Er zijn momenteel slechts weinig dingen die mijn humeur kunnen verpesten en dus is de 'Eretitel' niet van toepassing? Tja, als ze worden toegepast dan is het uit met de pret. Langdurig winters weer zou daar een geval van kunnen zijn. Ik ben gisteren andermaal met de bus naar het werk gegaan omdat ik de Pioneer zo min mogelijk wil blootstellen aan pekel. De ruim drie meter ketting breekt alle records tot nu toe. Eerder moest ik om de vijfduizend kilometer een vers ketting hebben en nu gaat het al bijna 7500 kilometer mee. Het ziet er ook nog vrij zilverachtig uit en trapt dat het een lieve lust is. Hoewel ik de achterband in de gaten moet houden, heb ik een gevoel dat ik vanmiddag wel weer eens kan gaan fietsen. Als dat het geval is, zien jullie de foto hier wel verschijnen. Nu dan eerst de 'Eretitel' die is blijven liggen vanwege de 'Eindstreep' op donderdagavond. Vandaag driemaal 'Don't Bring Me Down'.
3. Rita Dacosta (1969)
Er was eens een tijd...? Nee, ik wil niet gaan klinken als een oude sok maar in 2012 ga ik qua soul nog voor de harde snelle nummers uit de Northern Soul. Inmiddels heeft Rita Dacosta al lang de Blauwe Bak-koffer verlaten en staat momenteel in de reserve-bak te wachten op het moment dat het naar de Ere-bak kan verhuizen. Het plaatje doet dus al een tijdje niet meer 'mee', maar staat vast weg te kwijnen in de reguliere jaren zestig-bak en dus hou ik het in de Ere-bak. Het is één van de zeer weinige titels welke op Contempo is heruitgebracht en slechts twee sterren krijgt in Blues & Soul Magazine, dat nota bene een aandeel heeft in het label. De plaat moet in de 'Eretitel' genoegen nemen met een derde plek en dat komt vooral de overige twee.
2. The Animals (1966)
Hoewel het de 31e single in de verzameling is, reken ik 'The House Of The Rising Sun' van The Animals als de start van mijn huidige verzameling singles. De dag van 17 juni 1989 staat me nog helder voor de geest en wellicht kan ik in juni een kleine reconstructie maken van het weekend. Kort daarop koop ik op de markt een cassettebandje van The Animals, maar dat blijkt grotendeels latere opnames door Eric Burdon te bevatten. Het is evenwel een fraaie binnenkomer in de dierenwereld. 'Don't Bring Me Down' neem ik eens op van de radio en de single wil maar niet op mijn spoor komen. In 2006 besluit ik iets waarover ik recent nog heb nagedacht: Ik wil actief gaan speuren naar een paar 'algemene' singles uit de jaren zestig en zeventig die eigenlijk al jaren in de bakken hadden moeten staan. Ik koop in 2006 de Belgische persing via Ebay van een Vlaamse verzamelaar. Het gaat tegelijk in een pakketje met 'True Story' van Twice As Much, ook zo'n voorbeeld, en later zal ik nog 'Get Around' van The Pebbles van hem overnemen. Alan Price heeft inmiddels de groep verlaten en de tijden veranderen. Dat kun je horen in dit licht-psychedelische 'Don't Bring Me Down' dat met gemak op 1 had kunnen staan. Toch behoort die positie slechts toe aan één plaat...
1. Electric Light Orchestra (1979)
Het is jammer maar helaas... Collega Lee had op een bepaald moment een erg leuke rubriek bedacht welke maar niet werd begrepen door de luisteraars. Een dolgedraaid nummer uitzoeken dat je inmiddels zó goed kent dat je het ook zou blijven kunnen herinneren en dromen als je het nooit weer op de radio zou horen. Bovendien kon je een plaat van dezelfde artiest of groep 'inruilen' dat de plek mocht in nemen. De eerste reacties van overige luisteraars leverde gewoon vervelende nummers op die je überhaupt niet wil horen. Ik stemde meteen voor 'Go Your Own Way' van Fleetwood Mac. Een fijn nummer! Je kan het ook niet genoeg horen, alleen... zou de wereld vergaan als je het nimmer weer zou horen? Zijn er geen nummers van Fleetwood Mac die met een tiende van de aandacht zouden kunnen doen? Onze nummer 1 van vandaag is een tweede voorbeeld. Het nummer staat al jaren in de 'jukebox' van Wolfman Radio en ik hoor hem vaak eens tot twee keer per week. Het gaat nóóit vervelen, alleen...? Ja, ook de groep van Jeff Lynne heeft enkele juweeltjes die je bijna niet hoort op de radio. Toch ben ik blij dat ik zo nu en dan even mag 'kicken' op 'Don't Bring Me Down' en draai hem zelf ook met alle plezier in mijn radioshows. Uiteraard met dank aan mijn zus die dit helemaal stuk draaide in 1979. De winnaar in de 'Eretitel' is 'Don't Bring Me Down' van Electric Light Orchestra.
Volgende week laat ik de muziek driemaal over het blog schallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten