Met een slap excuus over een pijnlijke stem heb ik vanavond verstek laten gaan op de radio. Ik ben té ambitieus en zie het, halverwege het platen zoeken, helemaal niet meer zitten. Het zou de eerste van mogelijk vier feestelijke afleveringen worden over de Week Spot, maar nee... het samenstellen van één show is al verschrikkelijk lastig. Bovendien kan ik nu lekker publiceren en niet te laat naar bed gaan want ik heb een plan voor morgen. Ik wil wel eens een flink stuk wandelen! Niet even naar Havelte op en neer of het recente favoriete ommetje over de Winkelsteeg, maar een paar uren lopen. Dat moest morgen gaan gebeuren. Ik heb sinds vanmiddag een plaat voor de Top G-duizend die 'er ook beslist in moet' en dus heb ik voorlopig nog wel iets om over te schrijven. En de uitgestelde 'Blauwe Bak Veteranen' moet er nu toch eens van komen. Eerst ga ik terug naar 1997 met 'Het zilveren goud'. Bij de zes singles zit eentje die ik in mei 1993 heb gekocht en waar ik nu toch eens onderzoek naar heb gedaan waarom deze niet eerder in 'Het zilveren goud' is geweest. Straks meer daarover. Met Valentijnsdag om de hoek ga ik het vanavond weer eens hebben over de liefde.
'Wat zou het leven zonder de liefde zijn?'. Deze strofe wordt geregeld gezongen door mijn collega in de Popkelder. Alleen dat en niet de rest van het liedje. Zijn liefdesleven is turbulent in 1997. Hij heeft dan net een punt gezet achter een relatie waarmee hij meer dan tien jaar 'samen' is geweest. Voor de meeste tijd als buren totdat zij erop aandringt om samen te gaan wonen. Dat is het einde van de liefde tussen de twee. Even later zullen we kennis maken met zijn nieuwe vlam. Van het ene uiterste in het andere want nu heeft hij een véél jonger Frans meisje dat voor een paar grijze haren extra zorgt. Mijn liefdesleven is begin 1997 erg beknopt. Ik heb vaak verliefdheid gevoeld naar een bepaalde persoon toe maar hou het angstvallig verscholen. De ander heeft blijkbaar niet de gevoelens waardoor het onbeantwoord blijft. Onder de streep blijf ik dus vrijgezel. Ik heb vorig jaar zomer even aan mogen snuffelen en begin 1997 ben ik in de nabijheid van een aantal meisjes waarmee ik het eens moest proberen. Nee, niet meteen van dik hout zaagt men planken, maar allereerst eens contact zien te krijgen en praten over mijn gevoelens. Dat blijkt al een hele hoge drempel te zijn.
Ik ben in begin 1997 nog altijd 'in den Here', zoals een kameraad het mooi omschrijft. Bezoeken aan de kerk in Sneek en uitstapjes naar Het Pakhuis zijn wekelijkse routine geworden naast het concerten recenseren en het werk in de Popkelder. In Het Pakhuis is daar als eerste de vroegere klasgenote. In die tijd is het een erg gesloten meisje waarmee ik nooit contact kan krijgen, als ik het al zou hebben gewild. De scheidslijn tussen verlegenheid en arrogantie is smal en ik vermoed in die tijd het laatste. Het zal vast het eerste zijn geweest? Jaren later is het een heerlijke spontane meid geworden. Aantrekkelijk, lief, creatief, 'down-to-earth'... We kunnen alle hokjes aanvinken. Ze is een soort allemansvriendin geworden zonder dat dit negatief moet worden opgevat. Ze kan goed met iedereen en laat iedereen in zijn of haar waarde. Dat ze dus ook heel vriendschappelijk omgaat met mij maakt dat ik op een zeker ogenblik ga twijfelen. Vind ze me stiekem leuk? Feit is echter dat ze al een kind heeft en ik zie in mezelf niet opeens een vader of iets dergelijks. Mijn collega heeft haar een paar maal ontmoet en geeft me een waarschuwing. 'Besef je goed dat je een risico neemt. Als de relatie misloopt, verlies je een hele gezellige vriendin'. Dat advies heb ik opgevolgd. En hoe! Het is in de daaropvolgende jaren een criterium geweest dat ik bij iedereen heb toegepast bij wie ik een goed gevoel heb. Ik wil ze uiteindelijk allemaal als vrienden of vriendinnen behouden en zie af van verdere actie.
Dan is er nog het andere meisje. Ik ga ze uiteraard niet bij naam noemen. Ze hebben het in 1997 niet gemerkt en hoeven het in 2022 ook niet te herkennen. Dit meisje is meteen wel een verzoek tot een heel burgerlijk leventje. Hoewel ze als kind is gedoopt, kiest ze ervoor om bij de nieuwe kerk zich opnieuw te laten dopen. Ik ben bij deze doopdienst en vlak daarna merk ik dat ik méér voor haar ben gaan voelen. Ik durf er echter niet over te beginnen tegen haar en we zullen het nooit weten? Ik hoop van harte dat ze de lieve man wel is tegengekomen. Onderaan de streep ben ik nog altijd vrijgezel...
2690 Joekelille - Nico Haak & De Paniekzaaiers (NL, Fontana, 1973)
2691 The Entertainer - Marvin Hamlisch (NL, MCA, 1974)
2692 Instant Replay - Dan Hartman (UK, Blue Sky, 1978)
2693 Ik Wil Alleen Maar Van Je Houden! - De Heikrekels (NL, Telstar, 1968)
2694 Blowin' In The Wind - The Hollies (NL, Parlophone, 1969)
2695 Bourrasque - Yvette Horner (NL, Pathé, 1956, re: 1963)
Van Dan Hartman meen ik even dat ik een 'upgrade' heb gevonden, maar dat blijkt de Engelse persing van 'Relight My Fire' te zijn? Deze Engelse persing mist een heel klein hapje uit het vinyl, maar volgens mij kun je hem nog wel helemaal draaien. Van The Hollies weet ik zeker dat ik hem in mei 1993 heb gekocht op de platenbeurs in Joure. Hoe zit het dan? Ik ga terug op Soul-xotica naar de berichten uit die tijd en zie dan het volgende: 'Nummer 1203 heb ik blijkbaar nooit gebruikt of ik ben het kaartje kwijt geraakt'. Dan weet ik het opeens weer te herinneren. De kaartjes zijn op dat moment even op en er is geen ruimte meer op mijn kaartjes van The Hollies. Ik schrijf de gegevens op een kladbriefje en stop deze in de kaartenbak. Dit papiertje is zoek geraakt waardoor inderdaad geen nummer 1203 in de kaartenbak staat. Dat moet dan deze van The Hollies zijn geweest. Zo treffen we volgende week een plaat die ik in 1994 in de verzameling heb gekregen, maar daarover kan ik geen aanleiding vinden. Volgende week ga ik het over de concerten hebben in de Popkelder. Huh? Het was toch een oefenruimte? Later meer daarover!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten