Vooral de nacht van maandag op dinsdag is 'weekend' voor mij en dat betekent dat ik soms de hele nacht op blijf. Dat heeft als oorzaak dat ik maandagavond vroeg nog wel eens een tukje wil doen en dat is gisteren niet anders. Ik heb de wekker gezet op vijf voor tien omdat ik doorgaans eerder wakker ben van de reclames dan van muziek. Ik luister even naar het nieuws en ben dan opeens klaarwakker. Olivia Newton-John is overleden en dit is dan vers van de pers. Hoe mijn leven met Olivia eruit heeft gezien, zal ik straks behandelen. Als je dan toch een radioprogramma moet voorbereiden, dan kun je niet om Olivia heen. Ik heb de speellijst klaar en de promotie gedaan als ik vervolgens hoor dat Lamont Dozier van ons heen is gegaan. Gelukkig heb ik een vinylsingle van Dozier en deze plak ik 'last minute' in de show. Gedurende de uitzending van een collega hoor ik vervolgens het nieuws dat Darryl Hunt is overleden, de bassist van The Pogues. Ik heb met alle drie slechts kortstondige momenten en deze ga ik vanavond samen vatten in een bericht. De biografische details zijn immers al genoeg uit de doeken gedaan.
Ik ben pas drie jaar oud als 'Grease' in de bioscopen draait. Toch kun je niet om 'Grease' heen hoewel ik moet bekennen dat 'You're The One That I Want' en 'Summer Nights' in 1978 aan me voorbij zijn gegleden. Mijn oudste broer is dan het meest actief met het kopen van platen en ik kan me niet heugen dat hij de singles heeft gekocht. Mijn zus begint in 1978 met het kopen van platen en zij heeft een voorliefde voor Electric Light Orchestra. De band waarmee Olivia in 1980 'Xanadu' maakt. Gek als het mag klinken, maar als ik 'Xanadu' hoor zie ik mijn zus zitten. Boek op schoot, breiwerkje in de handen en intussen naar de muziek luisteren en op haar jongste broertje passen. Ik denk dat 'Xanadu' mijn kennismaking moet zijn geweest met Olivia. Ik zie haar pas in levende lijve als ze 'Physical' uitbrengt. Ik verbaas me bij de videoclip vooral over de 'gekleurde' benen, niet wetende dat er zulke strakke kledingstukken zijn die als een tweede laag vel lijken. Een teken dat ik een gezonde jongen was want ik denk dat menig man met plezier naar het lycra lijfje van Olivia heeft zitten kijken. Oh, ik vergeet bijna 'A Little More Love'. 'Hopelessly Devoted To You' heb ik altijd een verschrikkelijke dweil gevonden. Ik ontdek tijdens mijn verblijf in Mossley dat 'A Little More Love' fijne herinneringen met zich mee brengt. In ben later zoveel van het nummer gaan houden dat ik het inmiddels in de Nederlandse en Engelse persing in de bakken heb staan. De Engelse persing die ik in Mossley heb, is daar achter gebleven. 'A Little More Love' is zo'n nummer waar ik nooit genoeg van kan krijgen. Ik meen dat ik 'Grease' ooit wel heb gezien maar helemaal zeker ben ik niet. Het doet me niet veel. Hoewel Olivia nog jaren actief is gebleven, is de periode van 1980 tot en met 1982 de enige die ik bewust heb mee gekregen.
Bassist Darryl Hunt van The Pogues is afgelopen weekend overleden op 72-jarige leeftijd. Zijn gezicht komt me erg bekend voor en ergens kan ik hem op het podium plaatsen in Lokeren. Ik zie nu op Wikipedia dat hij inderdaad van de partij is geweest. Het verhaal van The Pogues begint voor mij in 1988 als 'Fiesta' een zondag lang 'Speciale Aanbieding' is bij de KRO. De single bemachtig ik in 1992 maar eigenlijk weet ik dan nog bitter weinig van The Pogues. Het is mede dankzij het Friese duo Pigmeat dat ik stukje bij beetje The Pogues leer kennen. In 2000 kan ik de elpee 'Rum, Sodomy & The Lash' krijgen. Ik weet nog dat Shane tijdens het optreden op Pinkpop in 1992 van het podium moest worden gedragen en, misschien onterecht, beschouw ik de band als een novelty-act. Dan is het 2007. Het gaat mijn derde keer worden op de Lokerse Feesten en ik heb mijn zinnen gezet op de zondagavond. The Lemonheads en The Pogues. Wat ik dan nog niet weet is dat ik dit jaar niet in mijn eentje zal zijn. Ik tref W. een paar weken voor de zondag en de zaak is snel beklonken. We gaan samen naar België en naar de Lokerse Feesten. Dat is achteraf gezien niet het beste idee geweest maar... we hebben het geheel zonder kleerscheuren doorstaan en met een levenslange vriendschap als eindresultaat. Ik heb die zondagavond overigens de zolen onder mijn schoenen vandaan gedanst. Geweldig optreden!
Als rechtgeaarde soulliefhebber moet ik een schok ervaren als ik hoor van het overlijden van Lamont Dozier? Nee, dat valt reuze mee. Een vriend heeft op Facebook het verhaal van Dozier opgeschreven. Hij heeft het vooral over de Motown-tijd van Holland-Dozier-Holland en eindigt bij 'Band Of Gold' van Freda Payne (eigenlijk een compositie van 'Dunbar/Wayne', maar iedereen weet wel beter...). Punt. Einde verhaal voor hem. Voor mij begint daar eigenlijk net het verhaal. Het is vloeken in de kerk maar Motown is in de jaren zestig een ordinaire hitfabriek en Holland-Dozier-Holland zijn niets meer of minder dan Stock, Aitken & Waterman voor hun generatie. Ze hebben maar één opdracht: Er moeten hits worden geschreven. Dat veel platen praktisch inwisselbaar zijn voor elkaar maakt niet uit. Het gaat niet om originaliteit, het gaat om snel veel geld verdienen. Holland-Dozier-Holland verstaan hun vak maar hebben artistiek zoveel méér te bieden dan de staccato beat en de poppy refreintjes. In 1967 verlaat het troi Motown omdat ze erachter komen dat ze veel inkomsten mis lopen. Het contract moet worden opgebroken en dus kan Berry Gordy een eis stellen. Lamont Dozier en de gebroeders Holland mogen vijf jaar lang niet hun namen verbinden aan muzikale producties. Zie daarvoor de Week Spot van vorige week. Als Holland-Dozier maken ze in 1972 de eerste platen en meteen vallen de fraaie arrangementen op van de nummers. De heren gaan freelance aan de slag als producenten voor anderen. Dionne Warwick heeft na vette jaren met Bacharach en David voor Scepter pas een contract getekend bij Warner Bros. De elpee 'Just Being Myself' staat in de planning en Holland-Dozier-Holland doet hier eveneens aan mee. De Motown-hits zijn klassiekers, maar hun fijnste werk is op producties zoals die van Dionne Warwick. In de late jaren zeventig maakt Dozier nog een paar aardige platen en ik heb sinds een jaar 'Sight For Sore Eyes' in de bakken staan. Qua Holland-Dozier en ook Dozier's solo-werk ben ik nog maar net aan het ontdekken geslagen en dus is ook dit slechts een kort moment samen met Lamont. De beste man is 81 jaar geworden en doorgaans rouw ik niet zo heel erg om mensen die deze leeftijd hebben bereikt. Het houdt eens een keer op? Er blijft nog genoeg jaren zeventig-werk over van Dozier dat ik nog steeds moet ontdekken en daar heb ik nog 34 jaar de tijd voor als ik dezelfde leeftijd mag bereiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten