Acht singles per keer. Ik had gedacht aan drie afleveringen van acht en eentje van zes 'om lekker snel klaar te zijn'. Ik heb het achteraf gezien niet beter kunnen plannen want het 'mysterieuze' pakket is binnengekomen. Niet één single zoals PostNL me liet weten en niet twee zoals op de envelop staat geschreven. Maar liefst drie singles! Plus een sticker van PostNL met de excuses voor de late bezorging. Het is het pakket dat Cannonball me op 13 december heeft gestuurd. Inmiddels is een identiek pakket onderweg en dat mag ik houden van de goede mensen van het label. 'Deel het maar met vrienden'. Ik denk dat ik ze hou als reserve. Voor de eventueel te betalen 'charges' mag ik ook gerust om een compensatie vragen. Helemaal dik in orde dus! Ik trap vandaag af met de drie van Cannonball en vervolg dan waar ik was gebleven. Omdat ik de singles vanavond allemaal wil draaien in 'Do The 45' en het nog geen zeven uur is, kan ik ook net zo goed nu dubbel publiceren en morgen 'Het zilveren goud' brengen? Het gaat soepweer worden volgens Buienradar, dus actief zullen we wel niet worden.
* Leroy Allen- You're The Best (Italië, Tesla Groove, 2021)
Het verschil tussen het label van Pama International en Cannonball is dat de laatste ons wel op de hoogte houdt van de ontwikkelingen. De single is op 27 juli beschikbaar als pre-order en doorgaans gaat er dan twee maanden overheen. De laatste maanden heeft het label geregeld last van vertragingen bij de perserijen en dat maakt dat de plaat pas in december beschikbaar is. Over ondergeproduceerd gesproken. Er zit een synthesizer-loopje in dat meer weg heeft van een ringtone op een oude mobiele telefoon. Maar het gaat hem hier uiteraard om de vocale uitspattingen van Leroy en dat zit wel snor. Het komt hem lekker uit de tenen. Ik krijg een goed humeur van Leroy's opbeurende boodschap, ook al zal hij het niet met hebben geschreven met een langharige Hollander in gedachten, en dat het lo-fi klinkt, maakt het alleen maar mooier! De b-kant heet 'I Love You' en klinkt iets gelikter. Ook zeer de moeite waard.
* Mike James Kirkland- EP Time And Space (Italië, Cannonball, 2021)
Mike James is Mike in Mike & The Censations, een populaire soulband in de jaren zestig. Zijn stem zal in het volgende decennium beter bekend worden als Bo Kirkland. 'You're Gonna Get Next To Me', een duet met Ruth Davis, is in 1977 een grote hit in Engeland. Ruim een jaar geleden verschijnt van Mike James de EP 'Love Scenario' en nu is daar 'Time And Space'. Een nummer waar ik bij de eerste luisterbeurt, in november, al helemaal gek van ben. In de vroege jaren negentig neemt Kirkland de basistrack op met The Waters, één van de meest gevraagde sessiekoortjes in de muziekscene van Hollywood. James Gadson is de drummer en hij is één van de meest gehoorde drummers in de muziekgeschiedenis. Het is wederom een EP op 33 toeren en ditmaal heeft het een speciale remix op de keerzijde. Van iedere gezongen versie staat de instrumentale track op dezelfde kant en dus is dit een vier-in-een. Ook al kan ik de instrumentale versies niet echt gebruiken. De remix is ook zeer de moeite waard. Het is ietsje vlotter dan de a-kant en de band lijkt opnieuw te zijn gearrangeerd. Met alle respect voor labeleigenaar Alberto, maar deze remix is ietsje 'rijker' dan zijn eigen remixen. Er is méér gedaan dan alleen maar het toepassen van een snellere drumtrack.
* The Words Of Wisdom & Truth Revue- You Got Me Smiling (Italië, Cannonball, 2021)
De opvolger van 'Don't Need Your Love' en het zelfde laken een pak. Opnames uit 1982 die zijn aangevreten door de tijd en welke op de best mogelijke wijze zijn gerestaureerd door de heren Zanini en Vatiste. Waar 'Don't Need Your Love' nog enige tijd nodig heeft om te 'settlen' daar is het bij 'Smiling' meteen helemaal raak. De gezellige zangeressen blijven achterwege op dit nummer. Zij geven juist kleur aan 'Need', maar hier weet de leadzanger het aangenaam te houden voor de volledige drie minuten. 'Just Another Face' op de keerzijde heeft wel de zangeressen en dat maakt het meteen 'af'. Het is eigenlijk dan ook de betere kant. De geluidskwaliteit is ook beduidend beter dan 'Need' waarbij nog enige tijdsdruk aanwezig leek te zijn.
* Jimmy Pryor & Rumor Hazzit- I Want To Thank You (US, Landmark, 1981)
Terug naar de singles van Mark hoewel in deze greep ook eentje van Record Shack zit. We beginnen met een plaat met een onweerstaanbaar intro en als het echt begint, is de boodschap duidelijk. 'Quirky' geluidjes en een zeer soulvol zingende Jimmy maken een verrukkelijke combinatie. De b-kant is een bluesy ballade en ik laat deze voor wat het is. De a-kant is een winnaar op alle fronten!
* Simon Said- Tell Me (US, Atco, 1975)
'Slight edge lift', maar zo was deze beschrijven. 'Does not affect play' tot zover ik kan beoordelen. Van 'Tell Me' krijg ik meteen goede luim en dat is niet moeilijk te begrijpen. Het is een erg aanstekelijk nummer met zangeressen en daar kun je me doorgaans voor wakker maken. Op de b-kant doet het een jaren zeventig-update van de Charlie Chaplin-klassieker 'Smile' maar die hoor ik toch liever van Clara Ward.
* Spinners- Yesterday Once More/Nothing Remains The Same (US, Atlantic, 1981)
Uit dezelfde rits als 'Working My Way Back To You' en 'Cupid'. The Spinners pakt oude liedjes en maakt het tot nieuwe disco-uitvoeringen. In geval van 'Yesterday Once More' ontstaat dan een compleet ander nummer. Denk aan 'If You Could Read My Mind' van Gordon Lightfoot versus de disco-versie van Viola Wills. Ik ben niet een uitgesproken fan van The Carpenters maar kan 'Yesterday Once More' goed uit staan en toch zie ik de versie van The Spinners als een compliment naar het origineel. Het is overigens wel retecommerciële disco, maar dat mag de pret niet drukken.
* Barrett Strong- Man Up In The Sky (UK, Expansion, 1976, re: 2020)
Ik heb hem destijds gemist maar als ik dit iets meer dan een week geleden hoor, ben ik vlug bereid. De plaat is nog enigszins te verkopen als een gospel, hoewel het meer de maatschappijkritische gospel is in dat geval. Het is bovenal een prachtige crossover-tune en bijna onmogelijk om voor een leuke prijs op het originele vinyl te krijgen.
* The Supremes- Color My World Blue (UK, Tamla Motown, 1976)
In de jaren zeventig heeft iedereen op het label mot gehad met Berry Gordy. De Motown-president heeft in 1970 zijn handen van The Supremes af getrokken en de a-kant van deze single wordt geschreven en geproduceerd door Holland-Dozier-Holland. Het trio dat in 1967 is weggelopen omdat ze niet genoeg kregen betaald bij Motown. Eerst de b-kant want daarvoor heb ik de single gereserveerd. Dat is vroege Motown-disco en in dezelfde stijl als 'He's My Man'. De Holland-Dozier-Holland productie is meteen een stuk gelikter en geschikt voor de hitparade die niet meer kon worden gehaald. Er worden geen hoogtepunten bereikt zoals in de jaren zestig en het gaat me hier voornamelijk om de b-kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten