Het twintigste bericht van deze maand en dat betekent dat ik weer op schema zit. Publiceren na 'Afterglow' wordt hem vaak niet en dus kunnen jullie vrijdag weer twee berichten verwachten. Zaterdagavond wordt hem vaak ook niet en dan zondag of maandag weer twee berichten. Toch blijft Soul-xotica voor eeuwig mijn 'lief klein dagboekje' ook al valt nog wel eens een dag uit. Ik hoop niet dat ik over twee maanden denk van 'verrek, ik ben dát helemaal vergeten te melden in februari', zoals ik twee weken geleden schreef bij Horrible Dying en de maand januari in 1994. Bij het bericht van volgende week heb ik wel een herinnering en dus hou ik het vanavond een beetje kort. In maart zijn er weer volop verhalen beschikbaar! Vanavond de laatste vijf die ik van de zwager van Klaas heb gekocht en de eerste van een vlooienmarkt in de Veemarkthal. Volgende week en ook de week daarop volop aandacht voor deze vlooienmarkt. Wat? Over twee weken zijn we maart? Ja, ik weet het: Een optelsom van 'Het zilveren goud' van februari en maart 1994 gaf nagenoeg acht evenredige afleveringen van zes singles en dat aantal is het beste op de foto te krijgen...
1669 Ma Marihuana-The Sub (Duitsland, Rex, 1970)
1670 Capital Punishment-The Sandy Coast (NL, Relax, 1969)
1671 Caroline-Status Quo (UK, Vertigo, 1973)
1672 Walkin' In The Rain With The One I Love-Love Unlimited (NL, Uni, 1972)
1673 Kiss Me Quick-The Red Hot Peppers (NL, Phonogram Special Products, 1961)
1674 All By Myself-Eric Carmen (NL, Arista, 1976)
The Sub heb ik in de jaren zestig-bak staan, maar zie op 45cat dat de plaat eigenlijk uit 1970 komt. Als het werkelijk uit 1968 was geweest, had de plaat ook vast meer 'credit' gekregen. Het label heeft 'underground gruppe' tussen haakjes staan en dat is om potentiële liefhebbers van overige Rex-platen te waarschuwen. Het is niet de meedeinende schlager of Beierse wals van de overige platen op het Rex-label. The Sub maakt in 1970 nog schaamteloos gebruik van de 'phasing' zoals dat is gebruikt in 'Itchycoo Park' van The Small Faces. De plaat heeft een hele rare dynamiek qua volume. In het bluesy tweede gedeelte ligt de volume opeens lager en wordt de boel open gedraaid voor het slotakkoord. Hoewel nog weinig bands durven zo openlijk over drugs te zingen, klinkt de plaat een beetje als mosterd na de maaltijd. Het beschrijft welhaast een LSD-droom en dat kan natuurlijk nooit voortkomen uit een sjekkie met groene blaadjes. The Sub en Eric Carmen zijn overigens de enige die in 1994 een fotohoes hebben. Sandy Coast en Status Quo komen in neutrale hoesjes, maar die van de laatste is helemaal gescheurd en ik was weer eens vergeten om blanco hoesjes mee naar zolder te nemen. Love Unlimited heb ik in juli 2011 in Leiden van een fotohoesje voorzien. Eric Carmen is de eerste van een hele dag plezier op de vlooienmarkt. Ik ga niet alleen 's ochtends maar ga even voor sluitingstijd terug voor nóg meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten