Eretitel: 'Let The Music Play'

De radioshows zijn niet eenmalig maar de thema's zijn niet alledaags voor deze programma's. Zo ga ik morgen drie uren lang Week Spots draaien uit de afgelopen zeven jaar en ga ik komende donderdag een 'Double Dutch Afterglow' doen. Ik heb in het verleden al eens een 'Double Dutch Vinyl Countdown' gedaan en nu dan voor het eerst digitaal. Het idee wordt eerst aangegeven door de keuze van het album in 'Play That Full Album': 'Miracle Mirror' van The Golden Earrings. Vervolgens zie ik het nieuwe album van Eerie Wanda en dan gaat het vlug. Let wel: Ik promoot de Nederlandse muziek zelden tot nooit in mijn shows. Voor bands als Johan en The Nits maak ik uitzonderingen, maar bij mij geen Anouk of Kensington op de lijst. Ook volgende week donderdag niet want er is, mijns inziens, genoeg méér interessante muziek uit Nederland en natuurlijk wil ik ook een paar geheide 'klassiekers' draaien. Het draait hem om de muziek en dat geldt evenzeer voor de 'Eretitel' vanavond. 'Let The Music Play' is een goed idee, maar ik laat het niet bij één keer. Driemaal is scheepsrecht en dus zet ik het volume driemaal open.

3. Barry White (1976)
Barry White is een goede vriend van ons radiostation en heeft een paar jaar geleden nog wel eens een radioshow voor me gedaan. Wacht even...? Hebben we het hier over de 'Walrus Of Love'? Dat kan helemaal niet want de man is al vijftien jaar niet meer onder ons! Helemaal zeker ben ik er niet van maar het heeft er alle schijn van dat ik Barry White én The Swedish Chef 'ben begonnen'. Mijn webcam geeft een erg blikkerig geluid bij Skype-verbinding en omdat ik tóch een microfoon heb aangesloten op mijn externe mixer gebruik ik de microfoon op deze manier tijdens beeldtelefoongesprekken. We zijn inmiddels de twee miljoen 'unieke' IP-adressen ruim voorbij maar in 2013 gaat de eerste miljoen niet onopgemerkt voorbij. Op zaterdag 27 juli 2013 gaan we 'live' via Skype en daar nlijk ik zo'n bas te hebben in de stem dat Wolfman even later begint met Barry White en een bassende Swedish Chef. Barry White geeft aanvankelijk adviezen ten opzichte van de brandveiligheid maar is in januari 2014 vlug bereid als ik moet snipperen van 'Do The 45' vanwege Watford. Vandaar dat wij programmamakers altijd over rookmelders beginnen als we Barry White draaien. Ik hou dat laatste achterwege en zet 'Fat Barry' gewoon op drie in deze 'Eretitel'.

2. Shannon (1984)
Ik blijf in de 'oudheid'. In dezelfde tijd als de 'million show' begin ik met 'Floorfillers', de eerste danceshow op Wolfman Radio. Eind 2004 raak ik in de ban van de 12"-single en bouw de start van een geinige collectie uit voornamelijk de jaren tachtig. Shannon is zo'n 12" welke al vroeg in mijn bakken zit. Ik draai het in eerste instantie zelden tot nooit en begin dan met 'Floorfillers'. Sinds die tijd is dit uitgegroeid tot een 'Floorfillers-hit'. Een volkslied uit de Hi-NRG, de voorloper van de housemuziek uit de eind jaren tachtig. Het is me in eerste instantie té druk, maar kan het tegenwoordig zo goed waarderen dat Shannon boven Barry White komt te staan. Voor de nummer 1 gaan we echt de oudheid in.

1. Diana Ross & The Supremes (1969)
Er zijn excessen als bijvoorbeeld 2008 als ik met ruim tweehonderd cd's van camping naar camping fiets. Dan heb ik ergens de ambitie om ter plekke optredens in de wacht te slepen. Eén optreden zal ook een feit worden maar daar heb ik in de vakantie de cd's nog niet voor nodig. Ik hoop op Waasmunster maar daar wil men niet gebruik maken van mijn diensten als dj. Het is dankzij deze vakantie wel dat cd's even 'voor de vakantie' lijken te zijn. Ik raak de discman anders bijna niet aan maar in de vakantie maakt het overuren. In 2009 is het zelfs zó dat de oude sneuvelt tijdens de vakantie en ik op vrijdag langs ga in Arnhem om een nieuwe te kopen. Tussen de cd's die ik bij me heb, zitten ook een paar 'vakantieklassiekers' en de '2-on-1' van Diana Ross & The Supremes is daar eentje van. Het is pas tijdens de zomer van 2009 dat ik de albums leer waarderen. Het is rond 1988 dat Motown begint met het opnieuw uitbrengen van oude albums op cd. Omdat jaren zestig-elpees vaak niet langer dan een half uur duren, stopt Motown twee albums op één schijfje. Dat is het geval bij 'Let The Sunshine In' en 'The Cream Of The Crop', twee albums van The Supremes uit 1969. Daar leer ik ook dit 'Let The Music Play' kennen. Dat het in Frankrijk op single is uitgebracht, wist ik tot vanavond niet. Het is het resultaat van even zoeken op 45cat. Diana Ross & The Andantes mag op nummer 1 in deze 'Eretitel'. Andantes? Ja, Diana Ross neemt vanaf eind 1968 haar werk op met het studiogroepje The Andantes maar op tv zien we nog gewoon de oorspronkelijke Supremes mee doen.

Ik weet niet wanneer ik de volgende 'Eretitel' ga publiceren. Het zou in eerste instantie donderdag 'moeten', maar het wordt vaak ook vrijdag of zaterdag. Eén van deze dagen krijgen jullie de volgende 'Eretitel'. (En, ja, dat is cryptisch voor de titel).