Eindstreep: mei 2022

Tot slot deze maand de 'Eindstreep'. Ik zie overigens net dat het de tweede 'Eindstreep' is van de maand mei want ik heb die van april in de nieuwe maand gepubliceerd. Ach vooruit! Dan neem ik nog wel de moeite om twee top tien-lijsten te doen. Nu is het vrij eenvoudig om een hele 'sterke' top tien samen te stellen uit beide lijsten. Niets aan veranderen zo! Over een maand mag ik me schrap zetten voor de samenstelling van de Gele Bak Top 100 welke jullie weer uitgesmeerd krijgen in de weekenden van juli. Dan kan ik het wat rustiger aan doen! Nu besluit ik dan deze maand die voor de eerste helft niet echt productief lijkt qua platen, maar uit deze periode stammen een aantal bestellingen die nog altijd onderweg zijn. Die gaan uiteraard mee voor juni. Op de valreep herinner ik me de paar singles uit april en maart die deze maand zijn binnen gekomen. Eentje daarvan staat bijna op nummer 1!

Ik koop in de maand mei maar liefst 61 singles. Daarvan zijn er vijf onderweg en zou ik eigenlijk al lang hebben verwacht. Ze zijn op 16 mei afgerekend en hoeven enkel uit Oostenrijk te komen. Ik heb dus niets te maken met invoerkosten of iets dergelijks. Twee zijn niet onderweg maar moeten nog worden geperst. De eerste daarvan lijkt dichtbij dat stadium te zijn. Ik meen dat ik een week geleden een foto van de artieste met een fysieke single heb gezien, maar de releasedatum staat voor juli. Ik heb vijf singles dubbel. Dat zijn The Casuals, Los Payos, Marie Osmond en Simon & Garfunkel uit de laatste afleveringen plus de Clarence Mann die Mark per abuis heeft mee gestuurd. Er zijn dan twintig singles voor de Gele Bak en eenendertig voor de Blauwe Bak. Als ik deze samenvoeg en een top tien mag samenstellen, ziet deze er als volgt uit.

1. Friggin' In The Riggin' - The Sex Pistols

2. Come Get This Love - Raja-Neé

3. Geno - Dexy's Midnight Runners

4. Happiness Is - New York City

5. Trivialities - The Nombres

6. Charisma Road - Charisma Band

7. Have A Nice Weekend - Tom Brock

8. Seal My Heart - Sir Wick

9. He Knows How To Love Me - Helen Shapiro

10. Let's Say Goodbye - The Pebbles

Week Spot: Helen Shapiro

Eigenlijk is de Week Spot voor deze week klip en klaar en kan ik net zo goed nu een bericht schrijven over deze single. Ik ben even vluchtig door de lijst gegaan voor de 'Eindstreep' maar de singles zijn té minimaal om twee top tien-lijsten te doen. Zoiets doe ik uitsluitend als ik vijftig per soort heb mogen verwelkomen. Verder kan ik mededelen dat singlehoesjes.nl nu officieel uit de lucht is. Ik kan niets anders doen dan een diepe buiging maken naar Peter. Dank voor je site en dat ik probleemloos hoesjes heb mogen 'lenen' voor mijn berichten. Nu ben ik dan overgeleverd aan 45cat en Discogs. Bij voorkeur de eerste. Deze heeft de Nederlandse persing wel in de catalogus en met een scan van de a-kant. De b-kant is daar niet aanwezig en dus kies ik als illustratie voor de Engelse persing. De laatste Week Spot van deze meimaand is voor 'He Knows How To Love Me' van Helen Shapiro uit 1964.

De buurman in Jutrijp is een vrijgezel die lange tijd bij zijn moeder woont totdat zij komt te overlijden. Hij werkt op de boerderij en vermaakt zich prima alleen. Hij heeft een vaste maat om mee op stap te gaan en hij gaat mee met groepsreizen. Op een ene of andere manier heb ik dan nog de hoop dat ik ooit de wilde haren ga kwijt raken en ga samenwonen en trouwen met het meisje van mijn dromen. Het is omstreeks 1995 als hij op een avond bij ons komt voor koffie en een alcoholisch drankje. 'Ik heb me net gedoucht en even lekker naar een cd'tje geluisterd', vertelt hij ons deze avond. Met twee zoons die op muziek leven, is meteen de vraag welke cd hij heeft gedraaid. 'Ach, jullie vinden het vast toch niets', schat hij in. 'Ik was even in de stemming voor Helen Shapiro'. Mijn broer heeft daar nog nooit van gehoord. De jongste wel. Die begint meteen 'Walking Back To Happiness' te zingen. Helen Shapiro... Ik had van alles verwacht maar geen Helen Shapiro! Voor de volgende vijftien jaar moet ik iedere keer aan de buurman denken als ik hoor over Helen Shapiro. Het is pas als ik me meer ga verdiepen in de Northern Soul dat ik ook een bepaalde affectie ga voelen voor de zangeres. Mijn radio-collega Lee geeft uiteindelijk het laatste zetje.

Helen Shapiro is puur een popzangeres. Laat daar geen misverstanden over bestaan. Toch mag ze enkele malen Motown- en andere soulnummers opnemen. Haar platen kun je op iedere straathoek in Engeland vinden, met uitzondering van eentje! 'Stop And You'll Become Aware' is nooit verder gekomen dan het demo-stadium en hierop wordt gejaagd door honderden, zo niet duizenden, verzamelaars en dj's. Hoewel ze qua leeftijd niet veel ouder is dan Dusty en Lulu zijn haar meest succesvolle dagen geteld als het 1965 is. Vanaf dat moment gaat Motown en het Amerikaanse soul-geluid meer en meer een rol spelen en vooral Dusty zal hiervan gaan profiteren. Het kost de platenmaatschappij en Helen al genoeg moeite om überhaupt een hit te scoren, laat staan dat ze iets 'experimenteels' mag doen zoals een Motown-cover.

Helen Kate Shapiro komt op 28 september 1946 ter wereld in Bethnal Green in Londen. Ze komt uit een arm gezin dat zich nooit heeft kunnen permitteren om een platenspeler te kopen. Helen moet zelfs een speler lenen om haar eerste single af te spelen. Toch speelt muziek meteen al een belangrijke rol in het gezin Shapiro en zingt Helen in de skiffle-groep van haar broer. Ze heeft een opvallende lage stem, zeer ongebruikelijk voor een meisje dat nog niet in de puberteit zit. Op school en in de buurt wordt ze 'Foghorn' (misthoorn) genoemd. Haar eerste eigen groepje bevat een muzikant met de naam Mark Feld. Hij zal veel later bekend worden als Marc Bolan van T.Rex. Als ze dertien is gaat ze zanglessen volgen aan The Maurice Burman School Of Modern Pop Singing. Dat heeft de wereld dan al verrijkt met Alma Cogan waarvan Helen een fan is. De school staat onder andere in nauw contact met de jonge John Schroeder. Hij helpt hij het maken van een demo van Helen's zang en dit levert een contract op bij Columbia Records.

Ze is pas veertien als haar eerste single verschijnt: 'Don't Treat Me Like A Child'. Een nietsvermoedende luisteraar zal denken dat hier een iets oudere zangeres zingt over het feit dat ze niet als een kind wil worden behandeld. Er zijn dan weinig die realiseren dat Helen weinig meer dan een kind is. 'You Don't Know' klimt in de zomer van 1961 naar de eerste plek in de Engelse singles-lijsten en vanaf dat moment is ze even dé attractie in Engeland. Het levert haar ook internationaal succes op. In 1964 wordt de popmuziek volwassen dankzij The Beatles en dit betekent het afscheid van enkele grote namen uit het verleden. Hoewel Helen lange tijd actief blijft in de muziek, verdwijnt ook zij uit de schijnwerpers. Desondanks mag ze nog wel mee op de Engelse tournee van The Fab Four. In oktober 1964 verschijnt 'Shop Around' als single in Nederland. Evenals in Engeland is het geen voer voor de hitparade. Helen's laatste hit in Engeland is overigens haar cover van 'Fever' in begin 1964. 'Today Has Been Cancelled' (1968) en 'You've Guessed' (1969) worden nog wel hits in Duitsland. In 2002 neemt ze tijdelijk afscheid van de showbiz, maar in 2010 levert ze nog een album af.

Daarnaast blijft Helen in de 'picture' dankzij haar rol in de populaire soapserie 'Albion Market'. Deze show draait tot 1986 en Helen is tot de laatste aflevering aanwezig als eigenaar van een bloemenstal. Mijn radiocollega heeft een paar jaar geleden een extensieve boxset gekocht met alle opnames van Helen voor Columbia. Als hij de kans ziet om er een paar te draaien, pakt hij dat met beide handen aan. Zo hoor ik enkele malen 'He Knows How To Love Me' voorbij komen en dat is het begin van de liefde. Net zo onverwacht als dat de buurman een cd van Helen Shapiro had opgezet, kom ik de Nederlandse persing van de single tegen in een kringloopwinkel in 'of all places' Noordwolde.

Het zilveren goud: mei 1997 deel IV

Nee, het spijt me. Ik kan het niet laten gebeuren om voor het eerst in twaalf jaar een maand af te sluiten met minder berichten dan dagen. Dat betekent nu dat ik in principe driemaal moet publiceren. Als tweede bericht ga ik een foto uitzoeken in het archief of ik moet de 'Eindstreep' verdelen in eentje van de Gele Bak en een tweede van de Blauwe Bak. Dat is immers ook nog een optie. Qua Week Spot heb ik morgen nodig om over na te denken. Ik ga eerst beginnen met het beloofde deel van 'Het zilveren goud'. Gelukkig valt de schade mee? Niet zes maar 'slechts' vijf van Vader Abraham. Wat moet je ermee? Ja natuurlijk, heel snel weggooien, maar dat lukt me nu eenmaal niet waardoor ze toch een plekje krijgen in 'Het zilveren goud'. Op het gebied van het verhaaltje gaan we onder andere terug naar de zondag van Pinksteren in 1997. En laat ik jullie eenmalig kennis maken met een goede kameraad uit die tijd.

In mei 1997 ben ik al een stuk rustiger geworden qua reli-shoppen. Het lijkt te zijn als bij de gisteren aangehaalde protesten. De zomer kondigt zich aan en opeens is veel minder de drang om je stem te laten horen. Zo gaat het bij mij ook met het kerkbezoek. Dat zal in de winter weer terugkeren. Ook al moet ik daar eerst de Noordzee voor oversteken. Ik ben desondanks niet minder 'bezig' met het geloof als in de voorgaande maanden. Menig uur wordt doorgebracht in Het Pakhuis, het clubgebouw van de Sneker Youth For Christ, en ik ga regelmatig mee naar praisediensten her en der in de provincie. Ook het FlevoTotaal-festival is in aantocht en ook ik ben overgehaald om te komen. Voor mij draait het natuurlijk om de muziek en de toevoeging van de Amerikaanse band All Star United maakt dat ik vlug ben bereid. Ik draai de cd van de groep dan helemaal dol. Toch zal ik op het laatste moment verstek moeten laten gaan en mijn ticket voor de helft van de prijs moeten verkopen. Dit omdat het begint te 'rommelen' binnen Het Pakhuis en ik weiger om een kant te kiezen. Achteraf gezien denk ik dat ik gillend gek was geworden op het festival. Laat mij maar gewoon geloven en een feestje bouwen met een biertje en lekkere muziek! Dat mag ik van mijn God!

Daarin sta ik niet helemaal alleen. In Het Pakhuis leer ik Martin kennen. Hij is een paar jaar jonger dan mij en is helemaal een 'alto', zoals dat dan heet. In de niet-christelijke muziek is dat iemand die 'fan' is van alles waar de VPRO mee weg loopt. Qua kledingstijl leent het veel van de grunge en van punkrockbands als Green Day. Maar het is niet alleen muziek en kleding dat maakt dat Martin 'alternatief' is binnen de vriendenclub. Hij is namelijk overtuigd lid van de doopsgezinde kerk. Zo overtuigd dat hij niets wil weten van de evangelische gemeenschap waar de meesten van ons naar toe gaan (of gingen...), maar tegelijk houdt hij zich erg op de vlakte over zijn eigen kerk. Als ik eens aangeef dat ik wel eens een kijkje wil nemen, zegt hij: 'Dat moet je dan helemaal zelf weten'. Ik geloof dat ik er eenmaal ben geweest en het is me teveel een 'traditionele' kerk zoals ik het ben gewend uit mijn kindertijd. Ik zoek het toch een tikkeltje extremer...

We hebben gemeen dat we dezelfde God hebben. We zijn beide erg fanatiek op de pooltafel en doordat we beide wel eens een steekje laten vallen, zijn we erg aan elkaar gewaagd. Op de vriendschappelijke manier uiteraard! Daarnaast houden we van een lekker stukje muziek dat niet altijd en alleen over Jezus hoeft te gaan en mogen we van onze God ook een biertje drinken. Het wordt vaste prik. Als ik een avond niet naar Het Bolwerk hoef voor een recensie dan ben ik om half twaalf in Het Pakhuis. Dat sluit middernacht en als Martin daar is, gaan we samen verder op stap. We gaan altijd rechtstreeks naar De Koopermolen in de Nauwe Noorderhorne. Dat is, buiten enkele stamgasten, doorgaans een doodse bedoening op zaterdagavond. Het poolbiljart is een goede reden om naar het café te gaan. We leggen de muntjes op de rand in de slagorde en de beurten van andere spelers maakt dat we even pauze hebben voor een pilsje en een leuk gesprek. Gelijkspel doen we niet aan. Er moet steeds iemand winnen aan het eind van een avond en de ene keer win ik met een extra beurt en dan weer Martin. De traditie zal blijven tot en met juli want daarna krijg ik teveel andere drukte. Daarover later meer in 'Het zilveren goud'!

Op de zondagochtend van Pinksteren fiets ik de stad uit nadat ik fijn heb gepoold met Martin. In de oude situatie is het ter hoogte van het fietstunneltje naar Duinterpen, anno 2022 is daar het benzinestation geplant. Daar zie ik iemand op het fietspad liggen. Het blijkt een oudere man die is gevallen met de fiets en nog wel enigszins aanspreekbaar is. Er moet een ambulance komen, alleen...? Een kwart eeuw later vraag ik mezelf af: Hoe hebben we dat voor elkaar gekregen? Anno 1997 heeft nog niet iedereen een telefoon in de zak en ik zeker niet! Heb ik toch iemand in de buurt uit bed gebeld om de hulpdiensten in te schakelen? Kwam de politie net langs op patrouille? Hoe dan ook, de beste man is afgevoerd naar het ziekenhuis. Hoe is het met hem afgelopen? Tja, daar mag het ziekenhuis begrijpelijkerwijs niets over zeggen als ik ze een dag later bel.

2789 Vader Abraham Had Zeven Zonen - Vader Abraham Met Z'n Zeven Zonen (NL, Elf Provinciën, 1971)
2790 Pootje Baaien - Vader Abraham Met Zijn Zeven Zonen (NL, Elf Provinciën, 1971)
2791 Kinderogen - Vader Abraham (NL, Elf Provinciën, 1973)
2792 Den Uyl Is In Den Olie - Vader Abraham & Boer Koekoek (NL, Elf Provinciën, 1974)
2793 't Smurfenlied - Vader Abraham (NL, Elf Provinciën, 1977)
2794 O.N.S. Clublied - De Vrolijke O.N.S.-ers (NL, RCS, 1982)

Ik heb het in de midden jaren negentig nog eens serieus geprobeerd met Vader Abraham. Ik weet niet of het een voortvloeisel is geweest van mijn lidmaatschap van de ECI maar ik heb mijn zuurverdiende geld ooit in een driedubbel-cd gestopt van Vader Abraham. Het heeft een bonus-cd met buitenlandse versies van 'T Kleine Café Aan De Haven'. Wat moet je ermee? Van de bovenstaande zes singles heb ik 'T Smurfenlied' zeker omstreeks 2005 gekocht. Ik heb in het begin (ten tijde van deze aflevering van 'Het zilveren goud') de Duitse versie. Die kan ik nergens meer vinden. De Nederlandse heb ik op een toppunt van meligheid gekocht in Steenwijk. Verder meen ik dat ik in 2001 een lift heb gehad van Vader Abraham tussen Amersfoort en Utrecht. Hij heeft de ramen op een kiertje waardoor een gesprek niet mogelijk is, maar ik ben honderd procent zeker dat het hem is. Dan de mysterieuze single van De Vrolijke O.N.S.-ers. Ik kan even nergens de pagina vinden van RCS maar herinner me dan weer iets: Het is het catalogusnummer van Bovema Special Products en 1199 ontbreekt tussen 1198 en 1200 welke beide uit 1982 komen. Willem Van Hanegem heeft de hoestekst geschreven. Het doet me ook weer herinneren aan het verhaal van de O.N.S.-ers die de rand van een gulden bestuderen: 'God zij met O.N.S.'. Zo ben ik het bericht stichtelijk begonnen en zo eindigt het ook.

Singles round-up: mei 9

In mijn wereld doet iedere mening er toe, ook al is de mening van een ander soms nog zo confronterend of gaat het juist helemaal nergens over. Ik 'cancel' geen mensen vanwege een mening en stel het erg op prijs als het andersom ook het geval is. Ik heb me de afgelopen jaren 'druk' gemaakt om de verschillende maatregelen. Dat gaat overigens al ver vóór de pandemie. Het is voor mij begonnen met het geneuzel over het klimaat en de pandemie is een 'logisch' vervolg op wat er zich in de voorgaande jaren op het wereldtoneel heeft afgespeeld. Er is een tijd dat je vrijwel iedere dag kan protesteren, alleen zie ik daar zelf niet zo het nut van in en zijn de demonstraties vaak aan de andere kant van het land. Als ik in januari verneem van een actie in Oldeberkoop ben ik vlug bereid. Ik ben die dag vrij en Oldeberkoop is te doen op de fiets. Ik ben dus helemaal eigen baas. Het is in het laatst van de lockdown en een cadeauwinkel in het Friese dorp heeft besloten de kont tegen de krib te gooien en open te gaan. Het is een succesvolle actie. Geweldloos zorgen we ervoor dat de winkel de hele middag open is. Het is vooral een erg koude dag. Ik koop een omslagdoek als sjaal want de koude wind gaat precies bij de kraag van mijn bomberjack naar binnen. Het lijkt me vrijdagmiddag wel aardig om even om het hoekje te kijken in de nering. Had ik het maar niet gedaan? Ik had immers ook toeristisch over Vinkega kunnen fietsen? Natuurlijk vraag ik even naar hoe het is afgelopen. De zuurtegraad is heftig! Degene die de actie op de kaart heeft gezet, is opeens een ordinaire graaier en meer van dat. Ik ben eigenlijk weer blij als ik buiten sta. Intussen moet ik de tijd in de gaten houden want de fiets moet over twee uren in Havelte zijn. Ik heb thuis het adres van de winkel in Noordwolde genoteerd maar ga ervan uit dat ik hier te laat zal arriveren. Ik blijk keurig op tijd en daar rond ik de 'shopping spree' af. Via Wilhelminaoord en Frederiksoord cross ik naar Havelte en lever de fiets om klokslag vijf uur in.

* Marie Osmond- Paper Roses (UK, MGM, 1973)
Op het eerste gezicht heeft Noordwolde niets te bieden, maar hee... wél een Engelse persing van Marie Osmond! Ik vermoed dat ik de single al in de Nederlandse uitdossing heb. Dit is andermaal een bewijs dat Engelse persingen beter klinken, ook al is 'Paper Roses' natuurlijk een draak van een plaat. Ik ben er echter tevreden mee, ook al zal een paar minuten later mijn mond wagenwijd open vallen.

* The Pebbles- Let's Say Goodbye (NL, CBS, 1965)
Ik heb vrijdagmiddag meteen al het huiswerk gedaan dat mogelijk is. Het schijnt dezelfde Pebbles te zijn als van 'Get Around' en 'Seven Horses In The Sky' maar dan met een andere bezetting. Ik zou de namen van Becky en Bobott op het label verwachten, maar in plaats daarvan zie ik Serge Van Oppen (volgens het label). Van Oppens (zoals hij eigenlijk heet) is een Belgische componist en heeft beide kanten van de single geschreven met Benny Welton. Ik weet niet goed hoe ik het in de chronologie moet inpassen maar het schijnt dat ex-Buddy Holly-producent Norman Petty samenwerkt met de groep. Hij krijgt zowel op deze CBS als op de Barclay's die ik heb geen credits. 'Let's Say Goodbye' is een beatnummer dat in de verte op 'Duke Of Earl' lijkt. In de refreintjes kun je wel overeenkomsten horen met de latere Pebbles dus ik neem aan dat dit dezelfde band is. 'Love Me Again' op de keerzijde is beduidend rustiger maar ook hier valt de productie op. Het zou me niets verbazen als Petty iets met deze plaat van doen heeft.

* Linda Ronstadt- Get Closer (NL, Asylum, 1982)
Voor vijftig cent kun je geen buil vallen en dus neem ik ook deze mee. Het is best een leuk plaatje voor op een zondagavond. Het verblijf zonder hoes in het rekje heeft wat schade achtergelaten en wellicht dat ik ooit een voordelige upgrade tegenkom.

* Sex Pistols- Something Else (UK, Virgin, 1979)
Facebook heeft hem verplicht zijn eigen naam te gebruiken maar er is een lange tijd dat zelfs vrienden niet weten hoe Baz in het echt heet. Baz is afgeleid van Basil, de persoon uit 'Fawlty Towers' welke hij precies kan nadoen. Hij is sinds jaar en dag meubilair in de chatroom van onze radioshows en een paar jaar geleden hebben we hem officieel toegelaten tot het team. Hij doet zelf echter geen shows. Baz voorziet zich in zijn onderhoud met de online verkoop van tweedehands platen en voetbalmemorabilia. Hij heeft me al een paar maal een pakketje toegestuurd met singles en ditmaal heb ik een extra cadeau. Hij heeft een oranje Holland-shirt gevonden in maat XL. 'Ideaal voor het fietsen', laat hij weten. Ik bewaar hem tot het volgende toernooi. De singles zijn al besproken met hem. Helaas heeft hij 'Funeral Pyre' van The Jam niet dubbel want daar heb ik het lege fotohoesje van liggen. Wel deze van Sex Pistols en ik noteer de officiële a-kant. Hier doet Sid Vicious een matig interessante cover van het Eddie Cochran-nummer. De b-kant is de reden waarvoor ik enthousiast ben geworden. 'Friggin' In The Riggin' is totaal ongeschikt voor de radio met onze vergunningen, hoewel het regelmatig in de punkshow wordt gedraaid (onze vergunning geeft recht op twee uur per week 'stevige taal'). Het is oorspronkelijk een folknummer geïnspireerd door een gebeurtenis in 1806  maar de tekst is erg schokkend. Het heet oorspronkelijk 'Good Ship Venus' en dat rijmt op...? Ja, dat is de eerste verwijzing. Een lekker hilarisch nummer!

* Helen Shapiro- Shop Around (NL, Columbia, 1964)
Hier valt mijn mond van open. Het rekje biedt vooral jaren tachtig en ik heb inmiddels The Pebbles gevonden. Dan deze van Helen... Ik heb het enthousiasme vooral te danken aan mijn collega Lee. Hij heeft de b-kant tot een klassieker gemaakt in zijn show. Gelukkig heeft de single de barre tijd in het rekje goed doorstaan. De a-kant is een cover van The Miracles, maar... het is de b-kant welke het met stip in de Blauwe Bak brengt: 'He Knows How To Love Me'. Dat nummer is overigens door Helen zélf geschreven. Een lekkere Popcorn-schuiver waar ik graag mijn tanden in zet. Geen idee wat de single waard is maar voor mij is dit het hoogtepunt van de vrijdagmiddag.

* Simon & Garfunkel- I Am A Rock (UK, CBS, 1966)
Dubbel prijs! Niet alleen de Engelse persing maakt me gelukkig. Ik heb de Nederlandse persing in 1992 gekocht en daarvan is het middengat té smal. Het is ook te smal voor de kleine driehoekjes en dus kan ik de plaat nauwelijks draaien. Deze klinkt smetteloos en opnieuw zoveel beter dan in de Europese of Amerikaanse persing.

* The Thought- I Had Too Much To Dream Last Night (NL, Melody, 1982)
Gewoon puur uit nieuwsgierigheid en omdat het slechts vijftig cent hoeft te kosten. De band komt uit de kop van Noord-Holland en heeft,, volgens de promotie, al interesse gewekt bij grotere labels en producenten. Het is een sfeervolle indie-cover van het knalnummer van The Electric Prunes (eentje voor de Top G-duizend!) maar het overtuigt me niet echt.

* Louise Tucker- Midnight Blue (NL, Ariola, 1982)
De kringloop in Wolvega heeft een dealerschap in The Night People, Los Payos en Louise Tucker. Van de laatste moest ik ook maar eens eentje meenemen. Het is een zwart gat voor mij. Ik ken de titel wel maar kan er geen liedje tevoorschijn krijgen. Eigenlijk is de uitvoerende ook Midnight Blue. Midnight Blue is een project van Louise Tucker en Charlie Skarbek. Ik heb lange tijd gedacht dat 'Midnight Blue' een cover zou zijn van het country-nummer uit de jaren zeventig, maar het blijkt een eigen nummer te zijn. Het is best sfeervol maar ik kan me dit absoluut niet herinneren uit mijn jeugd. Het is echter nooit te laat om te leren!

* Narada- Divine Emotions (Duitsland, Reprise, 1988)
Tot slot Narada want deze komt onder de 'W' van Walden te staan. Een plaatje waarbij ik twijfel of ik hem al heb. Eens even kijken... Niet dus! Voor vijftig cent heb ik dus méér gezelligheid uit dat lekkere jaar 1988. Ik heb nog niet gekeken bij de groene brievenbus maar verwacht ook dat de Record Shack-bestelling met de gewone post mee gaat. Deze en mogelijke andere titels gaan mee voor de 'Singles round-up' in juni.

Singles round-up: mei 8

Na het enorme succes van vorig jaar heb ik ook ditmaal besloten de elektrische fiets een dag extra te houden en een vrije dag in te plannen. Ik zou hem tot en met donderdag kunnen huren maar dan moet de fiets, opgeladen en wel, de volgende ochtend om half negen in Havelte zijn. Nu heb ik tot half zes de tijd om de fiets af te leveren en de accu mág helemaal leeg! Het weerbericht voorspelt niet heel veel goeds voor vrijdag en het idee om een kringloopwinkelbezoek te doen met de elektrische fiets is al vroeg een plan. Emmeloord? Mwah... daar ben ik in september nog geweest en toen viel de vangst al een beetje tegen. Wolvega? Ik ben in april 2014 (op aanraden van iemand die ik ontmoette in Emmeloord) naar een kringloop geweest in Wolvega waar ze vast wel een kleine duizend singles hadden staan. Het is er nooit meer van gekomen. Ik ga 'old school' op platenjacht, compleet met handgeschreven papiertje met de adressen van de winkels. Ik wil eerst de zaken in het centrum zien te vinden. Dat lukt niet en het maakt ook niet uit: De kringloop van 2014 is de reden van het bezoek meer dan waard? De eerste indruk in 2022 valt tegen totdat ik een bakje met 'dure' singles achter de toonbank zie. Ik ben wel klaar in Wolvega en fiets richting Oldeberkoop. Even twijfel ik nog om over Vinkega en Steggerda te gaan en, achteraf gezien, heb ik spijt dat ik rechtdoor ben gegaan. Er is iets dat me nog wel 'aardig' lijkt op deze middag maar dat valt vies tegen. In de inleiding van de volgende 'Singles round-up' maak ik het verhaal van vrijdag af.

* Clive Griffin- Be There (NL, Mercury, 1989)
Zo'n plaatje waarvan ik alleen de titel ken uit het Hitdossier en nu ik de plaat draai, moet ik erkennen dat ik het toendertijd helemaal heb gemist. Na het refreintje begint het toch al wat te dagen maar nee... een onuitwisbare indruk heeft het nimmer gemaakt. Best wel een leuk plaatje! Beetje erg Level 42 als je het mij vraagt met een gospel-achtig refrein. Het is lekker vrolijk, dat is zeker en daar is niets mis mee.

* Guys & Dolls- There's A Whole Lot Of Loving (Duitsland, Ariola, 1974)
Heb ik deze al? Misschien wel maar het kan me vrijdagmiddag geen moer schelen. De singles zijn vijftig cent en een vluchtige blik leert me dat ik hier geen duur betaalde sixties of soul vandaan ga halen. Ik heb nog altijd niet opgezocht of ik hem al heb en dus beschouw ik dit als een nieuwe aanwinst. Niet verder vertellen maar ik heb dit altijd een leuk plaatje gevonden. Als mijn Soul-xotica-fans hierachter komen, is het voorgoed afgelopen met het glansrijke imago...

* Don Henley- Johnny Ne Sait Pas Lire (Duitsland, Elektra, 1982)
Even hoop ik op 'All She Wants To Do Is Dance', maar helaas... Die kom ik vast nog wel eens tegen en hopelijk dan met een begeleidend hoesje. Don staat in Noordwolde in een rekje zonder hoes te midden van meerdere 'flops' uit de vroege jaren tachtig en een paar zéér interessante jaren zestig-platen. In de volgende aflevering komen we de twee pronkstukken tegen. Wat heb ik met Don Henley? De man brengt in 1995 een compilatie op de markt en met name Henk Westbroek draait veel van de cd tijdens zijn lunchprogramma. Het is mijn tijd op de schildersopleiding en hoewel het genoemde 'All She Wants To Do Is Dance' al een 'oudje' is, maakt het iedere keer weer een positieve indruk. De compilatie tref ik een jaar later voor een bodemprijs in Denemarken en in De Bilt groeit de cd aan me tijdens de vervelende schoonmaakwerkzaamheden. Dit nummer staat niet op de cd. Het heeft een zydeco-sfeertje en riekt naar het geluid van Sir Douglas Quintet uit de late jaren zestig. Niet onaardig!

* Johnny Hates Jazz- Heart Of Gold (Duitsland, Virgin, 1988)
De 'Eretitel' is een zachte dood gestorven maar wie weet...? Misschien maakt het ooit een comeback want 'Listen Carefully' is nog altijd een 'ding' in 'Tuesday Night Music Club'. 'Heart Of Gold' heb ik vorig jaar nog eens gedaan en dat is ook de hernieuwde kennismaking met dit fijne Johnny Hates Jazz-nummer. Het is een beetje weggezakt door de jaren heen maar dat is inmiddels recht gezet. En nu kan ik de plaat ook van vinyl draaien. Helemaal top!

* Jonathan Kelly- Denver (NL, Stateside, 1969)
Is er nog gegokt op vrijdagmiddag. Jazeker! Ik heb de alternatieven al genoemd. Status Quo met fotohoes voor vijf euro, Ray Charles voor 3,50. Nog een paar 'dure' waar je geen breuk aan kan vallen. Dan deze van Jonathan Kelly voor 3,50. Geen idee wat ik kan verwachten. Ik zie wel dat de plaat is geproduceerd door Colin Peterson. Is dat niet de drummer van The Bee Gees? Ja, het is hem! Colin Peterson en Vince Melouney komen in 1967 mee naar Engeland maar in 1969 loopt het visum af voor de beide heren waarna The Bee Gees verder gaat als trio. Op de valreep produceert Peterson deze plaat van Kelly. Nederlandse EMI-persingen uit 1969-70 zijn kwalitatief niet hoogstaand en deze klinkt erg mono en 'gesloten'. Het is een lekker melodieus nummer maar helaas werkt het geluid niet mee. De b-kant is iets minder dynamisch qua orkest en dan hobbelt de geluidskwaliteit langzaam vooruit. De single is niet erg essentieel te noemen maar ik heb slechter gegokt voor 3,50.

* Vicki Lawrence- The Night The Lights Went Out In Georgia (NL, EMI, 1973)
Ook een gok maar beduidend minder zwaar dan Jonathan Kelly. Ik verwacht 'kuntrie' maar laat me graag verrassen voor twee euro's. Het valt niet tegen. Ik ben nog maar bij het eerste refrein maar het is nu al een lekker dramatisch verhaal. Er valt een dooie maar ik zal de tekst nog eens nader moeten bestuderen om erachter te komen wat er precies is gebeurd. Leuke aanwinst!

* Los Payos- Maria Isabel (Spanje, Hispavox, 1969)
De vorige week heeft als 'vakantie' aangevoeld en dus schaam ik me er niet voor om terug te gaan naar een vakantieherinnering uit den ouden doosch. In 2010 doe ik mijn laatste echte fietsvakantie. Uit en thuis met de fiets van Steenwijk tot Waasmunster en terug. Het is de zaterdagmiddag van de vakantie. Ik weet niet hoe ver ik door mijn geld ben heen geschoten in de afgelopen dagen en ga mijn saldo checken bij de bank in Sint Niklaas. Dan blijkt dat de vakantie nog maar nét is begonnen. Geen reden om me zorgen te maken. Ik vier het meteen met een stapeltje singles en daartussen zit ook Los Payos. In Wolvega lijken ze een dealerschap te hebben in de single en ik moet dus wel eentje meenemen? In 2010 heb ik al een Blauwe Bak maar dat is meer een bonte verzameling van 'groovy' plaatjes welke ik draai in De Buze en omgeving. Los Payos staat ook enige tijd in deze bak. Waarom? Omdat het zo'n lekker ongedwongen plaatje is. En dat is het tot op de dag van heden alleen komt het nu niet in de Blauwe Bak.

* The Night People- Again (NL, Rams Horn, 1981)
Tot slot een exemplaar van deze jaren tachtig-discoklassieker in een zeer fraaie staat met fotohoes. Geloof het of niet, maar deze had ik nog niet. Hoewel het nummer klasse ademt, gaat deze desondanks gewoon in de jaren tachtig-bak, maar het zou niet misstaan in 'Do The 45' .

Singles round-up: mei 7

Inmiddels is het even rekenen geblazen. Op zichzelf valt de som nog reuze mee. Ik heb drie dagen en zou nog zes berichten moeten publiceren om tot 31 te komen op dinsdagavond. Ik heb afgelopen vrijdag vierentwintig singles gekocht en woensdag heb ik twee van Baz ontvangen. Samen zijn dat dus zesentwintig. Deze ga ik in drie delen doen. Vervolgens 'Het zilveren goud' over mei 1997 en dinsdag de Week Spot en de Eindstreep. De 'Elektrisch zeven letters' kan wel in een inleiding van een aflevering van de 'Singles round-up'. Op zichzelf zijn de fietstochten van woensdag en donderdag niet erg bijzonder te noemen. Woensdag ga ik over Wolvega, Heerenveen, Joure en Sneek naar Jutrijp. Ik heb het redelijk droog gehouden, alleen neemt de wind in kracht toe naarmate ik dichter bij de eindbestemming kom. Donderdag ben ik over Spannenburg, Follega en Lemmer naar Kuinre gegaan. Tot dat punt ondervind ik nog enige hinder van de straffe westenwind en dan...? Racen! Wind in de rug tot huis. Ik heb het in precies drie uren gedaan en dat is inclusief een boodschapje in Steenwijk. Omdat ik de fiets ook vrijdag heb gehuurd en ik vrij ben, wil ik 's middags nog even gebruik maken van het elektrische gemak. Ik ga 'old school' met een papiertje met adressen naar Wolvega en zal de tocht daarna uitbreiden tot over Oldeberkoop en Noordwolde. In de laatste plaats koop ik negen singles tegen vijftien in Wolvega. Hierbij de eerste negen van de singles van afgelopen dagen.

* Harry Bliek- Hello Mary Lou (NL, Imperial, 1961)
Hoewel ik vooral adressen in Wolvega op het papiertje heb staan, heb ik ook Noordwolde genoteerd. Deze winkel gaat, volgens mijn informatie, al vroeg dicht en gezien ik eerst naar Wolvega fiets, denk ik dat dit bezoek erbij in zal schieten. Als ik dan Noordwolde binnenfiets, herken ik de straatnaam. Hier moet de kringloop zitten! En jawel... deze is nog een half uur open. Qua singles is het aanvankelijk een teleurstelling en dan zie ik een rekje met zéér oude singles zonder hoesjes. Natuurlijk moet ik daar even tussen sneupen. Zo vind ik ook deze van Harry Bliek. Een opvallend plaatje. The Everly Brothers spraken over 'those leeches from Holland' als ze het over The Blue Diamonds haddden. Het gaf Decca eveneens een mogelijkheid mee te liften op het succes van een origineel. In geval van Harry Bliek is dat anders. Rick Nelson's versie wordt ook op Imperial uitgebracht en als je het goed bekijkt, is dit een zeer sterk staaltje marketing dat niet veel vaker is gebeurd. Als Amerikaan en internationale ster is Rick Nelson niet tot nauwelijks beschikbaar voor de Nederlandse televisie en dan is de Hilversumse Harry Bliek een uitkomst. Bovendien is zijn versie in het Hollands en daarmee profiteert het met één liedje van twee verschillende doelgroepen. Het rockt zelfs nog ietsje meer dan Nelson's versie.

* Boontjie Stars- Suriname May God Bless You (NL, Lark, 1979)
Het rekje bevat ook enkele singles uit de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig en allen zonder hoesje. Ik heb al gezien dat de platen vijftig cent per stuk zijn en dus mag er veel! Zelfs de Boontjie Stars mogen mee. Vooral omdat de b-kant suggereert een 'dub' te zijn. Als een Nederlander krom Engels zingt, noemen we dat steenkolenengels. Hoe noemen we Surinamers die Engels zingen met een zwaar accent? Dan de b-kant proberen: De dubversie van 'Bea'. Ja, je kan wel enigszins horen dat er met de knopjes is gespeeld maar daar wordt het niet zonder meer interessant door. Ach vooruit, het was slechts vijftig centjes.

* The Casuals- When Jezamine Goes (NL, Decca, 1968)
De eerste en laatste keer dat ik bij deze winkel in Wolvega ben geweest, is in april 2014. Ik moet dan een paar uren uit trekken om door tweeduizend singles te gaan. Het zijn er nu een stuk of honderd en heel veel dubbele titels. Pas als ik bij de toonbank kom, zie ik een bakje staan met 'dure' singles. The Casuals heb ik al in de Engelse persing (als 'Jesamine') maar de Nederlandse met fotohoes is aantrekkelijk geprijsd. Het hoesje vermeldt 'Jezamine' en het label 'When Jezamine Goes' terwijl het nummer in alle gevallen eigenlijk gewoon 'Jesamine' heet. Het blijft een 'bijzonder' nummer voor mij. Komt ook nog eens bij dat ik jaren zestig-platen altijd het lekkerste vind klinken op zondag en dus zit ik met laagjes kippenvel luidkeels mee te brallen.

* Ray Charles- I Can See Clearly Now (Duitsland, London, 1977)
Tussen de 'dure' singles zit ook 'Here I Go Again' met fotohoes. Daarvan ligt de prijs een stukje hoger en, ach, ik geef al niet veel om de plaat en heb hem op zichzelf niet in een slechte staat. Deze cover van Johnny Nash oogt interessant. Op de b-kant doet ome Ray trouwens een cover van 'Let It Be' en die moet ik nu gaan ontdekken. 'I Can See Clearly Now' heb ik gisteravond gedraaid in 'Do The 45'. Dat is een beetje een simpele rechttoe rechtaan poppy disco-cover van 'I Can See Clearly Now'. Ray heeft beslist betere dingen gedaan maar desondanks vind ik het 'groovy' genoeg voor de Blauwe Bak. Ray kon in het verleden wel eens iets interessants doen met Beatles-nummers en dan denk ik met name aan 'Yesterday'. Zijn 'Let It Be' is mijns inziens beter te pruimen dan het origineel want ja... Paul is een uitstekende zanger maar het is niet Ray Charles. McCartney zal dit helemaal met me eens zijn. Er gebeurt op beide kanten niets wereldschokkends, het is vooral wat je verwacht van Ray Charles maar dan minder inventief ten opzichte van de jaren zestig.

* Chicory Tip- Good Grief Christina (NL, CBS, 1973)
Volgens mij heb ik deze nog niet? Opnieuw een nummer van Giorgio Moroder en Pete Bellotte en ditmaal begint het met 'Papa Oom Mow Mow' van The Rivingtons en is de Moog in eerste instantie vertegenwoordigd in de bas. Rond het refrein horen we ook andere Moog-geluiden terwijl het liedje weemoedig terug blikt op de jaren vijftig rock'n'roll. Het is geen 'Son Of My Father' of 'What's Your Name' maar nog altijd een leuk ding voor in de verzameling. Op de b-kant een eigen nummer zonder Moog maar met een rockende piano.

* Dexy's Midnight Runners- Geno (UK, Late Night Feelings, 1980)
Als Gerrit niet thuis is, loopt hier regelmatig een vrouw door huis. Zodra ik de sleutel omdraai van de voordeur is ze weer verdwenen. Je zal haar nimmer buiten ontmoeten, zelfs een wandelingetje naar de groene brievenbus op en neer vind ik anno 2022 al veel té spannend. Eind 2010 en begin 2011 heb ik overal even lekker lak aan en doe precies datgene dat ik jaren lang heb onderdrukt. Nee, ik hoef geen hoge hakken (ook niet verstandig met mijn zwakke enkels) en de makeup mag ook achterwege blijven. Ik wil gewoon even 'crossdressen', als man over straat gaan in vrouwenkleding. In de loop van 2011 verlies ik de streken en Uffelte is té klein voor dergelijke gedragingen. Waarom haal ik dit naar boven in een 'Singles round-up'? Welnu, ik heb 'Geno' in 2010 nog niet op single of als mp3 op de telefoon. Toch is het iedere keer hetzelfde: Als ik mezelf heb omgekleed in Meppel en naar buiten stap, klinkt 'Geno' van Dexy's Midnight Runners' in de oren. Ik probeer te lopen op de muziek. Dat geeft de juiste tred. Elegant en nonchalant tegelijk. Afkeurende blikken die langs me heen glijden en alleen mooie glimlachen en knipogen komen in mijn vizier. Anno 2022 heb ik nog altijd niet een exemplaar van 'Geno' te pakken en dan laat Baz weten dat hij de meeste singles van Dexy's in de aanbieding heeft. Dan hoef ik niet lang na te denken. Verhip, ik heb meteen zin om een rok aan te trekken, maar dan opnieuw... het is dertien graden buiten en dan niet zonder panty. De laatste heb ik niet in huis en dus ga ik maar door huis marcheren. Blijft een fantastische plaat, ook terwijl ik een broek en t-shirt aan heb. Op de keerzijde staat Dexy's versie van 'Breaking Down The Walls Of Heartache' van Johnny Johnson & Bandwagon maar dat heeft me nooit zoveel gedaan.

* Barbara Dickson- My Heart Lies (NL, Epic, 1981)
Ik moet eerlijk bekennen: Vrijdag mag er veel. Ik verwacht niet direct dat ik de huur van de fiets met de aanwinsten eruit ga halen, maar het tochtje naar Wolvega moet wel de moeite waard zijn. Ik zou hevig teleurgesteld zijn als ik alleen D.C. Lewis en Mieke Telkamp had aangetroffen. Bovendien is het bijna een maand geleden dat ik voor het laatst met mijn vingers in een fysieke platenbak heb gezeten. Met meer interessante platen zou ik Barbara Dickson waarschijnlijk links hebben laten liggen maar voor vijftig cent wil ik hem wel hebben. Ik lijk het nummer heel in de verte te herkennen en dan hebben we het over een herinnering van veertig jaar geleden. Oh wacht, we zijn al halverwege! Ik meen dat we nog in het intro zitten en dat de drums in vallen. Nee, dat gaat niet meer gebeuren. Dan vind ik het best een magisch nummer: Barbara's stem met een stevige synth-ondergrond. Het is bijna hypnotiserend. Toch blij dat ik hem heb meegenomen!

* Trea Dobbs- Marmer, Staal En Steen Vergaan (NL, Decca, 1965)
Hoewel het geen rol zou moeten spelen, heb ik meteen 'The Vinyl Countdown' in het achterhoofd bij het zoeken naar singles. Hierdoor is Nederlandstalig werk flink op de achtergrond verdwenen want ja... het moet héél interessant zijn, wil ik het kunnen draaien op een Engels radiostation. Bij Trea sta ik enorm te dralen. Van de Nederlandse zangeressen uit de jaren zestig heb ik een enorm zwak voor Trea onder andere dankzij haar versie van 'You've Lost That Lovin' Feeling'. Duits ligt ook al moeilijk bij Wolfman Radio maar dat weerhoud me er niet van om 'Marmor Stein Und Eisen Bricht' van Drafi Deutscher zo nu en dan tussendoor te knallen. Het smetteloze fotohoesje en dito single halen me over de streep. Wat zijn de alternatieven? Genoemde Ray Charles met fotohoes of voor een euro meer 'Black Veils Of Melancholy' van Status Quo met Nederlands fotohoesje. Het wordt dus Trea. 'Slight edge warp' blijkt nu. Het rockt niet zoals het origineel maar Trea's stem brengt een grote glimlach tevoorschijn. Deze gaan we een keer ongegeneerd draaien op de Engelse radio, dat is zeker!

* Lonnie Donegan- EP Lonnie Sings (Denemarken, Metronome, 1959)
Deze staat vreemd genoeg tussen de 'gewone' singles en is dus vijftig cent. Een fraaie Deense EP in het fotohoesje van de Engelse skiffle-koning. Het ding is als een schaaltje en er zit een scheurtje in de 'tri-centre' welke dit euvel zou kunnen veroorzaken. Ik laat het zitten want ik zal de plaat zelf wel niet grijs draaien. Het is meer voor de heb. Euh nee... het is niet dat kleine euvel. De plaat golft in zijn geheel. Voor vijftig cent koop je tegenwoordig niet veel anders meer en voor deze prijs kan deze het archief in.

Het zilveren goud extra

De belofte van een zestal singles van Vader Abraham blijft staan en ga ik later dit weekend doen. Ik zit een beetje te spelen met het idee wat ik met de singles van gisteren ga doen. Bij het doorzoeken van een kast stuit ik op een bakje met singles. Er zit eentje tussen die ik had verwacht. Voor de rest zijn het singles waarbij ik wat een vage herinnering heb. Het zijn echter allemaal platen die vóór mei 1997 in mijn verzameling zijn gekomen. Hoe ga ik deze een plekje geven op Soul-xotica? Welnu, met een extra aflevering van 'Het zilveren goud'. Zonder een verhaaltje uit mei 1997 want dat krijgen jullie later dit weekend. Het zijn vijftien singles en een leeg fotohoesje. De plaat van dat hoesje heb ik op een vreemde manier wel meegenomen in de bakken. Ze kunnen dan nu weer een gelukkig paar vormen. Het hoesje is van de Duitse persing van 'Wild Bird' van George Baker Selection en is dan ook meteen de oudste. Deze heb ik namelijk in mei 1990 moeten kopen. Het is op een braderie en de verkoper heeft '19th Nervous Breakdown' van The Rolling Stones. De deal is echter dat ik alle singles meeneem. Ach, ze zijn een kwartje per stuk. George Baker heb ik pas in 1992 toegelaten in de collectie nadat ik als een blok voor 'Little Green Bag' ben gevallen. Boots is een plaatje dat ik heb geleend en dat nooit terug is gegaan. Voor de rest zijn het singles die ik eind 1993 van een buurjongen heb overgenomen. Zoals jullie zien zit er nogal triest repertoire bij, maar deze kon ik niet weggooien!

2774 Zilverdraden Tussen 'T Goud - Jerry Bey (NL, CNR, 1964)
2775 Goodnight My Love - Roy Black (Duitsland, Polydor, 1966)
2776 Golden Glänzt Das Meer - Die Blue Diamonds (Duitsland, Fontana, 1962)
2777 In The Beginning - Boots (NL, Philips, 1968)
2778 Parel Van De Zuidzee - Trea Dobbs (NL, Decca, 1964)
2779 Perhaps Love - Placido Domingo & John Denver (NL, CBS, 1981)
2780 Moai Fryslân - Durkje & Froukje (NL, Fontana, 1959)

De single van The Blue Diamonds is een Duitse uitgave met twee vertalingen/hertalingen van hun nummers. De genoemde a-kant is 'Rio Nights' terwijl op de b-kant 'Little Ship' staat. Dat is een 'Blaues Boot Der Sehnsucht' geworden. Trea Dobbs heb ik inmiddels al maar zo'n Decca-hoesje is nooit weg. Ik heb hem overigens ook al tweemaal in de jaren zestig-bak staan omdat eentje onder haar officiële naam is (Trea Van Der Schoot). Placido en John heb ik in 1994 op de vuilstort gevonden.

2781 Komm Zu Mir, Darling - Detlef Engel (Duitsland, Telefunken, 1959)
2782 Ich Will 'Nen Cowboy Als Mann - Gitte (Duitsland, Columbia, 1963)
2783 Tussen De Bergen - Limbra Zusjes (NL, Polydor, 1961)
2784 Rock Your Baby - George McCrae (US, TK, 1974)
2785 Skûtsjesilen - De Sambrinco's (NL, Telefunken, 1958)
2786 Blume Von Tahiti - Gert Timmerman (NL, Telefunken, 1963)
2787 Ciao, Adieu, Bye, Bye - Will Tura (NL, Palette, 1965)
2788 Lang Geleden - Zangeres Zonder Naam (NL, Philips, 1959)

Singles round-up: mei 6

Krijgen we het nog druk met de 'Singles round-up'? Ik zal morgen en zondag even kijken in hoeveel delen ik de laatste paar ga doen. De vangst van vandaag bevat wel enkele toptitels maar het is niet alles goud wat er blinkt. Verder zijn woensdag twee singles van Baz uit Schotland aangekomen in Uffelte samen met een oranje voetbalshirt. Daarover later meer. Ik verwacht op dit moment in ieder geval een pakketje uit Oostenrijk en waarschijnlijk eentje uit Engeland waarvoor ik heb moeten betalen. Ik kan me niet bedenken welke bestelling dat moet zijn. Nu in ieder geval de laatste zeven uit de partij van Mark. Volgende week ga ik opnieuw een betaling doen en misschien dat ik wel opeens schoon schip ga maken. Mijn vakantiegeld is binnen en ik heb niet zulke grootse plannen voor de zomer. Misschien kan ik nu ook nog een leuke korting met hem regelen? Enfin, nu is de laatste zeven of eigenlijk zes want eentje krijg ik sowieso van hem vergoed.

* Freda Payne- Love Magnet (US, Capitol, 1977)
Ik denk dat ik deze single in een opwelling heb gereserveerd. Ik heb inmiddels een andere Freda Payne-single uit deze periode (en eveneens op het Capitol-label) en dit is een heuse favoriet geworden. Hoewel deze van Freda me de kop niet gaat kosten, betwijfel ik of het net zo'n grote 'hit' gaat worden in mijn verzameling. Het is nogal kleurloze disco en zeker niet essentieel.

* Smokey Robinson- Vitamin U (UK, Motown, 1977)
Ook recht voor zijn raap disco, maar de belofte van een Engelse persing en een lage prijs maakt dat ik vlug bereid ben. Dan arriveert de plaat en wil ik deze in 'Do The 45' gaan draaien. Al bij het scherpstellen valt het me op en als ik de plaat nog wat verder laat draaien, blijkt het de waarheid te zijn. De plaat oogt goed maar is vermoedelijk door de vorige eigenaar met een baksteen op de toonarm afgespeeld. Het geluid is helemaal stuk. De b-kant is een pure ballade en niet de reden waarom ik de plaat zou hebben gekocht. Mark gaat deze single compenseren bij de volgende bestelling.

* James Royal- Call My Name (België, CBS, 1967)
Tijdens een vakantie in België heb ik al eens 'Carolina' gekocht van James Royal maar deze staat gewoon in de jaren zeventig-bak (de single is uit 1970). Mark biedt regelmatig 'Call My Name' aan in diverse uitdossingen en ik begrijp steeds niet de reden. Als deze beschikbaar komt, ga ik toch even luisteren en verrek... het is een leuk nummer! Hoewel mijn interesse tegenwoordig meer naar jaren zeventig-crossover en Modern Soul gaat, kan ik oprecht weer genieten van jaren zestig-deuntjes. Deze singles zijn de afgelopen paar jaar de grote afwezigen geweest in mijn radioshow en tegenwoordig heb ik een kleine twintig minuten gereserveerd voor de sixties. Het resultaat zien jullie daarvan terug in Week Spots. 'Call My Name' is niet heel erg soulvol maar wel een lekkere Mod-danser met een gezellige groove. Niet alleen heb ik de Belgische persing maar ook een prachtig Funckler-hoesje dat ik nog niet eerder heb gezien.

* Soul Survivors- Lover To Me (US, TSOP, 1974)
Voor de soul is 1974 voor mij wat 1968 of 1976 voor de popmuziek is. Het jaar 1974 kondigt met hits als 'Rock Your Baby' van George McCrae de komst aan van de disco. Het is ook het jaar dat heel veel veteranen ontwaken uit hun winterslaap en me verrassen met een plaatje dat haaks staat op het vroegere werk. Ik denk dan bijvoorbeeld aan 'This World Of Mine' van Jay & The Techniques dat niets te maken heeft met 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' en 'Strawberry Shortcake'. Soul Survivors heeft in de jaren zestig hits gehad met 'Mama Soul' en 'Explosion In Your Soul' en met 'Lover To Me' stapt het de moderne tijd van 1974 binnen. Het plaatje moet nog even groeien bij mij, maar dat gaat vast goed komen! Het is een demo en dus met de mono-versie op de andere kant.

* Edwin Starr- Love (The Lonely People's Prayer) (UK, Tamla Motown, 1973)
De b-kant van 'You've Got My Soul On Fire'. Het is één van de allerlaatste singles van Starr voor Motown. Zijn periode voor Granite zal niet de meest succesvolle zijn maar levert wel een aantal zeer goede singles op. Pas met 'H.A.P.P.Y. Radio' en 'Contact' zal hij in 1979 weer enig succes kennen. Ik moet de a-kant nog altijd even proberen. Het begint met een ritmebox van een orgel en daarna een introductie welke doet denken aan R. Dean Taylor. Edwin doet een mopje dat al vaker is gedaan maar op ene of andere manier mag ik wel over dit drukke psychedelische geluid van Norman Whitfield. Misschien vind ik het uiteindelijk wel leuker dan de b-kant!

* William Stuckey- Girl I Got You On The Run (US, ArtTx, 1989)
Hebben we dan echt geen beroerd klinkende jaren tachtig-platen binnen gekregen. Wees niet bevreesd want daar hebben we opeens William Stuckey. Een fijne zanger met hele goede ideeën om een wereldhit voort te brengen maar qua productie is het in het demo-stadium blijven hangen. Net wat teveel drumcomputer en synthesizers, maar... dat maakt deze 'indie soul' juist zo leuk. Het gaat niet storen en doet niet pijn aan de oren, maar je kan wel voorstellen waarom hij niet is uitgenodigd op televisie om de plaat te promoten. Op de b-kant zingt hij een eerbetoon aan 'Subrina'. Dat is een pure ballade en dus zonder de harde drumbeat maar nog steeds met een productie welke niet overtuigend zou zijn voor een 'major'.

* Percy Wiggins- Can't Find Nobody (UK, Atlantic, 1967)
Ik heb al 'They Don't Know' van deze Percy in de koffers en dat is een plaat die een hele grote favoriet is geworden. Het is vooral de diepe zucht in het refrein van het nummer. En het tragische verhaal van hoe hij zijn lief is verloren. Wat de meid nu precies met zijn goede vriend in de auto deed, daar komt geen uitsluitsel over. Feit is dat ze een spoorwegovergang kruisen op het moment dat de tsjoek langs komt. 'Can't Find Nobody' is juist hele andere koek. Geen 'deep soul' hier maar een zeer vlot nummer. Op de keerzijde doet Percy een uitvoering van 'Book Of Memories' dat ik ook van Clyde McPhatter ken. Dat is meer de Percy die ik ken en zijn versie is erg sterk. Een fraaie double-sider tot besluit.

Week Spot: New York City

Door een klein foutje van mijn kant heb ik slechts de halve show van afgelopen zaterdag kunnen beluisteren. Ik heb New York City net niet gehaald, maar tijdens het schrijven van de 'Singles round-up' is dit meteen een hele grote favoriet. Het is bovendien een band die nog niet eerder voorbij is gekomen in twaalf jaar Soul-xotica. Ik zou voor een Jantje Van Leiden kunnen gaan met The Charisma Band want daar heb ik al eerder eens iets over geschreven. Jullie krijgen de genoemde radioshow als link bij de volgende 'Singles round-up'. Ik zit een anderhalf uur in de show als ik even stop voor een kop koffie. Bij het aanzetten en terugplaatsen van de mp3-speler kom ik tegen een knopje aan en gaat het over in een andere mix. Erg jammer want ik had specifiek uitgekeken naar het moment met New York City. 'Happiness Is' van New York City (1974) mag deze week de Week Spot zijn.

Zou het een gimmick zijn? Ik associeer de band New York City vooral met Philadelphia. Plaatsen als bandnamen zijn dan mateloos populair in de popmuziek. Denk aan Chicago en Kansas. Toch heeft de groep haar oorsprong in New York City. De groep wordt opgericht in 1972 door een aantal doorgewinterde zangers. Tim McQueen is de leadzanger. John Brown heeft het meeste succes genoten met populaire doowop-groepen als The Five Satins, The Cadillacs en The Moonglows. Claude Johnson heeft gezongen bij The Genies en Don & Juan. Als vierde is daar Edward Schell. Hij is de enige die niet oorspronkelijk uit New York komt want zijn wieg staat in Savannah in Georgia. Voor de muzikale begeleiding schakelt het The Big Apple Band in. Op dat moment heeft dat twee leden die later een prominente rol zullen gaan spelen in de popmuziek: Nile Rodgers en Bernard Edwards van Chic. De groep staat in Amerika onder contract bij Chelsea dat, zeker in het begin, nog geen vaste distributiekanalen heeft in Europa. Zo gebeurt het dat in Engeland drie singles uit komen: Eentje op RCA, een tweede op Polydor en de derde op Chelsea. In 1973 brengt de groep ons 'I'm Doing Fine Now' en dat is een knaller van een hit. Het doet nummer 17 op de Billboard, 14 in de R&B en nummer 8 in de Adult Contemporary. In Engeland schopt de single het tot een twintigste plek en in Nederland bereikt het de Tipparade. Een album met de titel 'I'm Doing Fine Now' is slechts een matig succes in Amerika.

De opvolger heet 'Make Me Twice The Man' maar dat is alleen een bescheiden succes in Amerika. 'Quick, Fast, In A Hurry' heb ik bijna een jaar in huis en dat schopt het ietsje verder. Toch is het niet zo goed in het gehoor liggend als het fluweelzachte 'I'm Doing Fine Now'. Dan gaan er een fiks aantal maanden overheen voordat we weer horen van New York City. Dan is het de beurt aan 'Happiness Is'. Niet alleen werkt de groep opnieuw met Thom Bell uit Philadelphia, maar is de plaat ook in deze stad opgenomen. De recensent van Blues & Soul-magazine in Engeland prijst de nieuwe single de hemel in maar is tegelijk realistisch: Is dit sterk genoeg voor een plek op de hitparade? Het antwoord is.... nee! De plaat piekt op 20 in de Amerikaanse R&B en verder valt de plaat niet op. Achtenveertig jaar later is het de Week Spot en verder zal het niet een hit worden. New York City maakt nog een tweede album maar dat flopt genadeloos en ook volgende singles zullen geen aftrek meer vinden. In 1975 gaat de groep uiteen en zullen we pas in 1977-78 weer gaan horen van Rodgers en Edwards.

Het verhaal van New York City is kort en bondig en dat maakt dit bericht ook een stuk korter dan de gemiddelde Week Spot. Het zij zo.

Knuffeltje zonder haakjes

We gaan weer beginnen! Het is nog maar een paar dagen in mei en ik wil, kost wat het kost, de maand eindigen met 31 berichten. Dat betekent dat ik even flink aan de bak mag en dat is geen bezwaar. Ik sla vanavond het nieuws over en ga me richten op het blog. Ik heb woensdag een besluit genomen voor de Week Spot en dat gaat het volgende bericht worden. 'Het zilveren goud' bewaar ik even voor het weekend en in plaats daarvan hebben jullie nog een laatste 'Singles round-up' met de platen van Mark tegoed. Dan heb ik nog een paar 'Singles round-up'-afleveringen in petto maar daarvoor wil ik eerst tot morgen wachten om te zien of er nog meer binnen komt. Ik heb vandaag in ieder geval meer dan twintig gekocht. Dan waarschijnlijk een verhaaltje over het etmaal in Jutrijp (met nóg meer singles!) en het fietstochtje van vanmiddag. Ja, ik denk dat ik een eind in de buurt kom. Vanavond wil ik zien om driemaal te publiceren maar... allereerste een knuffeltje! Zonder haakjes of andere lastige leestekens.

Toen ik in Uffelte ben komen wonen is de zolder in mijn ouderlijk huis als eerste het gebied dat ontruimd moet worden. Er staan voornamelijk bananendozen vol elpees bij mijn ouders, de singles zijn druppelsgewijs mijn kant op gekomen en zijn zo goed als compleet. Hoewel ik al wel een doosje met enkele autootjes heb mee gekregen, weet ik dat ik véél meer moet hebben. En dan zijn er ook nog een aantal zaken waarvoor ik steeds moet waken of mijn moeder ze niet zomaar weggooit, omdat het spul van enige waarde is. Meer daarover in een later bericht plus een stapel singles die ik heb gevonden in een kast. Ik doorzoek een kast waar een 'waardevolle' jas hangt en kom ook veel speelgoed tegen. Dat mag, wat mij betreft, naar een liefhebber toe. Ik zal geen kinderen meer voortbrengen en evenmin het plezier mee maken van kleinkinderen, zoveel is op mijn 47e wel duidelijk. En zelf hoef ik niet meer zo nodig met Lego of autootjes te spelen. Dan zie ik een houten kist waar ik eerder autootjes in vervoerde. Ik maak hem open en sta dan oog in oog met een oude bekende. Ik raak het niet meer aan want ik weet zelf het beste hoeveel overtollig speeksel deze vriend heeft geabsorbeerd in mijn kindertijd. Terwijl de vroegere bedgenoot van mijn zus nog altijd op een krukje in haar woonkamer zit, voel ik totaal geen affectie met mijn steun en toeverlaat uit vroegere jaren en hij is vandaag aan een nieuw leven begonnen. Ofwel... hup in de grijze container die vandaag is geleegd. Ik ben nu dan helemaal officieel vrijgezel en zal vanavond proberen om alleen in slaap te komen...

Singles round-up: mei 5

Het is nog vroeg genoeg! Ik zit momenteel te genieten van verse koffie en kan net zo goed meteen nog een deel 'Singles round-up' doen. Als ik hiermee klaar ben, ga ik me eerst scheren. De baard en snor zijn al bijna een maand oud en dus is het wel weer tijd voor een scheerbeurt. Er zijn twee dingen waar ik een enorme hekel aan heb: Scheren en het hebben van een baard. In Steenwijk hou ik meerdere malen per week een scheermesje vast en in Nijeveen is het een ritueel op zondagavond. Sinds ik in Uffelte woon is het helemaal in de war en zijn de scheermomenten soms tweemaandelijks. Op de kin en in de hals is het een en al grijs en dat blijf ik vermakelijk vinden. Over een half uurtje of zo kan ik mijn lol niet op, maar eerst maar eens de volgende zeven singles uit de partij van Mark. De apparatuur staat immers nog altijd aan om de keerzijden te checken.

* Joy Lovejoy- In Orbit (Canada, Soul Tribe, 1967, re: 2013)
Jazzman... Ik heb al een tijd niets meer vernomen van de winkel. Zou hij nog bestaan? Ik denk dat ik lange tijd Juno heb verward met Jazzman. Beide zijn Londense dealers die veelal aan postorder doen. Het grote verschil tussen beide is echter dat Jazzman alleen maar platen deed waar Juno naast de platen ook nog doet in dj-apparatuur. Een soort van Bax met platen. Ik bestel enkele aardige titels via Jazzman omstreeks 2013 en het heeft ook een dealerschap in Soul Tribe. In 2013 koop ik bijvoorbeeld 'Let Your Heart And Soul Be Free' van Tan Geers op dit Soul Tribe-label. Joy Lovejoy stamt uit dezelfde tijd maar kan aanvankelijk niet rekenen op mijn enthousiasme. Waarom niet? Geen flauw idee want dit is het soort van plaatje dat ik in 2013 helemaal het einde had gevonden. Anno 2022 is het gewoon 'leuk' om te hebben. 'In Orbit' krijgt in 1972 al een release in Engeland omdat het dan al populair is in de Northern Soul. Op de b-kant staat Ramsey Lewis' 'Wade In The Water' dat al sinds de release een 'hit' is in de cirkel van de Engelse Mods.

* Curtis Mayfield- Suffer (US, Curtom, 1974)
Mayfield schrijft het nummer reeds in de jaren zestig. Ik heb het nummer op een single van Holly Maxwell en daar wordt het toegeschreven aan Curtis Mayfield. Hij is ook de producent van het plaatje. Intussen lijkt Mayfield omstreeks 1971 een versie op de band te hebben gezet welke een paar jaar geleden op de jubileum-uitgave van 'Curtis' is terecht gekomen. In 1974 draagt het nummer opeens ook de credit van Donny Hathaway. Heeft dat wellicht te maken met het arrangement? Het is de uitvoering zoals deze op de elpee 'Sweet Exorcist' staat en in geval van deze single is de titeltrack van het album de a-kant. Het iets meer de experimentele kant van Curtis. Ik ga dan ook helemaal voor de prachtige uitvoering van 'Suffer' als de favoriet van de single.

* Marilyn McCoo & Billy Davis Jr.: Shine On Silver Moon (UK, CBS, 1978)
Twee voormalige leden van 5th Dimension die een paar hits hebben in de late jaren zeventig. 'Shine On Silver Moon' is zo'n plaatje dat té leuk is om te laten liggen maar dat heel erg op het randje balanceert. Het is poppy disco met latin-invloeden. Het klinkt helemaal geknipt voor een hoge positie op de hitparade. De b-kant is eenzelfde laken een pak maar nu met een meer funky groove. Eigenlijk wel de meer interessante kant hoewel deze maar liefst vijf minuten door borduurt op hetzelfde stramien. Ik ga hem zaterdag eens helemaal proberen in de show.

* Melba Moore- I Love Making Love To You (US, Mercury, 1970)
Melba neemt in 1967 'The Magic Touch' op dat negentien jaar onontdekt blijft. In 1976 heeft ze een disco-hit met 'This Is It', maar wat doet ze in de tussentijd? Welnu, Melba wordt in de markt gezet als een meer soulvolle kandidaat voor de middle-of-the-road popmuziek. In geval van deze b-kant levert dat weer eens een interessante kant op, hoewel het op het randje zit van de pop. Op de a-kant doet ze 'I Got Love' en dat heeft in mijn boek meer met toneel te maken dan met soul.

* The New Censation- I've Got Nothin' But Time (US, Pride, 1974)
'Glorious styrene' en dus last van enige steenslag maar nog altijd zeer te genieten.  Het is blue-eyed soul  van een formatie welke nooit verder is gekomen dan een elpee en een handvol singles. 'I've Got Nothin' But Time' is prettige funky soulpop. 'Come Down To Earth' klinkt dreigend in het intro en draait uit op iets waar The Temptations een paar jaar eerder succes mee zou hebben gehad. Beide nummers zijn geschreven én geproduceerd door Van McCoy en dus komen ze beide met ingebouwde 'magie' voor mijn oren.

* New York City- Happiness Is (UK, Chelsea, 1974)
Van dit nummer word ik oprecht even stil. Een prachtig intro met zoete strijkers en vervolgens een heerlijke mannenstem en al snel bijgevallen door de rest van de groep. Dan het refrein.... Lieve mensen, dit is muziek van fluweel! Ik heb tot nu toe nog niet zo'n hele hoge pet op van New York City maar oef... ze kunnen het dus wel! 'Sanity' op de keerzijde is iets meer uptempo en nu met opvallend gitaarriedeltje en de meest zoete violen die je kan voorstellen. Het is meer avontuurlijk dan 'Happiness' maar dan ook minder een rustpunt en meer geschikt voor de dansvloer. Uitzonderlijk fraaie single en natuurlijk klinkt dat nooit beter dan op een dergelijke Engelse persing!

* The Originals- Desperate Young Man (US, Soul, 1970)
Ik koop niet vaak Motown-platen van Mark, maar vooral in het laatste deel gaan we het label een paar keer tegenkomen. Ik denk dat 'Young Train' heeft bijgedragen in mijn interesse voor deze single want het is weer typisch zo'n Motown-ding van omstreeks 1970. Sorry als dat negatief klinkt maar Motown is de Stock-Aitken-Waterman van haar tijd en dit past weer naadloos tussen de andere puzzelstukjes van het label. Het is evenwel de b-kant. De a-kant biedt ons 'God Bless Whoever Sent You'. Dat is een pure ballade. Minder Motown dan 'Desperate Young Man' maar dan opnieuw... ik had niet de portemonnee getrokken voor 'God Bless' en dus hou ik het bij de b-kant.

Singles round-up: mei 4

Het zou oorspronkelijk de bedoeling zijn geweest om gisteren dubbel te publiceren en vandaag eveneens. Hoe het er dan tóch niet van is gekomen? Ach, dat maakt ook niet uit. Op zichzelf heb ik de zaken nog wel onder controle en weet ik zeker dat ik volgende week op 31 berichten kom. Ik heb vandaag al goed geslapen en net wakker van een hazenslaapje. De spanning om naar 'mem' te gaan is inmiddels vergelijkbaar met dat van op vakantie gaan. Hoe dichterbij het komt, hoe lastiger het is om te ontspannen in bed. Vanavond heb ik nog enige werkzaamheden uit te voeren. Ik wil alvast de show van donderdag een beetje voorbereiden en er zijn snoeiwerkzaamheden onder de neus en op mijn kin. Intussen kan ik wellicht meer dan één aflevering van de 'Singles round-up' publiceren? Ik ga een voorschotje geven met de volgende zeven singles uit de partij van Mark. De foto's heb ik gisteren al genomen waardoor ik daar geen omkijken naar heb.

* James Day- Don't Waste The Pretty (UK, Crazy Beat, 2005)
Leuk is dat! Ik denk dat ik me dit nooit heb bedacht en puur op het nummer ben afgegaan. James Day is J.D. uit J.D.'s Time Machine waarvan ik inmiddels een paar hagelnieuwe singles heb. Bij deze single staat vraagtekens bij de jaartallen maar dit is de tweede en laatste release op Crazy Beat en de eerste stamt uit 2005. Het lijkt me stug dat ze tien jaar hebben gewacht met een tweede release en denk dus dat de single uit 2005 of 2006 moet komen. 'A tribute to pre hip-hop, 80s r&b' is de subtitel van de 'forthcoming recording'. Ook deze is in 2005 uitgebracht als cd-ep en dus zit ik goed met mijn inschatting. De omschrijving bereid me voor op harde New York-disco, synthesizer-beats en meer van dat alles uit de late jaren tachtig. Het blijkt echter de 'betere' jaren negentig-r&b te zijn. Precies dat goedje dat we onlangs hebben aangeschaft in de vorm van Raja-Neé. James maakt op de a-kant gebruik van zanger Jeff Ramsey. De b-kant is het titelnummer van de EP en bevat Mikelyn Roderick als gast. Het klinkt dus als dat wat volgde op Boyz II Men in de jaren negentig. Ik ben even op de vlakte als ik schrijf over Mikelyn, maar ja... het is een 'ze'. Dit is een pianoballade in de traditie van Vanessa Williams' 'Save The Best For Last' ook al kun je in Mikelyn's stem horen dat ze vermoedelijk haar roots in de jazz heeft liggen. Het is bloedmooi maar persoonlijk word ik hier erg week van. Jeff wint het dan met 'Don't Waste The Pretty'!

* Tony Fox- Why Did You Lie To Me (US, Tri-Spin, 1972)
Bekende naam? Ik moet meteen denken aan een plaatje dat ik vorig jaar heb gekocht: 'Give It All Up Tonight' uit 1980. Het blijkt dezelfde artiest te zijn. Volgens 45cat hebben verschillende verzamelaars hun hoofd gebroken over 'Why Did You Lie To Me'. Het catalogusnummer klopt niet met het jaartal of is onlogisch. Feit is dat de plaat in juli 1972 als een nieuwe release is aangekondigd op een Amerikaans radiostation en dat is de enige leidraad. Het is funky southern soul met een lekkere luie groove. Op de keerzijde staat 'I've Been Searchin' dat op mijn exemplaar terecht wordt toegeschreven aan Tony Fox. Jerry Coombs is hier de liedjesschrijver en producent en sommige exemplaren doen alsof Jerry op de b-kant is te horen. Het is geen onaardig nummer maar ik word net even enthousiaster van 'Why Did You Lie To Me'. Een eervolle vermelding voor 'Searchin' is echter wel op zijn plek.

* The Otis Funkmeyer Band- You Hit The Spot Baby (US, Allcity, 2007)
Met de vriendelijke groeten van Tom! Tom wie? Ik bedoel ons aller vriend Tom als je omstreeks 2006 een account opende op MySpace. Direct na aanmelding had je dan al een vriendschapsverzoek van Tom. MySpace. Het is inmiddels net zo nostalgisch als MSN en Hyves. MySpace bestaat nog wel, maar... laat me maar meteen een waarschuwing afgeven. Het staat bomvol schaars geklede dames en is een broeinest voor computervirussen. Tom heeft inmiddels miljoenen vrienden op Facebook. In 2007 ben je vooral erg hip als je je muziek van MySpace haalt en het is de tijd van onder andere 'Crazy' van Gnarls Barkley dat een grote hit is geworden dankzij de site. Van The Otis Funkmeyer Band is weinig anders bekend dan dat het een MySpace-account heeft en vanuit daar deze single aan de man/vrouw heeft gebracht. 'You Hit The Spot Baby' is de b-kant van het plaatje. Het is een zeer smakelijk retro-soul-plaatje in de traditie van Sharon Jones en Frank Popp Ensemble. De a-kant is iets meer het funky zusje van de b-kant en klinkt ook niet verkeerd op het eerste gehoor. Ik zou de plaat ook hiervoor hebben aangeschaft maar begrijp wel waarom Mark de b-kant heeft gebruikt voor zijn soul-pagina.

* Dobie Gray- Find 'Em, Fool 'Em & Forget 'Em (UK, Capricorn, 1976)
Inmiddels heb ik niet meer zoveel op met uiterlijk vertoon, maar omstreeks 2005-2006 wens ik voor mezelf altijd nog een soul-pak. Het liefste kanariegeel met een strakke broek met uitlopende broekspijpen en een overhemd met kraag waarvoor je een gemeentelijke vergunning moet aanvragen en een bijpassend jasje. Op een bepaald moment kijk ik in de kledingkast van Dobie Gray want deze staat online. Dobie wil geld inzamelen voor een goed doel en verkoopt daarvoor zijn podiumkledij van door de jaren heen. Ik vermoed dat onze maten niet overeen komen, maar ik heb een tijdje 'mijn kostuum' op het oog. Dobie heeft het gedragen tijdens een tv-optreden in 1973 en het bevat ook de videoband van de betreffende show. Het zijn uiteraard ook geen Leger Des Heils-prijzen! Dobie vindt in de vroege jaren zeventig een crossover tussen soul en country. Met deze single is hij weer helemaal terug in de soul. Het is een heerlijk gelikt disco-plaatje met een aanstekelijk refrein. Op de keerzijde staat 'Mellow Man' en dat klinkt een beetje reggae in de stijl van Paul Simon. Totaal niet interessant voor de Blauwe Bak en dus hou ik het bij 'Find 'Em'.

* Bobby Harris- We Can't Believe You're Gone (NL, Atlantic, 1965, re: 1976)
Omstreeks 1976 is de Nederlandse tak van Atlantic druk met het zoeken naar nummers die populair zijn geworden in de Surinaamse soul-scene. Ik heb inmiddels een aardige verzameling van deze singles die desondanks niet op de Top 40 of Tipparade komen. In 1965 wordt de soulwereld geschokt door het overlijden van Sam Cooke, voor velen de meest ultieme soulzanger uit zijn tijd. Twee jaar later pakken anderen weer de zakdoek bij het overlijden van Otis Redding. 'We Can't Believe You're Gone' is typisch zo'n soulvolle 'tearjerker' die het enorm goed doet in de Carib -soul. Op de b-kant staat 'More Of The Jerk' en dat is, zoals verwacht, een uptempo danser want ja... de jerk is op dat moment dé dans van het moment. Het is zeker geen onaardig nummer maar geen aanleiding voor mij om naar de portemonnee te grijpen.

* Leroy Hutson- Positive Forces (UK, Acid Jazz, 1976, re: 2017)
Een paar jaar geleden heb ik 'Lucky Fellow' gekocht dat is uitgegroeid tot een enorme hit. 'Positive Forces' heb ik vaker voorbij zien komen maar ik ben behoedzaam. Ik wil geen 'overkill' creëren met een winnaar en een verliezer. Nu is het zover dat ik 'Positive Forces' wel aan durf. De baas van Acid Jazz is hardcore-fan van Leroy Hutson en heeft zijn leven en label ingericht om alles van hem uit te brengen dat ontbreekt in de discografie. 'Positive Forces' bijvoorbeeld... Een uitstekend nummer dat Hutson in 1976 heeft opgenomen tijdens zijn sessies voor 'Hutson II' maar dat dan het licht niet ziet. Het is méér rechttoe rechtaan disco dan 'Lucky Fellow' maar nog steeds niet te versmaden. De b-kant is eveneens niet eerder uitgebracht en is een instrumentale versie van een nummer met de titel 'All Because Of You'. Deze past naar mijn smaak heel mooi bij Pat Stallworth en Tommy Stewart en dus kan ik ook deze kant gebruiken!

* Tamiko Jones- Please Return Your Love To Me (US, A&M, 1969)
Arme Solomon. Hij krijgt helemaal geen credit op het label en toch horen we ook hem op deze plaat. Tamiko Jones en Solomon Burke vormen een liefdespaar in 1969 en hier doen ze een prachtige cover van een oud Motown-nummer. Op de b-kant wenst Tamiko ons een goede nachtrust toe in 'Goodnight My Love' en dat is eveneens erg sfeervol. Het is een promo op styreen dat eerder aanvoelt als glas en de a-kant klinkt niet overal even zuiver. 'Goodnight' is onaangetast. Voor de soul én de fun ga ik echter meer voor 'Please'.

Singles round-up: mei 3

En we kunnen beginnen! De achterstand inhalen en intussen jullie voorstellen aan 28 nieuwe aanwinsten. Of eigenlijk 29 want eentje is per ongeluk mee gegaan in het pakket. Bovendien heb ik een paar dagen rust gehouden voor wat betreft Soul-xotica. Wat is er allemaal gebeurd in die tussentijd? Nou, eigenlijk niet zo heel erg veel. Ik heb me vrijdag ziek gemeld van het werk en vanmiddag weer beter gemeld. Ik heb vorige week ergens in het begin van de week een oncomfortabele draai met mijn nek gemaakt en voel het woensdag voor het eerst. Donderdag heeft dat zijn weerslag op mijn rechterschouder en het blijkt verstandig om dat een dag rust te geven. Automatisch zit daar de zaterdag bij inbegrepen. Vrijdagmiddag ben ik door het hondenweer naar Havelte gefietst voor één single. 's Avonds nog een blokje om gelopen. Zaterdagmiddag zal ik opnieuw naar Havelte naar het postkantoor maar zie dan dat de postbode het pakket van Mark heeft bezorgd. De rest komt later wel! Gisteren heb ik veelal geslapen maar ik moet nog wel naar de winkel. Ik ben te laat voor Havelte en fiets dus naar Steenwijk en weer terug. Ik heb me vandaag dus beter gemeld maar... ik heb een week vakantie! Ik ga woensdag en donderdag bij moeder kijken en wegens het enorme succes van augustus vorig jaar heb ik de elektrische fiets een dag extra gehuurd. Maar even kijken wat ik vrijdag ga doen?  Nu ga ik beginnen met het eerste deel van de 'Singles round-up' met meteen acht singles. Ik begin met de plaat die per ongeluk is meegegaan.

* Clarence Mann- You Met Your Match (UK, Izipho Soul, 2017)
Hoewel ik Mark op de hoogte heb gebracht van het 'extraatje' in het pakket heb ik nog geen instructies gekregen. Als hij de plaat terug wil hebben, mag dat van mij. Het is een plaatje dat al lang geleden uit de catalogus van Izipho Soul is verdwenen en ik gun de plaat graag aan een andere dj. Vooralsnog staat hij hier te staan want ik vind het geen voer voor de algemene jaren tachtig-bakken. Ik heb het pakket in ieder geval weer met korting gekregen. Qua geld heb ik hem 'gratis' met een andere single die een beetje kapot is.

* Kim Tibbs- Where Would I Be Without You (UK, Izipho Soul, 2022)
Bij Izipho is het zo dat ik een nummer helemaal niet hoef te horen voordat ik over ga tot een bestelling. Patrick promoot deze single al maanden hoewel dan nog geen fysieke exemplaren in omloop zijn of het beschikbaar is als 'pre-order'. Hij stuurt mp3's rond van het nummer, maar... ik wil mezelf eigenlijk wel eens verrassen. Hierdoor ontstaat een kleine hype binnen de Modern Soul en hij stelt de plaat beschikbaar als 'pre-order' op een dag dat ik even niet op Facebook ben. Als ik op de website kijk, zie ik dat die is uitverkocht. Ik leg contact met Patrick en 'bless him'... Hij heeft een paar exemplaren apart gehouden voor vaste klanten en daar val ik eveneens onder. Hoewel de plaat veel is gedraaid bij radio-collega's op andere stations heb ik mezelf voorgenomen niet te luisteren voordat de plaat in huis is. Is dit het wachten waard? Een volmondig JA! Het is niet vreemd om te zien dat dit voor een kleine blikseminslag heeft gezorgd in de soul-wereld. Ik heb bijna alle platen gedraaid in 'Do The 45' van afgelopen zaterdag (en zal de Mixcloud-link in het vierde bericht plaatsen) en daarbij heb ik de 'radio edit' gedraaid. Op 45 toeren en omstreeks vier minuten. De lange versie staat op de b-kant en die ga ik nu draaien. Vijf minuten en eenenveertig seconden. Helaas moet dat op 33 toeren. De productie doet enigszins denken aan die van Willie Mitchell uit de vroege jaren zeventig. Toch maar even omdraaien naar de a-kant want hoe hoger het aantal omwentelingen, hoe beter het geluid. Dit is een 'instant classic', eentje in de traditie van 'Higher' van Grace Love en 'This Is What Love Looks Like' van Carlton Jumel Smith. Ik kom superlatieven tekort. Ik denk dat dit vroeg of laat wel een Week Spot gaat opleveren.

* The Rance Allen Group- Smile (US, Stax, 1979)
Rance Allen is een gospelzanger en maakt in de vroege jaren zeventig een klassieker in het genre met 'There's Gonna Be A Showdown' maar weet zich tegelijk ook te bedienen van 'seculiere' songs die je ook eenvoudig kan ombuigen naar een gospel en vice versa. 'Ain't No Need Of Crying' is daarvan een voorbeeld. Aanvankelijk zit hij op The Gospel Truth en Truth maar omstreeks 1975 moet Stax een flinke opruiming toepassen om het hoofd boven water te houden. Zo hebben we hier Rance Allen op één van de laatste originele Stax-labels. 'Smile' garandeert een glimlach op het gezicht. Een fijne disco-groove en Rance' elastische vocalen maken dit wederom tot een feestje. Net zoals bij 'Ain't No Need Of Crying' ligt hier de gospel-boodschap er niet duimendik bovenop en dat geeft de plaat een kans in de soul-dj-wereld waar men allergisch blijkt voor 'name dropping'. Het is een promo met hetzelfde nummer op de keerzijde maar dan in mono.

* Ashford & Simpson- Couldn't Get Enough (US, Warner Bros., 1977)
Ik noem de platen bij de kanten waarvoor ik ze heb gereserveerd en het zijn ook de kanten die ik in 'Do The 45' heb gedraaid. Tijdens een aflevering van de 'Singles round-up' kan altijd blijken dat ik meer de voorkeur geef aan de andere kant. 'Couldn't Get Enough' is al bij het intro pure klasse en dan komt Nicholas Ashford's stem de koptelefoon binnen rollen. Val zorgt aanvankelijk voor wat accenten op de achtergrond en in het refrein horen we het echtpaar samen zingen. Heerlijk nummer! Op de keerzijde staat 'Send It' en dat is een pure ballade en hoewel Ashford en Simpson daarmee ook prima uit de voeten kunnen, blijf ik het houden bij de meer uptempo kant.

* Baltimore First Class- Me & My Gemini (UK, All Platinum, 1977)
In de midden jaren zestig is in Liverpool een folkband actief met de naam The Spinners. Deze zijn dermate populair in Engeland dat de Amerikaanse Spinners niet hun oorspronkelijke naam kunnen gebruiken. Vandaar dat deze Spinners bekend staan als de Detroit Spinners. Hetzelfde is aan de hand met First Class. In 1974 heeft een studioformatie een grote hit met 'Beach Baby' en om naamsverwarring te voorkomen, wordt de Amerikaanse First Class verplicht zich Baltimore First Class te noemen. Ik heb reeds 'Filled With Desire' van de groep in de originele Amerikaanse persing en daar heet het gewoon First Class. 'Me & My Gemini' is in Engeland de b-kant en dat begint goed, alleen... het gaat té lang door. 'This Is It' is meer 'in your face' disco maar zeker niet slecht. Geen van de kanten haalt het bij 'Filled With Desire' maar wel aardig om deze als Engelse persing in de bakken te hebben.

* Tom Brock- Have A Nice Weekend (US, Collectors Series, 1974, re: ??)
Vraagtekens in de 'Singles round-up'... Dat bevalt me helemaal niets! Ik heb Discogs ondersteboven gehouden en kan niets geen informatie vinden over dit specifieke label. Opvallend is ook dat dit geen catalogusnummer heeft en het label een beetje slordig is geplakt. Het riekt een beetje naar een bootleg-persing voor de Jamaicaanse scene in Amerika. De single zelf is een 'collectable'. 'Have A Nice Weekend Baby' is mede geschreven door Barry White en staat oorspronkelijk op een elpee van Brock. Deze elpee wordt dermate gezocht dat Mr. Bongo inmiddels een heruitgave op de markt heeft gegooid. 'Have A Nice Weekend' (zoals het label vermeldt) is een wat melancholiek nummer en qua arrangement kun je de hand van White horen. Op de keerzijde staat een oudje van Major Lance. Hij brengt 'You'll Want Me Back' voor de eerste maal uit in 1969. Major heeft nog nooit een slechte plaat opgenomen en hier horen we hem in een Curtis Mayfield-nummer dat qua sfeer een stukje ouder aan doet. Tom Brock is hier toch écht de reden om iets dieper in de buidel te tasten dan dat ik gewend ben bij Mark.

* Gene Chandler- You're A Lady (US, Mercury, 1971)
Opnieuw een artiest die weinig heeft gedaan in zijn carrière dat me niet bevalt. Waar het eind jaren zeventig heel erg disco wordt met Gene, daar zijn de b-kanten opeens weer erg interessant. 'You're A Lady' opent zoals we dat gewend zijn van Chandler. Mooi gearrangeerd en een herkenbare productie, dit is een kenmerk van klasse. Vervolgens een liedje dat een ordinaire pop-hit zou worden als je het helemaal zou uitkleden. 'Stone Cold Feeling' op de andere kant is meer een ballade maar opnieuw weer met dezelfde warme productie. Ik geef een lichte voorkeur aan de opgewekte boodschap van 'You're A Lady'. Het is niet geschreven door Curtis Mayfield maar klinkt wel zo. In 1971 lopen vrouwen nog niet rond in vormeloze joggingpakken maar van Gene mag zijn lief gerust rondfladderen in dergelijke kledij want ze blijft een 'lady' voor hem.

* The Charisma Band- Charisma Road (US, Buddah, 1975)
'Is het de issue?'. Nee, natuurlijk niet! Ten eerste had Mark dan ook de andere kant aangeprezen. Ten tweede is de prijs van deze plaat redelijk hoog maar het is pinda's als het de 'issue' is. Nee, het mag duidelijk zijn... het is de promo van de keerzijde van 'Ain't Nothing Like Your Love'. Ik ben het plaatje in 2015-16 geregeld tegengekomen maar ik meen dan dat het volledig instrumentaal is. Als ik dit van tevoren had geweten? De plaat zit dan nog rond de tien dollar op de Amerikaanse Ebay. De laatste paar jaar is de plaat flink in prijs omhoog gegaan en terecht! Het begint met een feestelijk intro waarin ook 'Ain't Nothing Like Your Love' valt te herkennen. Het is echter meer funky en her en der een beetje jazzy qua zang. Wat een voortreffelijk nummer! Minder 'hitgevoelig' dan de a-kant maar het toont wel aan waartoe The Charisma Band in staat is. Het is de duurste van deze maand maar iedere stuiver dubbel en dwars waard!

Rare kostgangers

Laat me voorop stellen dat ik nooit echt politiek verwantschap heb gevoeld bij de persoon en toch komt het nieuws als een bom binnen. Waar was je toen...? De vraag heb ik twee weken geleden heel vaak gehoord maar niemand die hetzelfde antwoord geeft als mij. Sinds eind 2017 ben ik geregeld twintig jaar terug in de tijd gegaan. Het begint met de kraakavonturen in Amsterdam en breidt zich uit via de tijd in Engeland en dan...? Dan is het op een bepaald moment wel afgelopen? Er breken in de eerste jaren van de nieuwe eeuw enkele jaren aan waar ik niet veel affectie voor voel. Ik zou als een blok er tegenop kijken om daar een onderhoudend verhaaltje over te schrijven, zonder dat het zwaar op de hand is. Vorig jaar zomer heb ik een bericht gedeeld over de zwerftochten in Brabant en in december ga ik terug naar de bizarre vakantie in York. Twee weken geleden staat opeens iedereen stil bij de moord op Pim Fortuyn en sinds die dag ben ik van plan geweest om een berichtje te schrijven over deze tijd in 2002. Gezien ik in blijde verwachting ben van singles (anno 2022) en vandaag slechts één nieuwe aanwinst heb, besluit ik dan evengoed een berichtje te spenderen aan 2002. Het is niet de meest verheffende periode uit mijn leven.

In januari 2002 kondigt Harrie doodleuk aan dat hij de huur van het huis in Tuk heeft opgezegd per 1 april. Hij gaat samenwonen met zijn vriendin. Het treft me midden in een warrige periode waarin ik hulp probeer te zoeken bij verschillende instanties. Dit kan ik er duidelijk niet bij hebben. Ik sta niet ingeschreven bij de woningstichting en moet dus maar iets zien te rooien, wil ik op 1 april niet met koffers en tassen op de stoep staan. Ik probeer zelfs nog om terug te kunnen naar De Bilt, maar daar word ik herinnerd aan een 'actie' die ik in 2000 heb uitgevoerd in Tuk. Daardoor is terugkeer niet meer mogelijk. Ik bezoek op dat moment, als laatste deel in het relishop-avontuur, de diensten van het Leger Des Heils. Daar ontmoet ik iemand die ervaring heeft met kostgangers en biedt me een kamer aan. Hoewel het meteen niet goed voelt, heb ik even geen andere keuze. Het blijkt een enorme fout te zijn! Het huis in Tuk was ideaal voor kostgangers. Ik kon vanuit mijn kamer naar de wc, de douche, de keuken en via het hok naar buiten zonder dat ik in de woonkamer van Harrie hoefde te komen. Op dit nieuwe adres moet ik voor alles door zijn kamer en ik voel al snel dat de spanningen groeien.

Via het Leger Des Heils heb ik ook de Alpha-cursus gevolgd. Doel hiervan is om een 'beter' christelijk persoon te worden en actiever binnen de kerkgemeenschap. Hoewel ik in zekere zin heb genoten van de eerste weken, heeft de cursus bij mij een tegengestelde uitwerking. We verblijven een nacht in Dalfsen met de groep en daar word het me opeens helemaal duidelijk: Ik kan leven zonder een kerk. Ik kan zonder opgelegde geloofsprincipes. Op zichzelf is dat natuurlijk helemaal prima. Het wordt alleen lastig als je bij de organist in huis woont die je ook via de kerk hebt leren kennen. Intussen lonkt de rock & roll. Ik kom dan al veel en vaak in De Buze en enkele vrienden hebben een erg leuk bandje: Da Skoda's. Ik zou aanvankelijk daar nog heel veel over hebben geschreven maar op 24 oktober 2012 heb ik maar liefst twee berichten gewijd aan de band. Ik word een beetje half-om-half roadie van met name de toetsenist. Opnieuw komt de euforie omhoog uit de Horrible Dying-tijd. Dan wil ik namelijk ontzettend graag bij een band spelen, nu vind ik het al prima om met een band mee te kunnen naar optredens. Da Skoda's kleurt deze periode muzikaal mijn leven. Ik weet dat ik het laatst heb genoemd: Ik heb een paar weken geleden nog eens het journaal gezien van 30 april 2002. Op deze Koninginnedag bezoekt Beatrix en haar gevolg Hoogeveen en Meppel en ik aanschouw die middag Da Skoda's op het Beat-Trix-festival.

Voordat het zover is, moet ik eerst nog verjaren. In 2002 word ik 27 jaar en om een vreemde reden wil ik de leeftijd niet vieren. De huisbaas denkt grappig te zijn en me wc-papier te moeten geven met het getal 27 erop. Ik heb de complete rol in het Steenwijkerdiep gegooid. Toch is het een schaarse verjaardag die ik wel vier met de familie. Jan is die dag niet thuis en ik nodig mijn ouders, zus en haar gezin uit. 's Avonds eten we met zijn allen patat en volgens mij is Jan dan ook al thuis gekomen. Met één van zijn dochters want daar ben ik 's avonds nog mee naar De Buze geweest. Ik denk dat ik aan het einde van de avond wel terug kan kijken op een geslaagde verjaardag.

In de tijd dat Harrie niet in het werk is, gaat de televisie 's ochtends om elf uur al aan. Ik herinner me nog 'Puzzeltijd' of iets dergelijks. Door de dag heen kijkt hij naar diverse soapseries en 's avonds een spectaculaire actiefilm. Intussen komt het RTL-nieuws wel eens voorbij of 'Hart Van Nederland', maar meer diepgang is er niet qua actualiteit. Jan heeft daarentegen de traditie geschapen om het half zes-journaal te zien. Op maandag 6 mei is hij niet thuis, maar het is zo'n vast ritueel geworden dat ik ga zitten voor de televisie. Pim is in 2002 een dermate spraakmakend persoon dat hij in iedere nieuwsuitzending voorbij komt. Het valt me op dat in dit journaal totaal geen woord over Fortuyn wordt gerept. Alleen dat is al een unicum! Pas na het weerbericht zie ik de nieuwslezer extra lang in beeld en vermoed ik meteen dat er iets aan de hand moet zijn. Dan zijn woorden...  'Ik krijg door dat de heer Fortuyn zojuist op het Mediapark is gestoken'. En meteen wordt het journaal met een paar uur uitgebreid. Nogmaals, ik heb dan helemaal niets met Fortuyn en schaar mezelf dan onder 'links' zonder dat ik een heel vast stempatroon heb. Ik geloof dat ik een paar maal op Rosenmöller heb gestemd omdat ik wel een fijne gozer vond... Toch is dit zó onwerkelijk dat het in Nederland kan plaats hebben. Een jaar eerder ben ik rond deze tijd gaan zwerven in Brabant en gezien de situatie bij Jan na een maand al zwaar begint te worden, denk ik om hetzelfde te doen in de zomer van 2002. Het weekend dat volgt op de dood van Fortuyn trek ik naar Brabant, maar... de magie is weg! Ik heb al snel politie en crisisdienst aan de voet van mijn slaapzak staan en op de dag van de begrafenis van Pim keer ik weer terug naar Steenwijk. Toch zal ik over een paar weken even écht 'thuisloos' worden, maar daarover een andere keer meer. Als ik tenminste genoeg moed heb verzameld voor dat verhaal...

Voor een foto heb ik even geen inspiratie en besluit eerst het verhaal te schrijven. Het nieuwe kostadres is vlak om de hoek van Rams Woerthe in Steenwijk en dat geeft wel een fraai plaatje. Ik kom in 2002 vrijwel nooit in het park, anno 2022 meerdere malen per week. Het is een van mijn favoriete plekjes voor een lunchstop tijdens het bezorgen.

Het zilveren goud: mei 1997 deel III

Normaal gesproken doe ik op donderdagavond 'Afterglow'. Ik krijg echter altijd keurig op tijd bericht wanneer ze aan het werk gaan met de internetverbinding. Een paar maanden geleden was ik het vergeten en was ik verbaasd hoe ik halverwege een bericht opeens alles op slot ging. Een maand geleden had ik het wel onthouden en, volgens mij, is het er toen niet lang af geweest. En vanavond? De mail heeft het over werkzaamheden tussen 1 en 6 in de ochtend en ik heb niet zoveel zin om in de problemen te komen tijdens een radioshow. Ik heb 'Afterglow' dus afgeblazen. De foto voor 'Het zilveren goud' is al genomen en dus ga ik daar nu eerst eens mee aan de slag. Hopelijk neemt het minder dan een uur in beslag om mijn tanden eens te zetten in de gebeurtenissen van mei 1997. Vanavond ben ik een beetje kies-keurig.

Alles staat en valt met goed onderhoud. We hebben al niet de sterkste gebitten in de familie maar ik heb er ook bijzonder weinig aan gedaan. Als jong kind poetst moeder mijn tanden maar zodra ik dat alleen moet doen, komt er niet veel van terecht. Een beetje kauwen op de borstels en drie streken over de voortanden en vervolgens gorgelen met water. Dat is lange tijd mijn tandenpoetsritueel. Natuurlijk komt dat op kritiek te staan als we naar de tandarts moeten voor de controle, maar ach... we hebben geen sterke gebitten in de familie. Op het voortgezet onderwijs ga ik ook nog eens enorm snoepen en dan zet het verval al snel in. In 1994 knal ik met de fiets tegen een betonpaaltje aan en verlies zo een voortand op de Waterpoort in Sneek. Dat wordt mijn eerste kunsttand aan een plaatje. In 1996 is het dermate slecht gesteld met mijn bovengebit dat dit helemaal moet worden vervangen. Onder is het ook niet veel soeps meer maar desondanks weet ik me te redden met plastic bovengebit en en natuurlijk rampgebied onder.

Dat wil zeggen... van tijd tot tijd heb ik een enorme kiespijn. Vooral beneden. In Engeland doe ik nog eens een poging om de kies te trekken maar de tandarts in Mossley dient me zoveel verdoving toe dat ik een paar uur later even helemaal geen gevoel meer heb in mijn lijf. Het is dan nog altijd niet gelukt om de kies te verwijderen. Ik zal pas eind 2002 een nieuw kunstgebit krijgen en dan worden ook de kiezen (compleet met abcessen) verwijderd. 'You don't know what you got til it's gone', om met Joni Mitchell te spreken. Gek dat ik het grootste deel van de tijd weinig last heb van de maalstenen, maar van tijd tot tijd verga ik van de pijn. Er is ook zo'n korte periode in mei 1997.

Qua kerkbezoek heb ik al snel genoeg van het reli-shoppen en besteed de zondagmorgen weer aan uitslapen na een lange nacht stappen. Of ik ben nog volop aan het stappen als de kerkdienst begint. Dat is iets voor volgende maand! Ik breng nog wel veel van mijn vrije tijd door in Het Pakhuis, het clubgebouw van de Sneker Youth For Christ-afdeling. Vooral om mijn oud-klasgenootje te ontmoeten en voor het poolbiljart. In de competitie wil ik maar niet voorbij de nummers 1 en 2 komen, maar voor de rest kan ik bijna iedereen van het laken vegen. Ik ga het wellicht volgende week over Martin hebben. Wij zijn erg aan elkaar gewaagd op de pooltafel en kunnen bovendien fijne gesprekken hebben. Het zijn echter een aantal andere Pakhuis-vrienden, waaronder ook het klasgenootje, dat besluiten dat ze me wel eens thuis willen ontmoeten. De afspraak staat voor een woensdagavond. Natuurlijk hadden ze begrip getoond als ik het had afgezegd, maar nee... ik wil me niet laten kennen.

Als ze binnenstappen en vragen hoe het met me gaat komt het 'wel goed' niet erg levendig uit mijn mond. Ik moet me dan verontschuldigen dat ik niet té hard kan en mag lachen omdat ik anders verga van de pijn. 'Zo kunnen we niet bij je op bezoek, Gerrit', zegt een van mijn kameraden. 'Bel de tandarts en we gaan er met je naar toe'. De tandarts heeft gelukkig dienst en ik mag meteen langskomen. Ik weet niet meer precies wat de behandeling is geweest. De kies kan niet worden getrokken, dat is een tijdrovende klus. Het is ook nog de tijd van vóór de abcessen. Hoe dan ook: Met zijn allen in de auto naar de tandarts, een behandeling ondergaan en daarna weer terug naar mijn huis voor een laatste uurtje. Het is zonder meer het meest legendarische bezoek dat ik ooit van vrienden heb gehad!

2768 La Poupée Qui Fait Non - Michel Polnareff (NL, Palette, 1966)
2769 Black Veeils Of Melancholy - The Status Quo (Duitsland, Pye, 1968)
2770 Behind Blue Eyes - The Who (US, Decca, 1972)
2771 If - Bread (UK, Elektra, 1971, re: 1976)
2772 Empty Words - Monica & The Voices Of Freedom (NL, Imperial, 1971)
2773 Sukiyaki - Billy Vaughn (NL, London Dot, 1963)

De eerste drie zijn de resterende singles die ik van kameraad Jan heb overgenomen. De overige drie komen weer uit de lijst van platen waarvan ik niet zeker weet wanneer ik ze heb gekocht. Billy Vaughn is de laatste uit de lijst en vermoed eerder dat ik deze omstreeks 2006 heb gekocht. Het is wel goed zo! Bread heb ik in de zomer van 1994 gekocht. Ik heb geen idee waarom die toen niet is genoemd. Van Monica weet ik de oorsprong ook niet helemaal goed te herinneren. Volgende week krijgen we maar liefst zes singles van Vader Abraham als behang voor het berichtje over 1997.