Er is niks zo veranderlijk als de plannen voor 'The Vinyl Summer Spirit' dit jaar. Ik heb begin juli nog het plan om een paar reeds gebruikte jaren opnieuw te doen. Ideaal gezien zou het dit weekend 1989 moeten zijn zodat ik dan alle jaren van 1966 tot en met 1991 heb gehad. Ik denk dat het lastig wordt een boeiende show over 1992 te maken en 1965 is qua soul alweer een klein probleem. Nu kan ik als een bezetene de jaren tachtig-collectie weer gaan invullen, maar... het is het laatste 'Vinyl Summer Spirit'-weekend van het jaar. Dat voelt een beetje gek aan omdat ik dit weekend pas vakantie heb. Precies een jaar geleden heb ik het ietsje anders gedaan met de 'Vinyl Summer Spirit Of 1979'. Als ik een weekeinde weg zou zijn, net als in 2020 en de voorliggende jaren, dan zou mijn collega Lee de show hebben gedaan. In plaats daarvan laat ik hem de singles uit 1979 uitzoeken in mijn verzameling. De aflevering op zaterdag met de soul laat ik dan schieten en dat brengt me bij het volgende plan: Zaterdag doe ik de soul (en voornamelijk disco) uit 1979 en op zondag laat ik een andere collega de singles uit 1978 uitzoeken. Ik heb hem nog niet gevraagd, maar denk dat hij dit wel wil doen. Anders mag Lee ze weer uitzoeken. Dat betekent dat ik deze week opnieuw een Week Spot uit 1979 heb en deze is zo goed als uitgezocht. Eerst maar de singles van Mark eens afronden. De apparatuur kan aan en ik ben er klaar voor!
* The Satin Bells- Baby You're So Right For Me (US, Shamley, 1968)
Ik weet niet goed meer te herinneren hoe ik me deze single heb aangevoeld. Ik denk, eerlijk gezegd, dat ik aan een Amerikaans groepje moet hebben gedacht terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat The Satin Bells Engels is als groene doperwtjes bij de maaltijd en blank als de custard voor na de maaltijd. The Satin Bells bestaat uit de zusters Sue, Carol en Jean Bell uit Liverpool. Ze zijn eerst actief als The Three Bells maar veranderen daarna de naam in The Satin Bells. 'Baby You're So Right For Me' verschijnt in Engeland dan ook oorspronkelijk als een Pye. Het is de tweede single voor de groep in Amerika en deze verschijnt op het obscure Shamley-label. 'Baby' is een cover van een nummer van Brenda & The Tabulations en heeft hier een 'swinging London'-productie in de stijl van Johnny Harris en The Flirtation of The Paper Dolls. Het stampt lekker en het arrangement is lekker speels. Jack Dorsey is verantwoordelijk voor het arrangement. Op de keerzijde staat 'When You're Ready' en dat is meer van de 'blue-eyed soul' waar je meteen bij het intro goede luim van krijgt. Misschien dat deze kant net té poppy is maar vooruit... het is wel erg leuk!
* The Shirelles- Don't Say Goodnight And Mean Goodbye (US, Scepter, 1963)
En dan nu... het presentje! Ik ben eigenlijk best benieuwd als ik zie dat Mark een plaat aanbiedt van The Shirelles en bij de eerste luisterbeurt ben ik niet zeker van de Blauwe Bak. Ik besluit de plaat toch te reserveren. Bij het afrekenen van de vorige partij komt hij erachter dat de plaat 'cracked' is. Ik hou dat even in het Engels want 'gebroken' klinkt té negatief. Het is niet dat de plaat spontaan uit mekaar valt, maar feit is dat er een scheur zit in het styreen. Ik mag de plaat voor noppes hebben en nu is het afwachten of deze te draaien is. Dat gaat helemaal goed komen, denk ik? Een klein tikje door de plaat maar dat is allerminst storend voor mij. Muzikaal kan ik het nu ook beter met de Blauwe Bak rijmen. De b-kant is meer het traditionele Shirelles-werk waar 'Don't Say Goodnight' serieus meer soulvol is dan menig andere single van de groep.
* Swamp Dogg- I'd Lie To You For Your Love (US, SDEG, 1989)
Mijn vrienden denken goed aan mij! Eerst is het vriend Albert (niet te verwarren met mijn zwager Albert) die me erop attendeert dat Swamp Dogg volgende maand Nederland aan doet voor een tournee. Even later stuurt Mark me de aankondiging aan voor het concert in Groningen. Nee, ik heb het helemaal gehad met de concerten en bovendien heb ik niet echt de wens om de Swamp live te zien. Hij zal vast voornamelijk werk van zijn laatste album promoten en dat is wederom niet zijn beste werk. Toch heb ik nog even zitten twijfelen... als ik het zou willen, dan kan dit wel eens de laatste kans zijn want mijn held is inmiddels ook over de tachtig. Nee, we laten het schieten. Intussen is er nog genoeg werk van de man dat ik nog moet ontdekken. Ook Jerry Williams is in 1989 van harte welkom bij Ichiban en dat resulteert in deze fraaie single. Een hippe jaren tachtig-productie compleet met een té plastic klinkende drumcomputer, maar op zijn minst speelt hij dan nog niet met autotune en is zijn emotie nog even puur als in zijn gloriejaren. Op de andere kant staat 'Happy Dogg Day' en dat is van hetzelfde laken een pak. Ditmaal een nóg meer gelikt jaren tachtig-geluid en minder bluesy. Misschien meer geschikt voor de Blauwe Bak maar ik vind het lastig om een keuze te maken. Ik lust wel soep van de man.
* Howard Tate- Ain't Got Nobody To Give It To (US, Epic, 1974)
We blijven nog even in de sfeer van de jaren zestig. Howard Tate maakt in dat decennium een aantal fraaie kanten voor het Verve-label. In 1970 volgt een plaat op Lloyd Price's Turn Table-label welke ik eveneens heb. Toch zal dat nimmer een favoriet worden. In 1974 werkt hij dan samen met Jerry Ragovoy en heeft Howard zichzelf opnieuw uitgevonden. Dit is 'classy' crossover met en stevige dosis soul. Dit is een zogenaamde 'demo' met hetzelfde nummer op de keerzijde maar dan in mono. Wellicht dat de laatste de favoriete kant moet worden want aan deze kant klinkt het styreen een stuk beter ook al mist het de ruimtelijkheid van de stereo.
* The Temprees- You Make The Sunshine (US, We Produce, 1973)
The Temprees heeft eens de Week Spot gehad met een plaatje waar de lol al snel vanaf is. De groep wordt vooral geroemd vanwege de langzamere kanten en dan is dit 'You Make The Sunshine' een goede investering. Suikerzoete 'sweet soul' met een oorverdovende perfectie als het aankomt op de harmoniezang. 'You Make Me Love You' op de b-kant is meer uptempo en op een ene of andere manier 'werkt' dat niet bij The Temprees. Dit keer blijf ik het dus houden bij de ballade.
* Irma Thomas- A Woman Will Do Wrong (US, Chess, 1967)
Een hele échte klassieke Irma Thomas-single op het Chess-label. Het is precies wat je ervan mag verwachten. Ik vermoed dat het een Chicago-opname is in de stijl van bijvoorbeeld Etta James hoewel Thomas uiteraard uit New Orleans afkomstig is. 'I Gave You Everything' is meer een upbeat funky kantje en alles van Irma is prima te verteren, maar het staat een beetje in de schaduw van het groteske 'A Woman Will Do Wrong'. Pure klasse en het styreen heeft de strijd goed doorstaan en dat is ook niet onbelangrijk!
* The Unifics- Memories (US, Kapp, 1969)
Dit is in Amerika de opvolger van de hit 'Court Of Love' dat inhaakt op 'Here Comes The Judge' van Pigmeat Markham. Deze single heb ik ooit nog van Marcus gekocht waarbij de voorkeur meteen uitgaat naar 'Which One Should I Choose'. 'Memories' heb ik zaterdag reeds gedraaid en dat is een lekker upbeat nummer. Niet heel erg essentieel als ik het vergelijk met 'Dawning Of A New Day' uit 1970 maar desondanks een fraai item met de oorspronkelijke Kapp-hoes. 'Got To Get To You' heeft een iets meer 'gritty' geluid en dat is ook best lekker. Een 'double-sider' in mijn boek!
* Betty Wright- Value Your Love (UK, Atlantic, 1974)
De laatste Atlantic-single voor Wright in Engeland voordat RCA de distributie overneemt. 'Value Your Love' is de b-kant van 'Secretary' en jullie zullen inmiddels weten dat ik Betty het liefste op een lager tempo hoor omdat haar emotie dan het meest voelbaar is. Daarvan is 'Value' weer een mooi voorbeeld. De 'Secretary' is een aanvulling op de 'Clean Up Woman' van een paar jaar eerder en dat is de funky Betty van de grote hits. Ik wil het feestje niet bederven maar ik ga andermaal voor de rustige kant!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten