Zullen we vandaag eens pessimistisch beginnen? Nee, dat is niet bepaald mijn stijl, maar ik begin er nu echt wel een hard hoofd in te krijgen. Twee weken geleden heb ik een single besteld bij een Amerikaan op Ebay. Hij heeft de plaat op de post gedaan en me de tracking-code toegestuurd. Zoals gewoonlijk is dat een Amerikaans USPS-nummer dat ophoudt als het pakketje aan boord van het vliegtuig naar Nederland gaat. Eenmaal in Nederland krijgt het van PostNL een 3S-code. Nu is het volgende aan de hand: De laatste mededeling in Amerika is dat het op 11 april om kwart over tien 's avonds uit Chicago is vertrokken per vliegtuig. PostNL herkent de code niet en dat zou betekenen dat het waarschijnlijk bij de douane in Nederland ligt. Ik ben de afgelopen jaren ontzettend gelukkig geweest en heb nooit importbelasting hoeven te betalen, maar als ik de importbelasting zie van een gebruiksvoorwerp vanuit Amerika dat zit snel rond de twintig euro en dat is meer dan de single plus de verzendkosten, dus dat zou 'zonde geld' zijn. Dit is nog niet van invloed op het eerste deel, maar wel op het tweede deel. Daar zit ook een Italiaan tussen die nog niet binnen is, dus desnoods schuif ik deze naar achteren in de 'Singles round-up'. Vandaag het eerste deel met 9 van de 27 nieuwe aanwinsten.
* Rance Allen Group- You're My Everything (US, Capitol, 1977)
'The Man Who' van Rance Allen Group is 'hot property' op dit moment, een plaat die wordt gezocht onder funk-dj's en gospel-verzamelaars. De overige singles van Rance Allen blijven daarentegen goed betaalbaar en dat geldt eveneens voor deze 'You're My Everything'. Hoewel Allen een gospel-man is, ligt dat bij 'You're My Everything' er niet dik bovenop. Sterker nog: Het doet me eerder overkomen als een liefdesverklaring aan een vrouw dan aan het adres van Jezus of God. 'You're My Everything' is beduidend meer 'downtempo' dan veel van het werk van Rance Allen Group, maar ook hier schittert weer die unieke stem van Rance. De b-kant is de instrumentale versie, maar dat is slechts een stoplap.
* J.R. Bailey- After Hours (US, Toy, 1972)
De voorkeur is het afgelopen jaar meer verschoven naar de jaren zeventig en zelfs al vroege jaren tachtig, toch is het evengoed een verrassing dat deze van J.R. Bailey al zó oud is. Het geluid zou ook prima gepast hebben in 1977. Dat komt vooral door het 'rijke' arrangement dat je niet zou verwachten bij een klein label als dit. 'After Hours' is niet direct wat je ervan verwacht. Het is lekkere midtempo, niet zo zeer het zwijmelnummer dat het belooft. Op de keerzijde staat 'Heaven On Earth' en dat is wel een ballade, maar opnieuw zeer mooi en vakkundig aangekleed met orkest en blazers. Ik lust hier wel pap van!
* Brockington Singers- Stretch Out (US, TSOP, 1975)
'TSOP' staat uiteraard voor 'The Sound Of Philadelphia' en tóch geen vermelding van Gamble of Huff op het label. Gezien 'TSOP' volgens het label een geregistreerd merk is en de plaat door Columbia is verspreid, meen ik dat het toch wel iets met het duo heeft te maken. Waar Rance Allen het vrij 'algemeen' houdt, daar steekt Brockington Singers meteen van wal. Dit is een eerbetoon aan de Schepper. Toch is dat vakkundig verpakt in een jasje van Philly-disco en dus kan het goed mee met de overige disco-geluiden uit 1975. De flip heet 'My Inspiration' en is misschien nog wel interessanter. Ook weer een Philly-geluid maar nu melodieuzer en opnieuw een fluweelzacht zingende Brockingtons. Zo lekker kan gospel dus zijn!
* Alex Brown- I'm In Love (US, Tangerine, 1969)
Een erg fraaie 'double-sider' is deze van Alex Brown. 'I'm In Love' past helemaal in het straatje van de midtempo sweet soul zoals dat meer en meer de overhand gaat krijgen zonder dat ik daar bezwaar tegen maak. Op de keerzijde staat een potentiële Northern Soul-hit: 'What Would You Do Without Someone To Love'. Toch is de basis 'funky' genoeg om nog steeds mee te kunnen in mijn verzameling. Ook moet ik niet doen alsof het helemaal is afgelopen met de Northern Soul, want dat zou een paar titels uit latere afleveringen tegenspreken.
* Deniece Chandler- Come On Home To Me Baby (US, Toddlin' Town, 1969)
De Week Spot van deze week, zie dus het bijbehorende bericht dat ik woensdag heb gepubliceerd.
* Ronnie Dyson- We Can Make It Last Forever (US, Columbia, 1974)
Minuten nadat ik het bericht over 'One Man Band' van Ronnie Dyson heb gepubliceerd, ga ik dan toch over tot aankoop van deze. Ik ben in het begin bang voor 'overkill', maar denk dat dit reuze gaat meevallen. 'We Can Make It Last Forever' is een 'builder'. Bij het intro verwacht je er niets van, maar als Ronnie eenmaal op stoom is? Dan is het een uitstekende danser. Dit is de Amerikaanse promo met de stereo- en mono-kant. Gamble en Huff zijn verantwoordelijk voor 'One Man Band', hier werkt Dyson samen met de voormalige Motown-werklieden Henry Cosby en Dave Vanderpitte. Cosby schrijft menig jaren zestig veel voor Stevie Wonder terwijl Vanderpitte in de vroege jaren zeventig verantwoordelijk is voor arrangementen voor Diana Ross en The Jackson 5. Dyson is als een kameleon en zou zelfs met Johnny Hoes gewerkt kunnen hebben. 'We Can Make It Last Forever' klinkt daarentegen niet als een poging om Motown te evenaren en dat maakt het een fijne plaat!
* Donnie Elbert- This Feeling Of Losing You (US, All Platinum, 1973)
Over Motown gesproken... Donnie Elbert staat in Nederland in 1972 even in de Tipparade met een cover van 'I Can't Help Myself'. Hij neemt in deze jaren meer Motown-covers op, maar is in de Mod- en Northern Soul-wereld het beste bekend vanwege mans' 'A Little Piece Of Leather' uit 1965. Dat nummer heeft me nooit echt kunnen boeien en ik ben ook niet zo zeker van deze single als ik toch even een geluidsclipje ga beluisteren. 'This Feeling Of Losing You' is niet zomaar goed, het is misschien het beste dat Elbert in deze jaren heeft gedaan. Een zeer prettig nummer! Ook de b-kant mag er zijn: 'Can't Stand These Lonely Nights'. Ontspannen proto-disco met fijne percussie en een Wurlitzer-piano. Een steengoede plaat!
* The Georgia Prophets- For The First Time (US, Double Shot, 1969)
Een onweerstaanbaar speels crossover-geluid. Anders kan ik deze single van The Georgia Prophets niet beschrijven. 'For The First Time' vermeldt Billy & Barbara als de zangers, op de b-kant daarover geen informatie, maar dat klinkt als hetzelfde duo. Double Shot heeft al jaren mijn interesse. Denk maar aan Kent & The Candidates, Foxy en Brenton Wood, maar deze van The Georgia Prophets bevestigt het andermaal: Goed blijven rondkijken voor de gele labels. Wie weet komen we dan ook eens 'Psychotic Reaction' van Count Five tegen? Hoewel het enerzijds erg poppy is, maakt het speelse arrangement het opeens erg interessant. Een lekker plaatje voor tussendoor!
* Millie Jackson- It Hurts So Good (UK, Polydor, 1973)
Alle singles uit deze aflevering zijn afkomstig van Mark en bij hem kan ik inmiddels met een gerust hart 'boodschappen' doen. Hij verkoopt geen rommel. De platen zijn altijd in een zeer goede staat en dat hij daarbij een 'pietlut' is, bewijst deze van Millie Jackson. Ik krijg deze en een andere gratis omdat 'de staat hem tegenvalt'. Inderdaad, er staat een kras op de kant van 'Love Doctor', maar die kant heb ik nog niet eens geprobeerd. Doen we nu even... Ja, je hoort wel een tik, maar mijn naald maakt er geen bezwaar van en bovendien is het een stevige opname. 'It Hurts So Good' is echter de kant die mijn voorkeur geniet. Millie Jackson klinkt zó onweerstaanbaar in de langzamere stukken dat je haar meteen in de armen zou willen nemen. Persoonlijk hoor ik dit vele malen liever dan 'My Man, A Sweet Man', maar ieder zijn ding?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten