Top G-duizend: Glen Campbell

Op Facebook kun je een complete bibliotheek aanleggen met boeken die je hebt gelezen, een videotheek met films die je hebt gezien en een jukebox vol muziek. Het gevaar is echter dat Facebook naar je persoonlijke interesses kijkt om advertenties en 'sponsored posts' los te laten op je newsfeed. De advertenties staan al jaren uit dankzij een solide adblocker, de 'sponsored posts' zijn nog wel gerelateerd aan een aantal interesses. Veel van de 'likes' zijn lege pagina's. Slechts een handjevol is actief, ook als de band al lang niet meer bestaat of de artiest is overleden. Zo heeft Nick Drake afgelopen week nog een nieuwe profielfoto geplaatst. In 2012 ben ik een paar maanden moderator van de oudste Moby Grape-pagina op Facebook. Een paar maanden later zetten voormalige leden een officiële pagina op, maar 'onze' was als eerste! Dan is daar nog de pagina van Jimmy Webb. Het heeft er alle schijn van dat hij de pagina zélf onderhoudt, waar P.P. Arnold bijvoorbeeld weer een moderator in dienst heeft. Jimmy deelt vooral verjaardagen van muzieklegendes, maar deelt ook vaak nieuwe Youtube-video's met opnames waar hij iets mee van doen heeft. Heel interessant wordt het vaak niet, maar ik kan het niet over mijn hart halen om de man van mijn Facebook te halen. We hebben het immers wel over dé Jimmy Webb, de man die één van de allermooiste popsongs ooit heeft geschreven. Ik doel dan met name op mijn suggestie voor de Top G-duizend van vanavond, ook al zijn liedjes als 'Mac Arthur Park' en 'By The Time I Get To Phoenix' niet te versmaden. Het meest ultieme nummer blijft in mijn optiek het ongeëvenaarde 'Wichita Lineman' van Glen Campbell uit 1968.

Ik ben deze serie in december begonnen met 'If You Could Read My Mind' van Gordon Lightfoot. Een nummer waar ik nimmer genoeg van zal krijgen, ook al zou ik het dagelijks horen. Bovendien is het een nummer dat in elke coverversie weer ontzettend goed is. Gewoon omdat de tekst en melodie zo'n fraaie combinatie zijn dat het niet uitmaakt of het een 'plinkplonk' gitaarliedje is of zwoele disco als van Viola Wills. Hetzelfde geldt ook voor 'Wichita Lineman'. Het nummer is door velen opgenomen en zolang de oorspronkelijke melodie in tact blijft, is iedere versie een winnaar. Ik ga voor de Top G-duizend uiteindelijk toch voor de oerversie van Glen Campbell. Ik leer het nummer overigens beter waarderen in een instrumentale versie. Johnny Harris heeft zijn arrangement van het nummer op de elpee 'Movements', een plaat die ik in de eerste jaren van de nieuwe eeuw helemaal dol draai. Ik heb echter in Mossley al eens een verzamelaar van Glen Campbell op mijn kamer met dit 'Wichita Lineman'. Deze blijft achter in Engeland en in december 2007 krijg ik een paar elpees van een kennis waaronder ook een 'greatest hits' van Glen Campbell. Deze bevat tevens 'Galveston', één van de opvolgers van 'Wichita Lineman'.

Heb ik Jimmy Webb ooit niet eens een standbeeld gegeven in de 'Beeldenroute'? Zeker is wel dat ik zijn geschiedenis al iets heb uitgediept in het bericht van de Week Spot van The Contessas. Dat is in 2014 en uit mijn blote hoofd zeg ik dat hij even later een standbeeld heeft gekregen. Als de Amerikaanse jeugd in de ban is van Elvis Presley en de rock'n'roll bestaat de wereld van Webb uit het kerkorgel. Hij treedt zijn vader in de voetsporen bij het bespelen van het kerkorgel en in zijn vrije tijd luistert hij naar klassieke werken en gewijde muziek. Het zal geen verrassing zijn dat zijn eerste compositie speciaal voor kerkorgel is gemaakt. In 1961 maakt hij kennis met de popmuziek als hij Glen Campbell op de radio hoort. Glen is dan overigens ook net begonnen als zanger en is bij lange na niet zo populair als Elvis. Desondanks wil Webb vanaf dat moment popnummers componeren en doet dat met de stem van Glen Campbell in het achterhoofd. In de late jaren zestig krijgt hij de kans om te werken met Campbell en het resultaat mag er zijn. Zelfs van 'oudere' liedjes maakt Campbell de meest definitieve versie in de ogen van Webb. En er zijn heel veel muziekliefhebbers die deze mening zijn toebedeeld.

Glen Travis Campbell wordt geboren op 22 april 1936 in Biltstown in de staat Arkansas. Hij begint zijn muzikale loopbaan als gitarist in de befaamde band van sessiemuzikanten in Los Angeles. Het zal pas jaren duren voordat het een naam krijgt en we kennen nu de band als The Wrecking Crew. Het werkt op honderden, zo niet duizenden, verschillende platen. In de vroege jaren zestig neemt Glen zijn eerste platen op als solist en zijn hoogtijdagen breken aan als hij gaat werken met Jimmy Webb. Glen mag als eerste 'Wichita Lineman' op de plaat zetten en het is meteen een knaller van een hit. Het bereikt een eerste plek op de country-hitparade, de top vijf van de Billboard en de top tien in Engeland. Het wordt door enkele tientallen artiesten vertolkt maar steeds weer is het prachtige origineel van Campbell het uitgangspunt. Welke Wichita Jimmy Webb heeft bedoeld, is iets dat nooit duidelijk is geworden. Er zijn in Amerika drie plaatsen met de naam Wichita: In Kansas, Oklahoma en Texas.

Vanaf 2011 geeft Glen Campbell Alzheimer een 'gezicht'. Normaal gesproken verdwijnen artiesten van het toneel als ze met deze ziekte worden geconfronteerd, maar Glen weet niet van ophouden. Hij doet nog een uitgebreide tournee waarbij zijn ziekte steeds meer duidelijk wordt. Soms kondigt hij voor de derde keer een nummer aan dat hij inmiddels al heeft gespeeld. Op andere momenten is hij halverwege het nummer de tekst kwijt. Er verschijnt in die tijd een prachtige documentaire over Campbell en zijn ziekte. Het is de enige film die op Rotten Tomatoes een tien heeft gekregen! Ik moet hem nog altijd eens kijken. Op 8 augustus 2017 is hij op 81-jarige leeftijd overleden.

De gebruikte fotohoes is een speciale uitgave voor Record Store Day in 2016. Het is de oorspronkelijke single maar dan op rood vinyl en een nieuw fotohoesje. De originele hoesjes ogen een beetje vaal op de foto en dat is de reden waarom ik voor deze heb gekozen.