Een leven met Gary

Of bij David Bowie euthanasie is toegepast, is nimmer duidelijk geworden. Toch is het op zijn minst spookachtig als hij maanden van tevoren de release van 'Lazarus' aankondigt en daags na het uitbrengen ervan het leven verlaat. Leonard Cohen doet het even later nog eens dunnetjes over met zijn album. Artiesten die hun muziek gebruiken om afscheid te nemen van de luisteraars. Mensen die zij niet persoonlijk kennen maar welke toch essentieel zijn gebleken in hun levens. Van tijd tot tijd hoor ik een release en denk ik bij mezelf: 'Oh, dat gaat dus niet lang meer duren'. Ik heb zojuist het bedoelde nummer opgezocht en dat is van 2021. Het is zeker een jaar geleden dat ik het heb gedraaid. Als ik dat hoor, denk ik meteen hetzelfde als bij Leonard Cohen. Dit klinkt als een verkapt afscheid van een muzikant die de dood in de ogen ziet. Vanmiddag is bekend geworden dat Gary Brooker, de stem en de laatste jaren ook het gezicht van Procol Harum, zaterdag is overleden aan de gevolgen van kanker. Ik neem aan dat iedere andere site de biografie van stal haalt om de man te eren, zelf doe ik het liever door naar de impact te kijken welke een muzikant heeft gehad op mijn leven. Ik heb vanmiddag niet gehuild, maar ik ben wel even stil. Het komt maar zelden dichterbij dan dit...

In 'Van het concert des levens' over 1988, dat ik binnenkort hoop te publiceren, zal ik het hebben over de autoverzameling. Toch zal de muziek ook haar intrede doen in 1988, hoewel ik dan al zestien singles in mijn verzameling heb. Ik hoor 'Nights In White Satin' van The Moody Blues tijdens de Top 100 Aller Tijden van Veronica op Goede Vrijdag. Ik ben dan een dag met 'heit' onderweg tijdens zijn werk. Het is in de buurt van Drachtstercompagnie als 'Nights' voorbij komt op de radio. Natuurlijk ken ik wel het liedje want mijn oudste broer blijkt de originele single te hebben. Het is op dit moment in 1986 dat het echter een onuitwisbare indruk achterlaat en in 1988 bemachtig ik zelf de single. Meer daarover in 'Van het concert des levens'. Met een stevige interesse voor The Moody Blues is Procol Harum als het ware om de hoek. Net zoals Justin Hayward tegen die tijd vooral zal worden herinnerd voor 'Nights In White Satin', zo heeft Gary Brooker in de vorm van 'A Whiter Shade Of Pale' een klassieker gemaakt welke als een molensteen om de nek hangt. Hoe inventief zijn latere werk ook is, de klassieker zal altijd als maatstaf worden gebruikt.

Mijn zus verzucht in 1989 dat ze elpees moet kopen voor de verjaardag van haar jongste broertje. Hoewel ik negen jaar jonger ben dan mijn zus bevatten de elpees muziek die ouder is dan haarzelf. Dat klopt! Één van de elpees is feitelijk een heruitgave van 'The Magnificent Moodies', het debuut van The Moody Blues uit 1965. De rest van Nederland heeft dan inmiddels de overstap gemaakt naar de cd en platen worden massaal meegegeven aan rommelmarkten voor plaatselijke verenigingen. Bovendien moet veel muziek nog eens op cd worden uitgebracht. In 1989 wordt op televisie 'The Treasure Album' van Procol Harum actief gepromoot en ik heb hier wel oren naar. Toch is het zakgeld niet genoeg om de plaat bijeen te sparen en het is nog té ver weg voor een verjaardag of Sinterklaas. Intussen koop ik wel tweemaal 'A Whiter Shade Of Pale'. Eerst de maxi-single uit 1972 met 'Homburg' en de kale studio-versie van 'Conquistador' op de flip. Eind 1989 schaf ik de originele single aan. Het ding staat vol krassen en ik ga hier zodanig aan 'wennen' dat ik de kraakjes nog steeds kan horen bij een digitale opname. Voor radio en (eventuele) optredens hou ik de Belgische bij de hand, maar ik heb de oude uit 1989 nog altijd in de bakken staan. Even later maak ik kennis met een plaat welke meteen een hele periode overbrugt: 'Grand Hotel'. Een van de latere hits van Procol Harum en met de ruim zeven minuten een prachtige afsluiter van een show.

Mijn liefste zus hoeft niet in actie te komen om Procol Harum-platen voor me te kopen en tóch heeft ze een zekere band met Gary Brooker. Ik geloof dat zij eveneens 'The Angler' op single moet hebben en ik ben zeker dat ze de plaat met Lori Spee heeft. Het resultaat van een periode in de vroege jaren tachtig dat Brooker op vele terreinen 'vergeten' is en artistiek zijn heil zoekt in Nederland. Naast genoemde Lori Spee-single ('Two Fools In Love') maakt hij ook eentje met Ad Visser. '(No More) Fear Of Flying' leer ik pas in 1990 kennen middels de Gouden Uren van de Tros. Op Hemelvaartsdag want ik ben de overige donderdagen in het jaar naar school. De laatste is een favoriete plaat om op dinsdagavond 'Tuesday Night Music Club' te starten. Het komt minstens eenmaal per jaar voorbij. Het verschil tussen The Moody Blues en Procol Harum is echter dat ik bij de laatste nooit doordring tot de albums. Het blijven de singles en met 'Homburg' en het compleet vergeten 'Quite Rightly So' is er weinig meer te wensen en dan heb je desnoods altijd nog 'A Salty Dog' als overtreffende trap. 'Missing Persons (Alive Forever)' is de titel van het nummer waarnaar ik heb verwezen in het intro. Zowel tekstueel als muzikaal klinkt dit als een zwanenzang en dat is het ook gebleken. Brooker is zaterdag overleden op 76-jarige leeftijd.

Nog een leuk verhaaltje uit een ander invalshoek? Omstreeks 1990 publiceert Sandie Shaw haar autobiografie 'The World At My Feet'. Nog altijd een vette aanrader want Sandie heeft de nodige zelfspot en relativering om de meest ontroerende momenten nog steeds met een glimlach te kunnen doorstaan. In 1966 heeft ze een band nodig om haar te begeleiden bij optredens. De (vrouwelijke) manager van Sandie kiest The Paramounts. Niet voor hun muzikaliteit maar omdat hun nek en oren nog zichtbaar zijn onder het haar. Sandie is altijd al een stoere meid geweest en zij vindt het geweldig om onderweg te zijn met de mannen. Toch komt het er in de praktijk op neer dat Sandie met de manager mee naar huis rijdt en The Paramounts afzonderlijk in hun busje. Op een gegeven ogenblik heeft ze het voor elkaar: Ze mag met The Paramounts in het busje terug naar Dagenham. Ze zijn nog altijd een flink aantal mijlen van huis als de motor uit gaat. De chauffeur hoeft maar even over de schouder te kijken en er wordt geen woord gesproken. Een van de mannen gaat naar buiten, doet iets achter bij de benzinedop, stapt in en de auto kan weer een mijl rijden. Dan gaat de volgende uit het busje en herhaalt de procedure zich. Iedereen komt aan bod om 'zijn ding' te doen bij de benzinedop. Als iedereen is geweest, wordt even diep gezucht in het busje en gaat de eerste terug naar de benzinedop. Sandie beseft zich dat ze nooit 'one of the boys' zal worden... The Paramounts verandert in 1967 de naam in Procol Harum en de rest is geschiedenis!