Het is maar goed dat ik woensdagavond niet meteen ben gaan schrijven over de winkel in Dwingeloo. Ik heb de voornaam van de uitbater verkeerd verstaan en heb een zekere associatie met een bijna identieke naam. Dan vertel ik donderdagmiddag collega's van de winkel en noem de naam die ik heb onthouden. ,,Verrek, is dat dezelfde die daar-en-daar werkt?". Dan herinner ik me dat ik zijn visitekaartje mét foto heb meegenomen en zie ik zijn werkelijke naam. Nee, het is niet degene die daar-en-daar werkt. Bart Kiers is op de leeftijd gekomen dat hij niet meer hier en daar hoeft te werken en zich dus mag wijden aan de hobby die als een rode lijn door zijn leven heeft gelopen. Ik heb zijn winkeltje in Ruinen 'gemist' en het is dankzij twee post-collega's uit de regio dat ik in december hoor van de nieuwe winkel in Dwingeloo. Op de foto oogt het erg bescheiden en het heeft een single van Roberto Jacketti & The Scooters vooraan staan. Het is, achteraf gezien, het hoekje met de euro-bak en ik mag blij zijn dat ik daar niet op af ben gegaan. Omdat hij de winkel open heeft als ik normaal gesproken aan het werk ben, snipper ik woensdag en ga een kijkje nemen. Kort door de bocht: Het is een paradijsje voor de verzamelaar. Een oase op het Dwingelderveld. Een winkeltje dat je qua aanbod zou verwachten in een middelgrote stad en niet nabij de Aldi in een dorp waar winkels eerder sluiten dan dat ze openen. Een vriendelijk ontvangst, gespreksstof voor weken en een paar heerlijke koppen koffie. Zo spit ik door de bakken met singles welke zeer fraai zijn geprijsd. Alleen de euro-bak sla ik ditmaal over en dat geeft een goed excuus om nóg eens te gaan. Ook omdat ik een paar 'duurdere' singles heb laten liggen. Vandaag presenteer ik jullie de eerste zeven uit het winkeltje van Bart in Dwingeloo.
* The American Breed- Green Light (NL, Dot, 1968)
Een fraaie binnenkomer! Ik zet het groene licht aan voor een aantal mooie jaren zestig-singles en een paar uit de jaren zeventig. Deze van The American Breed ben ik nog nooit tegen gekomen. Het is in 1968 de opvolger van 'Bend Me Shape Me' en is geschreven door Annette Tucker en Nancie Mantz, een combinatie die ik vooral ken van het debuutalbum van The Electric Prunes. Het zit dicht tegen nummers van The Prunes aan maar dan zonder de synthesizers en mét blazers. Echt zo'n lekkere 'feelgood'-stamper uit de jaren zestig voor een erg geschikte prijs.
* Chicken Shack- Tears In The Wind (NL, Blue Horizon, 1969)
Bij deze twijfel ik even hardop. De Nederlandse persing in fotohoes voor een hele leuke prijs, dit is té leuk om te laten liggen. Als ik singles eruit moet gooien, spreek ik mijn twijfel uit. Bart zet een draaitafel aan en hoewel de naald niet koosjer klinkt, geeft het de doorslag in mijn twijfel. Het is deze zomer een kwart eeuw geleden dat ik de eerste 'I'd Rather Go Blind' van Chicken Shack koop en het is dan de 1974-uitgave. De Engelse Blue Horizon uit 1969 vind ik pas jaren later. Ik herinner me een 'Albatross'-gelijkend instrumentaal nummer op de b-kant. Is dat 'Tears In The Wind' of 'Sad Clown'. Door alle lawaai heen hoor ik iemand zingen en dus heb ik hem nog niet. Geen Christine Perfect (later McVie) op deze plaat maar een deemoedig klinkende heer met een nummer dat niet onderdoet voor 'I'd Rather Go Blind'. Een vergeten pareltje dat een kans maakt op een plek in de 'Eindstreep'.
* Combo Juveniles- Never Leave Me Lonely (Suriname, Uncle, 1974)
En dan wordt het gokken voor vier euro. In 2013 koop ik via Marktplaats een aantal singles van een Surinaamse dj en maak ik kennis met de Suri-soul. Dat wil er in 2013 nog niet echt in omdat ik teveel op Northern Soul ben gefixeerd, maar met de huidige Carib-soul hobby 'past' het opeens in het plaatje. Het heeft als gevolg dat 'Stir It Up' van Names & Faces (eveneens op Uncle) weer is gaan groeien en waarschijnlijk zijn entree in de reserve-Blauwe Bak gaat maken. Of moet ik, naast de gospel, ook een aparte Suri-soul koffer in het leven roepen? Combo Juveniles mag in de reserve-Blauwe Bak verblijven want de gok is goed uitgevallen! Helaas niet op Youtube want wat wil ik deze graag met jullie delen! Het nummer danst net zo mijn hart binnen als 'Can't Let You Go' van Affetuosos Of St. Vincent een paar jaar geleden. Misschien zet ik hem ook wel gewoon in de koffers want daar staat Affetusos eveneens sinds jaar en dag.
* Django- Timothy (NL, Polydor, 1971)
Ik heb deze single al eens in 1992 gekocht maar die doet 'verstoppertje'. Eén euro en vijftig cent verder heb ik weer een exemplaar te pakken. Een plaat met een legendarische geschiedenis. Nee, dan heb ik het niet over 'Timothy' van The Buoys maar over de zanger en zijn band Django. De band reist vanuit Amerika door de wereld en komt door het lot terecht in Bantega. Klinkt als Mexico, maar ligt zeshonderd kilometer ten noorden van Parijs bij Langelille. Django gaat met Peter Koelewijn de studio om dit plaatje op te nemen. Het flopt en Koelewijn en Polydor hebben geen interesse in een vervolg. Dan wordt Koelewijn benaderd door een oudere welgestelde heer uit Amerika die hem smeekt en grof geld biedt om nóg een plaat op te nemen met Django. Peter houdt voet bij stuk en het blijft bij deze single. De reden dat de oudere man nóg een plaat van Django wenst, heeft een achtergrond. De man is de vader van de zanger. Vader heeft pas een relatie gekregen met een véél jongere en zeer aantrekkelijke vrouw. Hij heeft zijn zoon met een flink gevulde envelop de wereld in gestuurd en hoopt dat hij zo lang mogelijk weg blijft zodat hij niet hoeft te vrezen voor avances tussen zijn zoon en zijn nieuwe vrouw. Django kiest kort daarop weer voor 'the road' en de afloop is onbekend. De plaat zelf bevestigt andermaal het bezwaar van Koelewijn. De beste man is niet de meest getalenteerde zanger om het zwakjes uit te drukken. De viool van The Buoys is vervangen door blazers en het klinkt als een kruising tussen The Doobie Brothers en de Nederlandse Mailer Mackenzie Band.
* The Equals- Give Love A Try (NL, President, 1967)
Het leven zit vol verrassingen. Ja, zet dat maar op een tegel voor mij! Bart blieft twee euro voor deze fraaie Nederlandse persing met fotohoes en ik blijf een zwak houden voor Eddy Grant en zijn mannen. Je komt thuis en zet de plaat op. Je verwacht een woeste stamper in de traditie van 'Baby Come Back' en 'I Get So Excited' en dan...? Een prachtig gedragen nummer met genoeg gitaar om in de Carib te passen plus een zeer soulvolle Eddy Grant aan de microfoon. Het had in de Suri-soul gekund als de groep niet uit Engeland afkomstig zou zijn. Reserve-Blauwe Bak naast 'Black Skin Blue Eyed Boys' dan maar?
* Marianne Faithfull- The Ballad Of Lucy Jordan (UK, Island, 1979)
Je kan soms zomaar zin krijgen in een plaat en dat is woensdagmiddag het geval bij deze van Marianne Faithfull. Ik heb in 2003 'Broken English' op cd gekocht en met name deze ballade ontelbaar vaak gedraaid. Nu hou ik de Engelse persing in mijn handen voor twee euro en hak ik de knoop door. Niet langer een plaat voor iedere dag maar desondanks blij om deze eens in de bakken te hebben.
* Little Richard- Freedom Blues (NL, Reprise, 1970)
De Blauwe Bak bestaat al meer dan tien jaar. Toch is het pas in 2012 gaan groeien in de huidige vorm. In het begin heb ik lachwekkende platen in de Blauwe Bak staan die tegenwoordig weer in de desbetreffende Gele Bakken staan. Het is 2011 als 'Freedom Blues' van Little Richard eens ter sprake komt in email-verkeer met Peter van Singlehoesjes.nl. Hij stuurt me een opname van het nummer. Ik ken de plaat dan alleen van de buitenkant. Hij staat in 1991 voor vijf gulden tevergeefs te wachten op een nieuwe eigenaar bij Sunrise Records. 'Freedom Blues' wordt in 2011 een 'telefoontoppertje' en de plaat staat hoog op de verlanglijst voor de Blauwe Bak. Bijna acht jaar later bemachtig ik deze fraaie single met fotohoes maar is de Blauwe Bak-liefde helemaal verdwenen. Leuk voor op een zondagavond maar meer ook niet voor Richard Penniman. Hij staat echter wel in de 'ere-Blauwe Bak' met 'A Little Bit Of Somethin'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten