Het is maar goed dat ik de wekker om twaalf uur heb gezet want anders zou ik niet hebben geweten dat het heeft geregend. Toen ik eerder vanochtend buiten was, was mijn tuinstoel droog maar het rook wel naar warme regen. Het onweer is blijkbaar niet voorbij Rheebruggen gekomen. Het heeft alleen wat in de verte gebulderd. Inmiddels schijnt de zon weer en zal het nog altijd 28 graden worden. Ik ga straks op de fiets naar Steenwijk om een pakketje op te halen. Helaas had ik vrijdag het bericht gemist, anders had ik het zaterdag meegenomen. Het zal wel niet ontaarden in een 'diagonaal zeven letters' maar 'gewoon' de fietstocht die eigenlijk verre van normaal is. Ik heb vorige week besloten om de laatste twaalf singles van twee weken geleden in twee delen te doen. Omdat Firefox nog wel eens wil vastlopen, hoop ik dat ik zes singles nog net in één keer kan redden. De koffie is in de maak en ik ben wel in de stemming voor wat deuntjes in mijn oren. De draaitafel kan dus aan.
* Rose Royce- Do Your Dance (NL, Warner Bros., 1977)
Natuurlijk kun je zoiets voor een euro niet laten liggen en toch moet ik erkennen dat ik hogere verwachtingen heb bij de plaat. Er is in bijna vijftig jaar niet zoveel veranderd op het gebied van de dansmuziek. Ja natuurlijk... het is allemaal veel elektronischer geworden maar het concept is veelal hetzelfde gebleven. Tegenwoordig heb je de zogenaamde dj's welke eigenlijk producenten genoemd zouden worden. Zij zijn verantwoordelijk voor de eindmix en daarbij wordt dankbaar gebruik gemaakt van anonieme studiomuzikanten. In de jaren zeventig is het niet anders, alleen wordt dan net alsof gedaan dat het een band is. Rose Royce is in de eerste jaren van haar bestaan niets meer en minder dan een solo-productie van Norman Whitfield waarbij het muzikanten en zangeressen laat opdraven om het geesteskind tot uitvoer te brengen in de studio. Pas later zal Rose Royce een échte band worden en zelfs zonder Norman Whitfield populair blijven. 'Do Your Dance' is echter nog uit de beginperiode en is de opvolger van 'Car Wash'. Het lijkt dan ook als twee druppels water op de voorganger en, ja, dan hoor ik toch liever 'Car Wash'. Geen Blauwe Bak voor deze.
* Rufus- Once You Get Started (NL, ABC, 1974)
Met deze single loop ik nog te twijfelen. Ik heb het vorige week vrijdag in 'The Golden Hour' gedraaid en moet zeggen dat ik het een erg leuke plaat vind! Ik heb al een single van Rufus in de Blauwe Bak staan maar of dat moet betekenen dat ook deze op de felbegeerde plek komt? Voorlopig niet. Het is een lekker staaltje vroege disco maar wellicht nu iets té poppy voor de Blauwe Bak. Toch verwacht ik dat deze hoge ogen gaat gooien in de 'Eindstreep'.
* Samsun- The Wind (NL, Explosion, 1972)
Op zondag 31 juli publiceer ik een bericht over The Smoke en schrijf dat ik wellicht binnenkort Wilson Malone nog eens een 'standbeeld' moest aanbieden. Een etmaal later koop ik een volgend hoofdstuk in het verhaal van Malone en leden van The Smoke. De wind waait ditmaal vanuit de hoek van Fickle Pickle, een studio-formatie onder leiding van Malone. Fickle Pickle wordt overigens in het leven geroepen als Paul McCartney heeft besloten 'Maybe I'm Amazed' niet als single uit te brengen. Dat is dus goedkoop scoren voor Fickle Pickle en hun natuurgetrouwe kopie. Latere singles van Fickle Pickle met eigen werk zijn zelden de moeite waard. In het licht van de Wil Malone-hobby is het niet onaardig. Hoewel het best indrukwekkend kan zijn, vrees ik dat deze single ondergesneeuwd gaat worden.
* Sam 'The Sham' Samudio- Palomita (NL, MCA, 1982)
Een van de eerste singles die ik tegenkom in Sneek. Voor een euro mag die mee! In 1982 brengt Ry Cooder de soundtrack van 'The Border' en maakt daarbij gebruik van de zangkunsten van Freddy Fender, een onbekende John Hiatt en uiteraard Sam 'The Sham' Samudio. De laatste heeft in 1965 een wereldhit met 'Wooly Bully' als Sam The Sham & The Pharaohs. 'Palomita' is erg gezellige texmex. Erg leuk voor een zondagavond!
* The Spencer Davis Group- Georgia On My Mind (NL, Fontana, 1966)
Van een aantal singles zijn de prijsstickers gevallen en dat is eveneens het geval bij deze van Spencer Davis. Ik vermoed dat deze nog wel eens flink duurder kan zijn maar VIP neemt haar verlies en gunt mij de plaat voor een euro. Steve Winwood vult weinig tot niets aan op het origineel en als ik de plaat een beetje door skip dan wordt het zelfs nog jazzy in de brug. Op de keerzijde staat 'Nobody Knows When You're Down And Out' en dat is méér nachtclub. Nee, ik had niet verwacht dat dit iets zou zijn maar voor een euro perfect om de discografie van Spencer Davis aan te vullen.
* Dusty Springfield- I Only Want To Be With You (US, Philips, 1963)
Ik twijfel even of ik hem al heb maar dat blijkt niet zo te zijn. De plaat komt uit een jukebox en daar is styreen over het algemeen niet bij gebaat. Toch heb ik deze beslist minder gehoord. Uiteraard komt dit feestje gewoon in de Gele Bak. Hoezeer ik ook een 'fan' ben van Dusty, het merendeel van haar werk is vooral 'pop'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten