Eretitel: 'One Of These Days'

Ach, vooruit! Ik heb onlangs een paar maal de 'Eretitel' overgeslagen en ik loop in 'Tuesday Night Music Club' nog altijd een anderhalf jaar vóór op de 'Eretitel' en dus kan ik een bonus-aflevering aanbieden. Dan besluit ik straks met de Week Spot en zie jullie dan vermoedelijk vrijdag weer met 'Het zilveren goud'. Sommige afleveringen van 'Listen Carefully' staan me nog helder voor de geest. Het is het liedje van Bedouine dat me aanzet om een derde titel te zoeken omdat we natuurlijk al Pink Floyd hebben. Toch moet gezegd worden dat de 'jukebox' van Wolfman Radio al teveel Pink Floyd-nummers heeft waardoor het eigenlijk 'not done' is om in een reguliere show te draaien. Tot mijn grote verrassing vind ik een derde plaat met de titel 'One Of These Days' en besluit ik Pink Floyd helemaal buiten beschouwing te houden. Als die zou meedoen in deze 'Eretitel'? Nummer twee! Ik heb het album 'Meddle' omstreeks 2003 grijs gedraaid en is anno 2019 één van de weinige Floyd-elpees waar ik nog steeds naar kan luisteren. Dat is met 'Dark Side Of The Moon' en 'Wish You Were Here' behoorlijk anders gelopen. Hier zijn echter de drie alternatieven voor Pink Floyd.

3. Neil Young (1992)
Het resultaat is een 'moeilijke' aflevering om een top drie te bepalen. Toch heeft het lot bepaald dat Neil Young de hekkensluiter moet zijn. Hoewel de man een potje kan breken bij mij ben ik geen 'hardcore' fan. De man heeft platen uitgebracht die beneden zijn stand waren en daarentegen ook een paar schoonheden. 'Harvest Moon' uit 1992 is zo'n album waarop Neil zichzelf weer heeft gevonden. Een prachtig album van start tot finish en in mijn herinnering is het 'One Of These Nights'. Daarmee ben ik in de war geweest met The Eagles en dus mag Neil Young met het correcte 'One Of These Days' deel uitmaken van deze 'Eretitel'. Het besluit is lastig geweest en toch voel ik dat ik het nummer tekort doe met een derde plek. Snel verder met de tweede dan?

2. Marvin Gaye (1963)
Kijk! Deze had ik niet kunnen bedenken. Het is de b-kant van 'Pride & Joy', de zesde single van Gaye op het Motown-label. Ik kom deze eventueel tegen op een verzamelalbum met a- en b-kanten van Motown-singles uit 1963. Het begint als de zoveelste Motorcity-productie. De harde drums maken meteen kenbaar dat dit uit Detroit komt. Vervolgens horen we een bijna melancholiek zingende Gaye op een upbeat begeleiding. Dat is een combinatie die je zelden hoort en verklaart ook waarom ik dit obscure kantje boven het juweel van Neil Young plaats.

1. Bedouine (2017)
Op één staat het 'mopje' dat mijn zomer van 2017 helemaal compleet heeft gemaakt. Ik herinner me de dag dat ik 's avonds, geloof ik, het verhaal heb verteld op Soul-xotica. Ze is dan al helemaal ingeburgerd in Uffelte. En dat is ze nog altijd. Minder frequent dan twee jaar geleden, maar het is nog geregeld als ik aan het koken ben en ik een 'relaxt' muziekje wil horen dat ik het debuut van Bedouine op zet. Ik heb ook nog getwijfeld bij haar concert in Utrecht in november van dat jaar, maar nee... De ervaring in november 2011 maakt dat ik absoluut niet meer ben te porren voor concerten. Ik heb teveel concerten gezien en daardoor veel vergelijkingsmateriaal en dat is niet eerlijk voor de zwoegende muzikant op het podium. Ik hoor ook liever steeds hetzelfde liedje opnieuw in dezelfde uitvoering dan dit te verstoren met een podium-arrangement. Met andere woorden: Bedouine moet het doen zonder mij in het publiek maar ik ben wel 'in spirit' aanwezig. Nieuwsgierig naar het oorspronkelijke verhaal? Zoek dan naar 17 juli 2017 ('Terug naar een voortkabbelende bron'). Bedouine staat met vlag en wimpel op nummer 1.

Ik weet niet of ik vrijdag meteen weer een 'Eretitel' ga doen. Morgen zal het wel niks worden. Dan is het een aspirant-Blauwe Bak aanwinst die me het opzetje geeft voor een 'Listen Carefully'.