Een leven met Talk Talk

Het is in de zomer van 2012 begonnen met 'Een leven met Lenny' naar aanleiding van enkele recent gekochte singles van Lenny Kravitz. In 2016 start ik de 'Dodenrit' en sinds die tijd is hier ook vaak 'Een leven met'. Als een invloedrijke muzikant overlijdt, staan de kranten boordevol met geschiedenissen en achtergronden van de desbetreffende kunstenaar. Ik kan me voorstellen dat jullie dan niet ook nog eens zitten te wachten op een geschiedschrijving op Soul-xotica. Zo komen we bij 'Een leven met...'. Ik kijk dan in een paar alinea's naar welke rol een artiest (of band in dit geval) in mijn persoonlijke leven heeft gespeeld. Gisteren is het bericht gekomen dat Mark Hollis van Talk Talk op 64-jarige leeftijd is overleden. Voor de doodsoorzaak en een biografie van Talk Talk verwijs ik jullie graag door naar de overige media en Wikipedia. Ik schrijf vanavond een verhaal dat jullie nergens anders tegenkomen omdat het alleen maar door mezelf kan worden geschreven: Mijn leven met Mark Hollis en Talk Talk!

De regelmatige bezoeker van Soul-xotica zal zijn opgevallen dat ik 'iets' heb tegen de jaren tachtig. Of dat ik een lange tijd mezelf heb verzet tegen dat decennium. De meer doorgewinterde volger van deze praatpaal zal de reden weten en, nee hoor, ik vind het helemaal niet erg om het nog eens uit te leggen. Ik ben geboren in 1975 en groei dus op in de jaren tachtig. Het is een grauwe periode voor mij. Iedere klas op een basisschool heeft een pispaal nodig en in mijn klas ben ik dat 'toevallig'. Een klasgenootje verandert van pispaal tot 'held' als hij op voetbal gaat, maar ik weiger om mezelf op te offeren aan iets waarin ik niet geloof en alleen maar om 'erbij te horen'. Ik heb geen trauma eraan over gehouden, maar het heeft me wel 'gevormd' voor de rest van mijn leven. Ik ben niet altijd opstandig en tegendraads, maar heb wel geleerd dat ik het gelukkigste ben als ik mijn eigen plan trek en soms is dat parallel aan de rest. Ik ben thuis de jongste van vier en mijn zus en twee broers zorgen voor de muzikale soundtrack in de jaren tachtig. Hilversum 3 staat vijf dagen per week aan, behalve op de dag dat de EO uitzendt en aanvankelijk niet op zondag. Vader mag graag op zondag luisteren naar een religieuze geheime zender uit de regio. In de late jaren tachtig staat de KRO aan op zondag. Ook beginnen we allmeaal op jonge leeftijd met het kopen van platen. Daarbij volgen we het keurslijf van de popmuziek, geen extremen in ons huis (totdat ik in de jaren negentig deathmetal introduceer. Broer Henk is een disco-man, zus brengt ons Abba en Electric Light Orchestra en Jelte heeft, net als mij, een zeer algemene muzieksmaak en ook bij hem verschuift de interesse regelmatig.

In mijn herinnering dank ik Talk Talk in eerste instantie aan Jelte. Het is de zomer van 1984. Er lopen twee zomers door elkaar heen, ook die van 1983. De leenauto van vader waarvan de (elektrische) ramen niet open willen, moet achteraf gezien uit 1983 zijn. En daar koppel ik meteen 'Can't Get Used To Losing You' van The Beat aan. Nee, 1984 gaat helemaal kloppen. In de midden jaren tachtig gaat ons gezin door een financiële crisis waardoor ergens anders verblijven in de vakantie even onmogelijk is. Oudste broer en zus zijn trouwens ook op de leeftijd gekomen dat ze niet met pa en moe en jongere broers naar een camping in Nunspeet willen. We maken dagtochten in deze zomers. Ik weet niet of we in 1984 in Duitsland zijn geweest, maar vaak staat zoiets wel op het programma. Gronau (nabij Enschede) is dan ver genoeg voor een dag met de auto. We zijn in de zomer van 1984 in ieder geval naar de groente- en fruitveiling geweest in Broek Op Langedijk. Ik ben nog té jong om te begrijpen waar die knopjes voor zijn en druk als eerste in een veiling. Daardoor 'winnen' we een hele dure rode kool... De herinnering roept een hele warme doordeweekse dag op. Ik bevind me op de overloop en hoor uit de slaapkamer van Jelte 'Such A Shame' van Talk Talk. Het intro met de olifanten maakt veel indruk.

Als de jaren negentig zijn aangebroken, heb ik al besloten om de jaren tachtig voortaan te 'haten'. In plaats daarvan duik ik diep in de jaren zestig en zeventig hoewel er enkele jaren tachtig-bands zijn die me blijven boeien. Als Jelte een cd-speler in de auto krijgt, raken zijn cassettebandjes overbodig. Ik maak dan nog volop gebruik van de cassette-walkman en krijg zo eens 'Natural History' van Talk Talk. Dan is het vervolgens maandag 26 januari 1998. Ik heb de datum geschreven op 'Waiting For The Sun' van The Doors. Ik verblijf dan drie weken in York en het is iedere dag feest. Tot zover het duurt! Ik heb dat weekend de fiets en de stereotoren gekocht en ga op maandagmiddag op speurtocht voor platen in York. Bij een 'charity' koop ik een stel elpees waaronder 'Natural History' van Talk Talk. Ook tijdens mijn persoonlijke crisis in York en de maanden erna in Mossley speelt de muziek van Talk Talk een rol. Ik reken de groep lange tijd als één van mijn favoriete bands uit de jaren tachtig hoewel de kennis niet verder reikt dan de hitsingles. In 2003 krijg ik een origineel album van Talk Talk. Volgens mij 'The Colour Of Spring' maar dat weet ik eigenlijk niet te herinneren. Hoewel ik dan ben begonnen met de jaren tachtig te herwaarderen, is Talk Talk nog altijd 'de fijne singlesgroep'. De man die ik nu ga noemen, schreef gisteren op Facebook zijn eigen herinnering aan Mark Hollis en Talk Talk en ik heb hem laten weten dat hij verantwoordelijk is geweest voor mijn 'switch'.

Ik leer Xander kennen middels De Buze en als toetsenist van de Steenwijker band Da Skoda's. Ik vergezel de groep zelfs een tijd lang bij optredens als 'roadie'. Of misschien zou het beter passen als ik mezelf een fan noem die op basis van 'roadie' gratis naar binnen mocht en vaak ook drankjes kreeg. Xander en ik hebben beide een voorliefde voor oude symfonische rock en als ik eens door zijn platen snuffel, zie ik Talk Talk tussen Genesis en Yes in staan. ,,Die ken jij vast alleen van de hits? Je moet eens hun albums helemaal draaien!". Dat doe ik omstreeks 2004 voor het eerst, maar... ik kan weinig met het 'gefröbel'. Het duurt tot 2006 eer ik word gegrepen door Godspeed You! Black Emperor dat ikhet ga 'begrijpen'. Talk Talk heeft in het latere deel van haar carrière de basis gelegd voor de latere postrock. Hij noemt ook ergens het solo-album van Mark Hollis welke ik, geloof ik, wel eens heb gehoord. Die ga ik opzoeken in de digitale wereld! Hollis zoekt daar nóg meer de 'verstilling' op als tijdens zijn werk met Talk Talk. Het is, met alle respect, lichtjaren verwijderd van de perfecte pophits als 'It's My Life' en 'Life's What You Make It'.

In de jaren tachtig zijn het eigenlijk alleen de oudgedienden die het twintig jaar ervoor ook al deden die durven te komen met experimentele album-nummers. Talk Talk is niet de enige in mijn optiek die het heeft aangedurfd om iets meer symfonisch uit te komen in dit decennium. Ik vind ABC bijvoorbeeld ook een band die zich onderscheidt van de massa en er zijn nog een paar. Talk Talk zorgt in 2004 voor nóg iets. Het is een woensdag in juli of augustus en ik zoek op de radio naar een zender die me kan vermaken. Dan hoor ik opeens 'Living In Another World' en dan ben ik ingeschakeld bij 'Over De Schutting' met Hugo Van Krieken. Ik zal de daarop volgende jaren een trouwe luisteraar zijn met jaarlijks een contributie aan 'Laat horen' en zal deze show als voorbeeld noemen voor 'Afterglow'.