Een leven met Prince

Gaan we straks het tegenovergestelde doen van de afgelopen weken? Wie weet... De afgelopen weken 'miste' ik geregeld berichten en moest dan dubbel publiceren om weer op schema te komen. Nu staat de verhuizing voor de deur en is april bijna ten einde. Woensdag verhuist de studio (en dus ook de computers) naar Uffelte. Ik heb ergens het plan om van donderdag op vrijdag in Uffelte te 'logeren', dus dat maakt dat ik die avond kan publiceren. Om toch niet al te ver achterop te raken, zou ik dus vanavond ook de Week Spot kunnen doen als ik een definitieve keuze heb gemaakt. Maar... aan de andere kant... ik moet ook nog een lijst voor 'Tuesday Night Music Club' maken en wil morgen vooral benutten voor inpakwerk. Anders had ik wellicht een 'best of' kunnen doen, maar morgen vraagt om iets 'speciaals'. Een bewogen week voor de muziekwereld. We nemen afscheid van Lonnie Mack over wie ik op 5 april 2013 heb geschreven. Ik heb zelden zo genoten van een stuk dat ik zelf heb geschreven en daar kan ik niks op aanvullen (buiten de bevestiging dat ik Lonnie Mack wél heb gezien in 1996). Reggae-legende Lord Tanamo heeft vorige week ook het leven gelaten, maar ik weet té weinig van reggae of om daar een passend eerbetoon voor te schrijven. Tot slot is gisteravond bekend geworden dat Billy Paul op 81-jarige leeftijd is heengegaan. Hem hebben we in december nog de Week Spot gegeven voor 'Thanks For Saving My Life' en ook daar kan ik niks meer op aanvullen. Prince in de 'Dodenrit'? Daar heeft de andere media al genoeg over geschreven en dus rest mij om te duiden welke rol Prince in mijn leven heeft gespeeld.

Niets anders dan lof aan mijn ouders voor de opvoeding die ik heb genoten! Toch kijk ik soms mijn ogen uit als ik bij vriendjes thuis kom, zonder de wens te hebben om daar te moeten opgroeien. Wij wagen het niet om aan de televisie te komen. Die wordt aangezet door vader of moeder. Overdag televisie kijken is uit den boze. Je vraagt het al niet eens... Enige uitzonderingen zijn de woensdagmiddagen (zodat ik als vierjarige mijn eerste twee Nederlandse woorden leer: Broodje poep), Garmisch-Partenkirchen op Nieuwjaarsdag en soms blijft de televisie aan onder het eten als er schaatsen is. Bij een buurtgenootje gaat het er een stuk 'vrijer' aan toe. Hij maakt zelf oploskoffie en zodoende is dat de plek waar ik mijn eerste cafeïne slurp. Hij pakt zelf snoep of chips en dat is iets dat in huize Louwsma niet ongestraft blijft. Ook zet hij de televisie aan wanneer hij daar zin in heeft en zo ga ik eens met hem mee na schooltijd. Het is 1982 en terwijl hij de Moccona bereidt staat de televisie al aan. Het zal TopPop zijn geweest, denk ik? Welke andere muziekprogramma's had je toen overdag op de Nederlandse televisie. Daar zie ik voor het eerst het 'menneke'. Omringd door sexy danseressen en zangeressen roept hij op om te feesten alsof het 1999 is. En dat lijkt in 1982 nog een eeuwigheid verder. Anno 2016 is 1999 even lang geleden en het is bijna als de dag van gisteren. Ik kan niet echt zeggen of ik het 'leuk' vind als zevenjarige, feit is wel dat ik weer een liedje 'ken'. '1999' blijkt een vrij eenvoudige titel en ook met Prince kan ik wel iets. Madness heeft immers een liedje dat 'The Prince' heet, ook al is dat weer opgedragen aan Prince Buster.

