De show is net afgesloten en nu ben ik wel klaar om nog een berichtje te schrijven. Van 1969 naar 1996. Daarvoor hoef ik maar twee cijfers om te draaien. Waar 1995 het jaar van de hel en verdoemenis is geweest, daar is 1996 het jaar van het licht. Zowel letterlijk als figuurlijk als spiritueel. Op de vakopleiding zit ook een oud-Hell's Angel. Hij leert daar om timmerman te worden. Hij heeft het wilde leven afgesloten nadat de Here in zijn leven is gekomen. Nu getuigt hij van Gods woord en probeert zichzelf nuttig te maken voor de maatschappij als timmerman. Ik ga niet diep met hem in discussie maar hij ziet ongetwijfeld wel door welke periode ik ga in mijn leven. Hij zal het niet hebben gemerkt maar ik heb heel veel aan hem te danken. Ook ik raak weer geïnteresseerd in mijn 'roots'. De eventuele terugkeer naar de kerk voelt immers als 'thuis komen' want het is onderdeel van mijn opvoeding geweest. Toch ben ik in de eerste maanden van 1996 nog niet zo ver dat ik durf een kerk binnen te stappen of daar behoefte aan heb. Ik wil allereerst af van de duistere gedachten en weer gaan genieten van het leven. Daar ben ik goed in geslaagd! Het jaar 1996 is niet overal even licht geweest maar 26 jaar later licht net nog steeds op als een baken in mijn geschiedenis. Nadat ik vorig jaar 1996 heb mogen vieren in 'Het zilveren goud' ga ik nu in een paar alinea's door hetzelfde jaar.
Ik word 21 in 1996 en dat betekent dat ik officieel volwassen ben. Niet dat het een direct effect heeft, maar toch... Ik denk van mezelf in 1996 dat ik erg wereldwijs ben maar eigenlijk ken ik alles dat ik meen te kennen van een veilige afstand. De veilige cocon genaamd Jutrijp en Sneek, omringd door familie en goede vrienden. Een mogelijke vriendin komt in 1996 ook even om het hoekje kijken maar dat is van korte duur. Ik weet dat het egocentrisch zal klinken, maar ik ben in 1996 té druk met mezelf bezig om een liefde in mijn leven te dulden. Want één ding is me inmiddels wel duidelijk geworden: Als ik verliefd ben, dan is het ook voor de volle 200 procent en dan kan ik geen stoorzenders gebruiken. 1996 begint echter even duister als het jaar ervoor. Ik schrijf op de achterkant van stukjes versleten schuurpapier flarden van teksten. Ze zijn niet eens voor Horrible Dying bedoeld maar eerder voor mijn loopbaan als singer-songwriter. Dat blijft echter bij dromen en ik geloof dat de wereld mooier is geworden doordat deze teksten binnensmonds zijn gebleven. Horrible Dying doet in januari overigens een optreden in Gorredijk en ik ga mee, hetzij ditmaal als 'fan'. Het lidmaatschap en het management is dan al ten einde. De zondag na het concert moet ik opeens heel erg huilen zonder dat ik weet wat eraan scheelt. En huilen is al een unicum bij mij. Ik kan de huilbuien sinds 2009 stuk voor stuk herinneren. Ze zijn op één hand te tellen en nooit langer dan een minuut. Tijdens mijn alcoholische periode heb ik wel jankbuien maar die reken ik even niet mee. Op 1 februari 1996 ga ik naar de open dag van de schildersopleiding in Zwolle. De sociale dienst wil de opleiding bekostigen maar dan moet ik eerst de periode bij Intertec tot een goed einde brengen.
Dat kost geen moeite. Mijn ouders zien erop toe dat ik iedere dag op tijd naar de opleiding fiets en ik doe mijn uiterste best. Alleen is dat alles niet goed genoeg. Mijn werk is erg variabel. Als ik alle tijd van de wereld heb, lever ik ware kunstwerken af. Zodra er tijdsdruk op komt te staan, krijg ik de klus wel klaar maar is het ook een janboel. Slecht geschuurd, enorme lopers en meer van dat alles. Mét tijdsdruk kan ik het opeens niet meer zo goed organiseren in mijn hoofd. Waar kennen we dat van? Juist, de goede oude vertraagde motoriek komt weer eens om het hoekje kijken. Intertec kan me niets anders bieden dan een getuigschrift. Ik heb mijn best gedaan maar het is niet goed genoeg voor uitstroom naar regulier werk. Dan wordt gesuggereerd om een traject in te gaan voor de sociale werkplaats en dat ik wellicht als schilder aan de slag kan bij de werkvoorziening. Ik 'slaag' met vlag en wimpel voor de sociale werkvoorziening en kom op de wachtlijst. Dat kan nog jaren duren! Intussen is mijn consulente bezig met het vinden van een nieuwe functie voor het komende half jaar. Zij zorgt voor een droombaan: Ik mag een half jaar meedraaien op de redactie van het Sneeker Nieuwsblad. Ook mag ik in het najaar een avondcursus Journalistiek Schrijven volgen. Toch verknal ik het alles bijna een keer of drie. Journalist is in de jaren negentig nog een nobel beroep en ik kan op ene of andere manier niet al mijn vrijheid inleveren om in het keurslijf van een journalist mijn leven te vervolgen. Het lange haar is bijvoorbeeld heilig. Ook de feestjes, de Solex, concerten afstruinen, het sporadische jointje en teveel drank nuttigen. Dat alles moet ik laten varen als ik wil slagen in de journalistiek.
Toch sta ik in deze periode al een stuk gelukkiger in het leven. Ik heb mijn 'magische' moment gehad op 2 mei 1996. Die avond zie ik voor de tweede maal The Gathering. Ditmaal in Leeuwarden. Ik geloof dat een kaartje vijftien gulden kost. Ik heb een cadeaubon van vijfentwintig en hou dus een tientje over. Zo koop ik deze avond 'One Of Us' van Joan Osborne cd-single. Het nummer is dan al flink op zijn retour in de hitparade maar het is wel tekenend voor de eerste weken in 1996. De interesse voor een God komt weer stukje bij beetje terug. Een halve dag later word ik wakker en ligt het omgedraaide kruisje naast me op het kussen. Het is afgebroken. Het ringetje zal ik nog wel tot begin 1998 in mijn oor houden. Die middag kijk ik alweer eens in Het Pakhuis. Ik ben daar eerder ook wel eens geweest om een beetje lol te trappen. Ik weet op 3 mei 1996 nog niet dat ik hier over een half jaar kind aan huis zal zijn. Mijn eerste verlangen na de 'verlossing' is om naar Ruigoord te gaan. Ook dat wordt nog ruim een jaar uitgesteld. Ik ga eerst hippie worden. Ik koop een prachtig ouderwets bruin leren jasje dat mijn moeder tot tweemaal toe zal restaureren. In 2008 is het nog eens erg nat geregend en van het houtje gevallen. Dan zit het weer erin en in 2009 neem ik definitief afscheid van het jasje. Het is de tijd van de fleurige bloesjes en sjaaltjes. Een schril contrast met de zwarte t-shirts van de voorgaande jaren. Deze omslag brengt me echter wel bij de Sneeker en dat is op zichzelf al een positief vervolg. Ik vier in 1996 twee vakanties in Denemarken. Tijdens de laatste ben ik even daarvoor net verliefd geworden op een meisje. Ik denk dat ik niet genoeg heb toegehapt en bovendien voelt ze nog teveel voor haar ex. Een maand later is ze alweer terug bij hem. Dat is de periode dat ik voor de Sneeker binnen een week naar twee happenings van de Youth For Christ wordt gestuurd. Bij de laatste zie ik 'het licht' en breekt een hele nieuwe periode aan mijn leven. Ik ga de deur plat lopen bij de Youth For Christ en zal even later mijn intrede doen in een evangelische gemeente. Van het ene uiterste in het andere.
Het jaar 1996 blijft geven. Het Jeugdwerkgarantieplan-contract bij de Sneeker duurt precies een half jaar. Mijn plekje wordt ingevuld door een stagiaire. De consulente is alweer bezig met iets nieuws en dat is mogelijk een overtreffende trap: Assistent-beheerder van een muziekoefenruimte. Daar zal ik meteen in 1997 beginnen. Tegen die tijd ben ik een gewaardeerd bezoeker van de evangelische gemeente en breng menig vrij uurtje door in het clubgebouw van de Youth For Christ. Ook dat zal allemaal tijdelijk zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten