Eindstreep: april 2016

Is het een zware bevalling geweest? Nou, het begin is niet smetteloos. Ik had om half negen afgesproken met de chauffeur in Meppel, maar op dat tijdstip gaat de telefoon naast mijn bed in Uffelte. Gelukkig is mijn maat uiterst relaxt en na een snelle kop koffie spurt ik weg op de Pioneer en ben om half tien bij het verhuurbedrijf van de bus. De verhuizing zélf is in vier ritten gelukt. We beginnen om tien uur en om zes uur vanavond zijn we klaar en word ik in Nijeveen afgeleverd zodat ik weer op de Pioneer terug kan. Ik heb vanavond laten koken voor mij: Een overheerlijk menu van de afhaalchinees in Havelte en een pudding na. Nu schrijf ik de 'Eindstreep' en daarna nog even 'hangen' bij Wolfman Radio, maar niet tot laat... Ik ben doodop en heb nog diverse plannen voor morgen, dus ga ik vanavond vroeg slapen. De 'r' gaat morgen uit de maand en ik heb al het waardevolle spul uit Nijeveen: Een beter begin van het voorjaar kan ik me niet wensen!

April zou een zuinige maand worden met de platen? Nou, dat plan is ernstig gefaald. Voornaamste reden hiervoor is de spotgoedkope partij singles in Havelte en mijn meest recente vangst bij De Tafel. Voordat ik over ga naar de top tien, zet ik eerst weer even de feiten op een rij. Hou jullie vast! April 2016 heeft een opbrengst van maar liefst 102 singles, maar daarvan zijn er achtentwintig 'dubbel'. Daar zijn nu nog zevenentwintig van over want Duncan Browne is de Kliko in gegaan. Verder zijn er 'slechts' 31 Blauwe Bak-singles en dus mag ik concluderen dat april vooral een Gele Bak-maand is geworden? Ook moet ik melden dat ik de 12"-singles (en dus ook Minnie Riperton) niet heb meegerekend in dit overzicht. Drie Gele Bak-singles, vier Blauwe Bak-singles en drie gospel-platen. Deze bepalen voor mij 'het geluid' van april 2016 en dus kom ik tot de volgende lijst.

1. What Do You See In Her-Inell Young

2. Somebody Will Know Someday-Cuby + Blizzards

3. He Makes A Difference-The Jewel Gospel Singers

4. Come On Home To Me Baby-Deniece Chandler

5. I'm Com'un Home In The Morn'un-Lou Pride

6. I'm A Little Bit Smarter Now-White Family Band

7. Wishing Well-Terence Trent D'Arby

8. Marlene On The Wall-Suzanne Vega

9. I'll Make It Alright-The Scott Singers

10. The Truth Shall Make You Free-King Hannibal

Singles round-up: april 8

Ik heb een productieve dag in Nijeveen achter de rug en dat moest natuurlijk onderhand ook wel. Morgen ga ik immers verhuizen en zoveel was er nog niet ingepakt. Het ziet er nu 'wel aardig' uit. De spullen uit de berging wordt kunst en vliegwerk, maar de slaapkamers en de kamer heb ik zo goed als ingepakt. Ik kan daarmee concluderen dat ik, buiten de platen, slechts een kwart meeneem van wat ik vier jaar in huis heb gehouden. Ik heb vanmiddag zelfs afstand gedaan van een paar herinneringen die ik maar beter moest vergeten. Uffelte wordt een frisse start waar Nijeveen een valse start is geweest. De monteur met de afzuigkap stond vanmorgen prompt om acht uur aan de deur en dus kon ik de rest van de tijd steken in Nijeveen. Straks wederom een korte nacht want ik moet om half negen in Meppel zijn en ik opereer uiteraard weer vanuit Uffelte, maar eerst het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand.

* Jackson Brothers- Thank You (Italië, Cannonball, 197?, re: 2016)
De derde release op Cannonball sinds het een jaar geleden is opgericht. De singles tot nu toe zijn allemaal nooit verder gekomen dan een enkele acetaat en worden in een strikte oplage van 300 geproduceerd. Op is op en weg is pech. De exclusiviteit straalt ervan af en dat is onder andere af te lezen uit het prijskaartje, want deze singles zijn niet bepaald goedkoop. Bij de eerste release heb ik nog getwijfeld, maar de vorige zei me helemaal niks. En dan nu Jackson Brothers met 'Thank You'. Er bestaat slechts één proefpersing op acetaat en deze staat bij Greg Belson in de kluis. Jackson Brothers bedankt Jezus in dit nummer, hoewel het label slechts 'Thank You' geeft als titel. Ze doen dat in een uiterst funky bad. Op de keerzijde staat een instrumentale mix en daarbij ontdek je pas hoeveel muziek er in deze 'groove' zit. Ik moet bekennen dat ik in eerste instantie niet héél enthousiast ben, maar met het oog op de groeiende gospel-hobby deze kans niet moest laten schieten. Bovendien verwacht ik dat deze platen behoorlijk waardevast zullen blijven, dus eigenlijk had ik niets te verliezen.

* Moon People- Land Of Love (US, Speed, 1968)
Het is nog altijd merkwaardig hoe deze single een paar weken van de radar is verdwenen, maar desalniettemin ligt deze dinsdag op de deurmat. Stevig ingepakt (en dus niet losgehaald door de douane) en geen bijbehorend schrijven dat ik importbelasting zou moeten betalen. De handelaar heeft keurig netjes de aankoopprijs op de bon gezet. Okay, de plaat is niet helemaal 'nieuw', maar ik denk dat zoiets in Europa toch al snel ietsje meer zou kosten? Ik kom 'Land Of Love' op het spoor bij een zoektocht naar 'Hippy Skippy Moon Strut'. Dat is prominent gesampled in 'Ain't No Other Man' van Christina Aguilera en is losstaand ook een ontzettend fijn nummer. 'Land Of Love' heeft het nadeel dat het (nog) niet is gesampled door een grootheid als Aguilera en is derhalve voor stukken minder verkrijgbaar dan het prijzige 'Hippy Skippy Moon Strut'. En het doet niet voor de laatste onder. Het begint funky, maar de latin-invloeden worden gaandeweg steeds duidelijker en uiteindelijk eindigt het meer latin dan funk. Ik ga binnenkort wellicht meer huiswerk doen naar Moon People, maar ik heb iets begrepen dat het de groep zou zijn geweest van organist Dave 'Baby' Cortez. Dat 'Hippy Skippy Moon Strut' kent een heel bizar verhaal dus wellicht dat het ooit nog eens goed is voor een bericht?

* Minnie Riperton- Les Fleur (UK, Original Sound Track, 1971, re: 2001)
Wat als Maurice White nog springlevend zou zijn geweest? Ja, als... Het is omdat ik White een eerbetoon wil geven in 'Tuesday Night Music Club', maar het niet eenvoudigweg wil houden bij een grote hit van Earth Wind & Fire. Ik ben meer geïnteresseerd in White's vroege sessiewerk en kom zo uit bij Ramsey Lewis, Fontella Bass en het solo-debuut 'Come In My Garden' van Minnie Riperton. Zo doet 'Les Fleur' zijn intrede en een paar weken later zet ik het op mijn mp3-speler. Zo hoor ik 'Les Fleur' als ik op zondag 13 maart bijna in Uffelte ben en spontaan wordt dit de 'soundtrack' van mijn nieuwe huis. 'Les Fleur' is in Amerika als een demo-single verschenen, maar die is onvindbaar. Tot mijn grote verbazing zijn zelfs heruitgaven van 'Come In My Garden' stevig aan de prijs. Hoe dichterbij Uffelte komt, hoe meer ik naar een vinylpersing ga smachten. Dan zie ik deze 12"-single staan bij een Nederlandse verkoper. Op de b-kant staat een remix welke ik nog niet heb gedraaid, want... 'Les Fleur' op 45-toeren 12"-single is puur genieten. Vijf inch te groot voor de singles-koffers, maar toch een echte Blauwe Bak-aanwinst.

* Ann Sexton- You're Losing Me (US, Seventy-Seven, 1973)
In 2012 ben ik als een kip zonder kop singles gaan kopen en hou ik op het laatst praktisch geen geld meer over om in het huis te investeren. In 2016 moest en zou dat anders gaan. De Pioneer heeft al een flinke hap genomen uit het bedrag, maar verder staat het inrichten van de woning op één. Natuurlijk is het verleidelijk. Ik heb immers een paar duurdere wensplaatjes. Vanmorgen kreeg ik nog de herinnering van Discogs dat iemand een exemplaar 'Movin' Away' van Kenny Lynch heeft liggen. Vraagprijs: 225 Britse ponden. Hoewel ik 'weinig' koop, kijk ik toch geregeld even naar de 'smulplaten' en eentje uit die categorie is 'You've Been Gone To Long' van Ann Sexton. Ik ontdek ook dat er een heruitgave uit de jaren tachtig is, maar zelfs die is aan de prijs! Deze 'You're Losing Me' is niks minder dan 'Gone Too Long' en gaat desondanks voor 'peanuts' over de toonbank. Eerst deze dan maar... Ach vooruit, dan bestel ik bij deze ook maar de single van Deniece Chandler!

* Dionne Warwick- Track Of The Cat (UK, Warner Bros., 1975)
Ik heb jaren geleden eens 'Just Being Myself' van Dionne Warwick gekocht, een elpee op Warner Bros. waarop Warwick met onder andere Holland-Dozier-Holland werkt. Een plaat die ik pas jaren later op waarde heb leren schatten. Warwick is natuurlijk het beste bekend voor haar werk op Scepter met Bacharach en David, maar vanaf de jaren zeventig werkt ze voor verschillende labels. Op Atlantic werkt ze bijvoorbeeld met The Spinners, maar liefhebbers roemen haar werk op Warner Bros. Ze zal nooit meer 'sophisticated' klinken dan op deze albums. Mark adverteert de single dan ook met de album-versie van zes-en-een-halve minuut, toch blijkt hier het verhaal binnen drie minuten te zijn verteld. 'Track Of The Cat' heeft overigens ook nooit een Amerikaanse release gehad, enkel deze demo in Engeland. 'Track Of The Cat' is precies wat ik zojuist heb geschreven over het Warners-werk van Warwick, een klasse waaraan menig zangeres een puntje kan zuigen. En nee, ik wil het niet over haar latere Arista-werk hebben.

* White Family Band- I'm A Little Bit Smarter Now (US, Duke, 1972)
Op de platenbeurs in Zwolle heb ik alle exemplaren van 'Explosion In Your Soul' van The Soul Survivors opgekocht, maar de sensatie van een doosje platen in een warenhuis vinden is voor mij onbekend. Een gerespecteerde dj en radiopresentator had het onlangs nog met een single van André Williams, hij vond vijftien exemplaren 'new old stock' welke inmiddels in een mindere staat al dertig pond moet kosten. Hij biedt ze aan voor twintig per stuk en ook ik heb even getwijfeld, maar nee... de wenslijst is te lang voor dit. Dan deze single van White Family Band. Deze handelaar heeft ook enkele tientallen ontdekt en hiervoor ga ik wel overstag. Vooral vanwege het opgewekte en 'catchy' 'I'm A Little Bit Smarter Now', hoewel ook de langzamere b-kant er zeker mag zijn.

* Richard 'Popcorn' Wylie- Rosemary What Happened (UK, Grapevine, 1967, re: 1977)
De 'Northern Soul Jukebox' is een ontdekkingsreis op zich en toch ben ik niet gecharmeerd van ieder nummer op de schijf. Eén van de nummers waar ik meteen een hekel aan heb is 'Rosemary' van Richard 'Popcorn' Wylie. Een beetje een flauw instrumentaal nummer met een kinderkoortje. Na verloop van tijd valt de naam van Wylie me steeds vaker op. Hij is een gerespecteerd producer en arrangeur in het Detroit van de jaren zestig. Toch kan ik het niet rijmen met het flauwe 'Rosemary' dat een grote hit is in The Casino in Wigan in de jaren zeventig. Sinds vorig jaar januari weet ik pas dat 'Rosemary' de instrumentale versie is van 'Rosemary What Happened' en dat de zang het nummer ineens uit de 'lulligheid' trekt. Grapevine-uitgaven zijn redelijk aan de prijs en daarnaast wil ik niet een kapot gedraaid exemplaar hebben. Ik heb net Lou Pride bestelt bij mijn maat in Engeland als ik deze van Wylie voor weinig zie staan. Wederom geen spijt want de single verkeert in een prachtige conditie voor deze prijs.

* Inell Young- What Do You See In Her (US, Libra, 1967, re: 2016)
En tenslotte de Week Spot van deze week. Normaliter op zaterdagmiddag te beluisteren in 'Do The 45', maar omdat ik druk met de verhuizing ben, wordt dit waarschijnlijk door een collega gedaan. Morgenavond ga ik een streep zetten onder de singles van de afgelopen maand en presenteer ik jullie de 'Eindstreep'.

Week Spot kwartet: week 17

Goed beschouwd is iedere verjaardag een 'vreemde' verjaardag. Ik vier deze dagen al lang niet meer op de traditionele wijze met familie. Een paar jaren heb ik ze gevierd met een enkele vriendin. In 2012 heb ik mezelf nog getrakteerd op een etentje bij de chinees, maar vooral de laatste paar jaren zijn de verjaardagen steeds 'kleurlozer'. Toch is de 41e verjaardag wel een vreemde gewaarwording. Ik ontwaak deze ochtend in Uffelte waar de zon al enthousiast in de keuken schijnt. 'First things first' en voordat ik een hap ontbijt heb gehad, hang ik al aan de telefoon. De woningstichting belooft me later terug te bellen. Het telefoontje komt dan van het bouwbedrijf en dat is ook prima. Die belooft dan opnieuw mij terug te bellen en omdat het kan inhouden dat er elk moment een monteur langs komt om de afzuigkap te monteren, blijf ik in Uffelte, hoewel ik hoognodig in Nijeveen moet zijn om inpakwerk te verrichten. Tegen de middag krijg ik telefoon dat de betreffende monteur morgenochtend langs komt en dan moet ik concluderen dat ik een halve dag voor niks heb zitten wachten. Aan inpakken en schoonmaken kom ik niet toe in Nijeveen, want ik moet ook nog even werken. Vanavond heb ik de maaltijd gehad in Nijeveen, toevallig ook nog chinees, en ben toen op de 'normale' fiets naar Uffelte gegaan. De mixer is waarschijnlijk overleden en dus neem ik de Marantz-tuner mee in de trekkersrugzak. Zo heb ik nog de meest recente aankoop kunnen beluisteren, maar staan mijn radioshows voorlopig even op de tocht...

2012: Gone With The Wind Is My Love-Rita & The Tiaras
Mijn Facebook-vriend Damien, waarvan ik Davy Jones en eerder ook Garland Green heb gekocht, heeft per vandaag besloten zich niets meer aan te trekken van de Northern Soul- en Mod-scenes en lekker zijn eigen gang te gaan. Ik meende zelf dat hij dat al jaren deed. Zijn conclusie is ook een beetje de mijne: Moe van niet-bestaande regeltjes waarom iets wel Northern of Mod is en wanneer niet. Tegelijk ook beseffend dat het niet alleen kommer en kwel is wat betreft de Northern en Mod. In het begin van 2012 ben ik nog zeer gericht op de pure Northern Soul en daarbij hoort ook een Wigan Casino-hit als deze 'Gone With The Wind Is My Love' van Rita & The Tiaras. Tóch is dit een plaatje dat ik blijf draaien met heel veel plezier. Soms met tussenpozen, dat wel. Als ik een paar weken geleden kennis maak met de Pioneer en mijn eerste rondjes leer fietsen, heb ik nog een 'Do The 45' volgend op dit avontuur. Ik ben zo dolgelukkig dat ik het heb gedurfd dat ik de show wil openen met een plaat die mij een euforisch gevoel geeft. Dan kom ik deze tegen in de bakken en ja... dit beantwoordt precies aan het gevoel dat mij door de aderen stroomt. Nader beschouwd definieert 'Gone With The Wind' voor mij de 'magie' van Northern Soul. Tekstueel een 'klaagzang', want het is immers nooit feestelijk wanneer je geliefde je in de steek laat, maar met een upbeat 'groove' dat het alleen maar meer emotie mee geeft. Onnodig om te zeggen dat dit van de Northern Soul-'hits' één van mijn ultieme favorieten is?

2013: Mama Didn't Raise No Fools-Sugar Pie DeSanto
De cd moet ik nog wel ergens hebben liggen, maar het cd-boekje is bij een (andere) verhuizing zoekgeraakt. Ik heb het dan over de verzamel-cd van Sugar Pie DeSanto welke ik in 1995 voor een rijksdaalder koop bij de Free Record Shop. Eigenlijk uit pure nieuwsgierigheid, want ik heb het dan niet zo op soul en rhythm & blues. 'Mama Didn't Raise No Fools', volgens het cd-boekje 'unreleased', is meteen een favoriet en de rest van het album leer ik waarderen in Mossley. Jaren lang ben ik in de waan dat het nummer nooit is uitgebracht, ook al krijg ik een vinyl-opname van een toenmalige forum-collega. Het is pas in de eerste weken van 2013 dat ik leer dat 'Mama Didn't Raise No Fools' in 1965 als single is verschenen en dat het waarschijnlijk 'unissued on cd' was. Dat kan ik nu niet meer nagaan. Ik kom de single tegen in de handel van Jörg en tot mijn grote verbazing is de plaat niet eens zo duur als dat ik hem had verwacht. Voor dat geld heb je een waanzinnig goede soul-plaat met een moddervette Chicago-sound en het komt Sugar Pie andermaal uit de tenen.

2014: Since I Found My Baby-The Metros
Nu ik erover ga schrijven, valt het me opeens op: Soulful Records heeft geen Paas-uitverkoop gehad dit jaar. In 2014 en 2015 profiteer ik nog mee van de hoge kortingen en dat levert me in beide gevallen een fors pakket met splinternieuwe 'bootlegs' op. Enkele daarvan duiken tegenwoordig op bij Rarenorthernsoul die ze 'gewoon' aankondigt als heruitgaven en een véél te hoge prijs hanteert. Laatst ook even op Discogs gekeken en die 'lelijke' bootleg van 'Do I Love You' van Frank Wilson doet in sommige gevallen wel dertig pond. Oplichterij? Natuurlijk, deze platen kosten bij Soulful Records hooguit vijf pond. The Metros is in 2014 één van de singles uit de Paas-uitverkoop. Ditmaal zo'n dubbele RCA-single met op de keerzijde het klassieke 'Crackin' Up Over You' van Roy Hamilton. Het gaat me echter om The Metros met hun moddervette Detroit-geluid. Het had zo van Motown kunnen komen, maar is dus op het 'algemene' RCA-label. Ook een Northern-plaatje dat ik nog wel eens met veel plezier draai. Misschien dat ik het straks nog wel even ga doen...

2015: I'll Hold You-Frankie & Johnny
Ook beschreven als een 'moderne re-issue' bij Rarenorthernsoul terwijl het een 'lelijke' bootleg is. Southern Artist, de platenfirma op het label, bestaat niet echt en middels de vermelding van 'BMI' wil het lijken als een legale single. Ik koop deze in eerste instantie vanwege de andere kant. Daar vinden we de klassieke 'end-of-nighter' van Timi Yuro: 'It'll Never Be Over For Me' uit 1968. Tot mijn verrassing staat deze van Frankie & Johnny op de keerzijde en deze is zeer welkom. Engelse, pardon... Schotse, blue-eyed soul waarvan in de jaren zeventig wordt gedacht dat het in Amerika is uitgebracht, maar deze 'demo's' blijken eveneens ordinaire bootlegs te zijn. Hoewel beide kantjes regelrechte winnaars zijn, 'schaam' ik me desondanks wel een beetje voor deze 'boot' en dat houdt in dat ik hem zeer zelden draai. Maar ja... het origineel is onbetaalbaar en dus moeten we hier mee doen.

verhoesbui 4 (de Koning te rijk...)

Hee, dat lijkt wel...? Ja, het klopt inderdaad! Bijgaande foto is een 'live'-tafereel in de huiskamer in Uffelte. Hoewel het meer van kamperen weg heeft, ga ik vanavond de eerste nacht doorbrengen in het stulpje. Een symbolieke reden en een praktische reden. Ten eerste wil ik op de ochtend van mijn 41e verjaardag ontwaken op het plekje waar ik de rest van mijn leven ga slijten. Ten tweede kom ik er opnieuw achter dat ik niet alleen een stok achter de deur moet hebben om schoon schip te maken in Nijeveen, maar ook dat ik maar moeilijk op gang kom zolang ik daar verblijf. Het plan is heel haastig ontstaan bij het ontwaken. Kussen, slaapzak, douche-spullen en koffiezetapparaat gaan mee als 'extra'. Vandaag heb ik met de dankbare hulp van de man van een post-collega de studio verhuisd en heeft hij het internet 'werkende' gekregen. Ook hangen de eerste lampjes. Het mengpaneel brengt stress, ik kan alleen maar 'links' geluid krijgen, ik hoop niet dat die helemaal stuk is want dan heb ik een probleem bij mijn uitzendingen. Het nieuwe mengpaneel is pas volgende week vrijdag weer te bestellen. Toch hoef ik vanavond niet zonder muziek te zitten, over een kwartiertje heeft Greg zijn maandelijkse 'Divine Chord Gospel Show'.

Op de foto is ook nog de alternatieve 'vloerbedekking' zichtbaar in de keuken. Tot mijn grote ergernis is de keuken nog steeds niet af. De handgrepen ontbreken, er is nog geen afzuigkap en een stukje moet gesausd worden. Ook zal ik hen aanspreken op de leisteen-tegels die al bedorven zijn door hun vakmanschap. Dat en de deur van de douchecabine die opeens nauwelijks meer open wil, zijn de kleine dompers op de verhuispret, verder zit ik voor het eerst in een hele lange tijd zonder een sweatshirt aan in de woonkamer en dat is écht genieten! Koffie, Bastognekoeken, chocolaatjes en straks de 'Divine Chord'... Meer kan ik me op dit moment niet wensen!

Week Spot: Inell Young

Opnieuw een 'onbekende' plaat als Week Spot. Ofwel... deze single komt pas in de laatste 'Singles round-up' voorbij, maar is een plaat welke al bijna twee weken voor mij 'speelt'. Helaas ook een plaat met weinig tot geen info en waar wordt getwijfeld aan de juistheid van de biografische gegevens. Het nummer verdient het echter helemaal om Week Spot te worden en wellicht mag ik dan even gebruik maken van het feit dat er weinig informatie is en een iets korter bericht schrijven over de Week Spot. Omdat ik niet meteen alle info al in de eerste alinea wil spuwen, hou ik die alvast kort... De Week Spot is 'What Do You See In Her' van Inell Young.

Ik heb het afgelopen weekend nog genoemd in de 'Singles round-up': Veel top-dj's zijn al gauw geneigd om een plaat na een paar maanden weer te verkopen om het geld te investeren in een nieuwe aanwinst. Een tendens welke ik vooral bij Rarenorthernsoul zie, is dat als een plaat opnieuw wordt uitgegeven, het 'origineel' even later ook opduikt. Dat is het geval met 'What Do You See In Her' van Inell Young. Het staat bij de genoemde dealer voor de fraaie som van vierhonderd pond. Nieuwsgierig als ik ben, luister ik naar een stukje van de geluidsclip. Dat klinkt naar meer! Dan valt me iets op in de beschrijving: 'Het origineel, niet de tweede uitgave'. Als er dus een tweede uitgave is, dan is die waarschijnlijk ook een stuk goedkoper? Ja en nee. Vijfenzeventig dollar is inderdaad een stuk minder dan de vierhonderd pond voor het origineel, maar om het nu 'goedkoop' te noemen? Dan valt mijn oog op een aantal exemplaren met groene labels. Die zijn wel 'leuk' geprijsd en daar koop ik dus eentje van!

De mensen van Souljazz Records hebben duidelijk 'iets' met Inell Young, want opeens ontdek ik ook dat er zelfs nog een tweede Inell Young-single via hun is verschenen. Die klinkt ook niet onaardig, maar desondanks niet zó fijn als 'What Do You See In Her', ondanks de enthousiaste drummer. De platen zijn, volgens de website, 'exclusief' verkrijgbaar via Souljazz Records, maar je hoeft daar niet per se te registreren om aan de plaat te komen. Ik koop hem 'gewoon' van een Nederlander op Discogs welke normaal gesproken de stevigere metal in de aanbieding heeft. Is wel een beetje duurder dan via Souljazz, maar beslist voor herhaling vatbaar! Ik heb 'ergens' gelezen dat deze single van Inell Young in 1967 voor het eerst is uitgebracht, maar kan dat eigenlijk nauwelijks geloven. De plaat klinkt zó fris en funky dat het met recht uit 1969 of zelfs 1971 zou kunnen komen. Deze groene Libra-uitgave is opnieuw in een oplage van driehonderd stuks en ik kijk niet vreemd op als deze de gele heruitgave achterna gaat in prijs. Er zal altijd vraag blijven bestaan voor een plaat van het kaliber 'What Do You See In Her'.

Wat weten we over Inell Young en de plaat? Ten eerste dat het uit New Orleans komt. De overige informatie komt van het blog van 'Soul-Sides' en dateert van 3 juli 2007. Vier zinnen zijn doorgehaald en er is sprake van ene 'Geoff' die de waarheid in pacht zou hebben. Het doorgehaalde stuk vertelt dat Inell Young op haar eerste twee singles samenwerkt met Eddie Bo, producent voor het Nola-label. De derde en laatste single zou dan geproduceerd zijn door Gus Lewis. Dat zijn volgens mij 'feiten' die staan als een huis. Dan volgt een zin waar Geoff een kleine variatie op heeft gemaakt, maar nogmaals... niemand weet of kent de bron. 'What Do You See In Her' zou geschreven zijn voor Eddie Bo. Bo zou tegelijk een relatie hebben gehad met Young als met 'iemand anders'. Geoff corrigeert ons op dat punt.

Inell vormt met Mary Jane Hooper en een derde onbekende de groep The Explosions, een achtergrondkoortje. Het verhaal gaat dat Eddie Bo naar een willekeurige 'high school' gaat en daar een koortje formeert dat The Explosions wordt. Kort na 'What Do You See In Her' raakt Inell Young verslaafd aan heroïne en weigert Bo met haar te werken totdat ze het spul heeft afgezworen. Eddie gaat vervolgens verder met Mary Jane Hooper en kort daarop neemt Young met Gus Lewis het bijtende 'What Do You See In Her' op, schijnbaar aan het adres van Bo welke voor Hooper heeft gekozen. Het lukt Young niet de verslaving te overwinnen en ze overlijdt kort daarna. Het is niet zeker of het een ongelukkige overdosis is geweest of dat er sprake is van zelfmoord.

De schrijver van 'Soul-Sides' analyseert vervolgens het nummer op een manier waarop ik jaloers ben. Het 'who-who-who-whooo' in het begin klinkt inderdaad als een lokroep van een vogel. De gitaar die plots stopt na 'I'm lost in misery' en de Würlitzer-piano die het overneemt. Als je nog niet was gevallen voor het plaatje, dan moet het na deze recensie zeker lukken. Bij mij is dat al lang niet meer aan de orde: 'What Do You See In Her' is een belangrijk onderdeel van mijn dagelijkse soundtrack geworden. Ik durf te wedden dat als ik over een paar jaar terug denk aan de verhuizing van Nijeveen naar Uffelte, dat dit nummer dan opduikt in mijn herinnering.

Een leven met Prince

Gaan we straks het tegenovergestelde doen van de afgelopen weken? Wie weet... De afgelopen weken 'miste' ik geregeld berichten en moest dan dubbel publiceren om weer op schema te komen. Nu staat de verhuizing voor de deur en is april bijna ten einde. Woensdag verhuist de studio (en dus ook de computers) naar Uffelte. Ik heb ergens het plan om van donderdag op vrijdag in Uffelte te 'logeren', dus dat maakt dat ik die avond kan publiceren. Om toch niet al te ver achterop te raken, zou ik dus vanavond ook de Week Spot kunnen doen als ik een definitieve keuze heb gemaakt. Maar... aan de andere kant... ik moet ook nog een lijst voor 'Tuesday Night Music Club' maken en wil morgen vooral benutten voor inpakwerk. Anders had ik wellicht een 'best of' kunnen doen, maar morgen vraagt om iets 'speciaals'. Een bewogen week voor de muziekwereld. We nemen afscheid van Lonnie Mack over wie ik op 5 april 2013 heb geschreven. Ik heb zelden zo genoten van een stuk dat ik zelf heb geschreven en daar kan ik niks op aanvullen (buiten de bevestiging dat ik Lonnie Mack wél heb gezien in 1996). Reggae-legende Lord Tanamo heeft vorige week ook het leven gelaten, maar ik weet té weinig van reggae of om daar een passend eerbetoon voor te schrijven. Tot slot is gisteravond bekend geworden dat Billy Paul op 81-jarige leeftijd is heengegaan. Hem hebben we in december nog de Week Spot gegeven voor 'Thanks For Saving My Life' en ook daar kan ik niks meer op aanvullen. Prince in de 'Dodenrit'? Daar heeft de andere media al genoeg over geschreven en dus rest mij om te duiden welke rol Prince in mijn leven heeft gespeeld.

Niets anders dan lof aan mijn ouders voor de opvoeding die ik heb genoten! Toch kijk ik soms mijn ogen uit als ik bij vriendjes thuis kom, zonder de wens te hebben om daar te moeten opgroeien. Wij wagen het niet om aan de televisie te komen. Die wordt aangezet door vader of moeder. Overdag televisie kijken is uit den boze. Je vraagt het al niet eens... Enige uitzonderingen zijn de woensdagmiddagen (zodat ik als vierjarige mijn eerste twee Nederlandse woorden leer: Broodje poep), Garmisch-Partenkirchen op Nieuwjaarsdag en soms blijft de televisie aan onder het eten als er schaatsen is. Bij een buurtgenootje gaat het er een stuk 'vrijer' aan toe. Hij maakt zelf oploskoffie en zodoende is dat de plek waar ik mijn eerste cafeïne slurp. Hij pakt zelf snoep of chips en dat is iets dat in huize Louwsma niet ongestraft blijft. Ook zet hij de televisie aan wanneer hij daar zin in heeft en zo ga ik eens met hem mee na schooltijd. Het is 1982 en terwijl hij de Moccona bereidt staat de televisie al aan. Het zal TopPop zijn geweest, denk ik? Welke andere muziekprogramma's had je toen overdag op de Nederlandse televisie. Daar zie ik voor het eerst het 'menneke'. Omringd door sexy danseressen en zangeressen roept hij op om te feesten alsof het 1999 is. En dat lijkt in 1982 nog een eeuwigheid verder. Anno 2016 is 1999 even lang geleden en het is bijna als de dag van gisteren. Ik kan niet echt zeggen of ik het 'leuk' vind als zevenjarige, feit is wel dat ik weer een liedje 'ken'. '1999' blijkt een vrij eenvoudige titel en ook met Prince kan ik wel iets. Madness heeft immers een liedje dat 'The Prince' heet, ook al is dat weer opgedragen aan Prince Buster.

'1999' is een grote hit en hetzelfde geldt voor 'When Doves Cry'. Toch is het pas in december 1984 als Prince een bijzondere rol in huize Louwsma gaat spelen. Ik weet niet echt of mijn broer Jelte al een héle grote Prince-fan was vóór hij 'Purple Rain' in de bioscoop zag, maar feit is dat Prince, en vooral het titelnummer van de plaat, vanaf dat moment een dagelijkse gast wordt. Broer heeft ook lange tijd de filmposter op de slaapkamerdeur als ik me niet vergis. Toch ben ik eigenwijs genoeg om mijn broer niet klakkeloos te volgen in iedere muzikale interesse en dus kan ik anno 1985 nog steeds weinig met Prince. Een paar jaar later maakt 'Raspberry Beret' geregeld mijn dag, alsook 'Alphabet St.'. Toch is er niet sprake van 'fan' of 'liefhebber' zijn. In 1989, als ik me definitief ga toeleggen op het verzamelen van oude singles, verzorgt Prince de soundtrack van 'Batman' en hoewel ik 'Batdance' op een bepaald moment voor een rijksdaalder kan bemachtigen, laat ik het stoïcijns liggen. Prince is niet mijn kopje thee. In 1992 fleurt hij eens mijn dag op met 'Cream', maar dat is tevens de tijd dat ik me verdiep in de 'underground' en Prince is veel té 'commercieel' om leuk gevonden te worden. Ik denk dan vooral aan mijn blinde klasgenoot die 'commercieel' zo kan uitspreken dat het klinkt als een drol. Nee, met Prince wil ik niet geassocieerd worden en toch kan ik enkele van zijn singles wel waarderen. In 1994 scoort de man zijn eerste Nederlandse hit met 'The Most Beautiful Girl In The World', een enorme bak stroop die ook zo lekker in je hoofd blijft zitten. Dan is er al iets mis gegaan met de kleine man uit Minneapolis. Hij noemt zich opeens 'The Symbol', zal daar later nog 'TAFKAP' aan toevoegen en meer van die ongein. Prince gaat in zichzelf geloven als zijnde een mythe en als er iets is waar ik een hekel aan heb?

Een paar jaar later treedt hij weer 'gewoon' op als Prince, maar dan heb ik mijn interesse al lang verloren. Prince is voor mij dan een relikwie uit de jaren tachtig, een decennium waar ik rond de eeuwwisseling niet al te veel van moet hebben. In 2004 heb ik dan een bijzondere ontmoeting met een Prince-fan en dat doet me al een beetje bijdraaien. Hij komt vrijwel uit het niets opeens De Buze binnen stappen. De toko wordt dan gedomineerd door gothics, punkers en een enkele 'blower'. Lang haar en metal domineert alleen bij concerten. Qua uiterlijk is deze jongeman beduidend minder extravagant en toch weet hij zich in een korte tijd geliefd te maken bij iedereen. Alsof het interessant zou zijn, ben ik zijn naam kwijt maar hij heeft een prettige associatie. Niet alleen een muziekliefhebber, maar ook een voormalige bezitter van een minidisc. En het is juist de tijd dat ik mijn 'laatste' minidisc-speler volop gebruik in De Buze. Hij belooft me nog eens een compilatie van Leonard Cohen welke hij bij zijn toenmalige minidisc-speler heeft gekregen (Sony heeft in 1990 de CBS-catalogus overgenomen en geeft dus CBS-albums op minidisc gratis bij aanschaf van zo'n apparaat), maar die belofte wordt niet waar gemaakt. Bovendien zal mijn minidisc-speler in 2005 de geest geven. Het is een toevallige ontmoeting tussen hem en een Buze-resident, een heuse muzikale veelvraat, dat het onderwerp op Prince brengt. Zo komen de verhalen over de exclusieve 'aftershow' die Prince zou hebben gegeven na een Nederlands optreden in 2000. Wat ik ook hoor van de twee, uit alles blijkt dat Prince een enorme liefde heeft voor zijn fans en dat werkt verfrissend.

Sinds een paar jaar 'mogen' de jaren tachtig weer volop bij mij en dat resulteert ook in een paar Prince-singles. Ik heb 'Let's Work' in 2003 gekocht, maar dat is meer met het idee van 'handel', hoewel het er nooit van komt. De Engelse persing schijnt nogal wat waard te zijn, de Duitse persing is een stuk vriendelijker geprijsd. 'Kiss' en 'Controversy' komen eveneens rond deze tijd de verzameling binnen. 'Alphabet St.' koop ik in 2010 en tenslotte 'Raspberry Beret' en 'When Doves Cry/ Let's Go Crazy' in het afgelopen jaar. Ik sluit niet uit dat er meer Prince-singles gaan volgen, maar dat heeft niets met het verscheiden van de man te maken. Ik kijk sinds een paar jaar terug op Prince als een innovatief man welke ik indertijd nooit op waarde heb kunnen schatten. Lak aan de media, maar liefde voor de fans, en dat zou voor mij ook 'The Symbol' en 'TAFKAP' verklaren. Soms slaat hij zelfs voor de fans de plank even compleet mis, maar heeft nooit twee 'slechte' albums na elkaar gemaakt. Op het gebied van de albums is het schaars bij mij: Ik heb alleen 'Around The World In A Day' van een vriend gekregen en verder is het nooit gekomen.

De man heeft de afgelopen dagen een stortvloed over zich heen gekregen. Net als bij Bowie soms ook iets té verheerlijkend, maar ik denk dat de meeste schrijvers in de marge wel gelijk hebben. Prince dwingt respect af, of je nu wegloopt met zijn muziek of niet. Een muzikale vernieuwer wiens' geluid nog decennia zal voort klinken in de muziek.

Singles round-up: april 7

Ruim vierentwintig uur na bericht aan de handelaar van de 'vermiste' single nog geen bericht. Natuurlijk begrijp ik dat het ook daar weekend is en dat gedurende deze dagen weinig tot geen actie mogelijk is met betrekking tot de USPS, maar een bevestiging zou aardig zijn geweest. Vandaag zou deze single aan bod zijn gekomen, maar ja... eerst maar afwachten of die komt. In dit tweede deel zouden ook de overige twee platen aan bod komen die nog onderweg zijn. Waarschijnlijk dat de 'Singles round-up' op woensdag óf donderdag (mijn verjaardag) aan bod komen. Ik zit op dit moment, zondagmiddag, in dubio. Ik heb een paar kleine boodschappen nodig, maar kan niet besluiten of het Havelte of Meppel wordt. Eigenlijk lijkt het me ook wel een kleine 'uitdaging' om de Pioneer eens in te zetten onder minder voorspoedige weersomstandigheden. Ze zal er uiteindelijk toch aan moeten wennen? Eerst de 'Singles round-up' maar eens doen, een selectie hieruit kunnen jullie vanavond tussen elf en één verwachten op Wolfman Radio. Ik ga een crossover-soul-funk-gospel-aflevering doen van 'The Vinyl Countdown' waarin in ieder geval alle gospelplaten worden gedraaid. In deze aflevering zitten vier van de vijf gospel-aanwinsten.

* Jewel Gospel Singers- He Makes A Difference (US, JGS, 1973)
Veel van de 'grote' dj's wisselen geregeld van platen. Hierdoor zijn ze evenveel handelaar als dj en in mindere mate verzamelaar. Als je een plaat gedurende een jaar vaak hebt gedraaid, kun je hem natuurlijk even zo goed voor een flinke prijs verkopen en investeren in iets nieuws? Greg doet daarnaast aan 'upgrades'. Als hij een beter exemplaar vindt, mag de 'oude' weg. Voordat hij ze uitvent aan 'vreemden' zijn het eerst de vrienden en fans van 'The Divine Chord Gospel Show' die hun keuze mogen maken. En het mag gezegd worden: Hij zit vaak ruim beneden de marktprijs, maar verwacht niet veel voor minder dan tien dollar. Zo kondigt hij een paar weken geleden zijn nieuwste handel aan en door het mailen van ons email-adres krijgen we de kans om platen op de kop te tikken voordat ze de wereld in gaan. Met de verhuispremie in het achterhoofd kan ik even flink boodschappen doen, maar op een ander moment zou de vangst schaarser zijn geweest. 'He Makes A Difference' van Jewel Gospel Singers is inmiddels uitgegroeid tot een kleine favoriet in 'Casa Louwsma'. Het tempo is ontspannen en de dames geven een prachtige getuigenis van hun liefde voor God. Als je hen hebt gehoord, durf je Zijn aanwezigheid niet meer te ontkennen. Jewel Gospel Singers is een gerenommeerde naam, toch moeten ze in 1973 dit plaatje zélf verspreiden via hun JGS-label. Daarmee is het één van de meer obscure platen van Jewel Gospel Singers en kom je deze niet vaak tegen. Ik ga hem groot maken!

* Davy Jones- You Go Your Way (NL, Relax, 1967)
'Ons ben zuunig'. Nee, geldt niet alleen voor Zeeuwen, maar is het geval met de Nederlandse platenverzamelaars. Als ik zie dat de meest waardevolle Nederbeat-plaat de tweede, uit de handel gehaalde, single van The Golden Earrings is ('Lonely Everyday') en deze tweeduizend euro mag opbrengen, moet ik wel in de lach schieten. Natuurlijk zal ik nooit over zoveel geld beschikken dat ik het moeiteloos aan zo'n single kan besteden, maar tegenover de bedragen in de rock & roll en de soul is tweeduizend euro een 'lachertje'. Het gekke is ook dat Nederlanders nog niet eens de helft willen betalen waardoor de meeste singles richting Japan gaan. 'You Go Your Way' van Davy Jones is op zichzelf al een vreemd verhaal. Niet te verwarren met David Bowie (die zich overigens Davie Jones noemde) of het lid van The Monkees, 'onze' Davy Jones is een zwarte Canadees die omstreeks 1967 neerstrijkt in Nederland. Hij wordt op de plaat begeleid door The Clungels en Pocomania (de laatste is een voortzetting van Het) en maakt een paar singles. 'You Go Your Way' is een opvallende, meer uptempo, uitvoering van Bob Dylan's '(Most Likely) You Go Your Way (And I'll Go Mine)' en bereikt een 33e plaats in de Top 40. Vooral de Europese Mods zijn gek op de single met als gevolg dat al vele exemplaren de grens zijn overgegaan. Ik heb deze 'teruggehaald' uit Frankrijk. Op Ebay van mijn Franse Facebook-vriend Damien. Dankzij de veiling heb ik voor een hele fraaie prijs een dito exemplaar met fotohoes. Ik vrees echter dat het in de loop der tijd een reserve-Blauwe Bak gaat worden.

* King Hannibal- The Truth Shall Make You Free (US, Aware, 1972)
'Een plaat die klinkt alsof hij ruim tienmaal zoveel waard is', zo beschrijft Greg deze van King Hannibal. Het is inderdaad één van de goedkoopste singles uit zijn lijst. Dé goedkoopste is overigens 'Thank You Lord' van The Highland Park Community Choir waaraan hij ook niet teveel woorden vuil maakt. Deze single heb ik een paar weken geleden op Ebay gekocht en is niet de meest gelukkige aankoop geweest. King Hannibal hoeft slechts tien dollar op te brengen en daarvoor krijg je... een funkmonster van de bovenste plank! Wellicht dat ik toch nog maar eens een bijbel moest aanschaffen als naslagwerk, want King Hannibal schrijft dit nummer toe aan Johannes 8, vers 32. Hoewel? Wie heeft een boek nodig als er Google bestaat? Vers 32 is eigenlijk het tweede deel van vers 31. Dat laatste is: 'Jezus dan zeide tot de Joden, die in Hem geloofden: Indien gijlieden in Mijn woord blijft, zo zijt gij waarlijk Mijn discipelen'. Vers 32 zegt dan: 'En zult de waarheid verstaan, en de waarheid zal u vrijmaken'. Tot zover de schriftlezing, hou de portemonnee in de aanslag voor de collecte die gaat volgen. King Hannibal verpakt vers 32 in een anti-drugs-boodschap. Hij vertelt hoe hij eens 'voor de grap' een beetje heroïne gebruikte en hoe hij verslaafd raakte. Het 'hooked' zit in een bak echo zoals dat in de vroege jaren zeventig ook door onder andere The Temptations wordt gebruikt. Het zal geen verrassing zijn dat Jezus hem heeft gered uit de verslaving. Qua 'funk' is dit een regelrechte 'novelty': Bikkelhard en met een niet alledaagse boodschap. In de gospel geldt dit gewoon als een van de beste funk-singles uit deze periode. Schande dat de plaat nog steeds zo goedkoop is, waardoor die nauwelijks serieus wordt genomen door 'grote' dj's.

* The Kings Of Harmony- Jesus On The Main Line (US, Su-Ann, 19??)
Vraagtekens tikken in plaats van een jaartal. Ik heb daar wel zo'n hekel aan! Kunnen we dan toch echt niet een zes of een zeven achter de negen zetten? Nee, ik kan deze plaat niet schatten op jaartal, bovendien heeft de plaat een afwijkend catalogusnummer dat zich evenmin laat vergelijken met Su-Ann-singles waarvan wel een jaartal bekend is (er staat eentje op 45cat die uit 1967 komt). Eind jaren zestig of vroege jaren zeventig, zou ik zeggen. 'Jesus On The Main Line' is een vrij bekende gospel die in vele uitvoeringen verkrijgbaar is. The Kings Of Harmony uit Bristol, Philadelphia, doet de naam eer aan. De mannen trekken alle registers open welke binnen het stembereik liggen en leveren hierdoor een prachtige getuigenis af op een voortstuwend tempo dat in het midden zit van funk en 'rocking gospel'. Het enige dat jammer is aan deze plaat is dat het tegen het eind twee keer lelijk blijft 'steken'. Ik heb al geprobeerd de plaat schoon te krijgen, maar het verwijderen van deze krassen lukt maar niet. De single is er toch een stuk 'goedkoper' om geworden, hoewel het nog steeds een meesterlijke prijs is. Enige oplossing is een vroege 'fade'.

* Lonette McKee- Save It (UK, Sussex, 1974)
Als Mark deze adverteert, hoef ik niet eens naar de geluidsclip te luisteren om de plaat te 'reserveren'. Eind 2014 koop ik 'Veil Of Mystery/ Stop!' van Lonette op het MS-label uit 1968 en de laatste is nog Week Spot geweest. Lonette weet zich ook in de jaren zeventig te omringen met de juiste muzikanten en producers en bovendien heeft ze een, in mijn oren, erg aantrekkelijke stem. Het resultaat is een plaat van het kaliber 'zo worden ze niet meer gemaakt'. Bovendien zijn haar Sussex-platen ook een stuk aantrekkelijke geprijsd dan de twee op MS uit de jaren zestig.

* Lou Pride- I'm Com'un Home In The Morn'un (US, Suemi, 1972, re: 197?)
Een voorbeeld van een impulsieve aankoop. Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij Terri Bryant een jaar geleden, maar dan bescheidener in prijs. Op 'Hassle Free Record Selling Group' op Facebook zie ik iemand de bootleg aanbieden van deze Lou Pride-favoriet. Vraagprijs: 20 pond. Ik doe even snel huiswerk en ontdek dan dat elders deze bootleg ruim vijftig pond opbrengt en dus ben ik vlug bereid. Dan komt de reactie van de verkoper: 'Sorry, ik verzend alleen binnen Engeland'. Ik ben in alle staten en ben al bezig met Mark dat de handelaar de single naar hem kan sturen en dat Mark hem in mijn pakket stopt. Dan meldt Fred zich in het commentaar. Hij heeft dezelfde bootleg en wil wél naar het buitenland verzenden. De plaat is echter tien pond duurder. Ik neem hem maar merk toch iets van spijt als ik het bedrag in euro's zie. De conditiebepaling van Fred is niet bepaald betrouwbaar. De plaat oogt nieuw, maar het is styreen en de plaat maakt nogal wat lawaai in de loeizware bas. Toch is de bootleg nog redelijk goedkoop, ik zag vrijdag deze bij Rarenorthernsoul voor zestig pond. Over het origineel gaan we het niet hebben, die begint bij tweeduizend euro als die al opduikt.

* The Profiles- Got To Be Love (US, Bamboo, 1969)
De pakketten van Mark kennen ook 'verrassingen', hoewel ik bij iedere plaat wel kan herinneren dat ik ze heb besteld. Dit in tegenstelling tot een paar titels uit de vorige zending. Iedereen is aan het verhuizen op dit moment en ook Mark heeft deze week de stap gemaakt naar een andere woning. Hierdoor heeft hij deze week geen platen aangeboden. Tot nu toe staat alleen 'Could It Be I'm Falling In Love' van The Detroit Spinners in de Franse fotohoes op het lijstje van reserveringen. Deze van The Profiles ben ik even 'vergeten', maar bij de eerste beluistering weet ik het alweer. Lekkere crossover-soul, her en der een beetje poppy, maar kwaliteitsspul van een groep die meerdere leuke dingen heeft gedaan.

* Sam & Dave- Soul Man (UK, Stax, 1967)
Het is iemand in de genoemde 'Hassle Free'-groep die me op het idee brengt. Deze geeft toe een kleine verzameling-in-de-verzameling te hebben van Engelse blauwe Stax-labels. Waar Golden World en ook Twilight een paar uitschieters heeft die het praktisch onmogelijk maken om de catalogus 'compleet' te krijgen, daar kun je bij deze blauwe Stax-labels geen buil vallen. De meeste titels zitten ruim beneden de tien pond. Ik ben niet héél erg actief met zoeken, maar heb inmiddels 'Big Bird' van Eddie Floyd en zowel 'Tramp' als 'Knock On Wood' van Otis Redding & Carla Thomas op deze blauwe Stax-labels. Mark adverteert deze van Sam & Dave met de b-kant, maar vanwege het blauwe Stax-label ben ik vlug bereid. Dan krijg ik een mailtje waarin hij laat weten dat Sam & Dave en Millie Jackson beneden zijn verwachtingen waren en dat ik deze gratis krijg. 'Soul Man' klinkt niet afgedraaid en toch heeft het wat achtergrondgeluid. Ik denk dat Mark de plaat heeft 'afgeschoten' op het label waarop nogal wat geschreven is.

* The Scott Singers- I'll Make It Alright (US, Alma, 196?)
Ja, hier 'durf' ik al een zesje achter de negen te zetten en toch hou ik er rekening mee dat het een '7' moet worden. Mono is in 1970 zwaar verouderd en de mono-studio's blijven desondanks een tijdje bestaan. Dat komt met name door de gospel-groepen die vaak met weinig tot geen budget een plaat komen opnemen. Het zou zomaar kunnen dat deze opname van 1974 is, maar door de 'lo-fi'-studio nogal gedateerd klinkt. The Scott Singers heeft op 'I'll Make It Alright' 'profijt' van een duidelijk aanwezige drummer. Op de keerzijde maakt deze een complete janboel, op 'I'll Make It Alright' is de druktemaker juist datgene dat de plaat zo leuk maakt.

Singles round-up: april 6

Zullen we vandaag eens pessimistisch beginnen? Nee, dat is niet bepaald mijn stijl, maar ik begin er nu echt wel een hard hoofd in te krijgen. Twee weken geleden heb ik een single besteld bij een Amerikaan op Ebay. Hij heeft de plaat op de post gedaan en me de tracking-code toegestuurd. Zoals gewoonlijk is dat een Amerikaans USPS-nummer dat ophoudt als het pakketje aan boord van het vliegtuig naar Nederland gaat. Eenmaal in Nederland krijgt het van PostNL een 3S-code. Nu is het volgende aan de hand: De laatste mededeling in Amerika is dat het op 11 april om kwart over tien 's avonds uit Chicago is vertrokken per vliegtuig. PostNL herkent de code niet en dat zou betekenen dat het waarschijnlijk bij de douane in Nederland ligt. Ik ben de afgelopen jaren ontzettend gelukkig geweest en heb nooit importbelasting hoeven te betalen, maar als ik de importbelasting zie van een gebruiksvoorwerp vanuit Amerika dat zit snel rond de twintig euro en dat is meer dan de single plus de verzendkosten, dus dat zou 'zonde geld' zijn. Dit is nog niet van invloed op het eerste deel, maar wel op het tweede deel. Daar zit ook een Italiaan tussen die nog niet binnen is, dus desnoods schuif ik deze naar achteren in de 'Singles round-up'. Vandaag het eerste deel met 9 van de 27 nieuwe aanwinsten.

* Rance Allen Group- You're My Everything (US, Capitol, 1977)
'The Man Who' van Rance Allen Group is 'hot property' op dit moment, een plaat die wordt gezocht onder funk-dj's en gospel-verzamelaars. De overige singles van Rance Allen blijven daarentegen goed betaalbaar en dat geldt eveneens voor deze 'You're My Everything'. Hoewel Allen een gospel-man is, ligt dat bij 'You're My Everything' er niet dik bovenop. Sterker nog: Het doet me eerder overkomen als een liefdesverklaring aan een vrouw dan aan het adres van Jezus of God. 'You're My Everything' is beduidend meer 'downtempo' dan veel van het werk van Rance Allen Group, maar ook hier schittert weer die unieke stem van Rance. De b-kant is de instrumentale versie, maar dat is slechts een stoplap.

* J.R. Bailey- After Hours (US, Toy, 1972)
De voorkeur is het afgelopen jaar meer verschoven naar de jaren zeventig en zelfs al vroege jaren tachtig, toch is het evengoed een verrassing dat deze van J.R. Bailey al zó oud is. Het geluid zou ook prima gepast hebben in 1977. Dat komt vooral door het 'rijke' arrangement dat je niet zou verwachten bij een klein label als dit. 'After Hours' is niet direct wat je ervan verwacht. Het is lekkere midtempo, niet zo zeer het zwijmelnummer dat het belooft. Op de keerzijde staat 'Heaven On Earth' en dat is wel een ballade, maar opnieuw zeer mooi en vakkundig aangekleed met orkest en blazers. Ik lust hier wel pap van!

* Brockington Singers- Stretch Out (US, TSOP, 1975)
'TSOP' staat uiteraard voor 'The Sound Of Philadelphia' en tóch geen vermelding van Gamble of Huff op het label. Gezien 'TSOP' volgens het label een geregistreerd merk is en de plaat door Columbia is verspreid, meen ik dat het toch wel iets met het duo heeft te maken. Waar Rance Allen het vrij 'algemeen' houdt, daar steekt Brockington Singers meteen van wal. Dit is een eerbetoon aan de Schepper. Toch is dat vakkundig verpakt in een jasje van Philly-disco en dus kan het goed mee met de overige disco-geluiden uit 1975. De flip heet 'My Inspiration' en is misschien nog wel interessanter. Ook weer een Philly-geluid maar nu melodieuzer en opnieuw een fluweelzacht zingende Brockingtons. Zo lekker kan gospel dus zijn!

* Alex Brown- I'm In Love (US, Tangerine, 1969)
Een erg fraaie 'double-sider' is deze van Alex Brown. 'I'm In Love' past helemaal in het straatje van de midtempo sweet soul zoals dat meer en meer de overhand gaat krijgen zonder dat ik daar bezwaar tegen maak. Op de keerzijde staat een potentiële Northern Soul-hit: 'What Would You Do Without Someone To Love'. Toch is de basis 'funky' genoeg om nog steeds mee te kunnen in mijn verzameling. Ook moet ik niet doen alsof het helemaal is afgelopen met de Northern Soul, want dat zou een paar titels uit latere afleveringen tegenspreken.

* Deniece Chandler- Come On Home To Me Baby (US, Toddlin' Town, 1969)
De Week Spot van deze week, zie dus het bijbehorende bericht dat ik woensdag heb gepubliceerd.

* Ronnie Dyson- We Can Make It Last Forever (US, Columbia, 1974)
Minuten nadat ik het bericht over 'One Man Band' van Ronnie Dyson heb gepubliceerd, ga ik dan toch over tot aankoop van deze. Ik ben in het begin bang voor 'overkill', maar denk dat dit reuze gaat meevallen. 'We Can Make It Last Forever' is een 'builder'. Bij het intro verwacht je er niets van, maar als Ronnie eenmaal op stoom is? Dan is het een uitstekende danser. Dit is de Amerikaanse promo met de stereo- en mono-kant. Gamble en Huff zijn verantwoordelijk voor 'One Man Band', hier werkt Dyson samen met de voormalige Motown-werklieden Henry Cosby en Dave Vanderpitte. Cosby schrijft menig jaren zestig veel voor Stevie Wonder terwijl Vanderpitte in de vroege jaren zeventig verantwoordelijk is voor arrangementen voor Diana Ross en The Jackson 5. Dyson is als een kameleon en zou zelfs met Johnny Hoes gewerkt kunnen hebben. 'We Can Make It Last Forever' klinkt daarentegen niet als een poging om Motown te evenaren en dat maakt het een fijne plaat!

* Donnie Elbert- This Feeling Of Losing You (US, All Platinum, 1973)
Over Motown gesproken... Donnie Elbert staat in Nederland in 1972 even in de Tipparade met een cover van 'I Can't Help Myself'. Hij neemt in deze jaren meer Motown-covers op, maar is in de Mod- en Northern Soul-wereld het beste bekend vanwege mans' 'A Little Piece Of Leather' uit 1965. Dat nummer heeft me nooit echt kunnen boeien en ik ben ook niet zo zeker van deze single als ik toch even een geluidsclipje ga beluisteren. 'This Feeling Of Losing You' is niet zomaar goed, het is misschien het beste dat Elbert in deze jaren heeft gedaan. Een zeer prettig nummer! Ook de b-kant mag er zijn: 'Can't Stand These Lonely Nights'. Ontspannen proto-disco met fijne percussie en een Wurlitzer-piano. Een steengoede plaat!

* The Georgia Prophets- For The First Time (US, Double Shot, 1969)
Een onweerstaanbaar speels crossover-geluid. Anders kan ik deze single van The Georgia Prophets niet beschrijven. 'For The First Time' vermeldt Billy & Barbara als de zangers, op de b-kant daarover geen informatie, maar dat klinkt als hetzelfde duo. Double Shot heeft al jaren mijn interesse. Denk maar aan Kent & The Candidates, Foxy en Brenton Wood, maar deze van The Georgia Prophets bevestigt het andermaal: Goed blijven rondkijken voor de gele labels. Wie weet komen we dan ook eens 'Psychotic Reaction' van Count Five tegen? Hoewel het enerzijds erg poppy is, maakt het speelse arrangement het opeens erg interessant. Een lekker plaatje voor tussendoor!

* Millie Jackson- It Hurts So Good (UK, Polydor, 1973)
Alle singles uit deze aflevering zijn afkomstig van Mark en bij hem kan ik inmiddels met een gerust hart 'boodschappen' doen. Hij verkoopt geen rommel. De platen zijn altijd in een zeer goede staat en dat hij daarbij een 'pietlut' is, bewijst deze van Millie Jackson. Ik krijg deze en een andere gratis omdat 'de staat hem tegenvalt'. Inderdaad, er staat een kras op de kant van 'Love Doctor', maar die kant heb ik nog niet eens geprobeerd. Doen we nu even... Ja, je hoort wel een tik, maar mijn naald maakt er geen bezwaar van en bovendien is het een stevige opname. 'It Hurts So Good' is echter de kant die mijn voorkeur geniet. Millie Jackson klinkt zó onweerstaanbaar in de langzamere stukken dat je haar meteen in de armen zou willen nemen. Persoonlijk hoor ik dit vele malen liever dan 'My Man, A Sweet Man', maar ieder zijn ding?

Het zilveren goud: april 1991

In 2011 doe ik op Soul-xotica de rubriek '20 Years Ago Today' waarbij ik de singles behandel die ik twintig jaar daarvoor heb gekocht. Per stuk, zodat het op een bepaald ogenblik eerder '20 Years Ago Today' dan Soul-xotica zou moeten heten. Eind 2010 kondig ik op een bepaald ogenblik aan dat mijn vader ernstig ziek is en dat dit mogelijk een onderbreking zou kunnen opleveren in Soul-xotica. Dan is het 11 april 2011, inmiddels iets meer dan vijf jaar geleden, en komt de man te overlijden. Op dat moment kan ik even niet meer nadenken en weet ook niet welke gevolgen het gaat hebben voor Soul-xotica. De volgende morgen kijk ik even naar het 'schema' van '20 Years Ago Today' en besluit dan ik die dag best kan publiceren. De platen doen me terugdenken aan een weekend in 1991 als mijn ouders samen een weekendje weg zijn. De single én herinnering doen geen pijn, maar het tegendeel: Het verzacht het juist. Met andere woorden: Soul-xotica en de herinnering aan 1991 heeft gemaakt dat ik het verlies juist eenvoudiger heb kunnen verwerken en er zijn toen geen 'gaten' gevallen in de publicaties. Vandaag keer ik opnieuw terug naar het zachte bed dat april 1991 heet en doe dat met de 22 singles uit deze maand.

Het voorjaar kondigt zichzelf definitief aan in april 1991. Ik kan weer 'naar buiten' en dat betekent veel fietstochten maken en zeker iedere zaterdag naar de molen. Met name de poldermolen in Vegelinsoord staat in de winter regelmatig eens stil, maar vanaf april gaan we daar weer vaker naartoe en eigenlijk heeft me dat altijd meer geboeid dan de immense korenmolen in Joure. De mondelinge tentamens zijn achter de rug en ik maak me nu op voor het eindexamen van de LEAO. Hoewel... opmaken? Eigenlijk doe ik er geen reet aan en dat zal me ook bijna nog opbreken ook. Hoewel me iets bij staat van een fietstocht naar Lemmer en omgeving, komen de singles deze maand slechts van een paar plekken. Veel van Sunrise, uiteraard, enkele van de vlooienmarkt, drie van mijn zus en tot slot de braderie in Tinga op Koninginnedag. Waarbij de computer opnieuw laat zien dat het een oud baasje is, want het rekent Koninginnedag goed waar Koningsdag wordt afgekeurd. De platen van Sunrise zijn als een soort 'rode draad'. Mijn bestedingspatroon laat zien dat ik vaak één single van vijf gulden en eentje van een gulden koop in de week. Soms doe ik het rustig aan, zoals in het begin, en dan kan ik flink uitpakken op de vlooienmarkt. Met ingang van 316 komt een fikse nieuwe partij singles de winkel binnen waar ik de komende maanden nog dankbaar boodschappen uit zal halen. Ik noem eerst alle Sunrise-aankopen van deze maand.

302 Allegheny Moon-Patti Page (NL, Mercury, 1957)
310 Rosemary-Peppermint Rainbow (UK, MCA, 1969)
311 Return Of Django-The Upsetters (NL, Fontana, 1969)
315 San Francisco-Scott McKenzie (NL, CBS, 1967)
316 Topless Bertha-Mayfly (NL, Ariola, 1973)
317 Say It Ain't So Joe-Roger Daltrey (NL, Polydor, 1977)
318 Race With The Devil-The Gun (NL, CBS, 1969)

Daarvan is 'Rosemary' van Peppermint Rainbow de plaat met de 'zachte herinnering' dat het mogelijk maakt om de dag na het overlijden van 'heit' alsnog te publiceren. The Upsetters is een 'gok' en een zeer aangename verrassing. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik moeite heb om de apparatuur zachter te krijgen bij de eerste beluistering van de plaat. Ik had geen fraaiere kennismaking met reggae kunnen krijgen dan met deze skinhead-reggae-klassieker van de bovenste plank. Weer even terug naar het begin van de maand. In de eerste week heb ik alleen Patti Page voor een gulden gekocht bij Sunrise en heb dus nog een fiks bedrag over. Dat kan ik vervolgens op een zaterdagmorgen gebruiken op de vlooienmarkt. De nummers 303 tot en met 306 zijn een kwartje per stuk, de overige drie krijg ik samen voor een rijksdaalder. En... wat een nummers zitten daarbij! Neil Young en Cuby + Blizzards zijn nog immer favoriet.

303 Can't Stand Losing You-The Police (NL, A&M, 1979)
304 Xanadu-Electric Light Orchestra & Olivia Newton John (NL, Jet, 1980)
305 With A Little Help From My Friends-Sergio Mendes & Brasil '66 (Duitsland, A&M, 1967)
306 Only Love Can Break Your Heart-Neil Young (NL, Reprise, 1970)
307 Nostalgic Toilet-Cuby + Blizzards (NL, Philips, 1968)
308 10538 Overture-Electric Light Orchestra (NL, Harvest, 1972)
309 A La Turka-Ekseption (NL, Philips, 1972)

In de jaren tachtig gebeurt het al eens een enkele keer. Hieraan hebben we bijvoorbeeld de vakantie in Slenaken in 1986 te danken. Vanaf 1991 is het een vaste prik: Mijn ouders gaan dan in het voorjaar een weekendje weg. Ik geloof dat ze in 1991 naar Zeddam zijn geweest, maar het kan ook Ootmarsum zijn. Om ervoor te zorgen dat zoonlief zijn schoolplichten niet verder verzaakt, ga ik een weekend logeren bij mijn zus en haar gezin. Niet dat dit overigens een straf is. Zus is dan pas begonnen met cd's kopen en één van de eerste aanwinsten is een cd-box met 'love songs'. Aan de hand daarvan gaan we door haar singles en mag ik de eerste drie hebben. De anderen zal ik overigens nooit krijgen en het zou me vooral spijten als ze 'Run To Me' van de Bee Gees niet meer heeft. Tot januari heb ik een sentimentele band met de nummer 314 zoals deze is, met de naam van mijn zus op het hoesje. Toch besluit ik dan deze te vervangen door een beter exemplaar. Nog steeds twijfel ik of ik de single toch niet moet houden, niet in de jaren zeventig-bak, maar op een prominent plekje in huis. Ik denk dat ik dat laatste ga doen. 'Suitable for framing?'.

312 Come A Little Bit Closer-Jay & The Americans (NL, United Artists, 1964, re: 1980)
313 I'll Never Love This Way Again-Dionne Warwick (Duitsland, Arista, 1979)
314 Shine Silently-Nils Lofgren (NL, A&M, 1979)

De zestiende verjaardag levert me, tot zover ik kan herinneren, alleen maar geld op. Dat komt immers toch wel op aan platen? Bijvoorbeeld aan de platen op de braderie in Tinga op Koninginnedag. Waar ik bij de elpees twijfel of ik het goede jaar heb te pakken, daar weet ik het bij de singles helemaal zeker.

319 Street Cafe-John Lodge (NL, Decca, 1980)
320 That Was Only Yesterday-Spooky Tooth (NL, Island, 1969)
321 Sandy (4th Of July, Asbury Park)-The Hollies (NL, Polydor, 1975)
322 Classic-Adrian Gurvitz (NL, RAK, 1982)
323 Let Love Rule-Lenny Kravitz (Duitsland, Virgin, 1989)

Volgende maand presenteer ik jullie de vijfentwintig singles welke ik in mei 1991 heb gekocht. 'Het zilveren goud op 33 toeren' brengt jullie dan negen schijven, welke in werkelijkheid slechts zes titels zijn. Vier enkele, een dubbelelpee en een driedubbelaar.

Week Spot kwartet: week 16

Hij is niet dood, hij leeft! Nee, ik heb het niet over Prince en evenmin over Lonnie Mack welke gisteren 'in de schaduw' van Prince het leven heeft gelaten. Ik denk erover om de laatste mee te nemen in de 'Dodenrit', hoewel me iets ervan bij staat dat ik Lonnie al eens in 'Raddraaien' onder de loep heb genomen. Nee, ik heb het over mijn Blogger-collega 'Lord Of The Boot Sale' waarvan ik eerder heb aangekondigd dat hij ermee was gestopt. Achteraf bezien heeft hij dit vaker geroepen en tot mijn grote verrassing zie ik dat hij de afgelopen dagen weer heeft gepubliceerd. Zijn oude bericht is aangepast: De serverproblemen zijn opgelost, over een paar maanden méér. Gisteravond was ik best een beetje 'gaar' na 'Floorfillers'. Een erg leuke uitzending met de tweede editie van de 'Euro Dance Top 30' en dat is iets dat iedere vier weken gaat terug komen, ook al kost het samenstellen van de lijst alleen al ruim vier uren. Ik wijt de vermoeidheid aan het lang in de zon zitten, ik moest immers wachten totdat de timmerman de sloten had verwisseld. Tja, als je dan vergeet de sleutels aan je bos te doen? Ik bedoel maar... Nu dan alsnog het 'Week Spot kwartet' van deze week in 2012, 2013, 2014 en 2015. Met name bij dat laatste jaar heb ik het gevoel dat het 'scheef' groeit en dat ik een Week Spot achter lig. 2014 had toch hopelijk geen 53 weken???

2012: Soul Serenade-The Mike Cotton Sound
Ik kijk nog regelmatig, eens per jaar, even op de website van de Emmaus in Mossley. De berichten daar doen alle schijn ervan hebben dat de Emmaus nu flink is 'ingeburgerd' in het stadje, maar dat is in 1998 wel anders. Met name de directe omwonenden spreken van grootschalige drugsoverlast en bedelende zwervers in de straat. Overal zouden spuiten liggen. Ik ben nooit eentje in Mossley tegen gekomen. In de loop van 1998 en 1999 begint Mossley 'ons' meer te accepteren, maar toch...? Schuin tegenover 'mijn winkeltje' aan Manchester Road opent een cafetaria waar ze Douwe Egberts schenken. Eens in de zoveel tijd ga ik een bakkie doen, maar voel de afstandelijkheid die merkbaar groter is dan bij overige klanten. Deze uitbaters houden in 1999 een rommelmarkt in de achtertuin en ook nu voel ik me niet welkom. Ik haal toch een leuk zwikje singles bij hen vandaan, waaronder deze 'dure' Mike Cotton Sound-single. In de nieuwe eeuw meen ik steeds dat ik de single in Mossley heb achtergelaten en kan mezelf daarvoor wel voor de kop slaan. Eenmaal in Nijeveen vind ik het dan toch nog in een bakje en kort daarop mag het de 'Tune Of The Week' heten. De single mag dan waardevol zijn en Mike's versie van 'Soul Serenade' mijn favoriet zijn van alle uitvoeringen, de single staat inmiddels al jaren in de reserve-Blauwe Bak waar hij praktisch niet meer uitkomt. Héél enkel gebruik ik het voor een 'Do The 45', maar de laatste keer is alweer een tijdje geleden.

2013: Love Don't You Go Through No Changes On Me-Sister Sledge
Eén van de overige singles die ik bij de 'buren' in Mossley haal, vermeldt een andere single op het hoesje: 'Long After Tonight Is All Over' van Jimmy Radcliffe. Een Northern Soul-klapper van de bovenste plank. Achteraf gezien is dit de enige keer geweest dat ik in Mossley zó dicht bij Northern Soul ben geweest, zonder dat ik dan begrijp wat het inhoudt. Eind 2011, begin 2012, zal ik de schade dubbel en dwars inhalen en ook de radioshows van Wolfman-collega Lee helpen daarbij. Nu staat 'Love Don't You Go Through No Changes On Me' wel op de 'Northern Soul Jukebox', maar ik begrijp ook al snel dat dit nummer niet bepaald wordt gewaardeerd in de 'hardcore'-soul-kringen. Het is echter een show van Lee waarin ik het nummer hoor dat de vonk overslaat. En goed ook! De daaropvolgende maanden vergezelt het nummer me op menig wandel- en fietstocht en dan kan de zoektocht beginnen. Dat gaat redelijk vlot! Gewoon op Marktplaats, iemand die een kleine verzameling Sister Sledge-singles aanbiedt. Omgerekend komt het op drie euro per single uit en dat is voor deze, met Duitse fotohoes, zonder meer een koopje. 'Thinking Of You', uit dezelfde partij, staat ook al jaren in de Blauwe Bak-koffer naast deze 'Love'. De laatste is uitgegroeid tot een 'alltime favourite'. Als ik een Top 100 zou moeten samenstellen van favoriete nummers uit alle genres, dan zou deze nog steeds erg hoog genoteerd staan. Onnodig om te zeggen dat deze nog regelmatig zijn rondjes draaft.

2014: Silent Kind Of Guy-The Symphonics
En dan bevind ik me opeens weer in Sintjansklooster. Het schiet alle kanten op in deze aflevering van het 'Week Spot kwartet'. Het is februari 2014 als ik op een woensdagmiddag zin heb om op de fiets naar Het Goed in Emmeloord te gaan. Ik heb daarbij enorm mazzel gehad, want een week later geeft de fiets voorgoed de geest. Dit had me ook in de 'middle of nowhere' kunnen overkomen? De mp3-speler biedt me een afwisselend programma van 'Northern Soul Jukebox'-favorieten en 'Floorfillers'-speellijsten en ik ben op de terugweg in Sintjansklooster als ik deze hoor. Niet voor de eerste keer, maar ditmaal lijk ik wel vastberaden om de plaat te gaan zoeken. Dat valt niet mee! De instrumentale b-kant 'Feet Don't Fail Me' is een favoriet bij dj's en de plaat is hierdoor pittig in prijs. Dan kom ik deze tegen: De gele Brunswick-demo met een beschadiging op het label. De geluidsclip klinkt echter 'schoon' en ik ga ervoor! Dit is weer eens een voordeeltje dat je kan doen met iemand die heel secuur is met het 'graderen' van een single en door futiliteiten als een stempel en een beschadiging aan het label de conditie en prijs doet kelderen. Een Engelse dealer zou het als 'NearMint' hebben verkocht. De plaat is in 2014 een resident in 'Do The 45', toch moet ik bekennen dat de plaat steeds minder aan bod komt. Als één categorie Blauwe Bak-singles het zwaar heeft gekregen met de komst van de crossover en sweet soul dan zijn het wel de 'girl group'-dingen zoals deze van The Symphonics.

2015: Is It Meant To Be-Simtec & Wylie
Elpees doen niet mee in mijn verzameling. Eigenlijk alles dat buiten de 17 centimeter doorsnee valt, doet niet mee. Toch gaat de komende 'Singles round-up' een heuse 12"-single bevatten, deze is vandaag op de bus gegaan (in Nederland) en zou dus morgen kunnen arriveren. Zodra jullie de titel en artiest weten, begrijpen jullie wel waarom ik deze heb gekocht... 'Gettin' Over The Hump' van Simtec & Wylie is een ontzettend leuke elpee, maar toch heeft een single zoveel meer. Toch betekent het voor Simtec & Wylie dat ik hun fijnste nummer nóóit zou kunnen hebben: 'You Just Can't Win' is nimmer als single uitgebracht. Dan zie ik deze 'Is It Meant To Be' bij een Engelse dealer in de 'schaarse' Engelse Mercury-uitdossing. Eigenlijk is het de b-kant van 'Maggie May', Simtec & Wylie's uitvoering van Rod Stewart's hit van een jaar eerder. Beide kanten zijn evenveel een winnaar. Ik beklaag me in de 'Singles round-up' dat 'Is It Meant To Be' té lang doorzaagt en toch wordt dit de Week Spot. 'Maggie May' is in mijn set echter de favoriet gebleken, misschien ook om het publiek iets 'bekends' te geven maar dan anders...

verhoesbui 3

Eerst mijn welgemeende excuses aan jullie, volgers en toevallige passanten, vanwege mijn inconsistente publiceren van de laatste weken. Ik verwacht dat als ik eenmaal een beetje 'gesetteld' ben in Uffelte dat Soul-xotica wel weer een dagelijkse bezigheid gaat worden. Tot die tijd is het veel 'inhalen', want ik wil de maanden 'compleet' hebben. Daarom is een 'vakantie' niet aan de orde, ook al lijken de Doc Martins in ruststand te verkeren. ,,Ben je al over?", vraagt een collega me voortdurend. Ik weet dat hij het gekscherend bedoelt en dat hij het juist zegt om die reactie van mij los te krijgen. ,,Schiet het al op?". Ook zo eentje. Nou, om eerlijk te zijn, schiet het voor geen meter op! Dat heeft met twee factoren te maken. De ene ligt buiten 'mijn schuld', de andere is een eigenaardigheid welke ik maar niet kwijt kan raken. Vandaag, vrijdag, krijgen jullie drie berichten (inclusief deze): 'Het zilveren goud' over april 1991 en het 'Week Spot kwartet'. Qua 'Singles round-up' wacht ik nog op drie platen waarvan eentje wel héél lang onderweg is.

Kom op! Het is zeven jaar geleden en dus praat ik er inmiddels iets eenvoudiger over. De jaren vóór 2009 zijn op meerdere vlakken 'rommelig' en mijn huisje in Steenwijk getuigt daarvan. Maar wat begint met een propje op de vloer neemt in de loop der jaren schrikbarende proporties aan. Zoveel dat ik thuis de gezelligheid niet kan vinden en dus de kroeg in duik om me vol te laten lopen. Angstvallig hou ik alles en iedereen buiten de deur totdat de woningstichting toch eens een kijkje komt nemen. Het huis zál schoon moeten en dat is inmiddels een klus die ik niet meer met 'vrienden' kan klaren. Ik beloof hen dat ik zélf de bewuste maandag de kamers leeg zal hebben waarna de professionele schoonmakers aan de slag kunnen. Ik weet dit ruim een maand van tevoren en op zaterdagmorgen is het nog dezelfde troep als jaren daarvoor. Maar dan... is het zaterdag laat op de middag en verschijnt de eerste vuilniszak in de kamer. Ik werk als een os op zaterdagmiddag en -avond en sta zondag vroeg op om ook de hele dag de boel te ontruimen. Een kwartier voordat de schoonmakers op maandagmorgen binnenstappen, heb ik de kamer helemaal leeg...

Niet dat Nijeveen anno 2016 te vergelijken is met Steenwijk in 2009, maar ook nu 'mis' ik iets: Een stok achter de deur, een datum voordat het geklaard moet zijn. Okay, ik weet dat ik 8 mei de sleutels moet inleveren en het huis dan leeg en schoon moet zijn, maar dat is nog té ver weg om me werkelijk in beweging te zetten. Ik kan er niets aan doen, ik hou van 'deadlines'. Op het Sneeker Nieuwsblad heb ik collega's tot waanzin gedreven. Twintig minuten voor het verstrijken van de deadline ging meneer Louwsma in alle rust naar de wc en rookte een peukje in de drukkerij. Tien minuten later kwam hij terug en acht minuten later was het artikel klaar. Nog vóór de deadline. Als ik weet dat ik iets ga redden ondanks een enorme tijdsdruk, dan word ik opeens héél ontspannen. Dat geeft een soort van 'kick' welke ik overigens ook dagelijks ondervind in mijn werk. Nu heb ik mezelf voor Uffelte al wel een soort van deadline gesteld, dus ik verwacht dat het bloed elk moment kan gaan stromen.

Dat ik volgend weekend en niet dit weekend 'over' ga, is iets dat een beetje buiten 'mijn schuld' om is. Bij de toewijzing van de woning werd gezegd dat ik pas op 6 april de sleutel kon krijgen omdat eerst nog de keuken moest worden vervangen. Om een lang verhaal kort te maken: Begin volgende week wordt de keuken afgemaakt, het mist nu nog de handgrepen. Ook blijkt de afzuigkap niet besteld en die zou dinsdag of woensdag er moeten zijn. Ik voel er niks voor om mijn kostbaarheden in een huis neer te zetten waar de bouwvakkers nog bezig zijn en dus ga ik dit weekend nog niet over. Het internet is iets dat in de loop der jaren zó belangrijk is geworden, niet alleen qua radio, dat ik geen dag zonder wil. De verhuizing van de studio en de computers is de definitieve stok achter de deur. Dan wil het opruimen in Nijeveen opeens ook lukken. Ik hoop nog vóór volgend weekend deze apparaten te kunnen aansluiten in Uffelte.

De foto toont een houding die ik nog vaak hoop aan te nemen in de komende maanden. Dit is het uitzicht vanuit de tuinstoel achter huis. Toch nog aardig wat vrachtverkeer als je erop let, maar verder is het vooral erg 'landelijk'. Het paard dat zo nu en dan over het hek komt kijken en vooral veel fietsers en wandelaars. De 'stilte' is niet te beschrijven, maar ik zal een poging doen. De buurvrouw heeft een waterval in de tuin. Verder zitten voortdurend vogels in de hoge bomen om het huis. Verder alleen maar 'verre' geluiden. De zon kan je niet horen, maar die schijnt vanaf een uur of één tot 's avonds laat op het terras. Ik heb de eerste teint in het gezicht en op de armen opgedaan terwijl deze foto is genomen. Vanmiddag had ik bijna ontbijt op het terras, maar dat is een stommiteit. De bouwvakker had gisteren het slot van de voordeur verwisseld en ik was vergeten de nieuwe sleutel aan het bos te doen. De woningstichting dreigt dat het alleen maar het slot kan openbreken en vervangen. Dan herinner ik dat het bouwbedrijf een sleutel heeft. Het is twaalf uur en ik moet om half één in Uffelte zijn. Lang leve de Pioneer! Vijf over half één ben ik op de Dorpsstraat 60. Fles sinaasappelsap en chocoladereep in het tasje, want aan ontbijt ben ik niet toegekomen. Omdat vruchtensap tóch geen koffie is, besluit ik daarna maar even te 'brunchen' bij de 'buren': Hotel-café De Roskam.

Week Spot: Deniece Chandler

De gedachte om dit de Week Spot te maken, doet me in eerste instantie het zweet uitbreken. Zullen we dan maar een 'special' maken over het Toddlin' Town-label als daar enige info over is te vinden? Toch verandert de angstige gedachte bij het eerste huiswerk. Huh? Dat had ik niet gedacht! De ogenschijnlijk 'obscure' Deniece Chandler op het kleine Toddlin' Town-label blijkt niemand minder dan Deniece Williams te zijn! Dat verandert de zaak en zo kan ik jullie nu toch met trots de nieuwe Week Spot presenteren. Een plaatje dat me sinds donderdag meerdere malen per dag een grote glimlach heeft gebracht. In een 'overkill' van Blauwe Bak-singles wellicht één van de grootste favorieten van het moment. De plaat moet nog voorbij komen in een 'Singles round-up', maar kan als Week Spot niet langer wachten. Hij moet en zal nu de Week Spot zijn: 'Come On Home To Me Baby' van Deniece Chandler (1969).

Zonder al teveel vooruit te lopen op de 'Singles round-up': Feitelijk gaat deze single als 'extra bestelling' mee bij een Amerikaanse dealer op Ebay. Ik heb vaker zaken gedaan met deze 'grootgrutter' die de platen een stuk voordeliger kan verzenden dan menig particulier. Het lijkt soms wel alsof de platen uit Engeland komen, maar het poststempel vertelt een ander verhaal. Bovendien zou een Engelse dealer de platen een stuk hoger hebben geprijsd, bij MojoBoneyard gaan de platen voor 'Amerikaanse prijzen'. Gewoon een plaatje uit de 'dusties' waar praktisch niemand naar omkijkt totdat in Engeland opeens een enthousiaste verzamel-scene ontstaat. Een andere plaat van Deniece Chandler is daar vooral als winnaar uitgekomen, maar daarover straks meer.

Ze wordt op 3 juni 1950 geboren als June Deniece Chandler in de stad Gary in Indiana. De kerk komt niet voorbij in de biografie, maar ik heb een ernstig vermoeden. Het springt van geboorte zomaar naar het studietijd aan Morgan State University in Baltimore, Maryland. Ofwel... van studeren komt bij Deniece niet zoveel terecht. Ze had even daarvoor gehoopt te kunnen afstuderen als ziekenverzorger, maar als ze de eerste optredens kan krijgen in nachtclubs betekent dat een vroeg einde van haar studie zonder resultaat. Het is in de midden jaren zestig als Chandler terecht komt in Chicago en een part-time baantjes neemt. De rest van haar tijd vult ze met optredens en ook mag ze voor het kleine Toddlin' Town-label uit Chicago haar eerste single opnemen: 'Love Is Tears'. Dat kleinood verschijnt in januari 1968 op het Toddlin' Town-sublabel Lock en het is de b-kant dat eventueel een Northern Soul-klassieker zal worden: 'I'm Walking Away'. In mei 1968 krijgt de single ook nog een release op Toddlin' Town. Er volgen tot en met 1970 nog enkele titels op zowel Toddlin' Town als Lock, maar geen van allen doet iets. 'Come On Home To Me Baby' verschijnt in 1969 als officiële a-kant voor 'Shy Boy', maar het is de laatste die me tot aankoop zet. Voor beide nummers wordt vrijwel dezelfde begeleiding gebruikt, een licht funky crossover-geluid, alleen heeft 'Come On Home To Me Baby' zulke aanstekelijke blazerspartijen dat het met kop en schouders uitsteekt boven het niet minder atmosferische 'Shy Boy'. Op 45cat grapt iemand dat die laatste beslist een hit zou zijn geworden als ze het 'Let's Hear It For The Shy Boy' hadden genoemd...

In de begin jaren zeventig noemt Chandler zich inmiddels Williams, hoewel ik nergens een manlief met die naam kan vinden. Een pseudoniem of toch stiekem getrouwd? Hoe dan ook: 'Niecy' wordt in de begin jaren zeventig lid van Wonderlove, de groep van Stevie Wonder. Tot en met 1975 is ze te horen op de platen van Wonder en tekent dan een contract bij Columbia Records (CBS bij ons, niet te verwarren met het EMI-label Columbia). Ze neemt twee vrienden mee uit de muziekbusiness: De onlangs overleden Earth Wind & Fire-drummer Maurice White en Charles Stepney. In 1976 verschijnt haar solo-debuut 'This Is Niecy' met daarop de monsterhit 'Free'. In 1978 wordt ze de vaste duet-partner van charme-zanger Johnny Mathis en het duo heeft ook hier in den lande een grote hit met 'Too Much, Too Little, Too Late'. Mathis en Williams nemen ook 'Without Us' op dat in de eind jaren tachtig nog wekelijks is te beluisteren op televisie bij Veronica. Het is namelijk de begintune van 'Family Ties', de serie waaruit Michael J. Fox zijn carrière zal beginnen. In 1984 slaat Williams genadeloos terug met 'Let's Hear It For The Boy'. De titeltrack van het album wordt een grote hit, ook al heeft dat veel te maken met de film 'Footloose' waar het nummer eveneens op de soundtrack verschijnt. Daarna verschijnen nog een aantal albums, maar Columbia trekt niet meer zo hard eraan om de platen te promoten. 'I Can't Wait' uit 1988 is Williams' laatste top tien-hit.

Kijk! De kerk ontbreekt in de introductie, maar daar is het dan toch nog? Vanaf 1980 werkt Williams eveneens aan een parallelle gospel-loopbaan. Dat is in het begin met hulp van Philip Bailey (Earth Wind & Fire), Billy Davis en Marilyn McCoo (The 5th Dimension). 'Jesus At The Roxy' heet het avondvullend programma van het gezelschap en bij een optreden worden maar liefst driehonderd mensen bekeerd. Halleluja! In de jaren negentig staat haar werk nog grotendeels in het teken van de Here Jezus en ook presenteert ze een eigentijds gospel-radioprogramma voor de BBC. In de nieuwe eeuw is er weer plaats voor haar oude professie: 'Love, Niecy Style' is in 2007 een terugkeer naar de R&B. Toch gaat ze onverdroten door met het scoren van gospel-hits en is 'Love' een eenmalig uitstapje.

Ik keer tot slot weer terug naar de jaren zestig, naar de dagen van vóór Wonderlove, Johnny Mathis en bekeringspraktijken. Iemand op Youtube merkt op dat Deniece op 'Come On Home To Me Baby' probeert Aretha Franklin en de Muscle Shoals te kopiëren, maar zelf hoor ik dit niet terug in het nummer. Jawel, het zit productioneel erg knap in elkaar, maar dat geldt overigens voor alle Toddlin' Town-uitgaven. Het is vooral de slechte nationale distributie dat een landelijke doorbraak in de weg zit. Toch is 'Come On Home' meer dat lekkere funky crossover-geluid dat ik de laatste tijd zo graag mag horen en waarvan de komende 'Singles round-up' meerdere voorbeelden van zullen volgen.

Singles round-up: april 5

Het is een gegeven dat me vaker is opgevallen de laatste paar jaren. Steeds kijk je, gedurende de winter, uit naar fraai voorjaarsweer en als het er dan eenmaal is? Dan ben je moe! Nu heeft ene en het andere ook wel met mijn fietsgedrag te maken, dat geef ik meteen toe, maar toch... ik heb afgelopen nacht bijna twaalf uren continu geslapen. Nu moet ik keuzes maken. Ik moet nodig bezig met inpakken cq schoonmaken van de Julianastraat, maar ben eveneens van plan om morgenavond een Euro Dance Top 30 te doen in 'Floorfillers' en daar moet ik vanavond mee aan de slag. Twee uur voordat ik op de fiets naar het werk moet, zal ik dan eerst Soul-xotica van twee berichten voorzien, dan is dat alvast gebeurd. Tot slot zal ik dan vrijdag maar dubbel moeten publiceren om weer op schema te komen zodat het in het weekend weer grandioos 'mis' kan gaan? Vandaag eerst het vervolg van de vangst singles van afgelopen vrijdag. Ik wacht nog een paar zendingen af voordat ik de resterende Blauwe Bak-vangsten van deze maand ga behandelen. Dat zou volgende week rond moeten zijn, hoewel de Week Spot alvast eentje hieruit gaat worden.

* Manfred Mann's Earth Band- Don't Kill It Carol (Duitsland, Bronze, 1979)
Eind 1992 neem ik voor erg weinig de 'discotheek' singles over van het Sneker café De Koopermolen. De 'discotheek' wordt zelden meer gebruikt en is niets anders dan twee draaitafels en een mixer in een hoekje van de nering. De singles zijn voor een groot deel afkomstig uit de Ludabar, een befaamde Sneker uitgaansgelegenheid in de jaren zeventig en tachtig. De Koopermolen lijkt daarbij de meer rock-georiënteerde platen te hebben uitgekozen. Deze van Manfred Mann's Earth Band zit daar ook tussen, maar dat plaatje heeft alleen zo'n lelijk plastic beschermhoesje uit de jaren tachtig als bescherming. 'Don't Kill It Carol' heb ik nooit iets heel bijzonders gevonden, de reden om de plaat in huis te hebben is meer de keerzijde: De volledige album-versie van 'Blinded By The Light'. Erg zacht opgenomen, dat dan weer wel. Met fotohoes heb ik hem dus nog niet en een anderhalve Euro is dan een mooie oplossing.

* Mike & The Mechanics- All I Need Is A Miracle (Duitsland, WEA, 1985)
Gokken waarbij je niet kunt verliezen. Zo zou ik ook deze single van Mike & The Mechanics willen noemen. Ik heb een paar maanden geleden nog van hetzelfde adres 'Silent Running' gehaald, maar deze 'Miracle' zegt me helemaal niets. De kracht van Mike & The Mechanics is dat wanneer je de plaat draait de beelden vanzelf weer komen. 'All I Need Is A Miracle' zit niet diep in mijn geheugen gegrift, maar is desondanks een erg prettige aanvulling op de jaren tachtig-bakken.

* The Nice- America (NL, Immediate, 1968)
Een week na de dood van Bowie stond de bak ineens vol met Bowie-singles voor vorstelijke prijzen. Bowie mag dan een fraai eerbetoon hebben geleverd aan Andy Warhol, qua werk is dat van Bowie niet te vergelijken met dat van Warhol. Warhol's zijn ineens het dubbele waard als blijkt dat de kunstenaar is overleden. Van Bowie-platen als 'Let's Dance' zijn precies evenveel exemplaren voor en na mans' dood en dus hoeft zoiets opeens helemaal niet duurder te worden. The Nice staat sinds kort bij De Tafel en op de sticker wordt Keith Emerson vermeldt. De prijs is derhalve 'vriendelijk' voor een exemplaar zonder de fotohoes en dus mag die mee. Alleen... zou dat betekenen dat de single een maand geleden een euro moest kosten? Hij zou in ieder geval mee mogen, want deze heb ik nog niet.

* Sinéad O'Connor- Three Babies (Duitsland, Ensign, 1990)
Het lijkt erop alsof ze inmiddels allemaal zijn verkocht? Een jaar geleden staat opeens dit partijtje Sinéad O'Connor-singles bij De Tafel voor de royale prijs van drie euro per stuk. Gedurende een jaar haal ik mijn neus op hiervoor. Vrijdag besluit ik ze alsnog mee te nemen, maar kan dan alleen deze 'Three Babies' vinden. Het waren allemaal singles van 'I Do Not Want What I Haven't Got'. Ik heb die draak ooit op cd gehad en er staat 'ergens' ook nog een elpee. 'Three Babies' is nooit echt een favoriet geweest, maar vrijdag haal ik voor eenmaal de hand over het hart.

* Wilson Pickett- Mr. Magic Man (US, RCA Victor, 1973)
Té laat? Nee, dat wil ik niet zeggen. Ik ben erg in mijn nopjes met mijn Duitse persing in fotohoes, maar deze Amerikaanse hoeft niet veel te kosten bij De Tafel en mag dus mee als 'extraatje'. Ik heb een stukje gedraaid van de plaat en moet zeggen dat die boven verwachting is. Amerikaans styreen uit 1973 is lastig 'goed' te houden. Deze van Pickett komt 'gewoon' in de jaren zeventig-bak en kan wellicht ooit nog eens dienen als vervanger als de Duitse té slecht gaat klinken?

* Sade- Hang On To Your Love (NL, Epic, 1984)
Zo heb je jarenlang niets van Sade en zo koop je twee in een week. Of gaat Sade de 'UB40 van 2016' worden? Wie weet wat ik allemaal nog ga tegenkomen voor weinig. Natuurlijk hoeven Sade-singles nooit een wereldbedrag op te brengen en hebben dat ook nog nooit gedaan, maar ze in nieuwstaat vinden voor vijftig cent is een andere discipline. De titel zegt me in eerste instantie weinig, maar als ik hem draai, verschijnt een grote glimlach. Hoe is het mogelijk dat ik deze was vergeten?

* The Shuffles- Bitter Tears (NL, CBS, 1970)
Fotohoesje. Vijftig cent. Moet ik nog meer excuses bedenken om dit tenenkrommend ding van Albert West en consorten mijn huis binnen te halen?

* Super Sister- She Was Naked (NL, Blossom, 1970)
Let op de spelling! Moet dat niet 'Supersister' zijn? In 2010 heb ik 'She Was Naked' al eens gekocht met fotohoes, maar deze plaat speelt verstoppertje. Die zit vast in een verhuisdoos welke ik vier jaar lang niet heb uitgepakt. Er staat me iets van bij dat het label van die single een andere kleur heeft en volgens mij vermeldt die ook 'gewoon' Supersister. Deze oranje Blossom noemt de groep dus Super Sister, maar komt helaas in een neutraal hoesje. Enerzijds het verlangen om de plaat weer snel eens te draaien in een radioshow, anderzijds vanwege de 'Super Sister'-eigenaardigheid.

* The Supremes- Your Wonderful Sweet Sweet Love (NL, Tamla Motown, 1972)
Veel groepen zijn stuurloos zonder hun boegbeeld. Denk bijvoorbeeld aan The Doors dat het nog een paar jaar probeert zonder Jim Morrison. Niet dat de latere Doors-elpees 'slecht' zijn, want de heren Krieger, Densmore en Manzarek bezitten genoeg talent om met eigenzinnige muziek op de proppen te komen, maar het publiek wil Jim en die komt niet meer terug. Diana Ross is gedurende de jaren zestig de absolute leider van The Supremes. In geval van 'Someday We'll Be Together' is het feitelijk alleen Ross en de sessie-groep The Andantes en er zijn meer voorbeelden daarvan. Na het vertrek van Ross, eind 1969, blijft The Supremes echter de lijn voortzetten met kwaliteitsplaten. Denk aan 'Stoned Love', 'Nathan Jones' en ook 'Your Wonderful Sweet Sweet Love'. De laatste is uit een tijd dat The Supremes echt niet meer meekomt in het popgeweld, maar nergens wordt een concessie gedaan en als het vijf jaar eerder was uitgebracht, had het ook zeker een top 20-hit geweest. Reserve-Blauwe Bak.

* Swing Out Sister- Twilight World (NL, Mercury, 1986)
Bingo! Ik heb de Nederlandse (bijna-)hits van Swing Out Sister compleet. Ik heb de meeste singles afgelopen weekend gedraaid in 'The Vinyl Countdown', alleen ben niet aan deze toe gekomen. Dat ga ik nu ter plekke recht zetten. Nee, deze heeft geen plaatsje in mijn geheugen gekregen en toch is het weer dat typische geluid van Swing Out Sister dat me altijd goed is bevallen. En dat doet het nu ook!

* James Taylor & JD Souther- Her Town Too (NL, CBS, 1981)
James Taylor 'lacht' me al een tijdje toe bij De Tafel, maar ik lach steeds terug en ga verder. Dat is op zichzelf al een vreemde gewaarwording, want lachen past niet bepaald bij James Taylor. Meestal neemt de man een fronsende pose aan. Het past wellicht wel bij de single. Misschien moest Taylor ook wel een beetje lachen toen hij het 'corny' eindresultaat hoorde. Hij kan immers tien keer beter dan dit en dat geldt eveneens voor JD Souther. Leuk voor in de archieven!

* That Petrol Emotion- Big Decision (UK, Polydor, 1987)
De rubriek 'Recenzeuren' is een zachte dood gestorven en dat heeft er vooral mee te maken dat ik niet méér 'gedenkwaardige' concerten uit de jaren negentig kan herinneren waarover ik een verhaal kan schrijven. Het zijn nu vooral 'losse namen' en 'o ja, die heb ik ooit gezien in Het Bolwerk'. Dat geldt ook voor That Petrol Emotion. Ik denk dat het in 1992 of 1993 is geweest, maar ben opeens ook niet zo zeker ervan of ik ze heb gezien. Het is meer een 'flits' van het Bolwerk Magazine, waar ik in die tijd de meeste 'research' uit haal. De gok is de moeite waard geweest. That Petrol Emotion klinkt hier als de vroege R.E.M., dat rond 1987 ook nog gewoon 'underground' is.

* Third World- Try Jah Love (NL, CBS, 1982)
Zonder terug te bladeren, weet ik dat ik deze single al eens heb behandeld op Soul-xotica. Linksboven is een zoekvlak, typ daar Third World in, en je gaat terug in de tijd! 'Try Jah Love' is namelijk vooral de herinnering aan de zomer van 1982, de laatste vakantie van het gezin Louwsma op de Nederlands Hervormde camping in Nunspeet. Dat voor ons, noorderlingen, als een 'vrije' camping klinkt, maar in werkelijkheid bomvol Hervormden van de Zuidhollandse eilanden en Zeeland blijkt te zitten. 'Try Jah Love' staat al een tijdje op mijn zoeklijst zonder dat ik heel erg de moeite heb genomen om de single te zoeken, maar dat is vaker het geval. Voor anderhalve euro kan ik nu de lol niet op!

* Tina Turner- We Don't Need Another Hero (Duitsland, Capitol, 1985)
Ik heb ooit trots geschreven op Facebook dat ik mijn exemplaar van de elpee 'Private Dancer' van Tina Turner in de Kliko had gestopt. En dat ik hetzelfde zou doen met 'No Parlez' van Paul Young, maar dit niet over mijn hart kon halen. Voordat Tina Turner-fans de zakdoek grijpen, genoemde elpee was compleet stuk gedraaid en niet door mij. Ik mijd solo-werk van Tina zoveel mogelijk, maar ga vrijdag toch even de 'fout' in met 'We Don't Need Another Hero'. Wellicht omdat dit weer een tastbare herinnering aan de zomer van 1985 is?

* Yello- I Love You (NL, Vertigo, 1983)
De meest krachtige drie woorden ter besluit van deze 'Singles round-up', maar dan heerlijk jolig gebracht door onze Zwitserse vrienden van Yello. Zoals gezegd wacht ik nog op een paar Blauwe Bak-zendingen. Een instrumentaal latinfunk-ding zou elk moment moeten arriveren. Gisteren is vanuit Italië een gelimiteerde uitgave van een onuitgebracht gospelfunk-monster op de bus gegaan en gaat vandaag of morgen in Nederland een 12" op de bus. Hoewel die plaat té groot is voor de single-koffers is hier toch sprake van een plaat die hóórt bij de Blauwe Bak.

verhoesbui 2

Het bericht met de elpees en 12"-es werd langer dan dat ik had verwacht en inmiddels is het bijna drie uur. Ik moet morgen rond de middag weer in Uffelte zijn en verwacht dat ik de overige 15 singles van de 'Singles round-up' ga afrafelen en dus doe ik een 'verhoesbui' om niet helemaal achterop te komen. Zoals beloofd vandaag een foto van de tuin. Nogmaals: De foto's zijn kort na de sleuteloverdracht genomen, bijna twee weken geleden, en toen was het nogal grijs. Bij zonneschijn heb je hier tot 's avonds laat profijt van. De zon zakt aan die kant en volgens de vorige bewoner kun je in juli, bij wijze van spreken, tot elf uur buiten zitten. Ik heb het zelf twee weken geleden gezien toen ik bij zonsondergang door Uffelte fietste. Woensdagavond kon ik het ook niet laten om even in de zonneschijn te gaan zitten. Het is hier dermate beschut dat je geen last hebt van westen- of oostenwind, dus ik vermoed dat ik veel buiten zal doorbrengen de komende maanden.

Gisteren ben ik overigens bijna 130 kilometer uit fietsen geweest. Op de Pioneer. Uiteraard! De weersverwachtingen zijn niet schokkend voor zondag, maar bij een controle op zaterdagmiddag blijkt het reuze mee te vallen. Voor het gebied tussen Nijeveen en Jutrijp is geen regen ingetekend en bovendien verwacht men een straffe noordwestenwind. Dat zou betekenen dat ik tot Sneek tegenwind heb en daarna wind in de rug. Het blijkt ook zo uit te komen. Bij Steenwijk heb ik een beetje regen, maar in Wolvega is mijn jas en broek alweer droog. In Heerenveen tref ik een fikse hagelbui, maar laat me niet uit het veld slaan. In Oudehaske, even buiten Heerenveen, eet en drink ik wat en ga weer verder. Bij Joure opnieuw een regenbui en daarna breekt de zon goed door. Hoe dichter bij Sneek hoe harder het gaat waaien en ongeveer drie uren na vertrek uit Nijeveen sta ik bij moeder aan de deur. Om kwart over vier ben ik weer opgestapt en fiets dit keer een bochtje om, maar een bochtje waar ik al een dag naar heb uitgekeken. Over Spannenburg, Follega en Eesterga naar Lemmer. Vervolgens de rand van de Noordoostpolder en door het Kuinderbos naar Kuinre. Dat stuk heb ik volledig wind in de rug en het kost me zowaar moeite om de Pioneer onder de 25 kilometer per uur te krijgen. Tussen Kuinre en Ossenzijl heb ik een korte plas- en rookpauze en beslis dat ik in Ossenzijl maar even een bakkie koffie moet hebben. Op de ligfiets ben je voortdurend gefixeerd op de horizon en na zoveel kilometers merk je dat de ogen vermoeid raken en je 'stomme foutjes' gaat maken. Bij een café-restaurant bij de brug in Ossenzijl drink ik twee koppen koffie op het terras. Ik ben de enige daar, maar dat is vooral omdat ik te lui ben om de fiets op slot te zetten. Dan wijzig ik het plan. Eerst wil ik via de doorgaande weg naar Oldemarkt en Steenwijkerwold, maar ga het fietspad op door de Weerribben en langs het Dolderkanaal naar de rand van Steenwijk. Ook fiets ik nog over Onna en haal op het laatste stuk een snelheidsrecord: 35,2 kilometer per uur! Natuurlijk hou ik dat niet lang vol en een dag later 'voel' ik het nog in de benen. Heeft het resultaat gehad? Ja! Vanmiddag ben ik tot twee keer aan toe zonder paniek opgestapt en weg gefietst. Het komt nog wel! Natuurlijk mag ik niet vergeten dat ik een maand geleden nog nóóit op een ligfiets had gefietst en is enig geduld op zijn plaats.