Singles round-up: april 4

Ik heb maandag de 'gele bakken' naar Uffelte gebracht om ruimte te creëren in de woonkamer om eens flink op te ruimen. Hierdoor komen, in eerste instantie, mijn radioshows op zaterdag- en zondagavond iets in het gedrang. Ik weet dat ik voor zaterdag nog een paar singles op de lijst heb staan die ik al heb gescheiden van de gele bakken. Dinsdag komt daar een aanvulling op waardoor zaterdagavond 'gevuld' is. Zondagavond zou dan een soul-show worden (de Blauwe Bakken gaan pas als laatste de deur uit) of een digitale show. Ik ben al een tijdje niet meer bij De Tafel geweest en wil het ook daar in de gaten houden. Als ik eenmaal zie wat ik heb 'uitgezocht', begin ik te gniffelen. Als ik ze nu eens allemaal koop, dan heb ik genoeg voor beide avonden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik reken ze af en tel thuis dertig singles. Daarvan gaan acht van de speellijst omdat ik ze dubbel heb of omdat ze de (reserve-)Blauwe Bak in gaan. Vandaag presenteer ik jullie de eerste vijftien uit deze partij. Eventuele singles die ik morgen ga kopen bij de boekenmarkt in Nijeveen zullen na het weekend aan bod komen.

* Frank Boeyen Groep- Verslaafd Aan Jou (Duitsland, Ariola, 1986)
Een bewijs dat het jaren tachtig-virus nog flink zijn werk doet in mijn verzameling: Het merendeel van de singles is uit dat decennium en tot een paar maanden geleden wist ik me altijd in te houden als ik een single tegenkwam van Frank Boeyen Groep. Nu betekent het niet dat het hek van de dam is, want niet iedere Frank Boeyen-single kan ik even goed waarderen. Deze 'Verslaafd Aan Jou' heeft dat zelfde lekkere Motown-'slagje' als bijvoorbeeld 'Forever' van Little Steven & The Disciples Of Soul. Bovendien heeft de tekst me ook altijd geboeyd (sic). Boeyen verstaat de kunst om fraaie beeldspraak te combineren met 'down-to-earth'-woorden en daarvan pure poëzie te maken. Iets dat die Zeeuwen nooit zullen begrijpen. 'Nice on a 45', schrijft Mark vaak bij zijn advertenties en bij deze van Frank Boeyen is dat andermaal het geval. Het hoeft niet per se de laatste Frank Boeyen-single te zijn, want ook die beloftes houden geen stand, maar dat gaan jullie morgen zien...

* Joe Bourne- Bourne To Satisfy (NL, VIP, 1978)
Houdt den dief? Nee hoor, ik heb er niet meer aan gedacht en Mark evenmin. Ik heb de bestelling afgelopen week afgerond en daarbij heeft hij niet 'The One For Me' van Joe Bourne gerekend. Deze single kreeg ik omdat Mark hem per ongeluk op de verkeerde stapel had gelegd. We kwamen toen overeen dat ik hem terug zou sturen of dat Mark bij de volgende bestelling vijf pond zou rekenen. Als ik naar de topbedragen van de afgelopen maanden kijk, denk ik dat deze single er wel vanaf kan. Ik zwijg. Hoewel ik 'The One For Me' niet bepaald grijs heb gedraaid, heeft het wel mijn aandacht gevestigd op Joe Bourne en deze 'Bourne To Satisfy' hoeft slechts vijftig cent op te brengen. En mensen... wat is dit een leuke plaat! Die gaat rechtstreeks de reserve-Blauwe Bak in en intussen blijf ik rondkijken voor andere singles van deze man.

* Brother To Brother- Chance With You (US, Turbo, 1976)
De volgende twee singles is het echt 'gokken'. Bart (of is het wellicht de dj geweest waarvan ze afkomstig zijn?) heeft bij de 'onbekende' singles in blanco hoes in potlood kleine aantekeningen gemaakt. Bij deze van Brother To Brother staat niets, maar bij de volgende staat 'funk/soul'. Brother To Brother trekt mijn aandacht doordat Turbo blijkbaar een onderdeel is van All Platinum, een belangrijk soul-label uit de midden jaren zeventig. Hoewel het in Nederland op Philips verschijnt, is bijvoorbeeld 'Girls' van Moments & Whatnauts een All Platinum-productie. Ik durf de gok wel aan. 'Chance With You' moet ik echt nog een paar keer beluisteren voordat ik er zeker over ben. Het is commerciële gezongen disco. De b-kant riekt al naar meer: Dat is nota bene een instrumentaal nummer maar heeft de juiste 'groove' om tussenin een paar recente aankopen te passen.

* Cal's Tricks- Lightning Bolt (US, Secant, 1975)
Eenzelfde laken een pak als bij Brother To Brother, al kan ik hier wel de notitie van 'funk/soul' gebruiken. Beide kanten zijn instrumentaal waarbij ik nog wel iets met 'Lightning Bolt' kan, maar de b-kant is complexer van aard. Nogmaals: Ik zal deze twee singles meerdere kansen moeten geven voordat ik kan besluiten of het iets is voor de Blauwe Bak.

* The Champs- Turnpike (US, Challenge, 1958)
De mannen die wereld in 1958 aan de tequila heeft geholpen met de gelijknamige hit. 'Turnpike' is daarvan een opvolger welke wel in dezelfde stijl is als 'Tequila', maar waarbij het er niet dik bovenop ligt met zowel plaat als titel. The Champs zouden immers in 1959 nog een hit hebben met 'Too Much Tequila'. Alle elementen van 'Tequila' zijn aanwezig: Rockende gitaar, scheur-sax en harde drums, maar helaas zonder het aantrekkelijke van 'Tequila' om het tot een monsterhit te maken. 'Turnpike' klinkt eerder alsof het van een Tarantino-soundtrack afkomstig is.

* Color Me Badd- All 4 Love (Duitsland, Giant, 1991)
Het hoesje zegt me nog niks, maar voor een euro durf ik het aan. Bij het opzetten van de single verschijnt een grote glimlach. Hoe heb ik deze zo gruwelijk kunnen vergeten in 25 jaar? Smullen!

* Terence Trent D'Arby- Wishing Well (NL, CBS, 1987)
Nee, deze hoeft geen introductie. De plaat roept bij mij de herinnering op van de eerste schreden in het voortgezet onderwijs omdat de plaat in september 1987 hoog op de Top 40 staat. Ik heb jaren geleden eens van iemand de elpee 'Introducing The Hardline According To Terence Trent D'Arby' gekregen en heb deze plaat de afgelopen jaren lichtelijk 'grijsgedraaid' in 'The Vinyl Countdown'. Blijft lekker.

* Donovan- Hurdy Gurdy Man (NL, Epic, 1968)
Ik wil de single eerst als 'vervanger' weg zetten, maar herinner me dan opeens dat mijn oude de Duitse Epic is. Een extraatje dus. Ik zal het vinyl ter plekke eens aan een inspectie onderwerpen want dat ziet er niet erg fraai uit. De Duitse is nogal uit het lood en 'zeurt' daardoor, dus ik ben snel tevreden! Ja, wel kraakjes, maar wat wil je anders voor een euro? Verder klinkt die stukken beter dan mijn oude, dus deze komt vooraan te staan. Misschien komende zondag nog als 'bonus-track' te beluisteren in 'The Vinyl Countdown'.

* John Farnham- You're The Voice (Duitsland, Wheatley, 1986)
In 'T Hokje, onze 'zuipkeet' in Hommerts in de vroege jaren negentig, gaat het tussen de 'miichers' en de 'bikkels'. De 'bikkels' zijn van de hardere metaalsoorten, waar de 'miichers' het houden bij de 'reut' die op Radio 3 wordt gedraaid. Qua muziek hebben we een cassettedeck staan en de bandjes horen in roulatie te gaan, maar helaas is het altijd een 'miicher' die bij de stereo staat. Als zij alvast naar de disco in Heeg zijn gegaan, is het voor ons, 'bikkels', feest! Eén van de bandjes kopieer ik in zijn geheel en dat is een zeer bonte slamix. 'Angel Of Death' van Slayer gaat hand in hand met Yesterday & Today en 'Ugly & Slouchy' van Pigmeat, maar er staan ook een paar poprock-dingen op die tegenwoordig niet zouden misstaan in het 'Foute Uur' van QMusic. Eentje daarvan is 'You're The Voice' van John Farnham, volgens mij zo'n single die op handen wordt gedragen door de EO op Hilversum 3. Leuk verhaal..., maar er klopt geen barst van! Bij het opzetten van de single ontdek ik dat ik in de war ben met 'St. Elmo's Fire' van John Parr qua Hokje-herinnering, maar dat ik de plaat van John Farnham snel associeer met de EO. Een halve waarheid dus, maar té leuk om de 'backspace' in te zetten.

* Fleetwood Mac- Family Man (Duitsland, Warner Bros., 1987)
Kan me niet schelen of het bijdraagt aan een goed imago of niet, maar voor Fleetwood Mac ben ik altijd te porren. En dus ook voor deze 'Family Man', want die heb ik nog niet.

* Peter Gabriel- Big Time (Duitsland, Virgin, 1987)
* Peter Gabriel- Digging In The Dirt (Duitsland, Virgin, 1992)
Beide singles van Peter Gabriel liggen al geruime tijd bij De Tafel en nooit kom ik eraan toe om eentje aan te schaffen. 'Big Time' is zo'n nummer dat ik móet kennen, maar dat ik op voorhand niet kan fluiten. 'Digging In The Dirt' kan ik nog wel herinneren van de videoclip op MTV en dat brengt een prettige associatie met zich mee. Eerst maar eens 'Big Time' inspecteren. Nee, 'Big Time' klinkt helemaal nieuw voor mij. Ik moet het nummer wel vaker hebben gehoord, want ik heb ooit nog 'Shaking The Tree' op cassette gehad, maar waarschijnlijk is het 'behang' gebleven. Anno 2016 vind ik het wel aardig, maar het zal het voor mij nooit halen bij 'Sledgehammer'. 'Digging In The Dirt' doet aanvankelijk niet heel veel belletjes rinkelen totdat ik het refreintje hoor. En dan kan ik opeens ook weer de clip herinneren. Mooie aanwinst!

* Godley & Creme- Cry (NL, Polydor, 1985)
Waar Graham Gouldman en Eric Stewart goed bekeken pure popmuzikanten zijn, daar houden Kevin Godley en Lol Creme van experimenteren-in-het-kwadraat. Dat leidt in 1976 tot het vertrek van beide heren uit 10CC, dat daarna nooit meer zo leuk 'lollig' zal worden als met Creme en Godley. Godley & Creme gaan eerst aan de slag met de 'Gismo', een zelf ontworpen muziekinstrument en in 1985 werken ze samen met de inventieve producer Trevor Horn voor de single 'Cry'. Een plaat vol studio-gimmicks zonder dat het een 'novelty' wordt als 'They're Coming To Take Me Away Ahaaa!'.

* Gramacks- Reggae Down (Barbados, A3 Production, 1976)
Aan de ene kant lonkt de gospel, maar de Barbados-hobby begint ook al serieuze vormen aan te nemen. Hier hebben we te maken met een fusie tussen 'spouge', de popmuziek van Barbados, en pure reggae. Het klinkt iets te houterig voor dat laatste en toch is 'Reggae Down' weer even aantrekkelijk als de meeste 'spouge' die ik tot nu toe heb gehoord. Op de b-kant van deze originele persing van Barbados staat 'Wooy Midebar' zonder een 'part I & II'-aanduiding. Het is me dus niet bekend of dit de volledige versie is of alleen 'part I'. Feit is dat 'Wooy Midebar' als twee delen een release heeft gehad in Nederland in 1977. Dit is wel weer pure 'spouge' ditmaal zelfs met accordeon.

* Rick James- Loosey's Rap (Duitsland, Reprise, 1988)
Het is reeds jaren geleden als ik 'Loosey's Rap' eens hoor in 'Het Platenpaleis' van BNN op Radio 2. Ik ben de plaat helemaal vergeten, maar vind het meteen zó lekker dat ik het wel op vinyl wil hebben. Een paar weken geleden heb ik deze al gezien bij De Tafel, alleen vraag ik me vaak af waarom zoiets meer dan een euro moet kosten. Ditmaal denk ik niet na over de vijftig centen extra en neem het mee. Ach vooruit, de plaat is praktisch nieuw, dus mij hoor je niet klagen.