verhoesbui 3

Eerst mijn welgemeende excuses aan jullie, volgers en toevallige passanten, vanwege mijn inconsistente publiceren van de laatste weken. Ik verwacht dat als ik eenmaal een beetje 'gesetteld' ben in Uffelte dat Soul-xotica wel weer een dagelijkse bezigheid gaat worden. Tot die tijd is het veel 'inhalen', want ik wil de maanden 'compleet' hebben. Daarom is een 'vakantie' niet aan de orde, ook al lijken de Doc Martins in ruststand te verkeren. ,,Ben je al over?", vraagt een collega me voortdurend. Ik weet dat hij het gekscherend bedoelt en dat hij het juist zegt om die reactie van mij los te krijgen. ,,Schiet het al op?". Ook zo eentje. Nou, om eerlijk te zijn, schiet het voor geen meter op! Dat heeft met twee factoren te maken. De ene ligt buiten 'mijn schuld', de andere is een eigenaardigheid welke ik maar niet kwijt kan raken. Vandaag, vrijdag, krijgen jullie drie berichten (inclusief deze): 'Het zilveren goud' over april 1991 en het 'Week Spot kwartet'. Qua 'Singles round-up' wacht ik nog op drie platen waarvan eentje wel héél lang onderweg is.

Kom op! Het is zeven jaar geleden en dus praat ik er inmiddels iets eenvoudiger over. De jaren vóór 2009 zijn op meerdere vlakken 'rommelig' en mijn huisje in Steenwijk getuigt daarvan. Maar wat begint met een propje op de vloer neemt in de loop der jaren schrikbarende proporties aan. Zoveel dat ik thuis de gezelligheid niet kan vinden en dus de kroeg in duik om me vol te laten lopen. Angstvallig hou ik alles en iedereen buiten de deur totdat de woningstichting toch eens een kijkje komt nemen. Het huis zál schoon moeten en dat is inmiddels een klus die ik niet meer met 'vrienden' kan klaren. Ik beloof hen dat ik zélf de bewuste maandag de kamers leeg zal hebben waarna de professionele schoonmakers aan de slag kunnen. Ik weet dit ruim een maand van tevoren en op zaterdagmorgen is het nog dezelfde troep als jaren daarvoor. Maar dan... is het zaterdag laat op de middag en verschijnt de eerste vuilniszak in de kamer. Ik werk als een os op zaterdagmiddag en -avond en sta zondag vroeg op om ook de hele dag de boel te ontruimen. Een kwartier voordat de schoonmakers op maandagmorgen binnenstappen, heb ik de kamer helemaal leeg...

Niet dat Nijeveen anno 2016 te vergelijken is met Steenwijk in 2009, maar ook nu 'mis' ik iets: Een stok achter de deur, een datum voordat het geklaard moet zijn. Okay, ik weet dat ik 8 mei de sleutels moet inleveren en het huis dan leeg en schoon moet zijn, maar dat is nog té ver weg om me werkelijk in beweging te zetten. Ik kan er niets aan doen, ik hou van 'deadlines'. Op het Sneeker Nieuwsblad heb ik collega's tot waanzin gedreven. Twintig minuten voor het verstrijken van de deadline ging meneer Louwsma in alle rust naar de wc en rookte een peukje in de drukkerij. Tien minuten later kwam hij terug en acht minuten later was het artikel klaar. Nog vóór de deadline. Als ik weet dat ik iets ga redden ondanks een enorme tijdsdruk, dan word ik opeens héél ontspannen. Dat geeft een soort van 'kick' welke ik overigens ook dagelijks ondervind in mijn werk. Nu heb ik mezelf voor Uffelte al wel een soort van deadline gesteld, dus ik verwacht dat het bloed elk moment kan gaan stromen.

Dat ik volgend weekend en niet dit weekend 'over' ga, is iets dat een beetje buiten 'mijn schuld' om is. Bij de toewijzing van de woning werd gezegd dat ik pas op 6 april de sleutel kon krijgen omdat eerst nog de keuken moest worden vervangen. Om een lang verhaal kort te maken: Begin volgende week wordt de keuken afgemaakt, het mist nu nog de handgrepen. Ook blijkt de afzuigkap niet besteld en die zou dinsdag of woensdag er moeten zijn. Ik voel er niks voor om mijn kostbaarheden in een huis neer te zetten waar de bouwvakkers nog bezig zijn en dus ga ik dit weekend nog niet over. Het internet is iets dat in de loop der jaren zó belangrijk is geworden, niet alleen qua radio, dat ik geen dag zonder wil. De verhuizing van de studio en de computers is de definitieve stok achter de deur. Dan wil het opruimen in Nijeveen opeens ook lukken. Ik hoop nog vóór volgend weekend deze apparaten te kunnen aansluiten in Uffelte.

De foto toont een houding die ik nog vaak hoop aan te nemen in de komende maanden. Dit is het uitzicht vanuit de tuinstoel achter huis. Toch nog aardig wat vrachtverkeer als je erop let, maar verder is het vooral erg 'landelijk'. Het paard dat zo nu en dan over het hek komt kijken en vooral veel fietsers en wandelaars. De 'stilte' is niet te beschrijven, maar ik zal een poging doen. De buurvrouw heeft een waterval in de tuin. Verder zitten voortdurend vogels in de hoge bomen om het huis. Verder alleen maar 'verre' geluiden. De zon kan je niet horen, maar die schijnt vanaf een uur of één tot 's avonds laat op het terras. Ik heb de eerste teint in het gezicht en op de armen opgedaan terwijl deze foto is genomen. Vanmiddag had ik bijna ontbijt op het terras, maar dat is een stommiteit. De bouwvakker had gisteren het slot van de voordeur verwisseld en ik was vergeten de nieuwe sleutel aan het bos te doen. De woningstichting dreigt dat het alleen maar het slot kan openbreken en vervangen. Dan herinner ik dat het bouwbedrijf een sleutel heeft. Het is twaalf uur en ik moet om half één in Uffelte zijn. Lang leve de Pioneer! Vijf over half één ben ik op de Dorpsstraat 60. Fles sinaasappelsap en chocoladereep in het tasje, want aan ontbijt ben ik niet toegekomen. Omdat vruchtensap tóch geen koffie is, besluit ik daarna maar even te 'brunchen' bij de 'buren': Hotel-café De Roskam.