Eindstreep: november 2020

Zo. Dat was een hele inhaalslag, maar nu staan er wel dertig berichten voor november. Als ik even goed mijn best doe, kan december een stuk eenvoudiger worden. Ik schrijf anders ook vaak de berichten van de Blauwe Bak Top 100 vooruit zodat ik ze op de bewuste dag alleen maar hoef te publiceren. Nu ga ik dan het vierde lijstje maken van deze dag en de Blauwe Bak Top 100 stel ik nog even uit. Ik wil immers ook nog wel iets anders vandaag dan lijstjes maken... Tot slot het overzicht van de singles van november 2020.

Ik heb vanmiddag een automatische mail ontvangen van Cannonball dat de verse single van Amaj is geperst, na een week te zijn uitgesteld, en dat de platen elk moment in Cheltenham in Engeland kunnen arriveren. Dat betekent dat ze nog deze week op de post gaan. Het betekent voor de 'Eindstreep' dat twee bestellingen nog niet binnen zijn. Jay Machine Stovall is daarentegen wel binnengekomen en deze single heb ik in augustus afgerekend. Amaj en een andere Tesla Groove zijn trouwens nog van oktober. Ik heb totaal zestien singles van de kringloopwinkels in Meppel en Jay Machine Stovall voor de 'Eindstreep'. Chain Of Fools is helemaal opgenomen in de Blauwe Bak-koffer nu ik heel veel van de plaat ben gaan houden. Ik ben zelfs van plan om een beter exemplaar aan te schaffen. Percy Sledge is voor de b-kant in de reserve-Blauwe Bak gekomen. Dat zijn dus drie singles voor de Blauwe Bak en veertien voor de algemene verzameling. Geen dubbele singles deze maand. Volgende maand waarschijnlijk weer een dubbele 'Eindstreep', maar vanavond slechts een top tien.

1. Eyes Without A Face-Billy Idol

2. Change-Chain Of Fools

3. Why-Jay Machine Stovall

4. Bonnie Came Back-Duane Eddy, His Twangy Guitar & The Rebels

5. My Christmas Wish-Percy Sledge

6. Just Walkin' In The Rain-Johnnie Ray

7. Goody Two Shoes-Adam Ant

8. N'Avoue Jamais-Guy Mardel

9. Bad Boy-Miami Sound Machine

10. And The Clouds Were Coming By-D.C. Lewis

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 8

Na publicatie van de tweede 'Verzamelwoede' is het gaan regenen en bovendien ben ik vergeten dat ik geen fiets met licht heb op het moment. Supermarktbezoek is dus uitgesteld tot morgen en, ja, dan zal de mondkap toch op moeten. Bovendien heb ik zojuist een foutje opgemerkt. Ik loop een beetje te gooien met de Mistral-singles in het vorige bericht en denk eerst dat ik 'Starship 109' in Emmeloord heb gekocht. Dan roep ik dat dit 'Jamie' moet zijn geweest. Er is nog een derde single en dat is 'Neon City' en dat blijkt de single uit Emmeloord te zijn. Ik kan me niet direct herinneren waar ik 'Jamie' vandaan heb en ben ook té lui om daarvoor Soul-xotica overhoop te halen. Vanavond wuif ik een afscheidskus naar de 'Verzamelwoede' en wens de rubriek gezegende kerstdagen en een vuurwerkvrij uiteinde. We zien je in januari weer terug!

Tot slot heb ik voor jullie de achtste jaren tachtig-bak in de aanbieding. Deze begint met de allereerste muzikale liefde terwijl ook de inspiratie voor de platenverzameling aanwezig is in deze bak. Het begint echter met 'Our House' van Madness. De laatste single in deze bak komt zelfs uit 1990 en is van de roemruchte Mudmen. Dan hebben we het over heavy metal uit Fryslân. Artiesten en groepen met drie of meer singles zijn de volgende: Madness (7), Madonna (15), Bob Marley (3), Matchbox (3), Paul McCartney (7), Meadow (3), Glenn Medeiros (3), George Michael (5), en Alison Moyet (4). Hier is andermaal het bewijs dat de bakken nog niet compleet zijn want van The Moody Blues staan slechts twee singles op hun plek: 'The Voice' en 'I Know You're Out There Somewhere'. Waar zullen 'Gemini Dream', 'Talking Out Of Turn', 'Blue World', 'Your Wildest Dreams', 'Say It With Love' en 'Bless The Wings' uit hangen? Toch nog maar eens enkele dozen uitpakken die na bijna vijf jaar nog altijd staan ingepakt...

1. Yesterday's Men - Madness (Duitsland, Virgin 107 584, 1985)

2. Motorcycle Emptiness - Manic Street Preachers (UK, Columbia 658083 7, 1992)

3. Live To Tell - Madonna (Duitsland, Sire 928 717-7, 1986)

4. Suddenly Last Summer - The Motels (EEG, Capitol 1A 006-1867677, 1983)

5. The Voice - The Moody Blues (NL, Threshold 6198 487, 1981)

6. Never Knew Love Like This Before - Stephanie Mills (NL, 20th Century Fox TC-2460, 1980)

7. Ever So Lonely - Monsoon (NL, Mercury 6059 505, 1982)

8. Could You Be Loved - Bob Marley & The Wailers (NL, Island 101.968, 1980)

9. Echo Beach - Martha & The Muffins (UK, Dindisc DIN 9, 1980)

10. My Brave Face - Paul McCartney (EEG, Parlophone 006-203358 7, 1989)

11. Fred Astaire - The Mo (NL, Back Door 6080 007, 1980)

12. Heal The Pain - George Michael (NL, Epic 656647 7, 1990)

Het zal jullie wellicht al zijn opgevallen, maar ik probeer één single per artiest of groep aan te houden voor de top twaalf. Soms is dat best lastig want nu loop ik al uren te twijfelen tussen twee titels van Paul McCartney. Het besluit is een half uur geleden gevallen en de foto is gemaakt. Het maken van dergelijke lijstjes is immers ook een momentopname. Onder Wolfman Radio-presentatoren is het toegestaan om één 'manlove' te hebben zonder dat je wordt uitgelachen of nagewezen. Ik ben qua 'manlove' al een paar jaar weduwnaar want ik heb George Michael uitgekozen. Het meeste vanwege de hoes voor 'Heal The Pain'. De man zal in de daaropvolgende jaren een 'creep' worden en op 'Heal The Pain' staat hij op zijn best. Ik heb sinds 2016 niet een andere zanger gevonden waarop ik 'radio-verliefd' kon worden. Mick Hucknall heeft natuurlijk een stem om meteen helemaal verliefd op te worden, maar vooruit... het oog wil ook wat! The Mo zorgt in deze aflevering voor de Nederlandse 'spirit'. On-Nederlands heb ik altijd een verschrikkelijke term gevonden, maar het zou van toepassing kunnen zijn op The Mo. Een band welke haar gelijke niet kent in Nederland. Dat klinkt onbedoeld als een reclameslogan. Bij Paul McCartney gaat de strijd tussen 'Coming Up' en 'My Brave Face' en de laatste heeft gewonnen. Iedereen heeft het maar steeds over de liedjes die hij met John Lennon heeft geschreven, maar... is het duo van McCartney en Elvis Costello niet minder een koningskoppel? Zou ik zo diep in de jaren tachtig zijn gesprongen als ik niet met radio was begonnen? Ik betwijfel het. Het is aanvankelijk in 2015 ook het idee voor een eenmalige radioshow als ik op een zaterdag probeer zoveel mogelijk jaren tachtig te kopen. Martha & The Muffins is zo'n plaatje dat geknipt is voor de radio. Bob Marley ken ik natuurlijk uit mijn jeugdjaren, maar heeft een bijzondere lading gekregen tijdens mijn 'uitstapje' in september 1993. De drugsdealer waar ik 's nachts op de bank mag pitten, heeft deze vooraan staan is zijn platenmeubel. Geen idee welke platen er nog meer staan, maar ik kijk iedere dag tegen het hoesje van 'Could You Be Loved' aan. Helemaal gek te bedenken dat hij actief is geweest rondom de kroning van Beatrix. Dat is ongeveer dezelfde tijd als wanneer 'Could You Be Loved' in de hitparade staat. Van sommige platen kun je nooit genoeg hebben en van Monsoon heb ik maar liefst twee exemplaren. Met name in Engeland is het in 1982 even enorm hip om oriëntaalse invloeden te stoppen in je muziek en Monsoon is daar een relikwie van. Wel één van de leukste!

Ik zal dit excmplaar van Stephanie Mills niet snel op zetten want deze blijft genadeloos hard hangen in het einde. Ik heb intussen een beter exemplaar gevonden en dat mag in de reserve-Blauwe Bak staan. Opnieuw weer The Moody Blues in de bak en niet op nummer 1. Begrijp me niet verkeerd: Ik ben een échte Moody Blues-fan en heb mezelf ook verplicht tot de platen uit de jaren tachtig. Aan 'Keys Of The Kingdom' en 'Strange Times' ben ik nooit toe gekomen. Eigenlijk is niet veel van The Moody Blues na 1978 echt essentieel en het zijn vooral de nummers van Justin Hayward welke eruit springen. Dat geldt dan ook weer voor 'The Voice'. Ik heb de elpee, 'Long Distance Voyager', ook ergens liggen, maar kan me niet heugen dat ik die ooit in zijn geheel heb gedraaid. Ik heb lange tijd een haatverhouding met de jaren tachtig maar dat verandert langzaam als ik in 2003 weer eens 'Suddenly Last Summer' van The Motels hoor. Mijn voelsprieten gaan uit en met The Motels komen meer jaren tachtig-titels in de collectie wonen. Sinds 'De Tafel' in 2015 is het een volwaardige verzameling geworden. In dit overzicht mag de single dus niet ontbreken.

De koningin van de pop is de koningin van de achtste jaren tachtig-bak. Zelfs al vind ik morgen nog alle ontbrekende Moody Blues-singles, dan leidt ze nog altijd met vijftien singles. Het is niet lastig om een ultieme favoriet uit te zoeken, want dat kan er maar eentje zijn voor mij. Er zijn slechts weinig titels van Madonna waarvan ik helemaal stil val, maar 'Live To Tell' is daar een uitzondering op. Dit juweeltje mag op nummer drie. Ik geloof dat ik het laatst nog eens heb gememoreerd maar weet niet in welke context. Of is het de 'Gele Bak Top 100' geweest? Hoe dan ook: Het op-een-na-laatste weekend van augustus 1992. Het staat me nog helder voor de geest en zou willen dat ik toen eens 'Motorcycle Emptiness' had gehoord. Helaas... het nummer ontsnapt aan mijn aandacht en het is pas in de loop van 1993 dat ik het leer kennen.

Bovenaan vinden we de band waarmee het voor mij allemaal is begonnen. Ik ben vijf jaar oud als 'Baggy Trousers', 'Shut Up' en 'Embarrassment' hoog in de hitlijsten staan. Mijn oudste broer koopt alle platen van Madness en het is met name de video voor 'Baggy Trousers', waarbij de pianist letterlijk de lucht in gaat, dat ik mezelf 'fan' verklaar. Op mijn achtste verjaardag krijg ik mijn allereerste single en uiteraard is deze van Madness. Een paar jaar geleden had mijn radio-collega Lee een rubriek waar het ging over de eerste plaat die we zélf hadden gekocht. Ik moest flink nadenken. Toen we Henk uit Denemarken hebben gehaald, kreeg ik vijf kronen om te besteden in de plaatselijke rommelwinkel. Ik kies dan het onuitstaanbare 'Disco Duck' van DJ Scott. Ook betaal ik een kwartje voor 'Yesterday' van The Beatles op de plaatselijke rommelmarkt. Ik kies dan toch voor 'Yesterday's Men' van Madness. Ouders zijn een weekendje weg en wij krijgen zakgeld om iets leuks te kopen. Het is juist het moment dat deze plaat is uitgekomen en ik betaal de volledige zes gulden en vijftig cent voor de plaat, welke een paar weken later weer voor een rijksdaalder in de uitverkoopbak ligt. Dit beschouw ik als de eerste zelf gekochte plaat en mensen... had ik mijn guldens minder kunnen besteden? Nog altijd een wereldnummer!

Verzamelwoede: jaren 70 bak 13

Gistermiddag heb ik overigens nog gefietst! Het is omdat het 'moet', want de 'goede' e-bike moet terug naar Meppel. Als dat niet het geval zou zijn geweest? Ik word zondagmorgen namelijk weer wakker met een kramp in mijn kuit en dus zou een dagje rust het beste zijn geweest. Ik neem het er echter van en vind het wel iets hebben om het koude weer te trotseren. De heenweg is schitterend met het zonnetje erbij en de wind in de rug. Ik neem een paar foto's van het 'saaie stuk' dat ik bijna dagelijks fiets. Dat is voor later als ik eens geen inspiratie of tijd heb voor een volledig bericht. De terugweg is toch wel een beetje afzien. Ik moet recht het oosten in en ben tot Havelte erg stoer met mijn blote vingers. Dan trek ik toch maar de handschoenen aan voor wat het waard is. Ik moet hoognodig eens een nieuw paar aanschaffen. (Kunst)leer met wol van binnen lijkt me wel iets. Na de sixties is het nu de beurt aan de seventies. Met nota bene één van mijn meest favoriete bands binnen de randen van de bak. Dat moet dan ook automatisch de nummer 1 zijn? Euh nee... wel een verdiende tweede plek. Hierbij de dertiende jaren zeventig-bak.

Deze trapt af met een single die al eens in de Blauwe Bak heeft gestaan, maar dat is jaren geleden. Het is vooral in het weekend dat de klok vooruit of achteruit gaat dat ik de plaat in de show wil hebben en dat ik besluit hem in de koffer te houden. Tegenwoordig heb ik daar 'The Clock' van Baby Washington voor. Hoewel ik een enorme 'fan' ben van de liedjes, producties en arrangementen van Van McCoy heb ik beduidend minder op met zijn eigen disco-uitspattingen. 'Change With The Times' is de eerste in deze bak. Deze besluit met de Engelse demo van 'How Do You Do' van Mouth & Macneal. Dat wordt in Engeland uitgebracht als Mouth & Macneal hebben meegedaan aan het Songfestival in 1974. Ik koop de single in 1996 in Denemarken, om het nóg internationaler te maken. Groepen en artiesten met drie of meer platen in deze dertiende jaren zeventig-bak zijn: George McCrae (6), Don McLean (3), Melanie (5), Harold Melvin & The Blue Notes (6), MFSB (3), Middle Of The Road (11), Steve Miller Band (5), Mistral (3), Monica (3), Chris Montez (4), The Moody Blues (9), Giorgio Moroder (4), Van Morrison (3) en The Motors (6). De top twaalf is in een oogwenk samengesteld.

1. O My Mother - Moebius Bottle (Frankrijk, Riviera 121309, 1970)

2. The Story In Your Eyes - The Moody Blues (NL, Threshold, 6101 601, 1971)

3. Jet Airliner - Steve Miller Band (UK, Mercury 6078 811, 1977)

4. Airport - The Motors (NL, Virgin 15 595 AT, 1978)

5. Lay Down - Melanie & The Edwin Hawkins Singers (NL, Buddah H 610.054, 1970)

6. Baby Hold On - Eddie Money (NL, CBS 6080, 1978)

7. I Only Have Eyes For You - The Merriboys (Barbados, Merribeat MB 107, 1976)

8. Starship 109 - Mistral (NL, CNR 141.455, 1978)

9. Spanish Stroll - Mink Deville (UK, Capitol CLX 103, 1977)

10. Three O'Clock Flamingo Street - David McWilliams (België, Major Minor MAM 550 H, 1970)

11. When I'm Dead And Gone - McGuinness Flint (NL, Capitol 5C 006-80 681, 1970)

12. Complainte Pour Ste-Catherine (NL, Warner Bros., WB 16710, 1976)

Zondagmiddagen van rond 2006. Wakker worden met een kater. Een paar elpees bij elkaar zoeken en dan een halve kilometer lopen. Daar staat de koffie al klaar en gaat terstond de stereo op tien. Na een aantal senseo's een voorzichtige joint met Pink Floyd op de draaitafel. De eerste biertjes, 'hair of the dog', en het is geven en nemen want de gastheer wil me een paar blues-platen laten horen. Hij speelt op de blues-harp mee met Ry Cooder en zo nu en dan krijg ik een por in mijn ribben als dreigt dat ik een gitaarsolo ga missen. Nog maar jointjes en dan uiteindelijk een goed gevulde maaltijdsoep. Nog een paar koppen koffie na en dan op naar huis. De gastheer heeft de op een na beste stereo van Steenwijk. Er is niemand die Harry kan voorbij streven en dat weet ook de gastheer. Hier 'leer' ik veel nieuwe platen kennen maar ook albums die ik al jaren ken, gaan een ander leven leiden sinds ik ze op deze hifi heb gehoord. Leo Kottke en Kate & Anna McGarrigle zijn gezamenlijke 'fetishes' en de plaat met 'Complainte Pour Ste-Catherine' is een resident. Later koop ik zelf ook de elpee, maar dan merk ik dat het beter smaakt met een paar jointjes. Voor de herinnering mag de single op twaalf. Dan McGuinness Flint. Eigenlijk best een kleurloos plaatje, maar hee... ik krijg iedere keer goede schik als ik het draai en dat is me wel iets waard. Mijn adoratie voor David McWilliams steek ik evenmin onder stoelen of banken. Opvallend is dat dit duidelijk de Belgische persing is, maar dat het label vermeldt dat het in Engeland is gemaakt. Mink Deville is daarentegen wel in Engeland geperst maar is meteen al in het bezit gekomen van een Nederlander die in 2011 zijn singles heeft achtergelaten bij Het Goed in Emmeloord. Mistral komt geloof ik van hetzelfde adres. Het is even paniek als ik bemerk dat ik elf platen heb en niet eentje van eigen bodem. Oh wacht, ik heb 'Jamie' in Emmeloord gekocht. 'Starship 109' heb ik in 2007 in Bakkeveen gekocht toen we met de familie het 45-jarig huwelijk van onze ouders vierden. Dan gooi ik het tempo flink naar beneden voor The Merriboys. Als ik de plaat in 2016 vind, kan ik hem niet echt interessant vinden. Het is een héle langzame versie van de jaren vijftig-klassieker. Toch draai ik de plaat in augustus in de 'Vinyl Summer Spirit Of 1976' en dankzij de opname is het nummer voor me gaan leven. Als ik hem eens beter vind, komt die in de Blauwe Bak ondanks dat het heel erg 'pop' is. Tot dan moet ik het doen met een plaat welke ernstig uit het lood is geslagen. Dat heeft dan ook weer zijn charmes...

Ik ken Eddie Money jaren lang alleen maar van 'Take Me Home Tonight' en het is in 2009 als ik deze single tegenkom. Het duurt echter tot mijn radio-tijd voordat ik de plaat op waarde ga schatten. Als de radio nog niet was uitgevonden in 1978 dan had men dat voor deze single moeten doen. Dertig jaar na aanschaf ben ik veel betere exemplaren tegengekomen van 'Lay Down', maar zeker sinds 2009 is het verboden een betere uitvoering in de verzameling op te nemen. 'De eerste keer terug naar huis in april 2009'. Verder wil ik niet teveel in details treden. Ik ga echter weer even weg uit Steenwijk en dus moet ik vlug wat spullen bij elkaar zoeken. De Numark PT01 gaat mee alsmede elpees, singles en, niet onbelangrijk, mijn telefoon. Zou ik bijna de kleren vergeten! Ik zoek erg lang naar deze single van Melanie want op ene of andere manier heb ik daar nu heel veel zin aan. Waar ga ik naartoe en waarom ga ik naar huis? Tja, ik hou dit een beetje vaag, maar het verklaart waarom Melanie zo hoog staat met een plaat die praktisch gezien versleten is. Op vier vinden we een plaatje dat nooit gaat vervelen. Ik heb de single zelfs dubbel en beide keren de Nederlandse persing. Voor de foto kies ik degene met de actiefoto.

Spencer Davis staat dus onder de 'S'  in de jaren zestig (en de maxi-single in de jaren zeventig), Steve Miller is weer terug onder de 'M'. Er zit geen logica in, dat geef ik toe. 'Jet Airliner' is een plaatje dat me altijd op gang helpt als ik er doorheen zit. Dat heeft het ruimschoots bewezen tijdens live-optredens alsook tijdens radioshows. Ik zou nu eigenlijk ook in actie moeten komen, dus wellicht toch nog even opzetten? Na Madness begint mijn serieuze verzameling met The Moody Blues. Het zou dus heel erg logisch zijn als dit op nummer 1 staat, maar dan...? Voor het kiezen van de ultieme Moodies-plaat uit de jaren zeventig-bak hoef ik niet lang na te denken. Dat wordt dus 'The Story In Your Eyes' hoewel ik de plaat in 1990 koop voor 'My Song' op de keerzijde. 'Story' heb ik immers al op cassette en elpee, hoewel die beide niet 'meedoen' in de collectie. Het moet de eerste plaats afstaan aan Moebius Bottle. Een plaatje dat ik volgende maand precies vijfentwintig jaar geleden heb gekocht. Deze treffen we volgende maand dus opnieuw in 'Het zilveren goud'. Er kleeft een herinnering uit januari 1996 aan vast en wellicht dat dit in de betreffende maand nog een verhaaltje gaat worden voor bij de platen.

Verzamelwoede: jaren 60 bak 17

Op de laatste dag van de maand moet ik opeens nog even flink aan de bak want morgen moeten er gewoon dertig berichten staan bij november. Alles is echter onder controle want ik zou dit weekend een voorlopig laatste ronde van de 'Verzamelwoede' hebben gedaan. Deze rubriek zal in december in het gedrang komen, maar we pakken de draad in januari weer op. Maar liefst drie afleveringen: Jaren zestig, zeventig en tachtig. Alsof dat het enige dat ik vandaag moet doen. Als het even mee zit moest ik me vandaag gaan bemoeien met de blaadjes op mijn erf en ook moet ik nog naar de winkel. Het is immers ook de laatste dag dat ik zonder mondkap in een dergelijke omgeving kan lopen. Nu ik geniet van een laat ontbijtje kan ik eerst wel aftrappen met de jaren zestig. Vandaag de zeventiende en zowaar een bak welke ik bijna in zijn geheel zou willen kandideren voor de top twaalf.

De zeventiende jaren zestig-bak trapt af met The Spencer Davis Group. Deze staat onder de 'S'. Ik ken ook genoeg die het onder de 'D' hebben, maar dat zou voor mij alleen van toepassing zijn geweest als Spencer Davis een solo-artiest was. En, natuurlijk, hij heeft wel platen gemaakt buiten zijn Group, maar ik denk dat ik die nog altijd onder de 'S' zou plaatsen. Om ze een beetje bij elkaar te houden. Bij Spencer Davis is dit al aardig ingesleten. Maar hoe zit het dan met Steve Miller Band? Officieel gezien hoort die dan ook onder de 'S'. Ik heb het geprobeerd... maar zit voortdurend te neuzen in de 'M' als ik een plaat nodig ben. Opvallend bij Spencer Davis is dat de maxi-single 'I'm A Man' in de jaren zeventig-bak staat omdat dit in 1971 een hit is geweest. In de zeventiende bak staat het klassieke 'Keep On Running' als eerste. De hekkensluiter is 'One More Time' van Them. Artiesten en groepen met drie singles of meer: The Spencer Davis Group (4), Spooky Tooth (3), The Spotnicks (5), Dusty Springfield (6), Springfields (3), Status Quo (4), Henry Stephen (3), Steppenwolf (7), Crispian St.Peters (3), Barbra Streisand (3), The Supremes in alle varianten (11), Swinging Blue Jeans (3), Swinging Soul Machine (3), Phil Tate (3), Tee Set (7) en haar zanger Peter Tetteroo (3). Na lang beraad wordt dit de top twaalf.

1. Goin' Back - Dusty Springfield (UK, Philips BF 1502, 1966)

2. Changes - Crispian St.Peters (NL, Decca F 12480, 1966)

3. That Was Only Yesterday - Spooky Tooth (NL, Island 6058 WIP, 1969)

4. Little Girl - Syndicate Of Sound (NL, Stateside SS 523, 1966)

5. I Sat And Thought And Wondered Why - Wally Tax (NL, Philips 333 692 JF, 1967)

6. Little Miss Understood - Rod Stewart (NL, Immediate IM 060, 1969)

7. Gotta See Jane - R. Dean Taylor (US, Motown Yesteryears Y 548F, 1968, re: 1973)

8. Summertime - Billy Stewart (NL, Chess AR 45.258, 1966)

9. Hear Me Calling - Ten Years After (Duitsland, Deram DM 221, 1969)

10. Make Me Know You're Mine - The Swinging Blue Jeans (NL, His Master's Voice POP 1409, 1965)

11. Time Seller - The Spencer Davis Group (NL, Fontana 267 740 TF, 1967)

12. Ma-Mari-Huana - The Sub (Duitsland, Rex 2027, 1970)

Tja, ik twijfelde al bij The Sub, maar nu ik zie dat het eigenlijk uit 1970 stamt, zet ik hem op twaalf. Muzikaal maakt het niet echt een verschil want de heren van The Sub zijn in 1967 blijven hangen met 'phasing' en andere effecten. Ik kan niet in de platenkast kijken van de leden, maar ik schaar The Sub het liefste in de hoek van Blue Cheer. Uiterst heavy rock en blues met wazige teksten en een hoop effecten. Bij mijn weten is The Sub nooit verder gekomen dan deze single voor het Rex label, dat voor de rest vooral schlager en folklore op de markt brengt, en de beschrijving 'underground-gruppe' moet 'fans' van het Rex-label waarschuwen dat dit als een bom inslaat tijdens een oktoberfeest. Op elf vinden we de groep waarmee dit bericht is begonnen. Ten tijde van 'Time Seller' is Steve Winwood al overgestapt naar Traffic en het is opvallend dat de eerste plaat zonder hem, qua notering, de grootste hit zal worden in Nederland. En het barokke geluid zal De Groot en Nijgh inspireren tot 'Picknick'. Ik mis een single van The Swinging Blue Jeans. Ik heb jaren geleden eens 'Hippy Hippy Shake' gekocht in de 'Do you remember?'-serie van EMI uit de vroege jaren tachtig. Ik heb de a-kant dan al op de originele His Master's Voice-single, maar het gaat me om de keerzijde. 'You're No Good' staat in de originele uitdossing nog altijd op mijn verlanglijstje. Voor de top twaalf zoek ik een exoot uit van de groep. Na 'Hippy Hippy Shake' en 'Good Golly Miss Molly' moet de band andermaal bewijzen dat het meer kan dan slechts één mopje en 'Make Me Know You're Mine' is een fraaie poging daartoe. Ten Years After is in eerste instantie een bonus. Als ik de single in 1992 op de kop tik, gaat mijn interesse vooral uit naar de felle korte studio-versie van 'I'm Going Home'. Het is 'Hear Me Calling' dat de laatste twintig jaar is gaan 'groeien' bij mij. Mijn huidige exemplaar van Billy Stewart heb ik in 2012 in Uffelte gekocht. Dit om verzendkosten te besparen. Als ik nu nog eens precies wist te herinneren waar de verkoper woonde? Dat kan overigens in de verleden tijd want het laatste dat ik heb gehoord is dat hij in de Achterhoek residentie houdt. Het is bij één van mijn allerlaatste kroegoptredens dat ik deze plaat op zet en een enorme betweter meent dat het volume omhoog moet in het intro. Effe wachten nog! Als de drums en het orkest invallen, wil je de hifi niet op tien hebben!

Hoewel vanaf 1991 de prijzen van singles flink omhoog zijn gegaan en niet alles meer klakkeloos voor een gulden wordt verkocht, kun je in 1993 bijvoorbeeld nog altijd iets leuks treffen. Neem nou deze single van Rod Stewart. Ik ken beide kanten van een Immediate-compilatie welke ik heb geleend van de bibliotheek en weet dat de single in de Tipparade heeft gestaan als Rod Stewart met 'Reason To Believe' en 'Maggie May' in de hitpuree staat. Dat dit exemplaar de redelijk zeldzame originele 1969-er is weet ik dan nog niet. De prijs correspondeert in ieder geval met een geflopte plaat uit de vroege jaren zeventig. Helaas is het hoesje in 1993 al onderhevig aan ouderdom en dat is alleen maar verder in verval geraakt. Over de titel. Eigenlijk hoort het 'A Little Misunderstood' te zijn, maar de Nederlanders zijn weer eens creatief en maken er een Vrouwtje Begrip van. Het is bijna traditie om op zijn minst één Nederlands product in de lijst te hebben en dat vinden we vandaag op vijf. Ik heb Wally Tax nog 'live' gezien op het eerste Dicky Woodstock-festival waar ik naartoe ga. Het is helaas het minst memorabele optreden van de avond met dank aan Suzi Quatro en Armand. Ik geloof dat ik jaren geleden al eens heb geschreven over '24 Happening Hits', een bootleg-achtige compilatie met radio-opnames van hits en een dito kwaliteit. Dat is de eerste keer dat ik Syndicate Of Sound op vinyl heb, maar ja... de single zou mooi zijn. Die komt pas in september 2011 mijn verzameling binnen rollen. En om mijn goede vriend Albert te citeren, dit nummer is nog altijd 'poepruig' anno 2020 en hopelijk nog vele jaren!

Bij Spooky Tooth heb ik het even lastig. 'The Weight' is een mooie aanvulling in de collectie, maar deze doet voor mij niet mee. 'Love Really Changed Me' daarentegen wel. Uiteindelijk kies ik voor de plaat die al negentwintig jaar altijd heel dicht bij me is. Het gaat zelfs mee naar Engeland en weer terug! Als vriend Kees me heeft opgehaald van de boot in Rotterdam (bij mijn terugkeer naar Nederland in oktober 1999) speelt Arrow Classic Rock dit nummer op de radio. Het oude exemplaar is op een gegeven moment helemaal 'op' en dan koop ik het 'nieuwe' exemplaar op Marktplaats. Toch zou ik nog eens moeten rondkijken voor een exemplaar mét fotohoes. Op de tweede plek vinden we het prachtige 'Changes' van Crispian St.Peters. Een man die het beste bekend is van 'You Were On My Mind' en 'Pied Piper' en waarbij, naar het schijnt, hij het laatste nummer heeft 'geleend' van de Utrechtse The Jets. Ook opvallend is dat St.Peters beweert dat hij duizenden liedjes heeft geschreven, maar steeds hits heeft met covers. Hoe lang is het geleden dat ik over St. Peters heb geschreven? Wist ik toen al dat hij op 8 juni 2010 is overleden? Op Wikipedia ontbreekt overigens de verwijzingen naar de 'bogus' Crispian St.Peters die op een zeker moment opduikt terwijl de originele zanger al ernstig ziek is.

Het is een dinsdagmorgen in maart 1999. Ik zit in het winkeltje aan Manchester Road tevergeefs te wachten op klandizie en heb eigenlijk alleen het vooruitzicht dat Mrs. Hatfield zal binnen wippen voor een kop thee, een praatje en een paar pond voor de pub. Een schat van een vrouw! Ze is altijd heel actief geweest qua wandelen, maar is een paar jaar geleden gevallen. Sindsdien is de wandeling van haar huis in Micklehurst naar Manchester Road een hele onderneming. Ze komt tweemaal per week langs bij de Emmaus, puur voor een praatje met de lange Hollander die ze Gareth noemt. Maar goed... het is een dinsdagmorgen in maart 1999. Ik heb juist weer mee gespeeld in 'Pop Master', de popkwis op BBC Radio Two en dan is het tijd voor het nieuws. Het bevat eigenlijk maar één bericht: Dusty Springfield is overleden. In 1999 is het nog ver voor de tijd van de online muzieksystemen en de rest van de dag draait de BBC alleen maar Dusty. In eerste instantie doet het nieuws me weinig totdat ik me realiseer dat in Engeland ie-der-een iets met Dusty heeft. Als je de jaren zestig niet bewust hebt meegemaakt, ken je haar muziek van de verzamelalbums van je vader of haar samenwerking met Pet Shop Boys in de jaren tachtig. Ook ik probeer een link te vinden met Dusty en dan... draait de BBC 'Goin' Back'. Ik ken het Goffin-King-nummer van The Byrds, maar Dusty krijgt het voor elkaar. Dikke tranen lopen over mijn wangen. Ik moet binnenkort echt eens op zoek naar een 'upgrade', want het geeft weinig plezier om dit exemplaar te draaien. Helemaal af!

Week Spot Kwartet week 48

Komende dinsdag kan ik gaan zitten voor de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Of misschien dat ik er zelfs maandag al mee begin. Ik kan volgende week dinsdag dan een tipje van de sluier lichten met de presentatie van de eerste Week Spot uit de Blauwe Bak Top 100. Ik ga dit jaar echter het procedé volgen van de Gele Bak Top 100. Elf afleveringen van elk negen singles. De nummer 1 staat volgens mij al vast en dat is nog geen Week Spot geweest. Deze presenteer ik jullie dan in de laatste week van het jaar als de Week Spot. De Blauwe Bak Top 100 gaat een onderdeel worden op vrijdag, zaterdag en zondag gedurende drie weekeinden. De beide kerstdagen maak ik de top twintig bekend met uitzondering van de nummer 1. Deze krijgen jullie op dinsdag 29 december voorgeschoteld. De radio-editie van de Blauwe Bak Top 100 ga ik vervolgens op zaterdag 2 en zondag 3 januari doen. Jullie hebben ditmaal dus de primeur van de Top 100! Waarom ik meteen over de Blauwe Bak Top 100 begin? In de voorgaande jaren heb ik het over vier weekeinden en de kerstdagen uitgesmeerd en dat betekent dat in week 48 het eerste resultaat van de Top 100 zichtbaar was middels de Week Spot. Vandaag neem ik jullie terug naar de bodem van de lijsten van 2016, 2017, 2018 en 2019.

2016: Bring Your Good Lovin' Home-Al Downing (1973)
De nummer 81 uit de Blauwe Bak Top 100 van 2016 trapt deze aflevering af van het Week Spot Kwartet. Het is het uiterste begin van mijn platenhandel van Mark en hij biedt de plaat regelmatig aan. Altijd met dezelfde beschrijving. Want als er één plaatje is dat gruwelijk wordt ondergewaardeerd in de soul-scene dan is het wel deze van meneer Downing. De plaat komt mijn verzameling binnen en doet in eerste instantie nog weinig bij mij, hoewel het iedere keer een plezier is om het te draaien. Het is de 'Vakantiemix' dat het nummer doet groeien en, als ik me niet vergis, trapt het zo'n mix af. De plaat is dus met name in de laatste vier maanden gaan 'groeien' voor mij en kan dus rekenen op een bescheiden plek in de Top 100 van dat jaar.

2017: Soulful Strut-Young Holt Unlimited (1968)
In 2017 trap ik de Top 100 instrumentaal af met deze recente aanschaf. Ik koop het plaatje op Marktplaats van de verkoper waarvan ik ook Rare Gems Odyssey afneem. Ik zou eigenlijk nog eens Annabelle Fox in de schijnwerpers moeten zetten, want dat is een andere leuke single van de verkoper. Young-Holt Unlimited, Lorraine Ellison en World Column komen feitelijk vijf jaar te laat om echt iets te betekenen in de Blauwe Bak. Eerlijkheidshalve moet ik ook bekennen dat ik eigenlijk liever de gezongen versie heb van Barbara Acklin ('Am I The Same Girl'), maar die heb ik nog altijd niet in de Blauwe Bak en ben evenmin erg naarstig op zoek. Zo'n plaatje dat altijd nog wel eens kan...

2018: Diamonds Are Rare-Sylvers (1978)
In 2018 ben ik blijkbaar nog niet bezig met de Top 100. Ik vermoed dat Sylvers evengoed nog wel in de Top 100 is terechtgekomen, maar in het bericht stel ik dat ik pas de zondag erna met de lijst aan de slag ga. Sylvers is een 'groeidiamantje' gebleken. Begin 2016 koop ik al eens 'Lovin' Me Back' van Mark en met de '5-4-3-2-1' van kerst 2017 schaf ik deze andere titel aan van Sylvers. Een plaatje dat in eerste instantie maar matige indruk maakt, maar opnieuw door de 'Vakantiemix' gaat groeien voor mij. Inmiddels is het een stevige favoriet geworden. Vanaf volgende week dus pas de Blauwe Bak Top 100 van 2018 in het Week Spot Kwartet.

2019: Love Insurance-Gwen McCrae (1975)
In 2019 is het net zo gesteld als in 2018. Ook dan begin ik pas in week 49 met de Top 100 in het Week Spot Kwartet. Ik ben dus een weekje té vroeg met mijn inleiding. Bij Gwen McCrae is het uiteindelijk nog veel anders gelopen want 'Love Insurance' is de a-kant van de single. Het is echter de b-kant, He Keeps Something Groovy Goin' On', dat uiteindelijk op de 'Vakantiemix' zal belanden en sindsdien voor me is gaan groeien. Ik weet niet wanneer ik de volgende partij van Mark ga afrekenen maar ik heb ook een Gwen McCrae-single uit dezelfde tijd gereserveerd. Een plaatje dat al het andere werk van McCrae overtreft, zelfs de b-kant van 'Love Insurance'.

Het zilveren goud: november 1995 deel IV

Niet te geloven dat over de ene maand in 1995 bijna niets is te vertellen en dat ik over november 1995 bijna een boek zou kunnen schrijven. Ik denk overigens niet dat ik heel erg gelukkig zou worden als ik zou proberen een boekwerk samen te stellen uit deze maand, maar dat is weer een ander verhaal. Ik heb 'het grote nieuws' een paar weken uitgesteld maar op de valreep van november zal ik het jullie alsnog vertellen. Het begint allemaal bijna een jaar geleden. In december 1994 werk ik weer op de gemeentewerkplaats in Heeg. Op een maandagochtend heeft Flip werk voor mij. Het is winters koud en dus hoef ik niet stenen te stapelen of een ander klusje buiten te doen. Daarvoor in de plek mag ik in de loods aan de gang waar de verkeersborden staan. Ik heb me dikwijls afgevraagd wat het allemaal niet kost: Van die tijdelijke borden met instructies. Plakletters groeien immers ook niet aan een boom? Deze ochtend leer ik de procedure van het maken van zo'n bord. Er komen wel plakletters aan te pas, maar deze dienen slechts als sjablonen voor de letters op de oranje ondergrond. In plaats van buiten te zwoegen in de stenen mag ik nu plaats nemen achter een tekentafel met een oranje bord, plakletters, potlood en plakband. Het voelt alsof ik promotie heb gemaakt....

Ik weet de boodschap nog goed te herinneren. De Skatting, de verbindingsweg tussen Oosthem en Heeg, is tijdelijk afgezet wegens werkzaamheden. Verkeer richting Heeg moet de letter H volgen. Eerst worden er een groot vlak aan afplaktape over het oranje bord geplakt. Daarop worden de letters gelegd die op het bord moeten verschijnen. Met een potlood de sjablonen tekenen op het plakband en met een afbreekmesje de letters uitsnijden. Vervolgens met zwarte verf over het plakband en laten drogen. Even later voorzichtig het plakband eraf en... zie hier het resultaat! De boodschap staat mooi recht en luid en duidelijk op het bord. Ik wens even dat dit mijn dagelijkse werk zal worden, maar helaas... Een dag later sta ik alweer in de stenen en kijk ik een beetje sip als ik zie dat Flip inmiddels het werk weer heeft opgepakt.

Een paar maanden eerder ben ik betrokken geweest bij de demontage van een oude houtschuur en de wederopbouw naast de houtzaagmolen in IJlst. Ik weet het nog goed: Het is de ochtend nadat ik NoFX in Het Bolwerk heb gezien. De alcohol is nog niet volledig uit mijn lichaam verdwenen en ik sta op mijn benen te trillen als ik in de nok ben van de herrezen houtschuur. Theo haalt me naar beneden en stelt voor dat ik, op de grond, maar planken moet gaan beitsen. Dat is mijn eerste kennismaking met het schilderen, de verkeersborden in december doen de vonk definitief overspringen. In de zomer van 1995 heb ik een besluit genomen: Ik wil schilder worden! Theo en zijn collega (Germ, als ik me niet vergis?) werken op dat moment als docent bij een leerwerkcentrum in Sneek: Intertec. Het bestaat inmiddels niet meer. Germ is de timmerman, Theo de schilder. Ze geven een praktijkopleiding jachtbetimmering en -schilderen voor langdurig werklozen of mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Hoewel ik een raar meubel ben in deze tijd heb ik, met name bij Theo, een goede indruk achtergelaten. Ik probeer aanvankelijk in de zomer van 1995 om een stageplek te vinden waardoor ik naar de schildersvakopleiding in Zwolle kan. Daar slaag ik niet in en dan wordt geopperd dat ik wellicht bij Intertec kan beginnen. Dat is in novmber 1995 een feit.

Toch heb ik er aanvankelijk een hard hoofd in. De onlangs gememoreerde consulent van de gemeente heeft me toegesnauwd dat 'als ik bij Intertec een potje ervan maak, dat hij ervoor zou zorgen dat ik nooit meer ergens aan de bak zou komen'. Ik ben zeer onzeker in deze tijd en mijn eigenwaarde is ook wel eens groter geweest. Theo is mijn begeleider bij Intertec en hij voelt iets van mijn spanning. Als ik mijn zorgen uit, zegt hij: 'Laat die consulent maar mooi in de boom gaan zitten. Als ik een probleem heb met Gerrit dan los ik dat met Gerrit op en vooralsnog heb ik geen problemen met Gerrit'. Dat zijn de woorden die ik nodig heb. Vanaf dat moment groeit mijn eigenwaarde stukje bij beetje, ook al zal het een half jaar duren voordat het op een acceptabel niveau zit.

2325 You Make Me Feel-Sylvester (NL, Fantasy, 1978)
2326 Shambala-Three Dog Night (NL, Probe, 1973)
2327 Are Friends Electric?-Tubeway Army (NL, Beggars Banquet, 1979)
2328 Ring My Bell-Anita Ward (US, Juana, 1979)
2329 Clapping Song-Witch Way (Frankrijk, Hexagone, 1973)
2330 We Can Work It Out-Stevie Wonder (NL, Tamla Motown, 1970)

Van Three Dog Night, Witch Way en Stevie Wonder weet ik zeker dat ik ze in november 1995 in Heerenveen heb gekocht. Sylvester en Tubeway Army zijn vermoedelijk van een maand eerder en bij Anita Ward weet ik het domweg niet te herinneren. Hoewel de fotomodellen allemaal de originele singles zijn zoals ik ze een kwart eeuw geleden heb gekocht, heb ik verschillende platen toch al eens 'upgrade' gegeven door een andere persing. In 2016 koop ik bijvoorbeeld de Engelse persing van Sylvester met 'Was It Something I Said' op de keerzijde dat nog Week Spot is geweest. Ik meende altijd dat de Nederlandse de instrumentale versie op de b-kant had, maar ik zie nu dat dit hetzelfde nummer is. De Nederlandse heeft zijn beste tijd gehad en de Engelse klinkt een stuk beter. Ik geloof dat ik 'Shambala' wel in fotohoes heb gehad, maar vooralsnog staat deze oude in de jaren zeventig-bak. Van Tubeway Army heb ik in 1998 in Stalybridge, nabij Mossley, de Engelse persing gekocht welke ik ook meestal draai. Anita Ward heeft in 2016 gezelschap gekregen van de Engelse persing. Witch Way heb ik later nog een paar maal gekocht, maar steeds zonder fotohoes. Stevie Wonder en Witchway hebben beide ooit in de Blauwe Bak gestaan, maar dat is alweer lichtjaren geleden.

Tot zover de singles die ik tot november 1995 heb gerekend. Volgende maand bied ik jullie 38 singles aan in vier afleveringen. De laatste week van december hou ik uiteraard gereserveerd voor het terugblikken op het afgelopen jaar, tot zover ik daar belang bij zou hebben...

Week Spot: Bobby Sheen

Volgende week rond deze tijd zal ik de Blauwe Bak Top 100 hebben samengesteld en de eerste Week Spot uit deze Top 100 aan jullie voorstellen. Komende zaterdag draai ik een selectie van de jaren zeventig-singles die het afgelopen jaar zijn toegetreden tot de Blauwe Bak. Natuurlijk niet allemaal want daar moet ik een volledige nacht voor uit trekken. Hoewel met name de jaren tachtig en het nieuwe jaar flink in opkomst zijn in de Blauwe Bak en de liefde voor het vinyl verzamelen met de jaren zestig is begonnen, blijkt in alles dat de jaren zeventig de overhand blijft houden. In 2020 zien we vooral toename op het vlak van de disco. De Week Spot heb ik reeds maanden in mijn boodschappenmandje op Discogs als ik in april besluit maar eens te gaan afrekenen. Als de plaat binnenkomt, weet ik me even niet meer het 'magische moment' te herinneren maar door toedoen van de 'Vakantiemixen' is het uiteindelijk goed gekomen en presenteer ik het jullie vandaag als de Week Spot: 'Come On And Love Me' van Bobby Sheen.

Ik hoor het nummer ongeveer een jaar geleden voor het eerst. Mijn radio-collega draait het in de 'after hours' van zijn Northern Soul-show en op ene of andere manier spreekt het nummer me aan. Ik vraag hem om opheldering en ga meteen zoeken op Discogs. De Rotterdamse verkoper Demonfuzz heeft een exemplaar liggen en dat ligt vervolgens maanden lang in het mandje bij Discogs. Ik ken Bobby Sheen van twee wapenfeiten. Natuurlijk is dat 'Dr. Love', dé Northern Soul-kraker van Sheen uit 1966. Ook heb ik dan al een kantje van Sheen in de Blauwe Bak zitten. Zijn 'Something New To Do' wordt door Richard Searling toegevoegd aan 'After Hours 2', een prachtige collectie exclusieve Northern Soul-tracks. Bij wijze van promotie verschijnt eveneens een single: 'I Can't Break The News To Myself' van Ben E. King op de a-kant en 'Something New To Do' als de keerzijde. Deze single heb ik sinds 2013 in mijn bezit. Verder weet ik erg weinig af van Sheen en ben dan ook zeer verbaasd als ik zijn biografie lees.

Robert Joseph Sheen wordt op 17 mei 1941 geboren in St. Louis in de staat Missouri. Tussen 1958 en 1961 maakt hij plaatjes met de groepen The Robins, The Ding Dongs en The Lovables. Dan ontmoet hij Phil Spector welke wel brood ziet in zijn stem. Hij komt met een concept van Sheen's zang in combinatie met twee dames. Bobby krijgt de naam Bob B. Soxx. Fanita James en Darlene Love zijn beide afkomstig uit The Blossoms en mogen Bob B. Soxx bij staan als The Blue Jeans. Sheen mag dan de leider zijn van het trio ,aar zodra het de studio van Spector binnenstapt, lijkt Spector méér te willen doen met de zang van Love. Sheen zingt evenwel de lead op de eerste single, 'Zip-A-Dee-Doo-Dah'. Op de opvolger 'Not Too Young To Be Married' wordt de zang al verdeeld tussen Sheen en Love, maar ten tijde van de derde single lijkt Love de rol van Sheen te hebben overgenomen. Ook doet het trio mee aan enkele sessies van Spector. Zo zijn ze te horen op de monumentale kerst-elpee van Spector maar het trio is eveneens te horen op 'He's A Rebel' van The Crystals. Darlene Love zal uiteindelijk ook de leadzangeres worden voor The Crystals. Bob B. Soxx & The Blue Jeans heeft in 1963 het einde van het contract bereikt en valt uiteen. Bobby keert weer terug naar zijn oude naam.

Hij levert een aardige hoeveelheid platen af maar geen daarvan is erg succesvol in de zin van de hitparade. 'Dr. Love' zal in de vroege jaren zeventig uitgroeien tot een gewild ding in de Northern Soul. In 1973 brengt Sheen ons een single met twee tracks van de hand van Prince Phillip Mitchell. De a-kant heet 'Something New To Do', maar de officiële b-kant is ook een schoonheid op zichzelf.

Ik maak nóg een fout. Ik heb altijd gedacht dat Chelsea Records een Engels platenlabel was. Fout! Het is in 1972 opgericht in Amerika door Wes Farrell. 'Daddy Don't You Walk So Fast' van Wayne Newton is de eerste hit. In Nederland kennen we deze riedel van Herman Van Keeken als 'Pappie Loop Toch Niet Zo Snel'. Later zullen Lulu, Jim Gilstrap, Linda Carr & The Love Squad en dus ook Bobby Sheen zich voegen tot het label. In 1974 heeft het kortstondig het Roxbury-label waarop 'Be Thankful For What You've Got' van William B. DeVaughan verschijnt. 'Love Stealing' is de officiële a-kant van onze Week Spot en slaat geen deuk in een pakje boter. In 1979 wordt Sheen uitgenodigd door Bobby Nunn om zich bij The Coasters te voegen. Na Nunn's overlijden in 1986 zet Sheen de traditie voort. Op 23 november 2000 overlijdt hij zelf aan de gevolgen van een longontsteking. Bobby Sheen is dan pas 59 jaar jong.

Verzamelwoede: jaren 70 bak 17

Het is onbezonnen actie, maar het is uitgevoerd voordat ik het goed en wel in de gaten heb. Ik ben vanmiddag een pakketje aan het bezorgen en ik loop af op de voordeur van huisnummer 40 als ik zie dat ik bij 42 moet zijn. De beide tuinen worden gescheiden van een tot de grond gesnoeide heg en in een vloeiende beweging wil ik hierover springen. Niet té hoog gesprongen. Ik blijf met mijn rechterschoen achter een stronkje heg hangen terwijl mijn linkervoet op de tegels terecht komt. Ik val niet en hou ook het pakje stevig vast. Toch maak ik een hele vreemde schroefbeweging. Aanvankelijk is het vooral de schrik dat me parten speelt, maar eenmaal thuis en een beetje ontspannen 'voel' ik opeens de beweging. Het trekt van mijn rechterbil via de rug naar de nek. Ik heb al geprobeerd te slapen maar dat wil niet echt. Morgenochtend maar eens bekijken hoe de vlag er dan bij hangt. Nu ik wakker ben, kan ik nog wel een aflevering 'Verzamelwoede' er tegenaan gooien. Ditmaal een bak waarbij het kiezen van de nummer 1 een stuk lastiger is geweest.

De zeventiende bak uit de jaren zeventig trapt af met 'Cecilia' van John & Ann Ryder. Dat is tevens de laatste single uit de 'R'. Op nummer 2 vinden we reeds Sad Café en de bak loopt door tot 'Coz' I Luv You' van Slade. Na 'Get Down And Get With It' de tweede van de band in de bak en de rest staat in de achttiende jaren zeventig-bak. Vandaar dat we Noddy Holder en zijn mannen niet tegenkomen in het overzicht van de artiesten en groepen met drie of meer singles. Dat zijn in dit geval: Sailor (5), Sandra & Andres (4), Sandy Coast (3), Santana (5), Leo Sayer (3), Neil Sedaka (3), Sheila B. Devotion (4), Tony Sherman (4), Shirts (3), Shocking Blue (12), Shoes (5), Shuffles (3), Labi Siffre (3), Joe Simon (4), Simon & Garfunkel (3) en Sister Sledge (3). De top twaalf moest na lang beraad er zo uit zien:

1. Wildflower - Skylark (NL, Capitol 5C 006-81635, 1972)

2. A Little More Line - Labi Siffre (Duitsland, Polydor 2001065, 1970)

3. What Can I Say - Boz Scaggs (NL, CBS 4869, 1977)

4. Jesus Was A Cross Maker - Judee Sill (NL, Asylum 5C 006-93324, 1972)

5. Never Marry A Railroad Man - Shocking Blue (NL, Pink Elephant 22.040, 1970)

6. Emotions - Samantha Sang (UK, Private Stock PVT 128, 1977)

7. Howzat - Sherbet (NL, Epic EPC 4574, 1976)

8. True Love That's A Wonder - Sandy Coast (NL, Polydor 2050 083, 1971)

9. Sailor - Sailor (NL, Epic EPC 3019, 1975)

10. Every Day Hurts - Sad Café (NL, RCA Victor PB-5180, 1979)

11. Symfonietta - Serenade (NL, Negram NG 200, 1970)

12. Osaka - The Shoes (NL, Polydor 2050 014, 1970)

In feite lust ik alles van The Shoes maar mijn voorkeur gaat dan wel uit naar het Polydor-werk van de groep. Voor wat betreft deze jaren zeventig-bak gaat het dan tussen 'Osaka' en 'Adios Corazon' en dan kies ik toch voor de grote hit. Het originele exemplaar dat ik in de zomer van 1994 heb overgenomen van mijn toenmalige buurvrouw. Haar naam op het hoesje geeft de plaat nog extra sentimentele waarde. Ik heb ergens een zwak voor de vroege producties van Eddy Ouwens en Serenade is daar eentje van. De groep maakt 'ingewikkelde' muziek als Ekseption, maar dan met een productie welke iets té gekunsteld klinkt. Bassist van de groep is Harry Emmery die tot een paar jaar geleden regelmatig jazzconcerten organiseerde in Steenwijk en omgeving. Het is nimmer tot een 'meet and greet' met signeersessie gekomen. Sad Café is een plaatje dat ik pas sinds de laatste jaren ben gaan waarderen. Had ik al eens verteld dat ik Sailor 'live' heb gezien? De groep speelt ergens in de nieuwe eeuw op het Dicky Woodstock-festival. Bij Sandy Coast zit ik te dubben tussen 'True Love' en 'Just A Friend', maar de keuze valt toch op de grote hit. Ik heb recent ontdekt dat de plaat ook in Amerika is uitgebracht en daar 'Do What You Gotta Do' heet. Bij Sherbet heb ik slechts een paar weken geleden geleerd dat de plaat vol zit met cricket-termen. Zo leer je iedere dag weer iets over een plaat die je al jaren kan dromen.

Samantha Sang is niet alleen een heerlijk plaatje maar bovendien een Engelse persing en daardoor kan het al helemaal niet meer stuk bij. Je hoort Samantha overigens nauwelijks want het zijn de gebroeders Gibb die de overhand hebben op de plaat. Van Shocking Blue heb ik feitelijk eentje meer want ik heb sinds vorig jaar een extra exemplaar van 'Never Marry A Railroad Man'. Voor de foto gebruik ik echter mijn exemplaar uit 1990 dat in 1992 nog eens in het Sneeker Nieuwsblad heeft gestaan bij een interview met voormalig Shocking Blue-gitarist Martin Van Wijk. 'Shocking Blue in betere tijden' is wellicht een beetje grof tegenover Van Wijk die feitelijk de plek in neemt van Robbie Van Leeuwen. Ik moet de raster ook nog ergens hebben. Judee Sill heb ik ook dubbel in de bak. Eenmaal met 'hartje' en eenmaal met rond middengat. Nogmaals, je moet wat verzamelen om op zoveel singles uit te komen.

Bij Boz Scaggs is het een beetje lastig. Ik zou namelijk ook voor 'Lido Shuffle' kunnen kiezen. Als ik 'Lowdown' in de bak had gehad, zou de keuze daarop zijn gevallen. 'What Can I Say' is echter een andere grote favoriet. Ik heb de single omstreeks 2012 zelfs in de Blauwe Bak zitten! Het kost me dan een aantal exemplaren totdat ik een goed klinkende en draaiende single vind. Labi Siffre is helemaal een recente ontdekking. Deze plaat heb ik op vrijdag 21 februari 2020 gekocht bij mijn uitstapje naar Emmen. Een magische dag, ook al voelt het deze vrijdag niet zo. Het is immers een paar weken voordat de beperkingen optreden. Een maand later zou het uitstapje al ondenkbaar zijn geweest. Ik heb inmiddels ook al een cover van 'A Little More Line' gehoord welke in de soul-categorie valt, maar eerlijk is eerlijk... ik vind het niet bij Labi's uitvoering halen.

Als ik zou kunnen trouwen met een plaat dan zou dat waarschijnlijk 'Wildflower' van Skylark worden. De single is eerder dit jaar voorbij gekomen in 'Het zilveren goud' en dat is de eerste keer in jaren dat ik hem weer eens draai. Ik zou mezelf eens moeten trakteren op een beter exemplaar. Omstreeks 1999 heb ik het ook op een verzamelelpee staan en zodoende eindigt het op één van mijn cassettebandjes. Daar groeit het nummer verder en staat het voor mij synoniem aan de relatieve eenzaamheid die ik heb gevoeld tijdens mijn verblijf in De Bilt. Het cassettebandje met onder andere Skylark is dan een fijne manier om even te vluchten.

Verzamelwoede: jaren 60 bak 1

Nadat we vorige week de eerste jaren zeventig-bak hebben bekeken, is het vanavond de beurt aan de eerste van de jaren zestig. Met daarin uiteraard ook veel werk van de jaren vijftig. Ik noteer één plaat als reserve en als ik aan het einde ben van het verzamelen van de favorieten uit deze bak zit ik op precies twaalf. De reserve-plaat is dus de nummer twaalf geworden. Ook heb ik de foto klaar liggen voor een jaren zeventig-bak en daar is het een kwestie van 'kill your darlings' om tot een top twaalf te komen. Dat is hier een stuk eenvoudiger hoewel het een momentopname is en morgen heel anders zou kunnen uitpakken. Laat me eerst het vergrootglas eens leggen op deze eerste jaren zestig-bak.

Ik heb de eerste vorige week nog genoemd, maar vooruit maar. De allereerste single in de jaren zestig is 'I Comma Zimba Zio' van Abdullah. Een obscure Motown-'nugget' op het Soul-label. De laatste is voor Chris Barber's Jazz Band en is 'Whistlin' Rufus' uit 1958. De lijst van artiesten en groepen met drie of meer singles is vrij lang en dus trap ik meteen af: Adamo (13), After Tea (3), Willeke Alberti (6), Willy Alberti (4, inclusief eentje met Willeke), Peter Alexander (3), Herb Alpert & Tijuana Brass (7), Amen Corner (7), American Breed (3), Chris Andrews (5), Animals (6), Paul Anka (15), Aphrodite's Child (3), Armand (3), Louis Armstrong (7), P.P. Arnold (5), Association (3), Charles Aznavour (3) en Joan Baez (4). Dat zijn precies honderd. De overige vijfendertig? Die zijn voor Abdullah, Shirley Abicair, Bruce Adams, Adjeef, Aimable, Jewel Akens, Alberto, Allisons, Marcel Amont, Anca's, Max & Betsy Anders, Ralph Anderson,Julie Andrews, Lee Andrews & The Hearts, Will Andy (2), Angel Viloria, Anglos, Anita, Annette & The Afterbeats, Richard Anthony, Archies, Sven Arvidsen, Marc Aryan, Ashton Gardner & Dyke, Brian Auger & Trinity, Gonnie Baars, Burt Bacharach, The Bachelors, Lavern Baker, Long John Baldry (2), Margie Ball, The Band en Chris Barber. De volledige bak in een alinea. Dan ga ik nu kijken naar de top twaalf die ik hieruit kan samenstellen.

1. Windy - The Association (NL, Warner Bros. WB 7041, 1967)

2. Iekk! I'm A.... Freak - Adjéèf The Poet, His Girls, His Friends And The Rest Of The Worlds (NL, Whaam 801-1, 1967, re: 2008)

3. Life Is But Nothing - P.P. Arnold (UK, Immediate IM 067, 1968)

4. Gin House Blues - The Amen Corner (NL, Deram DM 136, 1967)

5. I Want To Live - Aphrodite's Child (NL, Mercury 132 505 MCF, 1969)

6. Don't Bring Me Down - The Animals (België, Decca 26.066, 1966)

7. Blommenkinders - Armand (NL, Fontana 278 158 YF, 1967)

8. Incense - The Anglos (NL, WIP 6061, 1965, re: 1969)

9. Goodbye To Love - Margie Ball (NL, Funckler DB 45.169, 1965)

10. Green Light - The American Breed (NL, Dot D 122, 1968)

11. The Night They Drove Old Dixie Down - The Band (US, Capitol 2635, 1969)

12. This Guy's In Love With You - Herb Alpert (Duitsland, A&M 210 029, 1968)

De nummer twaalf is een reserve en doet in die zin niet echt mee. Ik zou achteraf gezien ook 'Tijuana Taxi' hebben kunnen kiezen, maar vooruit maar! The Band is onlangs nog voorbij gekomen in 'Het zilveren goud'. De hoes heb ik dan al jaren in mijn verzameling dankzij Jimi Hendrix' 'All Along The Watchtower'. Natuurlijk correspondeert de Amerikaanse persing niet met het Nederlandse fotohoesje qua catalogusnummer, maar ik ben de laatste nog niet tegengekomen. Op tien vinden we The American Breed zoals ik hem bijna twee jaar geleden in Dwingeloo ben tegengekomen. Ik ben een paar maanden geleden nog eens in de buurt geweest van het winkeltje. Een platenwinkel in Dwingeloo is sowieso een tikkeltje ambitieus maar ik denk dat de coronamaatregelen hem ook geen goed hebben gedaan. Ik betwijfel me of de winkel ooit nog open gaat? Ik kan jullie vandaag een fraai hoesje van Margie Ball presenteren. De oude moet nog ergens liggen naar het schijnt en graag wissel ik dan de platen om. Het hoesje van de oude is ontsierd met plakband. Dit exemplaar van Margie Ball stamt uit mijn vakantie in Warnsveld en koop ik op de dinsdagmiddag in Deventer. The Anglos is een beetje pijnlijk. Ik zie de plaat op Ebay en even word ik helemaal wild. The Anglos is een Europese fotohoes! Ik geloof dat de plaat me uiteindelijk 20 euro kost. Ik ben zwaar teleurgesteld als blijkt dat het een beduimeld Nederlands exemplaar is in een kleurenkopie van de Belgische fotohoes. Misschien is twintig euro precies de juiste prijs geweest? Deze plaat wordt voor het eerst uitgegeven in 1965 en lang gaat het gerucht de ronde dat Steve Winwood de zanger is op het plaatje. Die houdt zijn kaken op elkaar. Recent is dan uitgekomen dat het een Amerikaanse band is en niet Steve Winwood. Op zeven vinden we de zeer wisselvallige Armand. Zijn jaren zestig-platen zijn om van te smullen maar wie hem jaren later eens ziet heeft of een fantastische avond of een domper op de pret. Ik heb Armand vaak genoeg gezien om tot een fifty-fifty te komen.

Vooralsnog alleen in de Belgische persing maar ik heb de Nederlandse fotohoes klaar liggen. Mocht nog eens iemand de single zonder dat accessoire vinden? Dan maak ik hem graag compleet voor mijn eigen verzameling! De Belgen zijn vaker eigenwijs met het kiezen van foto's voor de hoesjes en ik betwijfel bij 'Don't Bring Me Down' of dit de juiste bezetting is op de hoes. Die gast naast Eric Burdon zou de nieuwe toetsenist moeten zijn, de vervanger van Alan Price, maar zou ook Price kunnen zijn? De liefde voor Demis Roussos heb ik onlangs uit de doeken gedaan en dus is het geen verrassing dat we 'I Want To Live' terug vinden in deze top twaalf. Een royale vijfde plek zelfs! Dat zou er nu al anders hebben uitgezien... Eindelijk! Ik heb 45cat open en kan eindelijk eens zien welke hoes Gerrit heeft uitgeknipt. Nee, ik schrijf niet in de derde persoon, maar ik bedoel de eerste eigenaar van de Amen Corner-single. Op de achterkant van het hoesje adverteert Decca zes actuele albums en eentje is uitgeknipt. Dat blijkt 'One More Time' van Them te zijn. Ik hoop voor Gerrit dat hij hem op Sinterklaas heeft gekregen.

Op drie vinden we zowaar een b-kant. Het is de keerzijde van 'Angel Of The Morning' van P.P. Arnold. Eind 2011 en begin 2012 ga ik even door een fase dat ik probeer alle singles op de kop te tikken. De originele 'Time Has Come' ontbreekt volgens mij nog. Youtube laat me kennis maken met 'Life Is But Nothing'. P.P. neemt een video op voor een Duitse televisie-special in 1968. Hoe leuk zou het zijn om P.P. in de sneeuw neer te zetten? Iedereen vindt het een goed idee behalve Pat zélf. 'Oh, wat had ik het koud', herinnert ze zich vijftig jaar later. Dat is ook te zien aan de video waar ze nog net niet staat te rillen ondanks de ski-overall. Avro's TopPop... wie is er niet groot mee geworden? Ik in ieder geval wel. Het is een leuke bijkomstigheid om te leren dat Ad Visser op dezelfde dag jarig is als mij. Buiten zijn elektronische gepiel in de jaren negentig (die verschrikkelijke 'Brain Sessions') is de man een held voor mij geworden. Zijn 'spiegodeliese' single uit 1967 ken ik uit de Nederpop-bijbel en ik droom lange tijd om het eens op vinyl te hebben. Dan blijkt het in 2008 opnieuw te zijn geperst en voor vijftien euro ben ik de nieuwe eigenaar. Het origineel doet vele honderden euro's! De enige Nederlandse artiest (en misschien wel in Europa) die het dichtst in de buurt komt van Frank Zappa's Mothers Of Invention en Captain Beefheart & The Magic Band. Voor iemand die van melodie houdt, is dit een brug te ver, maar ik ben dol op dit soort 'lawaai'.

De nummer 1 hoor ik voor het eerst bij Veronica op de woensdagmorgen. Ik denk overigens lange tijd dat het nummer over 'Wendy' gaat. In 1997 vind ik dit Nederlandse exemplaar van de single en het gaat mee op reis naar Engeland. In York leer ik een meisje kennen dat Windy heet en dan ben ik blij dat ik de single heb meegenomen. Wat zou er toch van Windy zijn geworden? Ik herinner haar als een ontzettend lieve vrouw. Ze is dan sociaal werkster in opleiding en gaat samen met Chris (ook een vrouw) de straten van York langs om op vrijwillige basis de daklozen te helpen. Lief zijn tegen Chris en Windy kan zich eenvoudig terug betalen. Soms krijg ik een 'proper', ofwel een echte sigaret, van de dames. Zoveel beter dan het gruis van de peuken van de bushalte. Chris heb ik in 2001 nog bezocht, zij sukkelt dan al met haar gezondheid en het zou me niet verbazen als ze inmiddels is overleden. Windy is van rond mijn leeftijd. Maar nee, deze jongen gaat niet meer terug naar Engeland om te wonen en ik betwijfel of Windy naar Uffelte wil komen. Ik blijf het dus houden bij deze single van The Association.

Week Spot Kwartet week 47

Het weekend zit er weer op voor mij en dat betekent dat ik weer aandacht moet gaan besteden aan Soul-xotica. Omdat ik zaterdagavond op een andere e-bike naar huis was gegaan, moest ik die zondagmiddag omwisselen. Ook heb ik zaterdagmiddag mijn nieuwe coils in Meppel laten liggen en dus is het een dubbele boodschap. De camera gaat mee in de jaszak maar de tijd dringt ook best een beetje en dus fiets ik nagenoeg dezelfde route die ik doordeweeks ook al doe. Niet bepaald waardig voor een fotomoment in mijn beleving hoewel ik het altijd nog eens zou kunnen doen. Ik heb vanavond foto's gemaakt voor het Week Spot Kwartet en twee afleveringen 'Verzamelwoede' en dus is het nu de hoogste tijd om de berichten te schrijven. Straks wellicht het eerste deel van 'Verzamelwoede', maar nu eerst het Week Spot Kwartet van vorige week.

2016: Gift Of Love-Gloria Walker (1972)
Een plaat hoeft niet bepaald schaars te zijn om onbekend te blijven. Zie hier het voorbeeld van 'Gift Of Love' van Gloria Walker. Walker wordt het meest geroemd vanwege haar Deep Soul-werk met The Chevelles en ook de keerzijde van 'Gift Of Love' valt in dat territorium. Wie louter is geïnteresseerd in Deep Soul zal 'Gift' niet veel indruk maken. Sir Shambling schrijft het weg als een 'saaie ballad', terwijl het allerminst een ballad is. Het is juist één van de meest uptempo platen die Walker heeft afgeleverd in haar loopbaan. Saai? In zijn ogen misschien wel, maar ik vind het een erg prettig nummer dat me nooit gaat vervelen. Het is tevens de plaat die in 2016 nog mijn hersenen pijnigt tijdens de vakantie als ik het hoor in de 'Vakantiemix' maar niet kan herinneren welke plaat het is. Alles bij elkaar opgeteld een plaatje waarvan ik voor altijd zal blijven houden!

2017: Gotta Learn How To Dance-The Fatback Band (1975)
Afgelopen week ben ik andermaal in de 'oude' kringloopwinkel van Meppel geweest. Je zou bijna vergeten dat 'de nieuwe' ook alweer elf jaar open is. Dit kwartet biedt maar liefst twee platen van de 'oude' kringloop. Het heeft recent (ongeveer een jaar geleden) of flink opgeruimd of de hele zooi in een keer verkocht. Het heeft in 2017 en 2018 zeker tweehonderd singles staan en dat is nu beperkt tot een stuk of vijftig waarvan heel veel rommel. Je kan geluk hebben en 'Cat Food' van King Crimson of een originele Duane Eddy uit 1959 vinden, maar het meeste is niet om over naar huis te schrijven. The Fatback Band is een plaatje dat moet groeien bij mij. Van 'Do The Bus Stop' is me meteen duidelijk dat het verspilde moeite is, maar 'Gotta Learn How To Dance' heeft meteen 'iets' voor mij. Ik zet het op de 'Vakantiemix' en vanaf daar groeit het gestaag totdat het in november de Week Spot mag worden.

2018: High-Skyy (1980)
Of vergis ik me nu en komt Skyy uit een partij singles van Albert? Ach, hoe dan ook, dit is een ander plaatje dat ik leer waarderen middels de 'Vakantiemix', ook al blijf ik het einde té abrupt en onverwacht vinden. Het heeft me iedere keer weer in de tang. Ik schroom aanvankelijk het de Week Spot te maken omdat het wellicht iets té disco zou zijn. Vreemd dat ik daar in 2018 nog over na moet denken want dat is inmiddels geen criterium meer. Ook is het redelijk lastig om informatie te vinden over Skyy en dat is een tweede reden waarom de Week Spot een paar maanden wordt uitgesteld.

2019: Ain't No Doubt-Street Players (1979)
Een jaar geleden moet ik nog rekening houden met vinyl en styreen in verband met twee verschillende elementen. Ik durf Street Players niet met het zware element af te spelen. Het styreen voelt als glas en ik doe mijn uiterste best om deze 'goed' te houden. Het klinkt als een cliché maar uiteindelijk is dit ook een plaat die ik nóg meer leer waarderen dankzij de 'Vakantiemix'. De plaat die ik later deze week (vermoedelijk woensdag?) aan jullie ga voorstellen, staat daarentegen niet op een 'Vakantiemix'. Ik moet de eerste voor 2021 nog opnemen. Eerst ga ik morgenavond in 'Tuesday Night Music Club' terug blikken op de eerste twee maanden van 2020 en ik denk eraan om hier ook nog iets mee te doen op Soul-xotica. Misschien stel ik de tweede 'Verzamelwoede' uit tot het weekend?

Singles round-up: november 2

Een Week Spot Kwartet heb ik doorgaans sneller geschreven dan een 'Singles round-up' en als ik bovendien de smaak heb te pakken met dat laatste... Dan maak ik graag de rubriek verder af. Vandaar dat ik nu het tweede deel van de 'Singles round-up' aan jullie ga voorstellen. Ben ik nog vergeten te melden dat we met de Week Spot het 3900e bericht hebben gehad. Nog drie maanden tot het volgende feestje! Laat me nu dan maar meteen van start gaan met de resterende singles uit beide kringloopwinkels.

* Massada- I Never Had A Love Like This Before (NL, Kendari, 1980)
Massada staat met negen man op de foto en dat is inclusief een blazerssectie. Ik moet bekennen dat ik vooral van de eerste platen van Massada hou, later krijgt het niet iets teveel een Santana-tic. En net zoals Devadip neemt de consistentie dan ook al snel af. 'I Never Had A Love Like This Before' is een beetje kleurloze latin pop zoals ook Santana dit in de jaren tachtig op ons los liet. De liefhebber zal er vast niet genoeg van kunnen krijgen, maar ik vind het net een beetje té saai.

* Miami Sound Machine- Bad Boy (NL, Epic, 1985)
Ook het werk van Gloria Estefan en haar Miami Sound Machine staat niet hoog op mijn zoeklijst. Als je het dan toch eens voor vijftig cent tegenkomt? Als de plaat al niet veel soeps is, kun je altijd nog een beejt lopen kwijlen over Gloria op het hoesje en met name het fraaie inkijkje dat ze biedt. Mits je een liefhebber van borsten bent, natuurlijk... Het is de 'remix' van 'Bad Boy' volgens het hoesje, maar volgens mij is dat gewoon de hitversie? Het intro lijk ik niet zo te herkennen of werd deze op de radio er vaak uitgeknipt? Voor de rest is het de plaat zoals ik me die herinner van de jaren tachtig.

* Johnnie Ray- Just Walkin' In The Rain (NL, Philips, 1957)
* Johnnie Ray- When It's Springtime In The Rockies (NL, Philips, 1960)
Zowaar twee oudjes van Johnnie Ray bij de kringloopwinkel! Net als bij Guy Mardel is het ook hier een wonder hoe de plaat heeft overleefd zonder een hoesje. Okay, het fluitje is niet helemaal meer zuiver, maar dat had ik ook niet anders verwacht om eerlijk te zijn. De eerste ken ik uiteraard wel, de tweede is me onbekend en dat is een rustiger nummer met fraaie mondharmonica (welke net als het fluitje zijn beste tijd heeft gehad). Toch lijkt het decennia geleden dat je zomaar twee Johnnie Ray-singles voor vijftig cent elk bij de kringloopwinkel kon treffen en dus hoor je mij niet klagen.

* Rhythm Heritage- Theme From S.W.A.T. (NL, ABC, 1975)
Mijn koptelefoon loopt op dit moment erg te klieren maar voorlopig lijkt het weer een tijdelijk iets te zijn geweest. Kampioens-oorschelpen want ik heb deze sinds 2012 in gebruik. En zo luister ik naar Rhythm Heritage en de soundtrack van de film of serie S.W.A.T. Barry DeVorzon heeft het geschreven en dus wordt het funky. Het is niet onaardig maar gewoon voor in de jaren zeventig-bak.

* Showdown- What's Your Name (NL, Scramble, 1977)
En meteen hebben we het volgende 'zoekplaatje'. De vier mensen op het hoesje ogen een beetje Boney Men bij de credits zie ik ook Roger Cook (van Greenaway/Cook?). Het is best aardige laidback discopop, maar opnieuw weer alleen voor in de jaren zeventig-bak. Iets anders had ik ook nauwelijks verwacht. De b-kant heet 'The Impulse' en is instrumentaal. Snel in de jaren zeventig-bak met het ding!

* Percy Sledge- Silent Night (NL, Atlantic, 1969)
Ach vooruit, het is nu de tijd van het jaar, hoewel ik de plaat beslist beter ben tegengekomen. De a-kant is me veel té zoet, de b-kant heet 'Christmas Wish' en daar horen we Percy zoals ik hem graag mag horen. Een zeer tijdelijke Blauwe Bak-single en in januari terug in de jaren zestig? De b-kant is best lekker in dat geval en het bespaart me het draaien van 'Silent Night' in 'The Vinyl Countdown'. Een win-win-situatie als je het mij vraagt?

* Tab Smith- Because Of You (US, Checker, 1959)
Kan het nog exotischer dan Duane Eddy op Jamie? Jazeker, een oude Checker uit de jaren vijftig. Ook al is het helaas geen Etta James of andere leuke rhythm & blues maar saxofonist Tab Smith met twee sfeervolle instrumentaaltjes. Hij neemt 'Because Of You' in 1951 als debuut op voor het United-label. Voordat dit label in 1957 bankroet gaat, heft de eigenaar het op en blijft eigenaar van de opnames. Toch is het vooral het productieteam bij Checker dat Smith aanspoort om een nieuwe opname te maken van 'Because Of You'. Ik geef een lichte voorkeur aan 'Nearness Of You' op de b-kant, maar sfeervol genoeg voor op een zondagavond.

* Sweet People- Et Les Oiseaux Chantaient (NL, Polydor, 1978)
En dan tenslotte de plaat die ik al eens eerder aan de kant heb gegooid, maar nee.. we doen het niet! Nu is het de eerste plaat die ik bij 'De Kring' uit de bak haal en jawel... we gaan ervoor! Hoogtepunt is als de koekoek aan zijn solo begint. Dan is de plaat bijna afgelopen...

Singles round-up: november 1

Het Week Spot Kwartet wordt even uitgesteld en ik zal jullie eerst laten zien waar ik mijn geld laat als ik weer eens het gedrag van een junkie ga vertonen. Het is een stuk rustiger qua werk ten opzichte van vorige week en dat is best aangenaam. In de post kan het vriezen en dooien en aan een gigantische partij post van de gemeente te zien, zitten we weer gebeiteld voor volgende week. Vandaag en gisteren heb ik alle tijd om een kringloopwinkel of twee mee te pikken en, zoals verwacht, heb ik dat gedaan. Hoewel ik net zo lief bepaalde titels had verzwegen, ga ik de totaal zestien singles uitsmeren over twee opeenvolgende afleveringen. De singles komen van zowel de kringloop aan de Hugo De Grootstraat als 'De Kring' op het industrieterrein in Meppel. De Paradijsweg heeft me een corona-huisregel teveel en die laat ik even voor wat het is. Vanmiddag ben ik in Havelte geweest maar daar zijn het wederom alleen maar elpees en volgens mij dezelfde platen die er zeven jaar geleden ook al stonden. In de eerste aflevering trap ik echter af met twee splinternieuwe Blauwe Bak-aanwinsten om het plaatje compleet te maken.

* The Regime- Never Gonna Stop (UK, Izipho Soul, 2020)
Dit is onlangs de Week Spot geweest maar sinds het traditie is dat iedere single eens wordt genoemd in een 'Singles round-up', doe ik het bij deze alsnog.

* Jay Machine Stovall- Get On Out There (Italië, Cannonball New York, 2020)
Het is de zaterdagmiddag vóór de vakantie. Ik ben juist op de gehuurde fiets naar Meppel geweest voor een verse thermoskan en een fietstas en thuis op Facebook probeer ik zover mogelijk verwijderd te blijven van de ellende in de wereld. Dan zie ik een nieuw bericht van mijn goede vriend Alberto, die vandaag trouwens jarig is, en hij presenteert vol trots de eerste single op zijn Cannonball New York-label. De eerste artiest met een Billboard-hit, een platencontract bij een major en als onderdeel van een hitgroep nog meer successen op de hitladder. Jay Stovall is in 1979 de leider van Machine dat met 'There But For The Grace Of God Go I' een gigantische disco-hit scoort. De plaat brengt het tot rond nummer 60 in de Billboard en het komt uit bij RCA. De producent van de single is August Darnell en hem zullen we beter leren kennen als Kid Creole van The Coconuts. Bovendien is Stovall muzikant op vele platen van The Coconuts. Anno 2020 maakt Jay deze 'double-sider' voor Cannonball en dat is vrij uniek. Doorgaans staat de instrumentale versie op de b-kant, maar deze single heeft een échte b-kant gekregen. Er is niet dik geïnvesteerd in de muziekband want 'Get On Out There' klinkt ongelofelijk lo-fi. Het is een lekker fel disco-nummer in de traditie van de genoemde Machine-single. De b-kant helpt me in augustus over de streep. Dezelfde 'low profile' begeleiding, maar oef... wat een uiterst sterk staaltje soul wordt hier tentoongespreid door meneer Stovall. Ik neig naar 'Why' als favoriet, de single past prima tussen andere recente lo fi-aankopen op het dit vlak.

Tot zover de kwaliteit, dan vervolg ik nu met de diarree van de kringloopwinkels. Er mag weer buitensporig veel voor vijftig cent!

* Adam Ant- Goody Two Shoes (NL, CBS, 1982)
Buiten cd-singles neem ik ook een hoop cassettebandjes over van mijn broer als hij naar Denemarken vertrekt. Hij heeft verschillende delen van een serie verzamelaars van de jaren tachtig en het is rondom mijn vertrek naar Engeland als deze bandjes voor mij gaan 'spelen'. Sterker nog:: Een bandje is doorweekt met het weemoedige gevoel als ik in januari 1998 een weekendje thuis ben geweest en weer terugkeer naar het grote avontuur dat ik ben aangegaan. 'Through The Barricades' van Spandau Ballet speelt op een bepaald moment in de trein en ook 'Goody Two Shoes' zit, als contrast, ergens in de buurt van dat nummer. Waar ik tijdens Spandau Ballet even op het punt sta om de eerste trein terug naar Friesland te nemen, daar ontsteekt Adam Ant het vuur in mij om het avontuur aan te gaan. Bijna drieëntwintig jaar voelt het zo lekker om deze eens op vinyl te hebben!

* Chain Of Fools- Change (NL, Philips, 1976)
Wordt het dan opeens toch nog leuk? Deze single tref ik bij 'De Kring' en de staat van de plaat laat zich raden bij de eerste aanblik. Het zijn echter de namen op het label welke me nieuwsgierig maken. Ik zie Jimmy Belmartin en Rudy De Queljoe staan en nu draai ik 'Change'. Dit is leuk tussen de vele krasjes door, een beetje Jimmy James-achtig zonder dat het goed in het gehoor ligt als bijvoorbeeld 'Now Is The Time'. Rudy krijgt ruim baan met een gitaarsolo en toch wil ik dit wel een kans geven voor de Blauwe Bak. De b-kant nog even proberen? 'Lean On Me' is beduidend rustiger en zit een beetje tussen ,soul, blues en spouge in. Misschien nog eens rondkijken voor een 'upgrade', maar ik gun deze plaat de Blauwe Bak wel.

* Duane Eddy, His 'Twangy' Guitar And The Rebels- Bonnie Came Back (US, Jamie, 1959)
Dit is op het eerste gezicht de meest leuke vondst bij 'De Kring'. Het zit zelfs in een authentiek Columbia-hoesje, maar geen idee of Jamie door Columbia werd gedistribueerd. Het is wat ik had verwacht: Een instrumentale versie van 'My Bonnie Is Over The Ocean', maar dan uiteraard op de Duane Eddy-manier. Twangy gitaar, scheurende sax en een wilde drummer. Een knaller! 'Lost Island' laat Eddy horen op een twangin' akoestische gitaar, maar ik ga zonder meer voor 'Bonnie'.

* Billy Idol- Eyes Without A Face (Duitsland, Chrysalis, 1984)
Alles wat ook maar een beetje interessant lijkt, mag mee. Zo is het nu eenmaal gesteld als ik maanden lang niet een bak platen door mijn vingers heb laten glippen. Uiteraard mag alle jaren tachtig met fotohoes zonder voorbehoud mee. Zo ook deze van Billy Idol. Een nummer dat ik nog niet op single heb. Als ik een beetje kritischer was geweest? Deze schreeuwt nu al om een 'upgrade' want ik denk dat schoonmaken weinig meer gaat uithalen. Enfin, voor vijftig cent hoor je mij niet klagen.

* D.C. Lewis- Let's Stop Our Palaver (NL, Philips, 1971)
Ik geloof dat ik de laatste keer bij 'De Kring' even snel door de bak heb gebladerd en zonder resultaat naar huis ben gegaan. D.C. Lewis heb ik dan even in de handen, maar zet hem weer terug. Nu besluit ik hem dan toch mee te nemen. De roemruchte late jaren zestig. Alles dat God heeft verboden, maar ook de oprichting van de Evangelische Omroep en zelfs een geestelijk piratenstation voor de Nederlandse kust. Als tegenwicht op de Maharishi van The Beatles verschijnt Edwin Hawkins op de hitparade met de gospel 'Oh Happy Day'. D.C. Lewis maakt in 1969 al een Engelstalige single maar staat in 1970 plots aan de top van de hitparade met 'Mijn Gebed'. In 1971 is hij weer teruggekeerd naar de Engelse taal. Hans Van Hemert tekent voor de productie. Kwam hij in 1970 nog in de kerk voor de muziek, nu heeft hij een flinke reli-tic gekregen en vertelt ons over de machtige woorden in de Bijbel. Compleet met koor en tempowisselingen. Niet slecht maar ook niet heel erg goed. Precies geschikt voor een zondagavond! 'And The Clouds Were Coming By' is een stemmig klein liedje van Van Hemert dat ik zomaar zou kunnen voorstellen met heavy gitaren in een uitvoering van Big Wheel. Eigenlijk is die beter dan de a-kant, maar het is nog altijd 'pants' om met de Engelsen te spreken.

* Luigi & Elvire- L'Oiseau D'Hiroshima (België, Palette, 1971)
Ik zie ze vliegen deze middag. De eerste de beste plaat die ik eruit haal is die van Sweet People en vervolgens tover ik deze van Luigi & Elvire tevoorschijn. Het is het kleurrijke Palette-label dat me meteen boeit en dan... zie ik de titel. 'De vogels van Hiroshima'. Hopelijk met geluidseffecten? Het heeft ergens wel een beetje een 'dreigende' sfeer, maar het is vooral vanwege de novelty van de titel. 'Finira L'Estate' klinkt zowaar vriendelijker in mijn oren. Maar het is slechts een detail zoals bij D.C. Lewis. Als ik echt inspiratie te kort kom in de 'Eindstreep', dan wordt het deze b-kant!

* Guy Mardel- N'Avoue Jamis (NL, Vogue, 1965)
Ondanks het feit dat de plaat geen hoes heeft, heeft deze de strijd goed overleefd! Ik heb niet veel op met Franse chanons en ook het Eurovisie Songfestival kan me gestolen worden, maar dit heb ik altijd wel een leuk plaatje gevonden. In het volgende bericht ga ik verder met de overige singles.

Het zilveren goud: november 1995 deel III

Ik heb het nog altijd niet gehad over het 'grootste nieuws' van november 1995 en gezien deze actualiteit tot april duurt, hoeft dat vanavond ook niet beslist. Ik weet niet meer waar en in welke context ik iets heb geschreven over het verhaaltje van vanavond, maar zeker is wel dat ik me opeens iets herinner van de laatste maanden van 1995. Jullie hebben Soul-xotica vast niet nodig om je te laten vertellen dat véél is veranderd in vijfentwintig jaar. Het verhaaltje van vanavond is ook weer typisch jaren negentig van de vorige eeuw, ook al vermoed ik dat er nog steeds uitwassen zijn van deze ongein. Je kan rustig wachten totdat de ware op je pad komt, maar je kan je persoonlijke geluk ook een handje helpen. Inmiddels wordt je overspoeld met bureaus die alles in het werk stellen om jou aan de geschikte partner te helpen en deze zijn er in de jaren negentig ook al. Toch kan het directer en... voordeliger... In de jaren negentig heb je de zogenaamde babbelboxen. Je stelt een paar voorkeuren in met de toetsen van de telefoon (die dan aan een stekker in het stopcontact zit en waarbij de cijfers worden herhaald omdat je ze niet kan zien op een schermpje). Vervolgens krijg je de introducties van de aanwezige dames en kun je kiezen bij wie je een boodschapje achterlaat. Natuurlijk kost zoiets een bak geld want bij het bellen en invullen van je voorkeuren ben je al drie minuten verder.

Het begint voor mij in de week in september dat ik alleen thuis ben. Het is een combinatie van een kwajongensstreek (hoewel ik dan al twintig ben en iets té oud voor een kwajongen) en misschien toch wel de hoop om snel in contact te kunnen komen met het meisje van mijn dromen. Je zal het zo aan de buitenkant niet zeggen, maar ik ben altijd nogal verlegen geweest tegenover dames, zeker als ik ze erg leuk vond. Ik hoef dus geen versiertrucs te leren want het is al een wonder dat er een woord uit mijn mond kan komen op zo'n moment. Bovendien moet de kleur van mijn hoofd wel boekdelen spreken? Op een latere leeftijd kun je daar, denk ik zo, nog wel mee weg komen, maar op je twintigste moet je het zeggen of je bent een kwart eeuw later nog altijd vrijgezel. Een paar jaar eerder op de dorpsfeesten van Uitwellingerga heb ik het mazzeltje dat het meisje helemaal gek is van die langharige slungel met de stoere perskaart en hoef ik de benadering niet zelf te doen. Sindsdien is het nooit meer vanzelf gegaan.

Hoewel ik me ervan bewust ben dat ik op mijn twintigste nog 'single' ben waar menig kameraad al dik verkering heeft, ontbreekt bij mij de wil om op zoek te gaan. Ik kom genoeg leuke meisjes en vrouwen tegen (om onverklaarbare redenen heb ik vaker 'iets' met een iets oudere vrouw). Ik zal nooit weten wat ze van me gedacht hebben of dat ze wellicht zouden hebben gesmeekt om iets meer aandacht en de uiteindelijke vraag. Ik merk wel één ding in het uitgaan. Ik trek veel op met andere jongens en dat vind ik een beetje eenzijdig. Ik zou dolgraag een vriendinnetje willen hebben om gezellige dingen te ondernemen, maar aan het einde van de rit ieders weer in ons eigen ledikantje. Ik denk dat dit in de nazomer van 1995 ook het idee is. Of, op zijn minst, het eerste idee, want je weet nooit wat eruit kan bloeien? Feit is dus dat ik momenten dat ik alleen thuis ben weer even ga bellen. Totdat ik deze ene advertentie hoor en dan vallen de stukjes op hun plek.

Ze heet Mariska, komt uit Heerenveen (vlakbij dus...) en zoekt iemand om samen naar concerten te gaan. Ze heeft al twee kaartjes voor The Levellers waar we samen naar toe zouden kunnen gaan. O ja, ze is een paar jaar ouder dan mij. Heel vaak klap ik dicht als ik de advertentie hoor en heb de telefoon al uitgedrukt voordat ik een reactie kan achterlaten. En dan op een zekere avond lukt het me. Het is echter 'one take only' en mijn stem slaat al bij de eerste zin over. Ook had ik niet hoeven zeggen dat ik een folk-liefhebber ben want Mariska blijkt gewoon een dame met een 'alternatieve' neus voor muziek en niet specifiek folk te zijn. Hoe ik dat weet? Pas maanden later hoor ik iemand het hebben over een Mariska die hij kent van de concerten en opeens blijkt het te 'matchen' met degene die ik op de babbelbox heb gehoord. Nee, we zijn elkaar nooit tegengekomen en op een bepaald moment is het contact ook onmogelijk geworden. Natuurlijk staan deze nummers vetgedrukt op de telefoonrekening en na een paar stevige woorden in mijn richting worden deze nummers meteen geblokkeerd in huize Louwsma. Ruim twaalf jaar later zal ik nog eens zoiets hebben met een sms-dienst, maar ditmaal moet ik zelf de portemonnee trekken en dat verveelt snel! Dat doen we later wellicht nog eens in een bericht?

2317 Freedom-The Motions (NL, Decca, 1969)
2318 If You Can't Give Me Love-Suzi Quatro (NL, RAK, 1978)
2319 Fallen Angel-Rogue (NL, Negram, 1975)
2320 Let's Go To Town-Sailor (NL, Epic, 1975)
2321 Girls, Girls, Girls-Sailor (NL, Epic, 1975)
2322 No Not Much-The Smoke Ring (US, Buddah, 1968)
2323 Try Me, I Know We Can Make It-Donna Summer (NL, Groovy, 1976)
2324 Action-Sweet (US, Capitol, 1975)

Bovenstaande zijn opnieuw singles waarvan ik denk dat ik ze in november 1995 in Heerenveen heb gekocht of een maand eerder in Thialf. Ik weet zeker dat ik niet beide Sailor-singles in deze tijd heb gekocht. 'Let's Go To Town' heb ik vermoedelijk in Thialf gekocht maar dan twijfel ik weer opnieuw. 'Girls, Girls, Girls' staat echter ook nog in de lijst en ik weet wel zeker dat ik tegen het einde van 1995 de Sailor-platen compleet heb. The Motions is een 'upgrade' die ik vermoedelijk in 2011 heb gekocht. Rogue heb ik oorspronkelijk zonder fotohoesje, het adres op de fotohoes vertelt me dat ik de plaat eens in Steenwijk heb gekocht. De eigenaresse woont dan in de nieuwbouw van de Oostermeenthe dat inmiddels al tot de oudbouw wordt gerekend. Bij Donna Summer twijfel ik of ik deze of 'Deep Down Inside' heb gekocht. In geval van Sweet kan ik de Amerikaanse niet vinden in de jaren zeventig-bak. Omdat ik deze RCA in 2002 in Steenwijk heb gekocht, mag deze op de foto. Deze klinkt in ieder geval stukken beter dan de beduimelde Capitol. Volgende week de laatste singles van november en daarna kan ik mijn borst nat maken voor een drukke decembermaand!

Week Spot: Jimmy Beaumont

Het plan is eigenlijk om zoveel mogelijk alle platen van het afgelopen jaar te draaien in 'Do The 45' voordat ik me schrap zet voor de Blauwe Bak Top 100. Dat is het idee en een show met enkel jaren tachtig en later lijkt me enorm leuk om te doen. Het is gedurende de afgelopen show dat ik besluit dat ik deze zaterdag een show ga doen met uitsluitend 'sixties'. Hierin wil ik aanvankelijk de nadruk leggen op de rauwere rhythm & blues van de vroege jaren zestig alsook Deep Soul, maar een uurtje Northern Soul 'knallen' heb ik ook al een tijd niet meer gedaan. Ik heb gisteravond de jaren zestig-singles van 2020 verzameld (de Blauwe Bak-singles) en dat zijn er precies veertig. De show zou dus al voor een goed deel klaar kunnen zijn? Muzikaal gezien wordt de Week Spot niet rauw of 'deep' en neigt eerder naar de Northern Soul. Niet zo gek als je bedenkt dat de naam erg groot is in deze cirkels. Het voelt dus meteen aan als een héle andere Week Spot zonder dat het een 'flashback' wordt naar zeven of acht jaar geleden. De Week Spot is 'There's No Other Love' van Jimmy Beaumont uit 1964.

Tot mijn grote verrassing is nog redelijk wat informatie te vinden over Beaumont, ook al gaat dit wel het meeste over zijn groep The Skyliners. The Skyliners is een doowop-groep uit Pittsburgh in Pennsylvania. De groep wordt opgericht in 1958 en bestaat nog altijd, hoewel al veel oorspronkelijke leden het tijdelijke hebben verruild voor het eeuwige. The Skyliners scoort in 1958 een gigantische hit met 'Since I Don't Have You' en zal het succes volgen met onder andere 'Pennies From Heaven'. Stuk voor stuk plaatjes die je kan vinden op jaren vijftig-verzamelaars op cd, al dan niet de oorspronkelijke 1958-opnames. Jimmy Beaumont voert de zanggroep aan en bestaat verder uit Janet Vogel (sopraan), Wally Lester (tenor), Jackie Taylor (bas qua zang en tevens gitarist) en Joe Verscharen (bariton). Hoewel doowop een belangrijke sleutel is geweest in de loopbanen van menig groot soulzanger, heeft de stijl zelf niet zoveel met soul te maken. Het is eerder vocale acrobatiek dan spontane zielenroerselen. Over de achtergrond van Beaumont wordt verder niets verteld. We weten dus niet of hij zijn loopbaan ooit in de kerk is begonnen of niet want het verhaal trapt meteen af met het verhaal van The Skyliners. Op zijn eerste solo-single, 'The End Of A Story' op Colpix in augustus 1961, wordt hij 'Jimmy Beaumont Of The Skyliners' genoemd. Het May-label noteert zijn naam abusievelijk als Jimmie voor een release. De May-periode duurt van 1961 tot en met 1963. In 1964 komt hij uit op het Galliant-label en de Week Spot is het eerste product.

Tenslotte maakt Beaumont in 1965 en 1966 twee singles op het Bang-label van Bert Berns en het is met name de laatste dat menig platenverzamelaar laat zweten. 'You Got Too Much Going For You' en 'I Never Loved Her Anyway' zijn twee zéér sterke staaltjes van 'beat ballads' waarop Beaumont laat horen dat hij zoveel meer kan dan alleen pop. 45cat doet melding van een veiling in 2019 waar een 'NearMinter' voor omgerekend 212 euro over de toonbank is gegaan. Ik kan me herinneren dat 'There's No Other Love' op de 'Northern Soul Jukebox' staat, de dvd die me echt binnen laat in de wereld van de Northern Soul. Voor mijn gevoel is het een 'dure' plaat en ben blij verrast als ik de plaat eerder dit jaar voor een paar euro bij een Discogs-handelaar zie staan. Dit kan ik niet aan me voorbij laten gaan, ook al voelt het een beetje vreemd aan als ik de plaat de eerste keer thuis draai. Sindsdien heeft de 'Vakantiemix' het plaatje overgenomen en geeft het me keer op keer een fijn gevoel. Dat rechtvaardigt het voor mij dat de plaat alsnog de Week Spot mag heten.

The Skyliners gaan aanvankelijk in 1966 uit elkaar, maar zoeken mekaar zeven jaar later weer op. De laatst 47 jaar is er geen sprake geweest van een split, ook al zijn vele oorspronkelijke leden niet meer onder ons. Zo pleegt Janet Vogel in 1980 zelfmoord. Joe Verscharen en Wally Lester bezwijken aan vormen van kanker in respectievelijk 2007 en 2015. Ook Beaumont is inmiddels overleden. Hier zie ik opeens dat hij op 21 oktober 1940 is geboren en op 7 oktober 2017 dit leven heeft verlaten. Hij is dan pas 76 jaar oud. Beaumont is tot zijn laatste adem een vast lid van The Skyliners, de rest van de groep is sindsdien door gegaan met het vertolken van de oude favorieten.

Nostalgisch plaatje

Een week na het psychedelische plaatje lig ik nog altijd een aantal berichten achterop schema. Later vanavond ga ik de Week Spot presenteren en de derde aflevering van 'Het zilveren goud' voor deze maand. Met een fotografisch momentje erbij zit ik dan weer op 18 berichten voor deze maand. Vrijdag zal wel weer een dubbele publicatie worden omdat ik vaak geen tijd heb/neem om donderdagavond een bericht te schrijven. Ik verwacht morgen niet heel veel post voor de variatie en wellicht is dat een uitgelezen moment om een kringloopwinkel te bezoeken? Ik kijk in mijn foto-album dat ik sinds 2015 heb aangelegd van fiets- en wandelavonturen, vakanties en dergelijke voor een geschikte foto voor vanavond. Meestal scroll ik snel door de eerste foto's heen en ga pas opletten bij foto's uit 2017 en 2018. Nu blijft mijn aandacht meteen steken bij een foto uit 2015. Goh ja... die zondag... Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit inmiddels ruim vijf jaar geleden is. Ik kan precies herinneren naar welke podcasts ik heb geluisterd tijdens deze fietstocht. Het is de laatste dag van mijn zomervakantie van 2015 en eentje die de vakantie helemaal 'af' maakt.

In 2015 woon ik nog in Nijeveen en heb dan sinds een paar maanden de beschikking over de Multicycle. Deze wil ik niet afgeladen met tassen op weg sturen voor de vakantie en dus besluit ik om met de fiets in de trein naar Emmen te gaan. Vanuit Emmen naar de camping met de bus de tent en andere rotzooi brengen en daarna met de fiets van Emmen naar Sleen. De terugweg weer hetzelfde ritueel. Het wordt een zeer bijzondere vakantie en eentje waar ik nog altijd met heel veel plezier op terug kijk. Toch voelt het in het laatste weekend niet 'compleet'. En zo ga ik op de laatste zondag van mijn vakantie op de Multicycle naar Sleen en weer terug. Ik heb een boodschapje want mijn koffie is schoon op en feitelijk fiets ik naar de Albert Heijn in Sleen om mij van een shot Douwe Egberts te voorzien. De foto is genomen bij het Mantingerveld op de heenweg. Ik ga zitten op een bankje voor een sigaartje (ik ben in deze vakantie weer begonnen met de sigaren...) en pak de camera erbij. Ik maak hier de fraaie foto van de Multicycle welke ik vast al eens heb gebruikt op Soul-xotica, maar ook dit uitzicht vanaf het bankje. Dat is de westelijke richting waar vanuit ik ben komen fietsen. Terwijl de wind vanavond al merkbaar aanhaalt, trakteer ik jullie op een foto van een zonnige zondag in augustus, de laatste van die maand in 2015. Het is bloedheet en dus volstaat een korte broek en t-shirt.