'1999' is een grote hit en hetzelfde geldt voor 'When Doves Cry'. Toch is het pas in december 1984 als Prince een bijzondere rol in huize Louwsma gaat spelen. Ik weet niet echt of mijn broer Jelte al een héle grote Prince-fan was vóór hij 'Purple Rain' in de bioscoop zag, maar feit is dat Prince, en vooral het titelnummer van de plaat, vanaf dat moment een dagelijkse gast wordt. Broer heeft ook lange tijd de filmposter op de slaapkamerdeur als ik me niet vergis. Toch ben ik eigenwijs genoeg om mijn broer niet klakkeloos te volgen in iedere muzikale interesse en dus kan ik anno 1985 nog steeds weinig met Prince. Een paar jaar later maakt 'Raspberry Beret' geregeld mijn dag, alsook 'Alphabet St.'. Toch is er niet sprake van 'fan' of 'liefhebber' zijn. In 1989, als ik me definitief ga toeleggen op het verzamelen van oude singles, verzorgt Prince de soundtrack van 'Batman' en hoewel ik 'Batdance' op een bepaald moment voor een rijksdaalder kan bemachtigen, laat ik het stoïcijns liggen. Prince is niet mijn kopje thee. In 1992 fleurt hij eens mijn dag op met 'Cream', maar dat is tevens de tijd dat ik me verdiep in de 'underground' en Prince is veel té 'commercieel' om leuk gevonden te worden. Ik denk dan vooral aan mijn blinde klasgenoot die 'commercieel' zo kan uitspreken dat het klinkt als een drol. Nee, met Prince wil ik niet geassocieerd worden en toch kan ik enkele van zijn singles wel waarderen. In 1994 scoort de man zijn eerste Nederlandse hit met 'The Most Beautiful Girl In The World', een enorme bak stroop die ook zo lekker in je hoofd blijft zitten. Dan is er al iets mis gegaan met de kleine man uit Minneapolis. Hij noemt zich opeens 'The Symbol', zal daar later nog 'TAFKAP' aan toevoegen en meer van die ongein. Prince gaat in zichzelf geloven als zijnde een mythe en als er iets is waar ik een hekel aan heb?

Een paar jaar later treedt hij weer 'gewoon' op als Prince, maar dan heb ik mijn interesse al lang verloren. Prince is voor mij dan een relikwie uit de jaren tachtig, een decennium waar ik rond de eeuwwisseling niet al te veel van moet hebben. In 2004 heb ik dan een bijzondere ontmoeting met een Prince-fan en dat doet me al een beetje bijdraaien. Hij komt vrijwel uit het niets opeens De Buze binnen stappen. De toko wordt dan gedomineerd door gothics, punkers en een enkele 'blower'. Lang haar en metal domineert alleen bij concerten. Qua uiterlijk is deze jongeman beduidend minder extravagant en toch weet hij zich in een korte tijd geliefd te maken bij iedereen. Alsof het interessant zou zijn, ben ik zijn naam kwijt maar hij heeft een prettige associatie. Niet alleen een muziekliefhebber, maar ook een voormalige bezitter van een minidisc. En het is juist de tijd dat ik mijn 'laatste' minidisc-speler volop gebruik in De Buze. Hij belooft me nog eens een compilatie van Leonard Cohen welke hij bij zijn toenmalige minidisc-speler heeft gekregen (Sony heeft in 1990 de CBS-catalogus overgenomen en geeft dus CBS-albums op minidisc gratis bij aanschaf van zo'n apparaat), maar die belofte wordt niet waar gemaakt. Bovendien zal mijn minidisc-speler in 2005 de geest geven. Het is een toevallige ontmoeting tussen hem en een Buze-resident, een heuse muzikale veelvraat, dat het onderwerp op Prince brengt. Zo komen de verhalen over de exclusieve 'aftershow' die Prince zou hebben gegeven na een Nederlands optreden in 2000. Wat ik ook hoor van de twee, uit alles blijkt dat Prince een enorme liefde heeft voor zijn fans en dat werkt verfrissend.

Sinds een paar jaar 'mogen' de jaren tachtig weer volop bij mij en dat resulteert ook in een paar Prince-singles. Ik heb 'Let's Work' in 2003 gekocht, maar dat is meer met het idee van 'handel', hoewel het er nooit van komt. De Engelse persing schijnt nogal wat waard te zijn, de Duitse persing is een stuk vriendelijker geprijsd. 'Kiss' en 'Controversy' komen eveneens rond deze tijd de verzameling binnen. 'Alphabet St.' koop ik in 2010 en tenslotte 'Raspberry Beret' en 'When Doves Cry/ Let's Go Crazy' in het afgelopen jaar. Ik sluit niet uit dat er meer Prince-singles gaan volgen, maar dat heeft niets met het verscheiden van de man te maken. Ik kijk sinds een paar jaar terug op Prince als een innovatief man welke ik indertijd nooit op waarde heb kunnen schatten. Lak aan de media, maar liefde voor de fans, en dat zou voor mij ook 'The Symbol' en 'TAFKAP' verklaren. Soms slaat hij zelfs voor de fans de plank even compleet mis, maar heeft nooit twee 'slechte' albums na elkaar gemaakt. Op het gebied van de albums is het schaars bij mij: Ik heb alleen 'Around The World In A Day' van een vriend gekregen en verder is het nooit gekomen.

De man heeft de afgelopen dagen een stortvloed over zich heen gekregen. Net als bij Bowie soms ook iets té verheerlijkend, maar ik denk dat de meeste schrijvers in de marge wel gelijk hebben. Prince dwingt respect af, of je nu wegloopt met zijn muziek of niet. Een muzikale vernieuwer wiens' geluid nog decennia zal voort klinken in de muziek.