Singles round-up: april 2

Vanmiddag heb ik 'haar' opgehaald. Er wordt me gevraagd of ik al een naam heb bedacht. Ik kijk ze raar aan. ,,Oh, misschien zijn we in de war met iemand anders. Voornamelijk Franse klanten geven hun ligfiets een naam". Ik schiet in de lach. Nee, ik hoef niet lang na te denken over een naam, ook al vind ik het erg bizar om een fiets bij een naam aan te spreken. Ik heb een dame gekend die, denk ik zo, me twintig jaar later bij een ontmoeting eerst een knal voor mijn kop verkoopt en daarna me een drankje aanbiedt. En zo voelt het ook bij de fiets. Eerst moest ze zich even laten gelden met als resultaat dat mijn scheenbeen nog steeds geen fraaie teint heeft. Sinds vanavond is daar een zere kont bij gekomen, maar dat is eigen schuld. Sinds voluit op mijn plaat te zijn gegaan, heeft ze me vervolgens getrakteerd op een prachtige dag. De naam? Nee, die laat ik achterwege! Het is een geheimpje tussen het brok ijzer op twee wielen en mij. Ik vraag hen ook of ze de kilometerteller op nul willen zetten. ,,Ook het totaal?", vraagt Henk. Ja, helemaal op nul. ,,Hij staat nu op 536 kilometer", zegt hij vervolgens. ,,Is dat sinds je de batterij hebt vervangen?", vraag ik. ,,Nee", luidt het antwoord. ,,Dat is vanaf nieuw". De fiets heeft dus sinds ik voor het eerst plaats heb genomen in de stoel 386 kilometer gefietst. Gedurende het weekend ben ik voor ruim een kwart van de kilometers verantwoordelijk. De fiets wordt steeds goedkoper. Een demo-model met 536 kilometer voor deze prijs? Morgen ga ik de nieuwe toptas halen en ik ben verzekerd van vele mooie kilometers! Vandaag het tweede deel van de vangst in Havelte van woensdag.

* Tim Hardin- Simple Song Of Freedom (NL, CBS, 1970)
Ik koop mijn eerste exemplaar in december 1992 in Lemmer, maar die is niet in een bijster goede staat. Dit is dan de ultieme vervanging: De plaat is in een keurige staat mét 'hartje' en fotohoes. Ik zie tot mijn grote verbazing dat dit nummer is geschreven door Bobby Darin, de man die in 1966 Hardin's 'If I Were A Carpenter' onsterfelijk maakt. Het verhaal van Hardin is tragisch en hoewel hij in deze jaren gelukkig getrouwd is en een zoon heeft, wil het er niet bij me in dat Hardin heeft gevraagd om de knullige achtergrondkoortjes.

* The Hollies- He Ain't Heavy... He's My Brother (NL, Parlophone, 1969)
Ik klaag op Soul-xotica regelmatig over Amerikaans styreen, maar Bovema-persingen uit de jaren 1969 tot en met 1971 kunnen eveneens op de hoop. Het vinyl is flinterdun en, vooral die uit de eerste twee jaren, worden in mono weergegeven. Verder is deze 'He Ain't Heavy... He's My Brother' van The Hollies 'upgrade' genoeg om te mogen blijven. Dit hoesje is sowieso in een betere staat, maar de schijven vinyl zijn inwisselbaar. Het draait op zijn minst door van begin tot einde, dat weet ik niet zo goed bij die andere. Als ik dit nummer eer en recht wil doen, draai ik hem overigens vaak van de Engelse persing uit 1987.

* The Hollies- The Air That I Breathe (NL, Polydor, 1974)
Ook een 'complete' vervanger. Deze heb ik al een paar keer, maar nooit in een uitmuntende staat en al helemaal niet met de fotohoes.

* The Hues Corporation- Rock The Boat (Duitsland, RCA Victor, 1974)
Eenzelfde laken een pak. Ik denk even dat ik hem in een afwijkende fotohoes heb, maar ik ben in de war met de opvolger ('Rockin' Soul'). Bovendien is deze in een fraaie staat waar mijn oude exemplaar ietsje uit het lood is geslagen.

* Kayak- See See The Sun (NL, EMI, 1973)
Mijn radio-collega Lee belooft al maanden een top 100 te willen maken met, in zijn deskundige ogen, de honderd meest perfecte popliedjes. Ik denk ook al stiekem aan iets dergelijks, gewoon als vergelijkingsmateriaal. In dat geval komt 'See See The Sun' van Kayak er in te staan. Ik heb deze single eigenlijk al sinds 1995 in de bakken staan, maar ik moest hem nu even helemaal draaien en andermaal verbaas ik me over de 'perfecte' constructie van dit nummer dat je doet vragen om meer, meer en meer. Vanwege de prijs mag die mee en het zou zomaar eens het 'oude' exemplaar kunnen vervangen. De vorige eigenaresse heeft '1974' op de voorkant geschreven en vooruit... de plaat is eind december 1973 op de Tipparade gekomen. Ze heeft de plaat op zaterdag 9 maart 1974 gekregen van Yvonne en Margo. Wat attent!

* Lace- I'm A Gambler (NL, Page One, 1969)
Ook zo'n plaatje dat ik al bijna twintig jaar in de bakken heb staan maar waar ik nooit een fotohoes van ben tegengekomen. Nou ja... fotohoes? De plaat is in een puike conditie en dus gaan we die compleet vervangen.

* Bob Marley & The Wailers- No Woman No Cry (US, Island, 1975)
Nou vooruit, steek van wal! Ga maar weer klagen over dat verfoeide styreen! Wat? Ja, dit is inderdaad een Amerikaanse persing op styreen dat de tand des tijds goed heeft doorstaan. De vorige eigenaar (m/v) heeft de plaat met zorg behandeld en niet teveel druk op de naald uitgeoefend. Wat dat betreft vermoed ik dat de plaat is geweest van de dame van wie ik eerder The Hollies ('The Air That I Breathe') en Kayak heb behandeld. Nu is het een kwestie van deze plaat 'schoon' houden, hoewel styreen van omstreeks 1975 erg berucht is. Daarvoor hoef ik alleen maar te kijken naar mijn eigen exemplaar van 'When Your Love Is Gone' van Jackson Sisters welke per draaibeurt ook 'minder' wordt.

* The Partridge Family- Looking Through The Eyes Of Love (NL, Bell, 1973)
Ik heb het woensdag meteen even gecontroleerd en ja... deze heb ik al. Echter niet met de fotohoes en daarom mag deze blijven. Over de plaat zelf ben ik snel klaar. 'I Think I Love You' mag eens in de drie jaar en daarmee heb ik aan mijn plicht voldaan om The Partridge Family te draaien. Laten we het hoesje eens omdraaien. Goh! Wat een lieve vriendinnen! Djoeke en Foka geven dit plaatje op 9 maart 1973 aan hun vriendin Margriet. Je had je adres niet moeten schrijven op het hoesje, want nu sta ik volgend jaar op 9 maart aan de deur met een single in de hoop dat ik een stukje taart krijg. Jammer dat je je leeftijd er niet bij hebt gezet...

* The Pasadenas- Enchanted Lady (NL, CBS, 1988)
Eigenlijk weet ik wel dat het niks is, maar neem het desondanks mee. The Pasadenas hebben twee 'gezellige' hits met 'Tribute' en 'Riding On A Train', waarvan ik de laatste afgelopen zomer nog op single heb gekocht. 'Tribute' heb ik niet op 7", maar wel op 12"-single. Die derde single ben ik helemaal 'vergeten', maar nu daagt het me weer. De groep toont hier aan ook zonder een opzwepend ritme te kunnen en over perfect op elkaar ingestelde stemmen te beschikken. Tóch ontbreekt de 'spirit' van de eerste twee singles waardoor ik vrees dat deze verder gaat slapen in de jaren tachtig-bak.

* The Pretenders- Message Of Love (UK, Real, 1981)
,,Zijn ze niet afzonderlijk geprijsd", vraagt de dame in de winkel in Havelte. Ze heeft duidelijk geen kaas gegeten van de platenhandel. Het zweet breekt me even uit, maar ze gelooft me op mijn woord. Ik heb op de single van Demis Roussos een sticker van '1 euro' gezien en ook weet ik dat er een sticker zit op die van The Pretenders. Dat vermeldt '7,50' en ik vraag me op dit moment af waar deze single gekocht moet zijn. Als ik het goed heb, kostte in 1981 een single in Nederland omstreeks de zes gulden. Dit is de Engelse persing, maar 7,50 Engelse ponden zou ook veel te duur zijn geweest. Zou deze dan toch ooit nog door een verzamelaar zijn gekocht? Antwoord op een briefkaart. Dit is de Engelse persing met het fotohoesje in een puike staat, alleen heb ik het zelf nooit zo op 'Message Of Love' gehad.

* Procol Harum- A Whiter Shade Of Pale (NL, Deram, 1967)
Wat weegt zwaarder: Sentiment of een nieuwe naald? Lange tijd is het voor mij het eerste geweest, maar sinds de reorganisatie van januari kies ik voor de tweede. Soms doet dat pijn. Singles uit de hele vroege periode van mijn verzamelen moeten vervangen door eentje waarvan ik me niet meer kan herinneren waar en wanneer ik die heb gekocht. 'Shine Silently' van Nils Lofgren van mijn zus moeten vervangen door een smetteloos exemplaar. En na ruim 26 jaar zet ik me ook eindelijk eens over de oude, tot op de draad versleten, 'A Whiter Shade Of Pale' heen. Als ik de plaat hoor op de radio mis ik de kraakjes van het origneel. Van de single van woensdag mag hooguit de fotohoes blijven, de plaat zelf is redelijk maar niet goed genoeg.

* Diana Ross- Last Time I Saw Him (NL, Tamla Motown, 1973)
Hoewel ik nooit echt een fan ben geweest van het solo-werk van Diana Ross begint het zo langzamerhand wel een échte collectie te worden. Dit is de meest recente aanvulling. Bij Motown gaan de zaken moeizaam in de vroege jaren zeventig. Er zit slechts twee jaar tussen 'What's Going On' van Marvin Gaye en 'Lady Sings The Blues' van Diana Ross en daarna duurt het ook maar drie jaar tot 'Songs In The Key Of Life' van Stevie Wonder. Toch zijn de tussenliggende periodes 'pijnlijk' voor het concern. De filmmaatschappij redt het nauwelijks en ook gevestigde artiesten moeten het over een andere boeg gooien. 'Last Time I Saw Him' komt gewoon uit de Motown-kantoren, maar er is weinig 'zwart' en 'soul' meer te herkennen. Het is gewoon een lekker pop-liedje met lichte country-invloeden. Leuk om deze met fotohoes te hebben, maar ik ga hem niet stuk draaien.

* Demis Roussos- With You (Duitsland, Philips, 1974)
Ik kan er geen vinger op leggen, maar ik heb een enorme zwak voor deze baardemans in zijn fleurige kaftans. 'With You' zegt me echter helemaal niks en doet me evenveel als ik het draai, maar ik had hem nog niet. Een jaar eerder zingt Paul Simon over 'Kodachrome' en dit is enigszins van toepassing op Duitse fotohoesjes uit de vroege jaren zeventig. Ze springen in het oog en ik heb vaak de meeste moeite om ze te laten liggen.

* Sam The Sham & The Pharaohs- Wooly Bully (Duitsland, MGM, 1965)
Mijn eerste single is té duur. 'Wat de gek ervoor geeft?'. Zoiets... Ik betaal in 1990 drie gulden voor een totaal versleten exemplaar zonder hoes. In 1998 krijg ik een exemplaar met fotohoes en ik moet straks deze even vergelijken met die van woensdag. De hoesjes zijn even goed, weet ik zo, maar volgens mij is het vinyl van die uit 1999 nóg beter dan deze.

* Nina Simone- Why? (Duitsland, RCA Victor, 1968)
Het fotohoesje zet je aanvankelijk op een dwaalspoor. Dat heeft namelijk het design dat omstreeks 1963 werd gebruikt. Kijkende naar de titel móet dit wel uit 1968 komen en dat blijkt ook zo te zijn. 'Why? (The King Of Love Is Dead Part 1 & 2)' is Simone's eerbetoon aan Dr. Martin Luther King, hoewel geschreven door ene Taylor, en ze voert het 'live' uit op Westbury Music Fair. Een verstilde ballade met een stem waarin je het verdriet kan horen. Geen plaatje voor alledag, maar wel mooi om deze in de bakken te hebben staan.

* 10CC- Dreadlock Holiday (Jamaica, Mercury, 1978)
Erg bijzonder is ook deze Jamaicaanse persing van de 10CC-hit welke Jamaicanen over het algemeen niet in het beste licht zet. Overigens is het niemand minder dan persoonlijke held Justin Hayward die op Jamaica het slachtoffer wordt van een overval waarbij hij een polsketting met hoge emotionele waarde moet afstaan. Hayward vertelt het verhaal op een gegeven ogenblik aan Eric Stewart en deze werkt het verder uit tot een hit van formaat. Ik heb de plaat al in de Nederlandse en Engelse persing, deze Jamaicaanse komt als 'extraatje' in de bak, hoewel het vinyl waarschijnlijk als beste van de drie scoort.

* Ike & Tina Turner- Ooh Poo Pah Doo (NL, United Artists, 1971)
Wie op zoek is naar de Nederlandse uitvoering van 'You Don't Know What You Mean To Me' van Sam & Dave mét fotohoes... die heb ik laten liggen in Havelte. Ik heb die single namelijk al vijf keer. Als ik Ike & Tina Turner zie, wil ik ook al verder bladeren. 'Proud Mary' heb ik immers ook al te kust en te keur. Dan zie ik tot mijn grote verbazing dat het 'Ooh Poo Pah Doo' is en deze heb ik nog niet. Ik sluit af met een klaagzang jegens Bovema-vinyl van omstreeks 1970. Deze heeft een vreemde 'golf' in het vinyl zitten. De plaat draait door en geluidstechnisch ondervindt het weinig hinder, maar toch kan dit niet bevorderlijk zijn voor de naald. Ik heb in ieder geval een fraaie hoes, nu nog even rondkijken voor een betere single.