Een leven met Mike

Als ik zondagavond bij thuiskomst Facebook aanklik en het eerste bericht zie, val ik even stil. Ik wist wel dat hij al jaren lang vocht tegen de kanker en dat het voorlopig even afgelopen zou zijn met zijn 'optredens'. Deze optredens waren vaak voor de camera op zijn woonboot en deze deelde hij met ons op Facebook. Het is zaterdag dodenherdenking maar het lijkt deze week ook van toepassing op Soul-xotica. De Engelse vriend wil geen begrafenis maar heeft 'ons' gevraagd vrijdag een toast te willen uitbrengen op zijn leven. Ik drink uiteraard niet meer maar zal donderdag of vrijdag zijn leven vieren met een berichtje. Vanmiddag belt mijn broer me voor de verjaardag. 'Je hebt vast wel gehoord dat Mike Pinder is overleden'. Nee, dat had ik niet gehoord. Een beetje bizar want ik ben vorig jaar zomer lid geworden van een Facebook-groep van fans van Mike Pinder, ook om eventueel op de hoogte te worden gebracht als de beste man dit leven verlaat. Ik heb sinds woensdag wel een aantal foto's voorbij zien komen, maar niets over het feit dat hij ons is ontvallen. Mike Pinder, de laatste van de originele bezetting van The Moody Blues, is woensdag overleden. Hij is 82 jaar oud geworden.

Wie zijn er nu nog in leven? Dat is een volgende vraag van mijn broer. Welnu, dat zijn de 'jongeren' van de band: Justin Hayward en John Lodge. Drummer Graeme Edge is in november 2021 overleden, fluitist Ray Thomas een paar jaar eerder. Denny Laine, de eerste zanger van The Moody Blues ten tijde van 'Go Now', is in december overleden. Bassist Clint Warwick (eigenlijk Albert Eccles) is reeds in 2004 op 63-jarige leeftijd ons ontvallen. Het is de bedoeling dat John Lodge meteen al toetreedt tot de band maar deze besluit eerst zijn opleiding af te maken en is pas vanaf 1966 een vast bandlid. Dezelfde tijd dat Denny Laine het schip verlaat en Justin Hayward het roer overneemt. O ja, Patrick Moraz leeft ook nog. Hij is in de jaren tachtig de toetsenist maar staat niet erg hoog aangeschreven bij Moody Blues-fans. Als hij de groep heeft verlaten, sleept hij ze voor het gerecht vanwege achterstallige betalingen waar hij eigenlijk helemaal geen recht op heeft. Michael Thomas Pinder is al jaren de 'vergeten' Moody. Er zijn hele naties die de Moodies hebben leren kennen in de jaren tachtig en negentig en dus helemaal weglopen met Justin en John. Het is echter Mike Pinder die op een indrukwekkende manier een verandering in de muziek heeft voortgebracht.

Het begint allemaal met een bedrijfskantine in Birmingham. Dat heeft sinds jaar en dag een piano staan zodat een getalenteerd personeelslid zijn collega's kan vermaken tijdens de lunch. Dat bedrijf laat zich overtuigen van een nieuw toetseninstrument. Iets dat wellicht de toekomst gaat worden van de klaviermuziek. Het schaft een mellotron aan maar het ding staat sindsdien stof te happen. Bij een piano hoef je alleen maar het deksel op te tillen en je vingers op de toetsen te zetten. Er is niemand binnen het bedrijf die weet hoe je de mellotron moet bespelen. De mellotron wordt vlak na de oorlog geïntroduceerd en is feitelijk al totaal geflopt en achterhaald als Mike een goed bod uitbrengt voor het instrument. Een mellotron werkt met banden met daarop een monotoon geluid. Met het klavier wordt de band versneld of vertraagd. Vandaar dat de tonen van een mellotron hoekig klinken als bij een kerkorgel. Een paar jaar later zal de Moog-synthesizer haar intrede maken in de muziek. Toch heeft rond die tijd menig zichzelf respecterende toetsenist eveneens een mellotron aangeschaft. Denk daarbij aan Rick Wakeman in David Bowie's 'Space Oddity' maar ook onze eigen Earth & Fire met onder andere 'Memories'. In de jaren tachtig heeft Orchestral Manoeuvres In The Dark een hoofdrol voor de mellotron in 'Maid Of Orleans'. Zelfs in de jaren negentig horen we een mellotron in 'Exit Music For A Film' van Radiohead (op het album 'OK Computer'). Wat als....?

Als Mike Pinder het niet eens zou zijn geworden met het bedrijf of kort daarop had besloten de mellotron als meubelstuk in zijn woonkamer te zetten? Dan hadden we de bovenstaande voorbeelden niet gehad of de nummers zouden heel anders hebben geklonken. De productie van de mellotron is zelfs al bijna opgegeven als Mike het instrument intensief gaat gebruiken. De eerste keer zal, volgens mij, op 'Love And Beauty' zijn geweest, een single van The Moody Blues uit 1967 welke het nooit heeft gehaald. Het instrument is ook prominent aanwezig op 'Nights In White Satin' en 'Tuesday Afternoon', de twee hitsingles van 'Days Of Future Passed'. Dat zal de mellotron een wedergeboorte gunnen. Mike zal de daaropvolgende decennia voor altijd verbonden zijn aan de fabriek van de instrumenten. Toch zullen de Moody Blues-leden soms hoofdpijn hebben gekregen van het instrument. Vooral tijdens de tournees in Amerika is het hopeloos. Omdat het instrument een Engelse netspanning heeft, moeten ze omvormers gebruiken in Amerika. 's Middags tijdens de soundcheck is er geen vuiltje aan de lucht. Als de duister is ingevallen en Amerika massaal de lampen heeft aangedaan, veroorzaakt dat een brom op de mellotron. Bovendien heb je op een Mini-Moog veel meer mogelijkheden dan met de oude mechanica van een mellotron. Veel andere bands zullen het instrument voornamelijk in de studio gebruiken.

Mike begint zijn werkzame leven bij Streetly in Birmingham, het bedrijf dat de eerste Engelse mellotrons zal ontwikkelen. Dat is eveneens hoe hij in contact komt met het bedrijf met de mellotron in de kantine. Hij gooit ook de 'grappige' geluidseffecten eruit en breidt de 'string tapes' uit voor een voller orkestgeluid. In 1963 wordt hij, na zijn dienstperiode, de pianist van El Riot & The Rebels met onder andere Ray Thomas en John Lodge. Als ik me niet vergis is El Riot & The Rebels de band die even in Hamburg heeft gespeeld en via de Engelse ambassade een lening moet afsluiten om weer terug in Engeland te komen. In 1964 haakt Lodge even af om zijn opleiding af te maken, maar gaan de overige twee verder met Denny Laine, Graeme Edge en Clint Warwick. Hoewel Denny Laine de voornaamste leadzanger is, schrijft Pinder veel van het vroege werk samen met Laine en zingt ook geregeld lead. In 1967 gaat Pinder de mellotron gebruiken. Als kind heeft hij al een fascinatie voor de ruimtevaart en dan krijgt hij de bijnaam 'Mickey The Moon Boy'. Hij kan dan ook helemaal 'los' op 'To Our Children's Children's Children' dat een testament moet zijn uit het jaar van de eerste maanlanding. Tegelijk raakt Pinder ook steeds verder verwikkeld in (oosterse) filosofie en 'down-to-earth' godsdienst. Met name op 'Seventh Sojourn' wordt pijnlijk duidelijk dat hij helemaal is afgedreven van de rock'n'roll.

In 1974 gaat The Moody Blues tijdens een optreden in Denemarken tijdelijk uit elkaar. De tournee wordt niet afgemaakt en de leden willen afzonderlijk soloplaten uitbrengen. Pinder brengt in 1976 het album 'The Promise' uit, een album dat voortborduurt op de grote thema's die hij op 'Seventh Sojourn' heeft behandeld. In 1977 gaan de leden aan de slag met het album 'Octave'. Hij levert 'One Step Into The Light' en levert wat keyboards voor een paar nummers. Na verloop van tijd komt Mike niet meer opdagen voor repetities en hij zal ook niet op de hoesfoto komen voor 'Octave'. Hij heeft besloten zich met zijn familie te vestigen in Californië. Hij verdwijnt helemaal uit de schijnwerpers en ik ontdek pas weer wat over zijn leven en welzijn als ik beschikking krijg over internet.

Mike maakt dan een aantal 'spoken word'-albums alsook muziek voor kinderen. Hij heeft drie zoons die allemaal actief zijn in de muziek. De jongste twee als The Pinder Brothers en daar heb ik al eens wat muziek van gehoord. Mike assisteert hen op toetsen op een aantal nummers. In 2018 wordt hij met de overige Moody Blues toegevoegd aan de Rock And Roll Hall Of Fame. Hij leed de laatste paar jaren aan dementie en is woensdag op 82-jarige leeftijd overleden in zijn huis in het noorden van Californië.