Doordat ik platen verzamel, weet ik vanzelfsprekend iets af van de waarde van bepaalde platen. Dat heeft zich in de afgelopen jaren vooral toegespitst op de soul en gaat het vaak om de waardeverhouding tussen een originele Amerikaanse persing en een heruitgave of bootleg. Op het gebied van 'gewone' Nederlandse singles ben ik minder goed geïnformeerd en dat betekent dat ik soms een aangename verrassing krijg. Zo is het een paar maanden geleden als een bevriende ska-dj uit Schotland opeens helemaal enthousiast wordt als hij hoort dat ik 'Hold Down (Mother One Ton)/Sufferer' van The Kingstonians dubbel heb. ,,Weet je wel wat die waard is?". Nee, serieus niet! Ik heb de plaat nooit opgezocht op Discogs of iets dergelijks. Ik heb beide exemplaren vour één enkele ouderwetse gulden gekocht en dat lijkt me dik betaald. Totdat blijkt dat verzamelaars bereid zijn om 250 euro te betalen voor de single. Een week geleden pikte ik 'Break Out' van Mitch Ryder & The Detroit Wheels op in Dwingeloo. ,,Daar kan ik vast wel een tientje voor krijgen?". Welnu, hij is nog niet verkocht, maar er staat eentje op Discogs en dat is de eerste Nederlandse persing die via deze site wordt aangeboden. De handelaar vraagt 125 euro. Ik kan dus wellicht méér dan een tientje verdienen? Ook bij deze single geldt dat ik beide exemplaren voor minder dan vijf euro per stuk heb gekocht. Het geld is zéér welkom! Ik zou dan bij Mark kunnen afrekenen en twintig nieuwe Blauwe Bak-titels kunnen verwelkomen. De keuze tussen de Week Spot gaat tussen Combo Juveniles en The Supremes en ik kies uiteindelijk toch voor de laatste: 'He's My Man' van The Supremes uit 1975.
Het is niet de eerste keer dat The Supremes de eer heeft van de Week Spot. Zonder het te hoeven opzoeken kan ik vertellen dat het de Week Spot is geweest in week 45 van 2014. Het is 'Floy Joy' dat ik tijdens het weekend in Radlett en Watford heb gekocht en dat ik als Week Spot laat schitteren tijdens 'The Big One' in november 2014 en tevens de tweede verjaardag van 'Do The 45'. Ik heb me in dat bericht gestort op de jaren zeventig van The Supremes en dat is eigenlijk ook wat ik vanavond wil doen. Het gaat dus niet een heel uitgebreid verhaal worden en her en der zal het overeenkomsten vertonen met het bericht uit 2014. Queen mét Paul Rodgers is nog steeds de Queen van gitarist Brian May maar al lang niet meer de Queen van Brian May als met Freddie Mercury. The Doors zonder Jim Morrison zullen ook nooit meer het succes ervaren als in de tijd met Jimbo. Bij Motown had men ook beter kunnen weten. The Supremes zonder Diana Ross zou als het ware gewoon een b-merk worden. Berry Gordy heeft aanvankelijk nog grootse plannen met The Supremes en Syreeta Wright als de nieuwe zangeres. Toch is dat niet de keuze van The Supremes en Gordy trekt zijn handen eraf. Jean Terrell heeft dan al haar podiumdebuut gemaakt met de groep en Mary Wilson en Cindy Birdsong kiezen haar zijde. Grappig genoeg heeft Gordy ook Terrell ontdekt in 1968 bij een optreden van Jean en haar broer als Ernie Terrell & The Heavyweights. Ernie is een zwaargewicht bokser en heeft tegenover Muhammed Ali gestaan in de ring. Jean wordt dus de nieuwe Diana Ross hoewel Gordy de promotie-afdeling de instructie geeft zich niet meer té druk te maken over de groep. Toch redt de groep zich aanvankelijk met een paar stevige Billboard-hits en heeft het eind 1970 haar laatste nummer 1 op de R&B met 'Stoned Love'. In Engeland lusten ze wel pap van Motown en The Supremes is één van de meest succesvolle namen aldaar.
Na 'Floy Joy' in 1972 gaat het opeens hard achteruit met The Supremes. 'Automatically Sunshine' is de laatste Engelse top tien-hit en de groep begint scheuren te vertonen. Cindy Birdsong verlaat de groep in april 1972 om een gezin te starten. Lynda Laurence is haar opvolger hoewel we weinig zullen horen van deze dame. Ze heeft voorheen gezongen in Stevie Wonder's groep Third Generation, een voorloper van Wonderlove. Laurence beweegt zelfs Wonder ertoe om een liedje voor The Supremes te schrijven. 'Bad Weather' geeft The Supremes echter niet de injectie waarop het heeft gehoopt en we horen Laurence een paar maal roepen in de finale van het nummer. De elpee 'The Supremes Produced And Arranged By Jimmy Webb' gaat ook direct de uitverkoopbak in. Terrell stapt in 1973 op en wordt vervangen door Scherrie Payne. Zij is de zus van Freda Payne van 'Band Of Gold' en heeft zelf gezongen met de groep Honey Cone. Laurence vertrekt eveneens om een gezin te starten terwijl Cindy Birdsong haar comeback maakt in de groep. Jean Terrell zal overigens in de jaren tachtig en negentig opduiken in het schnabeelcircuit met groepen die gelieerd lijken te zijn aan The Supremes. Omdat Motown nogal laks is met het uitdelen van contracten aan Payne en Birdsong duurt het pas tot 1975 eer de debuutsingle van de nieuwe Supremes een feit is. Het is het disco-nummer 'He's My Man' dat nog een redelijk succes wordt. De groep blijft een gewilde live-attractie in Europa en Japan, maar de platenverkoop valt danig tegen. Birdsong is het in 1976 helemaal zat en vertrekt opnieuw. Haar vervanger is Susaye Greene welke afkomstig is uit Wonderlove. The Supremes maakt nog twee albums en trekt op 12 juni 1977 de stekker eruit na een optreden in Londen.
Sindsdien zijn er talloze groepen die variaties aanmeten van The Supremes en zo het revival-circuit opzoeken. Jean Terrell is verantwoordelijk voor een aantal van hen. Er is tweemaal sprake van een reünie. De eerste keer blijft het bij een opname voor de tv-special rondom het zilveren jubileum van Motown. Ross staat nog eenmaal met Wilson en Birdsong op een podium en zingt 'Someday We'll Be Together'. In 2000 is zelfs sprake van een uitgebreide tournee maar het gaat dan stuk op geld. Diana Ross gaat maar liefst tien miljoen verdienen, Wilson vier en Birdsong minder dan een miljoen. Ross biedt zelfs aan persoonlijk de gages van Wilson en Birdsong te verdubbelen, maar het wordt niets. Ross gaat vervolgens spelen met Linda Laurence en Scherrie Payne. Het wordt zowel artistiek als commercieel een groot fiasco.
,,Ik koop soms ook wel eens rommel", schrijft een dj in een soul-verzamelaarsgroep op Facebook met de video van 'He's My Man'. Ik luister voor het eerst naar het nummer en knipper eens met de ogen. Rommel? Ik doe dan nog 'Floorfillers' en 'He's My Man' keert sindsdien regelmatig terug in de show hoewel ik 'vergeet' om de plaat te zoeken. In december koop ik de Amerikaanse persing maar het is de vondst van de Nederlandse die maakt dat het deze week de Week Spot mag heten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten