Hoewel ik ergens nog wel zin heb om een klein bochtje te fietsen (waarschijnlijk een ijsje halen in Diever?), weet ik ook dat ik gemakkelijk te weinig tijd heb. Ik lig een flink stuk achter op schema voor wat betreft Soul-xotica, ik moet nog ruim vijftig singles uitzoeken voor vanavond en wellicht ook weer wat plaatjes terug zetten. Eerst maar een deeltje of twee van de 'Singles round-up'. In deze specifieke aflevering vinden we meteen de twee singles uit Denemarken en voor de rest zijn het plaatjes die bij Mark vandaan komen. Zijn handel gaat als vanouds. Hij laat me afgelopen week weten alweer een paar honderd singles te hebben gekocht voor de handel en houdt één van zijn toeleveranciers een opruiming. Hij verkoopt echter niet 'alles'. Hij moet honderd procent staan achter de kwaliteit van een plaat en bovendien moeten ze minimaal 'VG' zijn, anders gooit hij ze liever weg. Dat geldt ook voor een plaat die we in de volgende aflevering tegenkomen. Ik heb hem nog niet gedraaid maar als ik er naar kijk, vermoed ik geen hele grote problemen. Die heb ik uiteindelijk gratis gekregen. In deze aflevering zo gezegd zes van Mark en twee Discogs-singles. De apparatuur staat aan en ik heb net een verse bak koffie ingeschonken. Ik ben er klaar voor!
* Billy Frazier- Try Me (US, Verve, 1967)
Ik trap af met een poepje klassieke soul. De Jackson in de credits is niemand minder dan J.J. Jackson en eigenlijk kun je dat ook wel horen. Het is een fijn midtempo jaren zestig-ding en het komt Frazier tot uit de tenen. Hij schrijft zelf mee aan 'Temptation' op de keerzijde en dat begint lekker crossover-achtig en schakelt dan over naar bluesy soul, maar eigenlijk moet ik bekennen dat ik deze kant leuker vind. Ja, dit gaat de kant worden voor mij!
* Gemini- Something Special (US, M&M, 1981)
De dochter van Vicki en Joe Brown heeft 'Stop' nog niet eens uitgebracht of ene Sam Brown meent zich meteen al Sam Brown III te noemen. Over naamsverwarring gesproken, dit is uiteraard ook niet de Gemini dat in de midden jaren tachtig een hit heeft met 'Just Like That'. 'Onze' Gemini lijkt een project te zijn van Sam Brown III en kan rekenen op de arrangementen van Gene Page. De laatste heeft dan weer met Barry White gewerkt. 'Something Special' klinkt zó professioneel dat je je kan voorstellen dat het stiekem een hele grote hit zou zijn geweest. Inclusief een refreintje dat lekker blijft hangen. Het is zonder meer één van de leukste jaren tachtig-soulplaatjes die ik in recente tijden heb gehoord. Het is potentieel Week Spot-materiaal als we méér kunnen vinden over de derde Sam Brown.
* Cassietta George- Let's Get Together (US, Audio Arts!, 1971)
Ik dank deze van Cassietta helemaal aan collega Lee en dat is best opvallend. Ik vermoed dat de naam hem is opgevallen en vervolgens onbevangen is gaan luisteren. Het resultaat is dat hij het regelmatig draait in zijn Northern Soul-show. Daarbij kan ik hem keer op keer herinneren dat Cassietta een gospelzangeres is en dat 'samen op weg gaan' wellicht ook richting een god moet worden gedacht. Waarom opvallend? Tja, ik vind het zelf wel komisch. Lee heeft een bloedhekel aan religie. Dat mag, maar... hij draait wel rastafari-platen in zijn reggae-show op zaterdag en horen hem niet over 'god-botherer' als hij een nummer aankondigt dat over Jah gaat. Cassietta heeft in de jaren zestig een aantal traditionele gospelplaten gemaakt maar springt in 1971 op de trein van de 'sister funk' en iedere keer als ik het hoor in Lee's show denk ik bij mezelf: 'Deze moet ik nog eens bestellen'. Zo ook een paar weken geleden en dan besluit ik de knoop door te hakken. Ook omdat ik de single zie bij een Deense handelaar op Discogs waarvan ik al een andere plaat in het boodschappenmandje heb. Het is de 'demo' met de stereo-versie van 'Let's Get Together' aan beide kanten.
* David Hartfield- Special Love (US, Gunsmoke, 1989?)
Het jaartal is een vermoeden. Jesse James maakt de eerste plaat op het Gunsmoke-label en deze is gedateerd als 1988. Dit is de vierde op het label en zou van 1989 of 1990 moeten zijn. 'Special Love' is de b-kant. Er kan weinig mis gaan als je louter gebruikt maakt van instrumenten uit een elektronisch doosje? Nou... er zit een 'cowbell' in dat niet geheel in de juiste toonsoort is. Ook het xylofoon-effect klinkt teen beetje gek, maar voor de rest is dit een fraai plaatje om op te schuifelen. De genoemde instrumenten maken het net weer genoeg 'lo-fi' om het goed te doen bij mij. 'On The Inside' op de a-kant is meer uptempo en klinkt een stuk gelikter. Nee, ik hou het bij de a-kant in dit geval.
* The Hot Line- I Like What I Like (US, Red Coach, 1973)
Het klapt alle kanten op want zo draait opeens een funky plaatje haar rondjes voor mijn neus. Nu met een natuurlijke 'cowbell'. 'I Like What I Like' is zeer prettig in het gehoor. Na een couplet is de tekst echter op en gaat het refrein zich herhalen waarin de drummer zich vooral mag uitleven. Je zou verwachten dat het gaat 'faden' na een paar minuten, maar nee: Het heeft een heus einde! Op de keerzijde staat 'Get Down - Get Stank!'. Op zichzelf ook een lekkere kant maar dit mist de 'hook' van 'I Like What I Like' en het is de 'hook' welke het interessant maakt voor mijn soul-collectie.
* The Intruders- Girls Girls Girls (US, Gamble, 1969)
Ik heb 'Girls' gisteren in de show gedraaid (alsook Big Al Downing en eentje van The Unifics) en dat biedt fijne crossover van de heren Intruders. De a-kant moet ik nog beluisteren want ik ben erg benieuwd naar de titel. Je gunt je lief natuurlijk het allerbeste maar om haar op een snijtafel te leggen en open te halen? 'Give Her A Transplant' is een onzalige gedachte in mijn optiek. Het blijkt op papier leuker te zijn dan de werkelijkheid want 'Girls' blijft de favoriete kant voor mij.
* Legacy- I Must Confess (US, Tortoise International, 1978)
Vorig jaar is bij Soul Direction 'Boy You've Been Acting Strange' van Legacy verschenen. Soul Direction schijnt ook de masters van 'I Must Confess' in bezit te hebben en ontdekt dat er twee nummers op de banden staan die niet eerder zijn uitgebracht. Dat is 'Boy You've Been Acting Strange' en de b-kant van de Soul Direction-single. 'I Must Confess' blijkt niet heel erg zeldzaam te zijn, ook al is de 'demo' de goedkoopste optie. 'I Must Confess' is een verslavend lekker nummer. Dat ligt hem vooral aan de speelse partijen van de zangeres en een begeleiding die helemaal tot stand is gekomen met handen, voeten en hersens. Oh, wat krijg ik een goede luim van dit nummer! Op de keerzijde staat de mono-versie. Deze single komt overigens van Discogs.
* Stanley Lippitt- 20-20 Vision (US, Fos-Glo, 1976)
Stanley heeft moeite om op gang te komen maar als hij eenmaal los is, is het gewoon erg prettige soul uit de midden jaren zeventig. Niets wereldschokkends maar wel erg fijn! De a-kant heet 'My Enchanting Lady' en dat is een pure ballade voor laat op de avond. Dat trek ik niet om half vier 's middags en hou het dus bij '20-20 Vision'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten