

Over naar de orde van de dag? Ja, vooruit, ik ga nu het Week Spot Kwartet publiceren. Vanavond doe ik vanaf elf uur een zeer speciale 'Do The 45' met verrassend weinig soul maar met méér groovy deuntjes. Ik heb vijftig singles gezocht uit de 'algemene' bakken die in 2008 en 2009 deel uitmaakten van mijn Blauwe Bak. 'Expect the unexpected', zou ik zo willen zeggen. Vandaag heb ik dus een bijzonder rustige dag gehad buiten het reinigen van de fiets en mezelf. Morgenmiddag is het minder warm maar nog altijd fraai weer. Wellicht dat ik dan wel ben te porren voor een buitenactiviteit. Omdat ik nog wat video's moet inhalen van de afgelopen week denk ik dat ik daarmee vervolg na 'Do The 45' en dat een bericht blijft liggen. Ik kijk over mijn schouder naar de Week Spots uit deze week in de jaren 2020 tot en met 2023.

2020: Don't Lead Me On - Ed Townsend (1965)
De rondgang door de Gele Bak leert me dat ik in 2009 van mening ben dat een 'soul'-plaat hard en snel moet zijn. Ik heb dan geen oog en oor voor 'beat ballads'. Dat zal pas een plek krijgen als ik kennis heb gemaakt met Mark. Sindsdien ben ik verslingerd geraakt aan het subgenre. Van Ed Townsend heb ik recent nog een andere single kunnen toevoegen maar mijns inziens haalt die het niet bij dit schitterende 'Don't Lead Me On'. Het heeft wel een rijk arrangement en dat geldt eveneens voor dit schijfje. Wellicht dat dit een extra lading voor me heeft sinds dat het onderdeel is van een vervreemdende tijd en dat de 'nieuwe' niets minder is dan 'Lead Me On'.

2021: Time Waits For No One - The Friends Of Distinction (1970)
Bij dit plaatje bevind ik me vreemd genoeg opeens op Kolderveen. Daar bezorg ik met name op zaterdag de post. In 2021 ben ik er dan, geloof ik, al een tijdje uit. Ik zie nu pas op het label dat het is geschreven door de heren Sedaka en Greenfield. Nooit opgevallen! The Friends Of Distinction is de 5th Dimension van RCA in die tijd en niet alles van de groep is even interessant. 'Time Waits For No One' bezit de juiste sfeer voor mij om door te stoten naar de Gele Bak.

2022: World - James Brown (1969)
Van de ene crisis in de andere. Dat is al enkele jaren het geval en ook in 2022. De laatste maatregelen zijn nog niet afgeschaft of het slagveld in Oekraïne vindt plaats. Voor mij een goede reden om in week 14 af te vragen waar het naartoe gaat met de 'world'. Welnu, de crises blijven elkaar gewoon opvolgen. Mark is 'vergeten' om afgelopen kerst een '5-4-3-2-1' te doen en ik ben daar op zichzelf niet zo rouwig om. 'World' zit echter in de '5-4-3-2-1' van 2021 en arriveert begin 2022. Ik vind het persoonlijk één van de meer soulvolle James Brown-platen uit de jaren zestig, zeker voor wat betreft de hits.

2023: My God Has A Telephone - Flying Stars Of Brooklyn/Aaron Frazer (2017)
Ik herinner me de release van deze plaat nog erg goed. Het is de eerste keer dat ik van Colemine hoor en hoewel ik dan al een tijdje 'into' gospel ben, hik ik er een beetje tegenop om een splinternieuwe gospelplaat te kopen. Nadat ik in 2022 de knullige coverversie door Nina & Jeji Kapela heb gekocht, wordt het eens tijd voor het origineel. Colemine heeft dan net een nieuwe oplage geperst als Aaron Frazer en met een fraai fotohoesje. Bij de laatste draaibeurt, twee weken geleden, moet ik echter concluderen dat ik de plaat een keertje teveel heb gehoord.