Het is de tegenzin om de singles bijeen te zoeken en de foto te maken. Anders zou ik vandaag eindelijk eens een vervolg hebben gegeven aan de 'Blauwe Bak Veteranen'. Deze serie ligt immers al een paar maanden helemaal stil. Qua verhaaltjes moest ik er niet tegenop hikken want daarvoor mag ik terug naar 2018. Hoewel 2016 tot in zekere zin onovertroffen blijft, is 2018 voor het grootste gedeelte ook een erg fijn jaar geweest. Maar nogmaals... de singles bijeen zoeken is momenteel de grootste klus. Ik heb gemeend een maand geleden de bakken anders in te delen, vooral omdat ik de aanschaf van een extra koffer blijf uitstellen. Zelfs met die extra koffer heb ik nog steeds ruimte tekort, maar de huidige opstelling bevalt me ook voor geen meter. We gaan vast weer terug naar het oude principe. Omdat ik toch wil publiceren, moet het dus een bericht worden waar ik verder niet teveel voor hoef te doen. Dan biedt de Top G-duizend andermaal uitkomst. Ik hoef maar een paar minuten na te denken en dan komt een plaatje bovendrijven. Natúúrlijk! Hoe heb ik deze al twee maanden lang over het hoofd gezien? Niet alleen een ijzersterk nummer op zichzelf maar bovendien een plaat die al voor het grootste deel van mijn leven bij me is en waarvan ik de betekenis pas sinds tien jaar ken. Mijn volgende nominatie voor de Top G-duizend is 'Nothing Rhymed' van Gilbert O'Sullivan.
Vader is vertegenwoordiger en rijdt gemiddeld zo'n zeventigduizend kilometer per jaar. Hij krijgt bij 120.000 een andere auto van de leasemaatschappij en dat is meestal bijna twee jaar later. Je zou je kunnen voorstellen dat de man in de vakantie de autosleutels niet wil aanraken maar niets is minder waar. Hij geniet oprecht van de reizen naar Denemarken met de auto en ook in de herfstvakantie is het een traditie dat vader een dag vrij neemt. De auto wordt dan vaak gestart voor een uitstapje over de Afsluitdijk. Omdat het herfstvakantie is, wil het weer niet altijd meewerken en ik kan me bijvoorbeeld 1988 herinneren. Na een visite bij zijn nicht in Wognum gaat het heel hard regenen. Het is geen weer voor Callantsoog of het bos en uit lieverlee rijden we naar een overdekt winkelcentrum in Hoorn. Er zijn plekken op de wereld waar je liever wilt zijn! Een jaar later treffen we het! De woensdag van de herfstvakantie is zonnig en bij vlagen bijna warm. Deze middag maken we foto's en bij de ontwikkeling daarvan ontdekken we iets dat ons nog niet eerder is opgevallen: Ik ben een kop groter dan mijn moeder. 'Even met de kleine jongen op de foto' gaat voortaan ook niet zonder deze herinnering. Als we voldaan in de auto weer richting Afsluitdijk rijden, hoor ik bij Veronica 'Nothing Rhymed' van Gilbert O'Sullivan. Ik ken de plaat op dat moment nog helemaal niet maar weet wel meteen te herinneren dat die bij Twister in de bak ligt voor een gulden. Drie dagen later haal ik de single op en geef het nummer 62 in de kaartenbak.
Ik betwijfel of er in 1989 sprake is van een Gilbert O'Sullivan-verzamelaar maar feit blijft dat hij/zij een gouden tijd heeft. De platen duiken opeens overal op en altijd voor een kwartje of daaromtrent. Ik ben de beroerdste niet en betaal ook gerust twee gulden voor een single want ik wil de collectie wel compleet hebben. Heb ik die compleet? Dat denk ik niet want ik kom nog regelmatig titels tegen die ik nog niet kende. Het is echter allemaal begonnen met 'Nothing Rhymed' hoewel dat plaatje alweer snel ondergesneeuwd is tussen de 'nieuwe' ontdekkingen van O'Sullivan's werk. Een jaar na 'Nothing Rhymed' heb ik al een behoorlijke verzameling opgebouwd. Het is ook de tijd dat Gilbert een comeback poogt met een nieuw album. 'So What' heb ik wel op single gevonden, maar 'At The Very Mention Of Your Name' staat op een zoeklijstje. Toch moet ik eerst een paar jaar in Engeland wonen voordat liedjes een 'betekenis' krijgen. Ofwel: Dat ik ga luisteren naar wat de dienstdoende zangers en zangeressen nu werkelijk zingen. Bij andere liedjes ontdek ik nu pas wat ze bedoelen en bij Gilbert O'Sullivan heb ik de hulp van een cabaretier nodig. Ik weet alleen niet meer welke... NCRV heeft omstreeks 2010 en 2011 een programma op Radio 1 op werkdagen van twaalf tot één. In het eerste uur hebben ze een studiogast, het tweede uur kan worden doorgepraat over het onderwerp. In de zomermaanden zetten ze op vrijdagavond de deuren open voor een gast die zelf de uren mag invullen. Zo vertelt ook een cabaretier zijn levensverhaal aan de hand van muziek en daarbij passeert ook 'Nothing Rhymed' de revue. (Het programma heette overigens 'Casa Luna', herinner ik me nu). Het is raar maar waar.... 'Nothing Rhymed' is al bijna 22 jaar dicht bij me en het is sinds die avond dat ik 'begrijp' wat Gilbert zingt. Het heeft het nummer alleen maar beter gemaakt voor mij!
Raymond Edward O'Sullivan komt op 1 december 1946 ter wereld in het Ierse Waterford. In de jaren zestig vestigt hij zich in het Engelse Swindon en begint vanaf dat moment te werken aan een muzikale carrière. Als drummer duikt hij op in de band Rick's Band Of Blues met oprichter Rick Davies, later één van de kopstukken in Supertramp. Als een solo-artiest probeert Raymond, die zich Gilbert noemt, een 'uniek' en herkenbaar imago aan te wenden. Het leunt op de jaren dertig en ook de naam Gilbert O'Sullivan is gebaseerd op operette-componisten Gilbert & Sullivan. Aanvankelijk maakt Gilbert platen voor CBS onder leiding van Mike Smith die ook verantwoordelijk is voor The Love Affair en The Marmalade. In 1968 sluit hij een contract met Gordon Mills. Dat resulteert in een single op het Ierse Major Minor-label voordat Mills zijn eigen maatschappij start: MAM Records. 'Nothing Rhymed' is in de start van 1971 een nummer 1-hit in ons land, maar in Engeland doet het 'slechts' de top tien. Toch zal Gilbert voor de volgende vier jaar een regelmatige gast zijn op de wereldwijde hitparades. Na 1975 wordt het een stuk lastiger voor Gilbert om met composities te komen die het publiek wil afnemen, maar je kan niet van hem zeggen dat hij bij de pakken neer is gaan zitten. Hij heeft op een bepaald moment ruzie gekregen met Mills, maar dit is inmiddels ook alweer bijgelegd. Zijn negentiende studio-album heet gewoon 'Gilbert O'Sullivan' en stamt uit augustus 2018. Dat is het meest recente werk van zijn hand maar het zou me niets verbazen als binnenkort weer een nieuw album komt. Laten we het hopen...
Ik denk dat ik eerst ben gaan luisteren naar 'Alone Again (Naturally)' en dat daarbij al iets opvalt: Gilbert is iemand die het leven aanschouwt en dit in heldere taal in een songtekst weet te krijgen. Kleine observaties zoals ook mijn held Swamp Dogg zo goed in is. Met het verschil dat Gilbert meer gebruik maakt van woorden en klanken waardoor het als poëzie gaat klinken. Om een goed liedje te schrijven over een gedicht dat niet wil rijmen binnen een wereld waar niets met elkaar rijmt dan moet je van goede huize komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten