Oef, ik lig weer een heel eind achterop schema, maar het is nog altijd onder controle. Woensdag is een vers pakket singles van Mark gearriveerd met ditmaal dertig singles. Daarnaast zijn er afgelopen zaterdag twee 'vintage' Discogs-aankopen binnen gekomen en deze voeg ik bij de singles van Mark. Deze 32 singles ga ik jullie in vier delen presenteren. Verder zijn de twee nieuwste Izipho's binnen en die kunnen nog even wachten voor een aflevering met nieuwe releases. Ook heb ik gisteren opnieuw de bestelling geplaatst voor drie singles die ik in juni heb geplaatst. Het vermoeden is dat deze platen 'zoek' zijn geraakt in de post. Mochten ze onverhoopt toch nog opduiken dan kan ik ze wellicht nog goed verkopen. Met de duurste van het stel zou ik ook een jaar kunnen wachten. Hoe dan ook: De 'dure' komt nu uit Amerika en de overige twee van dezelfde dealer waar ik de eerdere bestelling heb geplaatst. Ditmaal worden ze per aangetekende post verzonden. Dat is uiteindelijk een paar euro duurder en als ik dat van tevoren had geweten? Nu duiken we echter de oudheid in voor de eerste acht singles uit de partij van Mark. De apparatuur heeft even kunnen rusten sinds 'The Golden Hour' van vanavond.
* Madeline Bell- You Don't Love Me No More (US, Ascot, 1964)
Mijn eigen zus werkt in de midden jaren negentig voor een impresariaat van jazzmusici en deze begeleiden ook Madeline Bell tijdens haar Nederlandse optredens. Voor het grote publiek is Madeline wellicht het beste bekend als de zangeres van Blue Mink. Ik heb ooit nog mijn singles uitgeleend aan mijn zus en weet niet eens zeker of ik ze al terug heb gekregen. Enfin, in de Northern Soul staat ze hoog aangeschreven vanwege haar versie van 'Picture Me Gone' (ik heb deze single in januari gekocht) en vind ik haar album 'Comin' Atcha' nog altijd erg interessant. O ja, ik heb ook 'So Much In Love' in de Blauwe Bak staan maar deze zit voor mij op de grens met de pop. Dan biedt Mark deze single aan van Madeline en bij de eerste noten ben ik verkocht! Het is een grootse ballade met het typische 'Big City'-geluid, hoewel ik vermoed dat Londen in dat geval de stad is. Een grootse beat ballade en volgens mij klokt die ook nog eens in onder de twee minuten? Ja, drie seconden! 'Don't Cross Over' is meer upbeat maar neigt al veel meer naar de sixties pop.
* Brown Sugar- One Way Street Called Love (US, Abkco, 1972)
Brown Sugar riekt al naar The Stones... Ja, het klopt! Ik leer nu dat Abkco staat voor Allen & Betty Klein Co. en Allen Klein is de beruchte boekhouder van Bob Dylan, The Beatles en The Rolling Stones. Bob Dylan waarschuwt John Lennon niet in zee te gaan met Allen Klein. Als de vader van Paul's Linda het alternatief blijkt, brengt The Beatles Apple Corps onder bij Klein. Met desastreuze gevolgen. John Lennon waarschuwt The Stones niet in zee te gaan met Klein en ook zij negeren het advies. Zij zijn op een gegeven moment technisch failliet. Het is de vraag of de leden van Brown Sugar ooit een cent hebben gezien. De band stuurt haar auto een straat voor eenrichtingsverkeer in en ontmoet verschillende automobilisten die luid claxonneren. Dan begint het nummer en dat is een ietwat funky aangelegenheid met blazers. Niet erg soulvol, meer een soort van Hot Chocolate maar dan meer groovy. 'Somebody Stronger' riekt naar oude doowop maar aan deze kant is het styreen ook het meest aangetast.
* Roy C.- Since God Made A Woman (US, Alaga, 1972)
Eigenlijk de b-kant van 'We're On The Road To Hell' maar dit is de kant waarvoor ik de single heb gereserveerd. Het is een vrij uptempo nummer maar met een typische Roy C-tekst. De vrouwen moeten het andermaal ontgelden, hoewel ik hem wel eens erger tekeer heb horen gaan. 'Hell' is iets meer funky en hier gaat hij even flink tekeer over de toestand van Amerika in de vroege jaren zeventig. Misschien is dit wel de leukere kant maar er is weinig van Roy C dat ik niet kan waarderen.
* Chapter Three- I'll Never Be The Same (UK, Pye, 1975)
Ik ben al een tijdje bezig met het aanleggen van een parallelle Engelse Blauwe Bak. Ik heb vorig jaar al eens deze van Chapter Three gekocht op de Amerikaanse New Moon maar kan deze Engelse Pye niet laten liggen. Overigens maakt het geluidstechnisch weer niet zo heel veel uit bij deze Engelse persingen omdat er gebruik wordt gemaakt van Amerikaanse masters.
* Kathryn Chase- Sunday Our Sunday (US, Fretone, 1976)
Eentje die niet op Youtube staat en dus maakt Mark zelf een korte video bij het nummer. Ik herken het label. Ik heb een single van Con-Funk-Shun op het Fretone-label. Mark prijst een andere single aan op het label maar die ben ik alweer vergeten. Kathryn Chase weet het erg sfeerrijk te maken. Het is een prachtige ballade. Op de keerzijde doet ze haar versie van Sam & Dave's 'I Thank You' maar dat is nauwelijks interessant.
* Cortez- Juicy (US, National, 1983)
Mark heeft er weer een fraaie 'mixed bag' van gemaakt met zowel jaren tachtig als zestig en zeventig. Een paar 'dure' singles alsook kassakoopjes. Deze van Cortez is redelijk geprijsd maar is dan ook erg gezocht onder progressieve dj's. 'Priced accordingly' omdat hij niet helemaal in nieuwstaat is, maar ik kan er prima mee leven. Het is een midtempo 'two-stepper' met een overtuigende Cortez Harris aan de microfoon. We zijn bij Wolfman Radio dol op 'cowbell' en dat instrument is aldoor present in dit nummer. 'Tonight' op de keerzijde is meer uptempo en funky en is op zichzelf niet slecht. Het klinkt zelfs een beetje 'lo-fi' en dus gaat dit als 'double-sider' in mijn boeken.
* Big Al Downing- These Arms You Push Away (US, Silver Fox, 1969)
In deze partij zitten ook een paar singles uit 1969 en die kunnen morgenavond meteen mee in de 'Vinyl Summer Spirit Of 1969'. Het styreen is luidruchtig maar de opname is snoeihard. Het is een lekkere 'gritty dancer' zoals we dat gewend zijn van het Silver Fox-label. Op de a-kant staat een medley van Holland-Dozier-Holland-stampers op het Motown label: 'It's The Same Old Song', 'Something About You' en 'I Can't Help Myself'. Het is op zichzelf niet slecht gedaan maar ik geef de voorkeur aan de b-kant.
* Norman Feels- They Said It Couldn't Be Done (US, Just Sunshine, 1973)
Een paar maanden geleden adverteert Mark een single waarbij ik erg heb lopen dralen. Het is de gezochte Goldmine Sevens-heruitgave met 'Cashing In' van The Voices Of East Harlem. Ik heb 'Cashing In' nooit zo goed begrepen maar de andere kant is fantastisch! De reden dat de single 'goedkoop' is, is omdat een klein hapje mist maar er nog altijd voldoende inloopgroef overblijft. De vraagprijs is een 'koopje' en toch kan ik mezelf niet overhalen om de plaat te reserveren. Een paar weken later probeer ik het te zoeken op de pagina van Mark maar slaag er niet in. Wel komt deze van Norman Feels naar boven. Mark biedt de single aan in 2016 en blijft dan onverkocht. Zou hij deze nog hebben? Jawel, hij heeft hem nog steeds in de schappen staan! Ik heb Norman Feels recent leren kennen vanwege een Soul Direction-uitgave welke ik nog altijd niet heb besteld. Dit nummer is smullen met hoofdletters. Norman heeft een zeer prettige stem in mijn beleving en het is een lekker ontspannend nummer wat ik erg goed kan waarderen. In 1969 en 1973 kunnen ze nog niet weten dat Lamont Dozier in 2022 is overleden maar ook Norman brengt een ode aan het trio op de keerzijde. 'My World Is Empty Without You' krijgt een ietwat jazzy uitvoering en dat past het nummer wel. Eigenlijk een hele goede cover in mijn boek!Mark heeft al een nieuw prijsje genoteerd op de hoes maar rekent desondanks de verkoopprijs van 2016. Maar ik heb al vaker gezegd dat het een schappelijke kerel is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten