Singles round-up: april 8

Ik heb een productieve dag in Nijeveen achter de rug en dat moest natuurlijk onderhand ook wel. Morgen ga ik immers verhuizen en zoveel was er nog niet ingepakt. Het ziet er nu 'wel aardig' uit. De spullen uit de berging wordt kunst en vliegwerk, maar de slaapkamers en de kamer heb ik zo goed als ingepakt. Ik kan daarmee concluderen dat ik, buiten de platen, slechts een kwart meeneem van wat ik vier jaar in huis heb gehouden. Ik heb vanmiddag zelfs afstand gedaan van een paar herinneringen die ik maar beter moest vergeten. Uffelte wordt een frisse start waar Nijeveen een valse start is geweest. De monteur met de afzuigkap stond vanmorgen prompt om acht uur aan de deur en dus kon ik de rest van de tijd steken in Nijeveen. Straks wederom een korte nacht want ik moet om half negen in Meppel zijn en ik opereer uiteraard weer vanuit Uffelte, maar eerst het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand.

* Jackson Brothers- Thank You (Italië, Cannonball, 197?, re: 2016)
De derde release op Cannonball sinds het een jaar geleden is opgericht. De singles tot nu toe zijn allemaal nooit verder gekomen dan een enkele acetaat en worden in een strikte oplage van 300 geproduceerd. Op is op en weg is pech. De exclusiviteit straalt ervan af en dat is onder andere af te lezen uit het prijskaartje, want deze singles zijn niet bepaald goedkoop. Bij de eerste release heb ik nog getwijfeld, maar de vorige zei me helemaal niks. En dan nu Jackson Brothers met 'Thank You'. Er bestaat slechts één proefpersing op acetaat en deze staat bij Greg Belson in de kluis. Jackson Brothers bedankt Jezus in dit nummer, hoewel het label slechts 'Thank You' geeft als titel. Ze doen dat in een uiterst funky bad. Op de keerzijde staat een instrumentale mix en daarbij ontdek je pas hoeveel muziek er in deze 'groove' zit. Ik moet bekennen dat ik in eerste instantie niet héél enthousiast ben, maar met het oog op de groeiende gospel-hobby deze kans niet moest laten schieten. Bovendien verwacht ik dat deze platen behoorlijk waardevast zullen blijven, dus eigenlijk had ik niets te verliezen.

* Moon People- Land Of Love (US, Speed, 1968)
Het is nog altijd merkwaardig hoe deze single een paar weken van de radar is verdwenen, maar desalniettemin ligt deze dinsdag op de deurmat. Stevig ingepakt (en dus niet losgehaald door de douane) en geen bijbehorend schrijven dat ik importbelasting zou moeten betalen. De handelaar heeft keurig netjes de aankoopprijs op de bon gezet. Okay, de plaat is niet helemaal 'nieuw', maar ik denk dat zoiets in Europa toch al snel ietsje meer zou kosten? Ik kom 'Land Of Love' op het spoor bij een zoektocht naar 'Hippy Skippy Moon Strut'. Dat is prominent gesampled in 'Ain't No Other Man' van Christina Aguilera en is losstaand ook een ontzettend fijn nummer. 'Land Of Love' heeft het nadeel dat het (nog) niet is gesampled door een grootheid als Aguilera en is derhalve voor stukken minder verkrijgbaar dan het prijzige 'Hippy Skippy Moon Strut'. En het doet niet voor de laatste onder. Het begint funky, maar de latin-invloeden worden gaandeweg steeds duidelijker en uiteindelijk eindigt het meer latin dan funk. Ik ga binnenkort wellicht meer huiswerk doen naar Moon People, maar ik heb iets begrepen dat het de groep zou zijn geweest van organist Dave 'Baby' Cortez. Dat 'Hippy Skippy Moon Strut' kent een heel bizar verhaal dus wellicht dat het ooit nog eens goed is voor een bericht?

* Minnie Riperton- Les Fleur (UK, Original Sound Track, 1971, re: 2001)
Wat als Maurice White nog springlevend zou zijn geweest? Ja, als... Het is omdat ik White een eerbetoon wil geven in 'Tuesday Night Music Club', maar het niet eenvoudigweg wil houden bij een grote hit van Earth Wind & Fire. Ik ben meer geïnteresseerd in White's vroege sessiewerk en kom zo uit bij Ramsey Lewis, Fontella Bass en het solo-debuut 'Come In My Garden' van Minnie Riperton. Zo doet 'Les Fleur' zijn intrede en een paar weken later zet ik het op mijn mp3-speler. Zo hoor ik 'Les Fleur' als ik op zondag 13 maart bijna in Uffelte ben en spontaan wordt dit de 'soundtrack' van mijn nieuwe huis. 'Les Fleur' is in Amerika als een demo-single verschenen, maar die is onvindbaar. Tot mijn grote verbazing zijn zelfs heruitgaven van 'Come In My Garden' stevig aan de prijs. Hoe dichterbij Uffelte komt, hoe meer ik naar een vinylpersing ga smachten. Dan zie ik deze 12"-single staan bij een Nederlandse verkoper. Op de b-kant staat een remix welke ik nog niet heb gedraaid, want... 'Les Fleur' op 45-toeren 12"-single is puur genieten. Vijf inch te groot voor de singles-koffers, maar toch een echte Blauwe Bak-aanwinst.

* Ann Sexton- You're Losing Me (US, Seventy-Seven, 1973)
In 2012 ben ik als een kip zonder kop singles gaan kopen en hou ik op het laatst praktisch geen geld meer over om in het huis te investeren. In 2016 moest en zou dat anders gaan. De Pioneer heeft al een flinke hap genomen uit het bedrag, maar verder staat het inrichten van de woning op één. Natuurlijk is het verleidelijk. Ik heb immers een paar duurdere wensplaatjes. Vanmorgen kreeg ik nog de herinnering van Discogs dat iemand een exemplaar 'Movin' Away' van Kenny Lynch heeft liggen. Vraagprijs: 225 Britse ponden. Hoewel ik 'weinig' koop, kijk ik toch geregeld even naar de 'smulplaten' en eentje uit die categorie is 'You've Been Gone To Long' van Ann Sexton. Ik ontdek ook dat er een heruitgave uit de jaren tachtig is, maar zelfs die is aan de prijs! Deze 'You're Losing Me' is niks minder dan 'Gone Too Long' en gaat desondanks voor 'peanuts' over de toonbank. Eerst deze dan maar... Ach vooruit, dan bestel ik bij deze ook maar de single van Deniece Chandler!

* Dionne Warwick- Track Of The Cat (UK, Warner Bros., 1975)
Ik heb jaren geleden eens 'Just Being Myself' van Dionne Warwick gekocht, een elpee op Warner Bros. waarop Warwick met onder andere Holland-Dozier-Holland werkt. Een plaat die ik pas jaren later op waarde heb leren schatten. Warwick is natuurlijk het beste bekend voor haar werk op Scepter met Bacharach en David, maar vanaf de jaren zeventig werkt ze voor verschillende labels. Op Atlantic werkt ze bijvoorbeeld met The Spinners, maar liefhebbers roemen haar werk op Warner Bros. Ze zal nooit meer 'sophisticated' klinken dan op deze albums. Mark adverteert de single dan ook met de album-versie van zes-en-een-halve minuut, toch blijkt hier het verhaal binnen drie minuten te zijn verteld. 'Track Of The Cat' heeft overigens ook nooit een Amerikaanse release gehad, enkel deze demo in Engeland. 'Track Of The Cat' is precies wat ik zojuist heb geschreven over het Warners-werk van Warwick, een klasse waaraan menig zangeres een puntje kan zuigen. En nee, ik wil het niet over haar latere Arista-werk hebben.

* White Family Band- I'm A Little Bit Smarter Now (US, Duke, 1972)
Op de platenbeurs in Zwolle heb ik alle exemplaren van 'Explosion In Your Soul' van The Soul Survivors opgekocht, maar de sensatie van een doosje platen in een warenhuis vinden is voor mij onbekend. Een gerespecteerde dj en radiopresentator had het onlangs nog met een single van André Williams, hij vond vijftien exemplaren 'new old stock' welke inmiddels in een mindere staat al dertig pond moet kosten. Hij biedt ze aan voor twintig per stuk en ook ik heb even getwijfeld, maar nee... de wenslijst is te lang voor dit. Dan deze single van White Family Band. Deze handelaar heeft ook enkele tientallen ontdekt en hiervoor ga ik wel overstag. Vooral vanwege het opgewekte en 'catchy' 'I'm A Little Bit Smarter Now', hoewel ook de langzamere b-kant er zeker mag zijn.

* Richard 'Popcorn' Wylie- Rosemary What Happened (UK, Grapevine, 1967, re: 1977)
De 'Northern Soul Jukebox' is een ontdekkingsreis op zich en toch ben ik niet gecharmeerd van ieder nummer op de schijf. Eén van de nummers waar ik meteen een hekel aan heb is 'Rosemary' van Richard 'Popcorn' Wylie. Een beetje een flauw instrumentaal nummer met een kinderkoortje. Na verloop van tijd valt de naam van Wylie me steeds vaker op. Hij is een gerespecteerd producer en arrangeur in het Detroit van de jaren zestig. Toch kan ik het niet rijmen met het flauwe 'Rosemary' dat een grote hit is in The Casino in Wigan in de jaren zeventig. Sinds vorig jaar januari weet ik pas dat 'Rosemary' de instrumentale versie is van 'Rosemary What Happened' en dat de zang het nummer ineens uit de 'lulligheid' trekt. Grapevine-uitgaven zijn redelijk aan de prijs en daarnaast wil ik niet een kapot gedraaid exemplaar hebben. Ik heb net Lou Pride bestelt bij mijn maat in Engeland als ik deze van Wylie voor weinig zie staan. Wederom geen spijt want de single verkeert in een prachtige conditie voor deze prijs.

* Inell Young- What Do You See In Her (US, Libra, 1967, re: 2016)
En tenslotte de Week Spot van deze week. Normaliter op zaterdagmiddag te beluisteren in 'Do The 45', maar omdat ik druk met de verhuizing ben, wordt dit waarschijnlijk door een collega gedaan. Morgenavond ga ik een streep zetten onder de singles van de afgelopen maand en presenteer ik jullie de 'Eindstreep'.