Singles round-up: april 7

Ruim vierentwintig uur na bericht aan de handelaar van de 'vermiste' single nog geen bericht. Natuurlijk begrijp ik dat het ook daar weekend is en dat gedurende deze dagen weinig tot geen actie mogelijk is met betrekking tot de USPS, maar een bevestiging zou aardig zijn geweest. Vandaag zou deze single aan bod zijn gekomen, maar ja... eerst maar afwachten of die komt. In dit tweede deel zouden ook de overige twee platen aan bod komen die nog onderweg zijn. Waarschijnlijk dat de 'Singles round-up' op woensdag óf donderdag (mijn verjaardag) aan bod komen. Ik zit op dit moment, zondagmiddag, in dubio. Ik heb een paar kleine boodschappen nodig, maar kan niet besluiten of het Havelte of Meppel wordt. Eigenlijk lijkt het me ook wel een kleine 'uitdaging' om de Pioneer eens in te zetten onder minder voorspoedige weersomstandigheden. Ze zal er uiteindelijk toch aan moeten wennen? Eerst de 'Singles round-up' maar eens doen, een selectie hieruit kunnen jullie vanavond tussen elf en één verwachten op Wolfman Radio. Ik ga een crossover-soul-funk-gospel-aflevering doen van 'The Vinyl Countdown' waarin in ieder geval alle gospelplaten worden gedraaid. In deze aflevering zitten vier van de vijf gospel-aanwinsten.

* Jewel Gospel Singers- He Makes A Difference (US, JGS, 1973)
Veel van de 'grote' dj's wisselen geregeld van platen. Hierdoor zijn ze evenveel handelaar als dj en in mindere mate verzamelaar. Als je een plaat gedurende een jaar vaak hebt gedraaid, kun je hem natuurlijk even zo goed voor een flinke prijs verkopen en investeren in iets nieuws? Greg doet daarnaast aan 'upgrades'. Als hij een beter exemplaar vindt, mag de 'oude' weg. Voordat hij ze uitvent aan 'vreemden' zijn het eerst de vrienden en fans van 'The Divine Chord Gospel Show' die hun keuze mogen maken. En het mag gezegd worden: Hij zit vaak ruim beneden de marktprijs, maar verwacht niet veel voor minder dan tien dollar. Zo kondigt hij een paar weken geleden zijn nieuwste handel aan en door het mailen van ons email-adres krijgen we de kans om platen op de kop te tikken voordat ze de wereld in gaan. Met de verhuispremie in het achterhoofd kan ik even flink boodschappen doen, maar op een ander moment zou de vangst schaarser zijn geweest. 'He Makes A Difference' van Jewel Gospel Singers is inmiddels uitgegroeid tot een kleine favoriet in 'Casa Louwsma'. Het tempo is ontspannen en de dames geven een prachtige getuigenis van hun liefde voor God. Als je hen hebt gehoord, durf je Zijn aanwezigheid niet meer te ontkennen. Jewel Gospel Singers is een gerenommeerde naam, toch moeten ze in 1973 dit plaatje zélf verspreiden via hun JGS-label. Daarmee is het één van de meer obscure platen van Jewel Gospel Singers en kom je deze niet vaak tegen. Ik ga hem groot maken!

* Davy Jones- You Go Your Way (NL, Relax, 1967)
'Ons ben zuunig'. Nee, geldt niet alleen voor Zeeuwen, maar is het geval met de Nederlandse platenverzamelaars. Als ik zie dat de meest waardevolle Nederbeat-plaat de tweede, uit de handel gehaalde, single van The Golden Earrings is ('Lonely Everyday') en deze tweeduizend euro mag opbrengen, moet ik wel in de lach schieten. Natuurlijk zal ik nooit over zoveel geld beschikken dat ik het moeiteloos aan zo'n single kan besteden, maar tegenover de bedragen in de rock & roll en de soul is tweeduizend euro een 'lachertje'. Het gekke is ook dat Nederlanders nog niet eens de helft willen betalen waardoor de meeste singles richting Japan gaan. 'You Go Your Way' van Davy Jones is op zichzelf al een vreemd verhaal. Niet te verwarren met David Bowie (die zich overigens Davie Jones noemde) of het lid van The Monkees, 'onze' Davy Jones is een zwarte Canadees die omstreeks 1967 neerstrijkt in Nederland. Hij wordt op de plaat begeleid door The Clungels en Pocomania (de laatste is een voortzetting van Het) en maakt een paar singles. 'You Go Your Way' is een opvallende, meer uptempo, uitvoering van Bob Dylan's '(Most Likely) You Go Your Way (And I'll Go Mine)' en bereikt een 33e plaats in de Top 40. Vooral de Europese Mods zijn gek op de single met als gevolg dat al vele exemplaren de grens zijn overgegaan. Ik heb deze 'teruggehaald' uit Frankrijk. Op Ebay van mijn Franse Facebook-vriend Damien. Dankzij de veiling heb ik voor een hele fraaie prijs een dito exemplaar met fotohoes. Ik vrees echter dat het in de loop der tijd een reserve-Blauwe Bak gaat worden.

* King Hannibal- The Truth Shall Make You Free (US, Aware, 1972)
'Een plaat die klinkt alsof hij ruim tienmaal zoveel waard is', zo beschrijft Greg deze van King Hannibal. Het is inderdaad één van de goedkoopste singles uit zijn lijst. Dé goedkoopste is overigens 'Thank You Lord' van The Highland Park Community Choir waaraan hij ook niet teveel woorden vuil maakt. Deze single heb ik een paar weken geleden op Ebay gekocht en is niet de meest gelukkige aankoop geweest. King Hannibal hoeft slechts tien dollar op te brengen en daarvoor krijg je... een funkmonster van de bovenste plank! Wellicht dat ik toch nog maar eens een bijbel moest aanschaffen als naslagwerk, want King Hannibal schrijft dit nummer toe aan Johannes 8, vers 32. Hoewel? Wie heeft een boek nodig als er Google bestaat? Vers 32 is eigenlijk het tweede deel van vers 31. Dat laatste is: 'Jezus dan zeide tot de Joden, die in Hem geloofden: Indien gijlieden in Mijn woord blijft, zo zijt gij waarlijk Mijn discipelen'. Vers 32 zegt dan: 'En zult de waarheid verstaan, en de waarheid zal u vrijmaken'. Tot zover de schriftlezing, hou de portemonnee in de aanslag voor de collecte die gaat volgen. King Hannibal verpakt vers 32 in een anti-drugs-boodschap. Hij vertelt hoe hij eens 'voor de grap' een beetje heroïne gebruikte en hoe hij verslaafd raakte. Het 'hooked' zit in een bak echo zoals dat in de vroege jaren zeventig ook door onder andere The Temptations wordt gebruikt. Het zal geen verrassing zijn dat Jezus hem heeft gered uit de verslaving. Qua 'funk' is dit een regelrechte 'novelty': Bikkelhard en met een niet alledaagse boodschap. In de gospel geldt dit gewoon als een van de beste funk-singles uit deze periode. Schande dat de plaat nog steeds zo goedkoop is, waardoor die nauwelijks serieus wordt genomen door 'grote' dj's.

* The Kings Of Harmony- Jesus On The Main Line (US, Su-Ann, 19??)
Vraagtekens tikken in plaats van een jaartal. Ik heb daar wel zo'n hekel aan! Kunnen we dan toch echt niet een zes of een zeven achter de negen zetten? Nee, ik kan deze plaat niet schatten op jaartal, bovendien heeft de plaat een afwijkend catalogusnummer dat zich evenmin laat vergelijken met Su-Ann-singles waarvan wel een jaartal bekend is (er staat eentje op 45cat die uit 1967 komt). Eind jaren zestig of vroege jaren zeventig, zou ik zeggen. 'Jesus On The Main Line' is een vrij bekende gospel die in vele uitvoeringen verkrijgbaar is. The Kings Of Harmony uit Bristol, Philadelphia, doet de naam eer aan. De mannen trekken alle registers open welke binnen het stembereik liggen en leveren hierdoor een prachtige getuigenis af op een voortstuwend tempo dat in het midden zit van funk en 'rocking gospel'. Het enige dat jammer is aan deze plaat is dat het tegen het eind twee keer lelijk blijft 'steken'. Ik heb al geprobeerd de plaat schoon te krijgen, maar het verwijderen van deze krassen lukt maar niet. De single is er toch een stuk 'goedkoper' om geworden, hoewel het nog steeds een meesterlijke prijs is. Enige oplossing is een vroege 'fade'.

* Lonette McKee- Save It (UK, Sussex, 1974)
Als Mark deze adverteert, hoef ik niet eens naar de geluidsclip te luisteren om de plaat te 'reserveren'. Eind 2014 koop ik 'Veil Of Mystery/ Stop!' van Lonette op het MS-label uit 1968 en de laatste is nog Week Spot geweest. Lonette weet zich ook in de jaren zeventig te omringen met de juiste muzikanten en producers en bovendien heeft ze een, in mijn oren, erg aantrekkelijke stem. Het resultaat is een plaat van het kaliber 'zo worden ze niet meer gemaakt'. Bovendien zijn haar Sussex-platen ook een stuk aantrekkelijke geprijsd dan de twee op MS uit de jaren zestig.

* Lou Pride- I'm Com'un Home In The Morn'un (US, Suemi, 1972, re: 197?)
Een voorbeeld van een impulsieve aankoop. Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij Terri Bryant een jaar geleden, maar dan bescheidener in prijs. Op 'Hassle Free Record Selling Group' op Facebook zie ik iemand de bootleg aanbieden van deze Lou Pride-favoriet. Vraagprijs: 20 pond. Ik doe even snel huiswerk en ontdek dan dat elders deze bootleg ruim vijftig pond opbrengt en dus ben ik vlug bereid. Dan komt de reactie van de verkoper: 'Sorry, ik verzend alleen binnen Engeland'. Ik ben in alle staten en ben al bezig met Mark dat de handelaar de single naar hem kan sturen en dat Mark hem in mijn pakket stopt. Dan meldt Fred zich in het commentaar. Hij heeft dezelfde bootleg en wil wél naar het buitenland verzenden. De plaat is echter tien pond duurder. Ik neem hem maar merk toch iets van spijt als ik het bedrag in euro's zie. De conditiebepaling van Fred is niet bepaald betrouwbaar. De plaat oogt nieuw, maar het is styreen en de plaat maakt nogal wat lawaai in de loeizware bas. Toch is de bootleg nog redelijk goedkoop, ik zag vrijdag deze bij Rarenorthernsoul voor zestig pond. Over het origineel gaan we het niet hebben, die begint bij tweeduizend euro als die al opduikt.

* The Profiles- Got To Be Love (US, Bamboo, 1969)
De pakketten van Mark kennen ook 'verrassingen', hoewel ik bij iedere plaat wel kan herinneren dat ik ze heb besteld. Dit in tegenstelling tot een paar titels uit de vorige zending. Iedereen is aan het verhuizen op dit moment en ook Mark heeft deze week de stap gemaakt naar een andere woning. Hierdoor heeft hij deze week geen platen aangeboden. Tot nu toe staat alleen 'Could It Be I'm Falling In Love' van The Detroit Spinners in de Franse fotohoes op het lijstje van reserveringen. Deze van The Profiles ben ik even 'vergeten', maar bij de eerste beluistering weet ik het alweer. Lekkere crossover-soul, her en der een beetje poppy, maar kwaliteitsspul van een groep die meerdere leuke dingen heeft gedaan.

* Sam & Dave- Soul Man (UK, Stax, 1967)
Het is iemand in de genoemde 'Hassle Free'-groep die me op het idee brengt. Deze geeft toe een kleine verzameling-in-de-verzameling te hebben van Engelse blauwe Stax-labels. Waar Golden World en ook Twilight een paar uitschieters heeft die het praktisch onmogelijk maken om de catalogus 'compleet' te krijgen, daar kun je bij deze blauwe Stax-labels geen buil vallen. De meeste titels zitten ruim beneden de tien pond. Ik ben niet héél erg actief met zoeken, maar heb inmiddels 'Big Bird' van Eddie Floyd en zowel 'Tramp' als 'Knock On Wood' van Otis Redding & Carla Thomas op deze blauwe Stax-labels. Mark adverteert deze van Sam & Dave met de b-kant, maar vanwege het blauwe Stax-label ben ik vlug bereid. Dan krijg ik een mailtje waarin hij laat weten dat Sam & Dave en Millie Jackson beneden zijn verwachtingen waren en dat ik deze gratis krijg. 'Soul Man' klinkt niet afgedraaid en toch heeft het wat achtergrondgeluid. Ik denk dat Mark de plaat heeft 'afgeschoten' op het label waarop nogal wat geschreven is.

* The Scott Singers- I'll Make It Alright (US, Alma, 196?)
Ja, hier 'durf' ik al een zesje achter de negen te zetten en toch hou ik er rekening mee dat het een '7' moet worden. Mono is in 1970 zwaar verouderd en de mono-studio's blijven desondanks een tijdje bestaan. Dat komt met name door de gospel-groepen die vaak met weinig tot geen budget een plaat komen opnemen. Het zou zomaar kunnen dat deze opname van 1974 is, maar door de 'lo-fi'-studio nogal gedateerd klinkt. The Scott Singers heeft op 'I'll Make It Alright' 'profijt' van een duidelijk aanwezige drummer. Op de keerzijde maakt deze een complete janboel, op 'I'll Make It Alright' is de druktemaker juist datgene dat de plaat zo leuk maakt.