Singles round-up: april 5

Het is een gegeven dat me vaker is opgevallen de laatste paar jaren. Steeds kijk je, gedurende de winter, uit naar fraai voorjaarsweer en als het er dan eenmaal is? Dan ben je moe! Nu heeft ene en het andere ook wel met mijn fietsgedrag te maken, dat geef ik meteen toe, maar toch... ik heb afgelopen nacht bijna twaalf uren continu geslapen. Nu moet ik keuzes maken. Ik moet nodig bezig met inpakken cq schoonmaken van de Julianastraat, maar ben eveneens van plan om morgenavond een Euro Dance Top 30 te doen in 'Floorfillers' en daar moet ik vanavond mee aan de slag. Twee uur voordat ik op de fiets naar het werk moet, zal ik dan eerst Soul-xotica van twee berichten voorzien, dan is dat alvast gebeurd. Tot slot zal ik dan vrijdag maar dubbel moeten publiceren om weer op schema te komen zodat het in het weekend weer grandioos 'mis' kan gaan? Vandaag eerst het vervolg van de vangst singles van afgelopen vrijdag. Ik wacht nog een paar zendingen af voordat ik de resterende Blauwe Bak-vangsten van deze maand ga behandelen. Dat zou volgende week rond moeten zijn, hoewel de Week Spot alvast eentje hieruit gaat worden.

* Manfred Mann's Earth Band- Don't Kill It Carol (Duitsland, Bronze, 1979)
Eind 1992 neem ik voor erg weinig de 'discotheek' singles over van het Sneker café De Koopermolen. De 'discotheek' wordt zelden meer gebruikt en is niets anders dan twee draaitafels en een mixer in een hoekje van de nering. De singles zijn voor een groot deel afkomstig uit de Ludabar, een befaamde Sneker uitgaansgelegenheid in de jaren zeventig en tachtig. De Koopermolen lijkt daarbij de meer rock-georiënteerde platen te hebben uitgekozen. Deze van Manfred Mann's Earth Band zit daar ook tussen, maar dat plaatje heeft alleen zo'n lelijk plastic beschermhoesje uit de jaren tachtig als bescherming. 'Don't Kill It Carol' heb ik nooit iets heel bijzonders gevonden, de reden om de plaat in huis te hebben is meer de keerzijde: De volledige album-versie van 'Blinded By The Light'. Erg zacht opgenomen, dat dan weer wel. Met fotohoes heb ik hem dus nog niet en een anderhalve Euro is dan een mooie oplossing.

* Mike & The Mechanics- All I Need Is A Miracle (Duitsland, WEA, 1985)
Gokken waarbij je niet kunt verliezen. Zo zou ik ook deze single van Mike & The Mechanics willen noemen. Ik heb een paar maanden geleden nog van hetzelfde adres 'Silent Running' gehaald, maar deze 'Miracle' zegt me helemaal niets. De kracht van Mike & The Mechanics is dat wanneer je de plaat draait de beelden vanzelf weer komen. 'All I Need Is A Miracle' zit niet diep in mijn geheugen gegrift, maar is desondanks een erg prettige aanvulling op de jaren tachtig-bakken.

* The Nice- America (NL, Immediate, 1968)
Een week na de dood van Bowie stond de bak ineens vol met Bowie-singles voor vorstelijke prijzen. Bowie mag dan een fraai eerbetoon hebben geleverd aan Andy Warhol, qua werk is dat van Bowie niet te vergelijken met dat van Warhol. Warhol's zijn ineens het dubbele waard als blijkt dat de kunstenaar is overleden. Van Bowie-platen als 'Let's Dance' zijn precies evenveel exemplaren voor en na mans' dood en dus hoeft zoiets opeens helemaal niet duurder te worden. The Nice staat sinds kort bij De Tafel en op de sticker wordt Keith Emerson vermeldt. De prijs is derhalve 'vriendelijk' voor een exemplaar zonder de fotohoes en dus mag die mee. Alleen... zou dat betekenen dat de single een maand geleden een euro moest kosten? Hij zou in ieder geval mee mogen, want deze heb ik nog niet.

* Sinéad O'Connor- Three Babies (Duitsland, Ensign, 1990)
Het lijkt erop alsof ze inmiddels allemaal zijn verkocht? Een jaar geleden staat opeens dit partijtje Sinéad O'Connor-singles bij De Tafel voor de royale prijs van drie euro per stuk. Gedurende een jaar haal ik mijn neus op hiervoor. Vrijdag besluit ik ze alsnog mee te nemen, maar kan dan alleen deze 'Three Babies' vinden. Het waren allemaal singles van 'I Do Not Want What I Haven't Got'. Ik heb die draak ooit op cd gehad en er staat 'ergens' ook nog een elpee. 'Three Babies' is nooit echt een favoriet geweest, maar vrijdag haal ik voor eenmaal de hand over het hart.

* Wilson Pickett- Mr. Magic Man (US, RCA Victor, 1973)
Té laat? Nee, dat wil ik niet zeggen. Ik ben erg in mijn nopjes met mijn Duitse persing in fotohoes, maar deze Amerikaanse hoeft niet veel te kosten bij De Tafel en mag dus mee als 'extraatje'. Ik heb een stukje gedraaid van de plaat en moet zeggen dat die boven verwachting is. Amerikaans styreen uit 1973 is lastig 'goed' te houden. Deze van Pickett komt 'gewoon' in de jaren zeventig-bak en kan wellicht ooit nog eens dienen als vervanger als de Duitse té slecht gaat klinken?

* Sade- Hang On To Your Love (NL, Epic, 1984)
Zo heb je jarenlang niets van Sade en zo koop je twee in een week. Of gaat Sade de 'UB40 van 2016' worden? Wie weet wat ik allemaal nog ga tegenkomen voor weinig. Natuurlijk hoeven Sade-singles nooit een wereldbedrag op te brengen en hebben dat ook nog nooit gedaan, maar ze in nieuwstaat vinden voor vijftig cent is een andere discipline. De titel zegt me in eerste instantie weinig, maar als ik hem draai, verschijnt een grote glimlach. Hoe is het mogelijk dat ik deze was vergeten?

* The Shuffles- Bitter Tears (NL, CBS, 1970)
Fotohoesje. Vijftig cent. Moet ik nog meer excuses bedenken om dit tenenkrommend ding van Albert West en consorten mijn huis binnen te halen?

* Super Sister- She Was Naked (NL, Blossom, 1970)
Let op de spelling! Moet dat niet 'Supersister' zijn? In 2010 heb ik 'She Was Naked' al eens gekocht met fotohoes, maar deze plaat speelt verstoppertje. Die zit vast in een verhuisdoos welke ik vier jaar lang niet heb uitgepakt. Er staat me iets van bij dat het label van die single een andere kleur heeft en volgens mij vermeldt die ook 'gewoon' Supersister. Deze oranje Blossom noemt de groep dus Super Sister, maar komt helaas in een neutraal hoesje. Enerzijds het verlangen om de plaat weer snel eens te draaien in een radioshow, anderzijds vanwege de 'Super Sister'-eigenaardigheid.

* The Supremes- Your Wonderful Sweet Sweet Love (NL, Tamla Motown, 1972)
Veel groepen zijn stuurloos zonder hun boegbeeld. Denk bijvoorbeeld aan The Doors dat het nog een paar jaar probeert zonder Jim Morrison. Niet dat de latere Doors-elpees 'slecht' zijn, want de heren Krieger, Densmore en Manzarek bezitten genoeg talent om met eigenzinnige muziek op de proppen te komen, maar het publiek wil Jim en die komt niet meer terug. Diana Ross is gedurende de jaren zestig de absolute leider van The Supremes. In geval van 'Someday We'll Be Together' is het feitelijk alleen Ross en de sessie-groep The Andantes en er zijn meer voorbeelden daarvan. Na het vertrek van Ross, eind 1969, blijft The Supremes echter de lijn voortzetten met kwaliteitsplaten. Denk aan 'Stoned Love', 'Nathan Jones' en ook 'Your Wonderful Sweet Sweet Love'. De laatste is uit een tijd dat The Supremes echt niet meer meekomt in het popgeweld, maar nergens wordt een concessie gedaan en als het vijf jaar eerder was uitgebracht, had het ook zeker een top 20-hit geweest. Reserve-Blauwe Bak.

* Swing Out Sister- Twilight World (NL, Mercury, 1986)
Bingo! Ik heb de Nederlandse (bijna-)hits van Swing Out Sister compleet. Ik heb de meeste singles afgelopen weekend gedraaid in 'The Vinyl Countdown', alleen ben niet aan deze toe gekomen. Dat ga ik nu ter plekke recht zetten. Nee, deze heeft geen plaatsje in mijn geheugen gekregen en toch is het weer dat typische geluid van Swing Out Sister dat me altijd goed is bevallen. En dat doet het nu ook!

* James Taylor & JD Souther- Her Town Too (NL, CBS, 1981)
James Taylor 'lacht' me al een tijdje toe bij De Tafel, maar ik lach steeds terug en ga verder. Dat is op zichzelf al een vreemde gewaarwording, want lachen past niet bepaald bij James Taylor. Meestal neemt de man een fronsende pose aan. Het past wellicht wel bij de single. Misschien moest Taylor ook wel een beetje lachen toen hij het 'corny' eindresultaat hoorde. Hij kan immers tien keer beter dan dit en dat geldt eveneens voor JD Souther. Leuk voor in de archieven!

* That Petrol Emotion- Big Decision (UK, Polydor, 1987)
De rubriek 'Recenzeuren' is een zachte dood gestorven en dat heeft er vooral mee te maken dat ik niet méér 'gedenkwaardige' concerten uit de jaren negentig kan herinneren waarover ik een verhaal kan schrijven. Het zijn nu vooral 'losse namen' en 'o ja, die heb ik ooit gezien in Het Bolwerk'. Dat geldt ook voor That Petrol Emotion. Ik denk dat het in 1992 of 1993 is geweest, maar ben opeens ook niet zo zeker ervan of ik ze heb gezien. Het is meer een 'flits' van het Bolwerk Magazine, waar ik in die tijd de meeste 'research' uit haal. De gok is de moeite waard geweest. That Petrol Emotion klinkt hier als de vroege R.E.M., dat rond 1987 ook nog gewoon 'underground' is.

* Third World- Try Jah Love (NL, CBS, 1982)
Zonder terug te bladeren, weet ik dat ik deze single al eens heb behandeld op Soul-xotica. Linksboven is een zoekvlak, typ daar Third World in, en je gaat terug in de tijd! 'Try Jah Love' is namelijk vooral de herinnering aan de zomer van 1982, de laatste vakantie van het gezin Louwsma op de Nederlands Hervormde camping in Nunspeet. Dat voor ons, noorderlingen, als een 'vrije' camping klinkt, maar in werkelijkheid bomvol Hervormden van de Zuidhollandse eilanden en Zeeland blijkt te zitten. 'Try Jah Love' staat al een tijdje op mijn zoeklijst zonder dat ik heel erg de moeite heb genomen om de single te zoeken, maar dat is vaker het geval. Voor anderhalve euro kan ik nu de lol niet op!

* Tina Turner- We Don't Need Another Hero (Duitsland, Capitol, 1985)
Ik heb ooit trots geschreven op Facebook dat ik mijn exemplaar van de elpee 'Private Dancer' van Tina Turner in de Kliko had gestopt. En dat ik hetzelfde zou doen met 'No Parlez' van Paul Young, maar dit niet over mijn hart kon halen. Voordat Tina Turner-fans de zakdoek grijpen, genoemde elpee was compleet stuk gedraaid en niet door mij. Ik mijd solo-werk van Tina zoveel mogelijk, maar ga vrijdag toch even de 'fout' in met 'We Don't Need Another Hero'. Wellicht omdat dit weer een tastbare herinnering aan de zomer van 1985 is?

* Yello- I Love You (NL, Vertigo, 1983)
De meest krachtige drie woorden ter besluit van deze 'Singles round-up', maar dan heerlijk jolig gebracht door onze Zwitserse vrienden van Yello. Zoals gezegd wacht ik nog op een paar Blauwe Bak-zendingen. Een instrumentaal latinfunk-ding zou elk moment moeten arriveren. Gisteren is vanuit Italië een gelimiteerde uitgave van een onuitgebracht gospelfunk-monster op de bus gegaan en gaat vandaag of morgen in Nederland een 12" op de bus. Hoewel die plaat té groot is voor de single-koffers is hier toch sprake van een plaat die hóórt bij de Blauwe Bak.