Hoewel jullie nog twee afleveringen van de 'Singles round-up' tegoed hebben en 'Het zilveren goud' kies ik vanavond voor een bericht waarvoor ik geen foto's hoef te nemen of anderzijds moet voorbereiden. Gewoon achter het toetsenbord gaan zitten en schrijven! Ik ben vijf jaar geleden begonnen met het terugblikken naar de tijd van twintig jaar eerder. De rubriek is wel eens meer regelmatig geweest want het is niet altijd even spannend om erover te schrijven. Ik zeg uit mijn hoofd dat ik begin mei voor het laatst heb teruggeblikt. Het is de periode dat de dood van Fortuyn wordt herdacht en mijn gedachten afdwalen naar de eerste weken in de kost in Steenwijk. Zonder terug te bladeren naar dat bewuste bericht kan ik beginnen met te zeggen dat het huis in Steenwijk niet is gebouwd voor kostgangers. Bij Harrie in Tuk kan ik naar de douche, de wc, de keuken, naar het hok en via de voor- en achterdeur eruit zonder dat ik in de woonkamer hoef te komen. Nu ben ik Jan op zichzelf wel dankbaar dat hij me de kans heeft geboden om onderdak te krijgen, maar ik moet teveel op mijn tenen lopen en dat gaat pijn doen. Via via hoor ik dat het erg eenvoudig moet zijn om een woning in Delfzijl te krijgen. En dus stap ik op een zekere maandag op de trein naar Delfzijl. Uiteraard zonder kaartje want zo doen we dat in die tijd. Voordat ik op zoek ga naar een woningstichting neem ik eerst plaats in een kroeg voor een drankje. Aan het einde van de rit is het vroeg op de avond en ben ik niet naar een woningstichting geweest. Wél ben ik flink in de olie en zo ga ik weer terug naar Steenwijk.
Een detail van de heenreis is dat ik tussen Groningen en Delfzijl schuin tegenover een erg leuk meisje zit. Ze glimlacht naar mij en ik glimlach terug. Dan trekt ze een vies gezicht en kijkt naar buiten. Opeens vang ik het signaal op: Dat stomme verrotte gebit! Daar moeten we ook eens iets aan gaan doen. Dan komt later in 2002. Bij thuiskomst in Steenwijk gaat het drankgelag nog even door en ik weet niet meer precies wat er is gebeurd, maar ik ben opeens helemaal klaar met dit krappe huisje in Steenwijk. Ik pak de eerste trein naar Leeuwarden en verklaar mezelf 'thuisloos'. Intussen betaal ik Jan gewoon de huur van mijn kamer zodat mijn dierbare spullen op zijn minst onderdak hebben. Ik klop aan bij het Leger Des Heils in Leeuwarden en ik krijg een pasje waarmee ik doordeweeks overdag vrijwel onbeperkt toegang heb tot de koffiezaal. Voor bedragen van tien, twintig en dertig cent kun je iets te drinken kopen. Een boterham is vijftig cent en soep met brood zeventig. Zoiets.... Je kan er douchen en scheren. Of je hangt gewoon de hele dag aan een tafel, maar daar wordt je niet vrolijk van. In het voorportaal heeft de straatkrant De Riepe haar distributiepunt en ik heb meteen contact. Ik moet even wachten tot mijn volgende uitkering en dan kan ik eens goed inkopen. Ik begin met een tiental krantjes. In Leeuwarden staat echter op iedere straathoek een verkoper en ik wil graag 'exclusiviteit' hebben. De distributie van De Riepe is alleen maar blij met mij.
Hoe werkt het in 2002? Je koopt de kranten in voor een euro per stuk. De vaste verkoopprijs is 1,50 euro. Bij afname van tien krijg je eentje extra. Bij 50 euro heb je dus 55 kranten en intussen is daar ook alweer een bonus bij op gekomen. De reiskosten worden vergoed in de vorm van kranten en dat kan wel uit! Met andere woorden: Ik heb zeventig kranten bij me die ik aan de man/vrouw kan brengen. Ik ga dit doen in Dokkum omdat het niet ver reizen is vanaf Leeuwarden en niemand het heeft gewaagd in deze stad. De eerste weken heb ik een soort van lokroep die al heel snel gaat vervelen. Na een paar weken weet iedereen wel dat de knaap met de krantjes De Riepe verkoopt. Ik begin vrijdagmiddag rond de lunch en heb een dag later alle zeventig kranten verkocht. Hoewel ik een zak vol vijftig centstukken heb, is twee euro vaak wel goed waardoor het opeens erg oploopt. Ik slaap in deze tijd op het busstation op de foto. Vaak links in de fietsenhokken. Later zal ik een ander plekje vinden en dat heb ik proberen te zoeken op Google Maps. Helaas... ik ben het vergeten!
De overige dagen slaap ik in De Groene Ster. Ik heb wel een tijdje geslapen in het opvangcentrum voor daklozen in Leeuwarden maar dat is me niet goed bevallen. Er heerst nogal een schrikbewind. Dan ben ik beter af met een wandeling naar het recreatiegebied en onder de sterrenhemel geslapen. Ik lig een aardig eind van de homo-ontmoetingsplek af en daar heb ik nooit hinder van ondervonden. Ik ben één keer weggestuurd door een bewaker maar die heb ik later niet weer gezien. Ik ga eens in de maand terug naar Steenwijk om uitkeringsformulier in te vullen (zij weten uiteraard niets af van de situatie!) en de huur te betalen aan Jan. Daarna vertrek ik weer naar Leeuwarden en in de weekeinden naar Dokkum. Ik heb drie weekeinden een beste handel in Dokkum, het laatste weekend ga ik vaak naar Franeker of Heerenveen om mijn laatste kranten te slijten. Doordat ik veel kleingeld binnenhaal en deze laat wisselen bij een lokaal restaurant heb ik een goede naam binnen de Dokkumer middenstand. Daar zal ik later nog eens van profiteren!
Ik probeer het ook nog in een paar andere steden in Friesland maar er gaat niets boven Dokkum! Dat is zo'n lucratieve handel dat ik zelfs in 2003 een jaar door ga met verkopen. Dat mag! Het eerste jaar dat je een woning hebt mag je de krant blijven verkopen. Dokkum wordt dan een betaald avondje uit: Op vrijdagavond de eerste helft verkopen, vervolgens zuipen totdat ik erbij neer val en de volgende dag verkopen voor de bus en trein naar huis.
Wellicht dat later nog eens een tweede verhaal in zit over deze tijd. Ik kan voorts nog melden dat ik in de zomer van 2002 'Pimmetje kaal' ben. Ik verwijder de laatste haren op mijn hoofd met een scheermes en ben dan als een biljartbal. Ik ontwaak op een morgen in september en plots is de kou ingetreden. Ik loop een verkoudheid op en dat betekent het einde van mijn 'thuisloos' zijn en ook laat ik dan weer een vachtje op mijn hoofd groeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten