herfstbui: The Kinks

Het was te verwachten... Ik heb net de Skype-verbinding met de Wolfman-studio verbroken en ben daarmee vier uren non-stop opgesloten geweest in een chaos van stemmen. Vanavond waren we, op zijn meest, met negen mensen tegelijk aanwezig. We hebben de 'Hokey Cokey' gedaan in de stijl van de Swedish Chef en bovenal heel veel lol gemaakt, vooral als de luisteraars genoten van een muzikaal intermezzo. Het is echter de laatste van de maand en ik wil graag de maanden compleet hebben, maar feitelijk ben ik doodop en moet om half zeven alweer uit bed om te gaan bezorgen. De Week Spot vergt teveel huiswerk en daar voel ik me op dit moment niet fit voor en dus besluit ik deze maand met een variatie op de 'hoesbui': Een herfstbui met een fraai fotohoesje van The Kinks. Morgen weet ik ook niet goed of ik aan publiceren toe kom, waarschijnlijk wordt vrijdag een dubbel bericht.

Gele Bak Top 40 2015/3: 1-10

Tja, dan kies ik toch eieren voor mijn geld en maak de serie af... Ik ben er ook nog niet over uit welke plaat als eerste de Week Spot gaat worden. Ik heb immers een paar nieuwe kanshebbers binnen, maar daarnaast begint een 'oud' plaatje om mijn attentie te roepen. Daar ga ik nog een nachtje over slapen. Een verrassende top tien, ook voor mij! Toen ik de voorselectie maakte, had ik nog niet zulke verwachtingen bij Womack & Womack, maar het horen van de plaat brengt me meteen terug in de vakantiestemming van de zaterdagmiddag. Het 'wat doe ik hier?'-gehalte van Emmen en de wens naar platteland die uitmondt in één van de meest actieve fietsdagen van de vakantie, terwijl deze dag toch was voorbestemd om een rustdag te worden. Is de nummer 1 zoveel beter dan de overige 39 singles? Voor mij wel! Het plaatje wilde maar niet op mijn weg komen en de liefde voor het nummer is sinds 2010 alleen maar gegroeid. Bij het overlijden van Errol Brown heb ik de clip van dit nummer ongeveer tien keer op herhaling gezien. Die vette rock-riff, dat doet het hem voor mij.

Op 14 juli kocht ik mijn eerste single voor die maand. In augustus was dat zaterdag de vijftiende. En in september? Dan reken ik de eerste single af op de zestiende, maar dat heeft dan nog het meeste ermee te maken dat de handelaar me niet eerder het totaalbedrag toestuurt. Ik vermoed dat ik in oktober voor de zeventiende wel weer singles heb gekocht, De Tafel heb ik even gemeden met het oog op deze Gele Bak Top 40. En, als het even kan, wil ik volgende maand nog een tweede bestelling plaatsen bij HHV. Ik heb al één single uit een serie besteld, maar een tweede uit dezelfde serie is minstens zo mooi. Verder heeft HHV ook nog exemplaren in voorraad van de heruitgave van de Stormy-single. Dat is dan weer zo'n Twinight-titel die een paar jaar geleden via Numero is uitgebracht en waarvan het origineel niet te betalen is. Spanky Wilson zal dan ook ongetwijfeld in het pakket zitten: Haar fantastische cover van 'The Sunshine Of Your Love' van The Cream is oorspronkelijk alleen op elpee uitgebracht, maar voor de dj's is er nu een single verschenen. Maar goed... dat is allemaal toekomstmuziek!

September levert me 29 singles op en daarbij zijn de zes uit de Duitse bestelling erbij gerekend. Twaalf van de 29 singles zijn voor de Blauwe Bak en doen dus niet mee voor deze Top 40. Die komen we over twee maanden wellicht tegen in de Blauwe Bak Top 100. Zes singles heb ik dubbel en die doen dus ook niet mee. Dat zijn 'Sad Sweet Dreamer' van Sweet Sensation, 'I Know' van Les Baroques, 'My Bonnie' van The Beatles, 'Space Oddity' van David Bowie (hoewel ik de maxisingle-versie nog niet had, reken ik hem toch tot de 'dubbele' singles), 'San Franciscan Nights' van Eric Burdon & The Animals en 'Rings' van Cymarron. 10 van de 29 hebben de Top 40 gehaald en dus is er één afvaller. Dat zal na de recente 'Singles round-up' geen verrassing zijn? 'Memo From Turner' van Mick Jagger is meer voor de heb dan voor het draaien.

10. Breakfast-The Associates (Duitsland, WEA 249 219-7, 1984)

9. Mary Mary-Inner Circle (Duitsland, Island 100 874-100, 1979)

8. Is This Love-Alison Moyet (NL, CBS 650142-7, 1986)

7. Lady Friend-The Byrds (NL, CBS 2910, 1967)

6. If I Was-Midge Ure (Duitsland, Virgin 107 667, 1985)

5. What Have I Done To Deserve This-Pet Shop Boys & Dusty Springfield (Duitsland, Parlophone 1C 016 20 2000 7, 1987)

4. To Be With You Again-Level 42 (Duitsland, Polydor 885 694-7, 1987)

3. My Boy Lollipop-Millie (UK, Fontana TF 449, 1964)

2. Teardrops-Womack & Womack (UK, Fourth + Broadway BRW 101, 1988)

1. Every1's A Winner-Hot Chocolate (NL, RAK 5C 006-60501, 1978)

Gele Bak Top 40 2015/3: 11-20

Ik heb vanavond bevestiging gekregen dat de zestal singles uit Duitsland aan hun reis zijn begonnen. Nog een hele geruststelling! HHV is een dealer van het formaat dat het nauwelijks de voorraad kan bijhouden en één van de topstukken oogt wel heel erg goedkoop ten opzichte van collega's/concurrenten. Verder is vanmiddag een single vanuit Engeland binnen komen wandelen. Het komt wel goed met die 'Singles round-up'. Nu begint de tijd wel een beetje te dringen want morgen is alweer de laatste van de maand en dat zou betekenen dat ik morgen dubbel moet publiceren. Doorgaans geen probleem, ware het niet dat Wolfman Radio vandaag vijf jaar bestaat en wij vanavond een knotsgekke live-uitzending hebben met zijn allen. Ik weet nu dus even niet of ik vanavond dubbel publiceer of morgen. Ik ga eerst verder met het derde deel van de Gele Bak Top 40 en zal in de inleiding terugkijken op de maand augustus.

Ik noemde het gisteren al bij de inleiding van de maand juli. Het uitzicht op de vakantie is even zorgelijk geweest, maar gelukkig krijg ik vlak voor de vakantie een positief bericht waardoor de reis kan doorgaan. Het is het tegenovergestelde van wat ik had verwacht in mei. Ik zou stoppen met shag roken en overstappen op het dampen. Ik rekende mezelf rijk, maar zag toen opeens het 'spaargeld' op gaan aan niet-geplande uitgaven. Hoe zou ik me hieruit hebben gered zonder de vape? De belofte om 'zo nu en dan' in het weekend een sigaartje te roken, wordt eerst almaar uitgesteld. Als ik dan toch een doosje koop, is het hek van de dam. Ik raak de vape niet meer aan totdat de doos leeg is. Omdat de E-Go me té weinig voldoening geeft, paf ik er in de zomermaanden even op los en is met de vakantie zélf het hek helemaal van de dam. Gisteren heb ik een pakje gehaald bij de Albert Heijn en, au, dat was vies, maar desondanks heb ik het pakje leeg gerookt. Ik denk dat ik nu wel even genezen ben? Morgen een bestelling plaatsen voor een slof 'pijptabak-met-kersen', want dat is wel een heuse favoriet geworden.

De zorgen rondom de vakantie houden me twee weken buiten De Tafel. Op de laatste vrijdag voor de vakantie ontdek ik bij thuiskomst dat mijn mobieltje nog op de zaak ligt. Omdat ik die avond uitzending heb, moet ik die dus de volgende morgen halen. Als ik dan toch in Meppel ben...? Bij De Tafel val ik met de neus in de boter, er is een gigantische partij singles binnengekomen. Ook pak ik nog even kringloopwinkel De Kring mee. In de vakantie zélf ziet het er financieel een stuk zonniger uit en daar neem ik het ervan. Eerst drie singles in Grolloo, de zaterdagmorgen meer in Sleen en 's middags in Emmen. Tot slot koop ik na de vakantie een single van Garland Green, maar omdat die in de Blauwe Bak zit, doet die hier niet mee.

De helft van deze Top 40 is in deze bewuste maand gekocht. Totaal komen er 41 singles mijn huis binnen. Negen daarvan heb ik al (Jimmy Helms, Donna Hightower, Tommy James & The Shondells, Alan Price Set, John Rowles, tweemaal De Sambrinco's , Slade en Status Quo). Acht komen in de Blauwe Bak (Ecstasy Passion & Pain, The Equals, Marvin Gaye, Garland Green, The Isley Brothers, Jimmy James & The Vagabonds, Billy Paul en Diana Ross). Dan zijn er vier singles die wel in aanmerking komen voor de Gele Bak Top 40, maar buiten de selectie zijn gevallen ('Help Me My Love' van After All, 'It Wasn't God Who Made Honky Tonk Angels' van Lynn Anderson, 'Red Roses For A Blue Lady' van Vic Dana en 'Kansas City' van Trini Lopez.

20. The Day I Met Marie-Cliff Richard (NL, Columbia DB 8245, 1967)

19. Food For Thought-UB40 (NL, Graduate GRAD 6, 1980)

18. When Doves Cry-Prince (US, Warner Bros. GWB 0516, 1984, RE)

17. There But For Fortune-Joan Baez (Oostenrijk, Amadeo AVRS 21329, 1965)

16. Breaking Up Is Hard To Do-Neil Sedaka (Duitsland, RCA Victor 47-8046, 1962)

15. Lost In France-Bonnie Tyler (UK, RCA Victor 2734, 1976)

14. Mrs. Robinson-Frank Sinatra (Frankrijk, Reprise RV 20215, 1969)

13. Mr. Spaceman-The Byrds (NL, CBS 2295, 1966)

12. Babe We're Gonna Love Tonite-Lime (België, Polydor 2002 137, 1982)

11. I Build This Garden For Us-Lenny Kravitz (Duitsland, Virgin 113 029, 1989)

Gele Bak Top 40 2015/3: 21-30

Ik heb al jaren gemengde gevoelens bij de Duitse grootgrutter HHV. HHV is een gigant op het gebied van vinylplaten, cd's, band-merchandise en kleding. Het meeste heb ik ze nog vervloekt vanwege hun arrogante houding ten opzichte van verzendkosten. Deze bedragen een tientje ongeacht hoeveel of hoe weinig je bestelt. Voor één single van zeven euro is dat niet te doen. Toch is HHV zo'n zaak waar je niet omheen kunt. Het sluit rechtstreekse deals met onafhankelijke Amerikaanse maatschappijen en het is in zo'n geval nog altijd goedkoper om het bij HHV te bestellen dan het uit Amerika te halen. Zo werd ik afgelopen week opnieuw op het spoor gezet middels een opnieuw uitgebrachte gospel-elpee welke via HHV verkrijgbaar zou zijn. Nee. Die heb ik niet gekocht! Ik had vrijdagavond wel een lijstje gemaakt, maar de browser op de pagina had gisteravond de lijst verwijderd en dus heb ik vanavond opnieuw een lijst gemaakt en nu wel besteld. Er zijn dus zes singles onderweg, een paar andere ten opzichte van vrijdag. Ook nog een pijnlijk moment op de site: Het schijnt 'Questions' van Pat Stallworth te hebben voor acht euro... Maar goed, tegen het weekend kunnen jullie weer een Blauwe Bak-'Singles round-up' verwachten. Vandaag tel ik af van 30 naar 21 in de Gele Bak Top 40. Ik heb gisteren een inleiding gedaan over de fietstocht, de komende drie afleveringen analyseer ik een maand. Ik begin dus vandaag bij mijn platen-gedrag in juli.

Begin juli heb ik even een paar financiële zorgen. Ik heb het een paar weken eerder 'gevierd' met wat Ebay-aankopen in Amerika. Als de vakantie in het gedrang komt, wil ik iets ervoor terug hebben en vanzelfsprekend horen dat singles te zijn. In de eerste dagen van juli komen de negen singles uit Amerika binnen en ook nog de tweede single van The Valdons die ik op de valreep heb besteld. De eerste twee weken van juli mijd ik zoveel mogelijk De Tafel en de kringloopwinkels, maar dan wordt het weer de hoogste tijd om de winkel op te zoeken. Dat doe ik eerst op dinsdag 14 juli en neem maar liefst acht singles mee. Op vrijdagavond 31 juli ga ik Meppel in voor een koptelefoon omdat ik denk dat deze een 'knik' in de kabel heeft opgelopen. Ik koop de meest verwerpelijke koptelefoon in jaren (moet nog ergens liggen als ik hem niet heb weggegooid) en ontdek dan dat het niet de koptelefoon is... Het is de mp3-speler die aan vervanging toe is. Voordat ik de koptelefoon koop, ga ik even langs bij De Tafel en kan eerst maar moeilijk iets van mijn keuze vinden. Ik wil bijna afrekenen, maar kijk dan nog eens. Het is immers de laatste dag van de maand en twee of drie singles is té minimaal voor een 'Singles round-up'. Aan het einde van de rit verlaat ik de zaak met zeven singles. Vijftien singles in deze maand. Daarvan hebben tien de Gele Bak Top 40 gehaald. 'Ode To Billy Joe' van Bobbie Gentry en 'Starchild' van Level 42 zijn vervangers voor afgedraaide exemplaren. 'Never Change Lovers In The Middle Of The Night' van Millie Jackson, 'The Resurrection Shuffle' van Tom Jones en 'Hang On Sloopy' van David Porter zijn in de reserve-Blauwe Bak gekomen en tellen derhalve niet mee. Daar moet ik dan bij zeggen dat die van David Porter gewoon tegenvalt, dus die had de lijst sowieso niet gehaald. De nummers 30 tot en met 21 zien er dan zo uit.

30. Ding A Dong-Teach In (NL, CNR 141 301, 1975)

29. The Fittest Of The Fittest-Burning Spear (Duitsland, EMI 1A 006-20 0048-7, 1983)

28. You're My Man-Lynn Anderson (Duitsland, CBS 7226, 1971)

27. I Want To Wake Up With You-Boris Gardner (NL, Ariola 108 486, 1986)

26. Circle-Edie Brickell & The New Bohemians (Duitsland, Geffen 927 580-7, 1989)

25. My World-Cupid's Inspiration (NL, CBS 3702, 1968)

24. Riding On A Train-The Pasadenas (NL, CBS 652925-7, 1988)

23. Everybody's Free-Rozalla (Duitsland, Logic 114 796, 1991)

22. Jericho-Simply Red (Duitsland, WEA 248 790-7, 1986)

21. Rhythm Of Life-Oleta Adams (Duitsland, Fontana 868 048-7, 1990)

Gele Bak Top 40 2015/3: 31-40

De fietstocht is dubbel en dwars geslaagd en dat voel ik op dit ogenblik in mijn benen. Vandaar dat ik het ook vandaag weer kort probeer te houden, hoewel...? Het punt is immers dat ik deze singles de afgelopen maanden al van een verhaaltje heb voorzien in de 'Singles round-up' en omdat er weinig is veranderd in die tussenliggende tijd weet ik eigenlijk ook niet zo goed wat ik nu zou moeten schrijven over deze Top 40. Ja, een Top 40... Ik had het eerder over een Top 41, maar heb besloten de nummer 40 weg te laten en de beoogde nummer 41 ervoor in de plaats te doen. Hoewel? Dat is niet helemaal eerlijk, want eigenlijk verdient dat nummer veel hoger. Het is een instrumentaaltje dat inmiddels 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' op zondagavond mag besluiten. Om het bericht nog enig cachet te geven, vertel ik vandaag wat over het fietsavontuur van vandaag, gevolgd door de onderste tien uit de Gele Bak Top 40 van het derde kwartaal van 2015.

Even ben ik bang geweest dat het niets ging worden. Ik heb namelijk allesbehalve een royale nacht gehad. Toch word ik keurig om half zeven wakker en tot mijn grote verrassing ben ik al voor achten in Meppel. Ik kan dus een trein vroeger pakken waardoor ik niet om tien uur, maar om half tien in Enschede ben. Nu komt in iedere stad een LF-route langs het station, behalve in Enschede. Ik zit ook midden tussen twee fietsroutenetwerk-knooppunten en ik besluit links te gaan. Fout! Ik ben bijna aan de westkant van Enschede en merk dat ik richting Almelo ga. Dat is té vroeg. Ik fiets terug naar het station en ontdek net in het centrum een bordje. Ik heb elf kilometer voor niets gefietst als ik eindelijk op de route zit. Het is dan half elf. Het weer is aangenaam en met de muziek in de oren hou ik een gemiddelde snelheid van 22 kilometer aan. Het eerste stuk ken ik niet: Dat is van Enschede tot De Lutte. Ook na De Lutte is een stukje 'onbekend', maar vanaf Denekamp ken ik min of meer de weg. Ik heb vorig jaar immers de Saksenroute in tegengestelde richting gefietst van Coevorden naar De Lutte. Nu doe ik de LF14 van Enschede tot even voor Junne, vlakbij Ommen: Het punt waar de Saksenroute tijdelijk overgaat in de Vechtdalroute. En ken ik de route goed? Ik weet fragmenten te herinneren, maar die staan flink door elkaar. Dat café waar ik vorig jaar heb gezeten, zit niet aan de Zwolse Vaart, maar is aan de rand van Westerhaar. Ik heb dan net gepauzeerd en sjees het voorbij. De enige plek waar ik aansteek is vlak na Den Ham, een boerderijwinkel met een zelfbedienings-café. Daar drink ik een kopje koffie omdat ik even daarvoor heb gemerkt dat mijn concentratie afneemt. In Ommen twijfel ik nog even. Tóch doorfietsen naar Dalfsen? Nee, ik doe het niet. Ik heb wat dat betreft geleerd van de fietstocht van vier weken geleden. Toen was ik de volgende drie dagen 'bekaf' en dat wil ik nu voorkomen. Ik stap in Ommen op de trein en ben om zeven uur weer in Meppel. Mijn kilometerteller informeert me dat de tocht 119,6 kilometer is geweest.

40. The Millionaire-Perez Prado And His Orchestra (Duitsland, RCA 47-7456, 1959)

39. When The Girl In Your Arms Is The Girl In Your Heart-Cliff Richard (NL, Columbia DB 4716, 1961)

38. We Will-Gilbert O'Sullivan (NL, MAM 6101 657, 1971)

37. Love In The Shadows-Neil Sedaka (Canada, Polydor 2058 717, 1976)

36. De Hengelaar-Manke Nelis (NL, Playboy PB 101, 1972)

35. Zwerver Op Zee-Harry Bliek (NL, Imperial HI 1089, 1961)

34. Good Business Man-Stealers Wheel (NL, A&M 13 371 AT, 1974)

33. Oh No! Not My Baby-Rod Stewart (NL, Mercury 6052 371, 1973)

32. Popcorn-Anarchic System (Frankrijk, AZ SG 397, 1972)

31. Can We Still Be Friends-Robert Palmer (NL, Island 100.896, 1979)

hoesbui: The Buffoons

Het is laat en ik wil er vroeg uit om een lange fietstocht te maken. Ik hou het vandaag even bij een hoesbui. Natuurlijk met The Buffoons, want de tocht moet vanuit Enschede beginnen. Ik weet niet of ik morgenavond nog in staat ben om te publiceren, anders krijgen jullie de geplande Gele Bak Top 41 op een hoopje. Het zij zo... Ik ga nu slapen!

Raddraaien: Cuby & The Blizzards

Om met de deur in huis te vallen: Het 'topstuk' waarvan de veiling dinsdag zou aflopen, gaat naar alle waarschijnlijkheid aan mijn neus voorbij. Vanmiddag heb ik het bericht gekregen dat dezelfde concurrent mij voorbij is gegaan. De plaat, 'Can I Say I Love You' van Blue Magic (Liberty, 1969), is in absolute nieuwstaat, rechtstreeks uit een pakhuis, en dat is een unicum op zichzelf. Het lijkt erop alsof die alle prijsrecords gaat breken. Mijn maximum zat immers al ver boven het Discogs-gemiddelde? Ik had bij dezelfde dealer geboden op een andere single (het bizarre 'Dead' van Carolyn Sullivan), maar ook daar ben ik overboden. Wel heb ik vanmorgen een single gekocht op Ebay van een oude bekende. Een plaatje dat me ook al twee weken behekst. Kortom: Te weinig platen voor een Blauwe Bak Top 40, maar de verzamelwoede komt weer op gang. Tot vorige week dacht ik iedere vrijdag van 'goh, is het alweer vier weken geleden dat ik...', met vervolgens een dromerige blik in de ogen en een hoofd dat nog lang op die plek blijft. Vandaag heb ik het niet gedacht! Nu helpt de Raddraaier mij hieraan herinneren en eigenlijk ben ik de rubriek daar wel dankbaar voor! De 88e single uit de vierde jaren zestig-bak is 'Appleknockers Flophouse' van Cuby & The Blizzards.

Niet alleen heb ik het de afgelopen drie zomers getroffen met het weer in het vierde weekend van augustus, ook is dit eigenlijk wel het uiterste in de tijd om te gaan kamperen. Het wordt weer steeds vroeger donker. Vijf weken geleden heb ik tot tien uur buiten gezeten en zonder licht een puzzel gemaakt. Nu zijn er dagen dat om half negen al het licht op moet. Op het gebied van het weer lijkt dit weekend ieder jaar weer een uitschieter te zijn en vaak ook een laatste mooie periode voor een tijdje. Alleen vorig jaar is dat niet helemaal uitgekomen, want toen hadden we een fraaie september. Ik ben de laatste zondag van de maand naar Noordwijk geweest. September kan fraai zijn, maar opnieuw... het wordt beduidend vroeger donker dan in eind augustus.

De vakantie...? Ik zou er telefoonboeken over kunnen schrijven en nog steeds niet het gevoel van de voorbije weken kunnen verwoorden. Het bewijs is 'Rondje koffie' (30 augustus 2015). Ik zit 's middags op een bankje bij de brink in Sleen en krijg opeens weer het vakantiegevoel. Hoewel ik geen Cuby & The Blizzards op mijn mp3-speler heb staan, speel ik meteen al wel met het idee om daar een dag naartoe te gaan. De muziek (en dan vooral de herinnering aan de platen die ik thuis heb) van Cuby heeft desondanks een stempel gedrukt op de vakantie. Net zoals Melba Moore met 'The Magic Touch' verantwoordelijk is geweest voor het 'inblikken' van de vakantie in 2013. Bij de begintonen van 'Appleknockers Flophouse' bevind ik me weer in de voorkamer van de boerderij. Ik heb het stukje intro tot en met tweede vers wel honderd keer gehoord die dag. Overdreven? Nee, het museum heeft een 'primeur' en daardoor staat dit stukje 'Appleknockers Flophouse' in een 'loop'. Omdat ik bij de bedstee de interviews met de toenmalige vriendinnen aandachtig heb bekeken, speelt het nummer voortdurend in de achtergrond. Als ik ontdek waar het vandaan komt, vang ik het daar zestien keer op. Of misschien wel meer. Niet dat ik opgewonden raak van het televisieschermpje, maar het is vooral het surrealisme dat dus tóch echt realistisch is geweest.

Het gerucht doet al jaren de ronde en een paar krantenknipsels uit die tijd zijn stille getuigen. Philips wil de nieuwe elpee van Cuby & The Blizzards op de televisie aanprijzen met een kort filmpje. Het idee is om de groep te filmen in een plattelandskroeg. Buiten de clientèle van de nering moet de kamer gevuld worden met striptease-danseressen. Ze vinden een café in een naburig dorp en de uitbater, eens beschreven als een 'biervat op klompen', stemt ermee in. Of de avond plaats heeft gehad, is vervolgens 46 jaar een mysterie. Wel is bekend dat de gemeente, als deze er lucht van krijgt, hier een stokje voor steekt. Vele jaren later meldt zich een vroegere medewerker van de platenmaatschappij bij het Cuby-museum. Hij moest de band destijds weggooien, maar heeft het stiekem bewaard. Nu begrijpen we ook waarom de gemeente dit heeft gedwarsboomd. We zien close-ups van dronken en kwijlende boeren tussen schaars geklede jongedames en de mannen van Cuby & The Blizzards. Volgens de herinnering gedijen de eigenzinnige blues-muzikanten goed tussen de boeren en dat straalt het filmpje ook uit. Het café zal eveneens gebruikt worden voor de hoesfoto van de elpee en dus wordt lange tijd gedacht dat het verhaal van de boeren en naakte dames een 'gerucht' is geweest. De 'hoofdrolspelers' zullen waarschijnlijk inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld en het gaat anno 2015 geen rel meer opleveren, maar wat als dit in 1969 op de televisie was uitgezonden? Ik denk dat het echtscheidingen had geregend in de regio.

Harry Muskee en Eelco Gelling zijn een koningskoppel, net als Lennon/McCartney en Jagger/Richard. Toch is het niet altijd peis' en vree tussen de twee mannen. Eelco is een 'mooie jongen' die geregeld meer aandacht krijgt van de dames dan de leadzanger. Bovendien krijgen de mannen al zo vroeg als in 1967 onenigheid over de koers. Persoonlijk beschouw ik 'Appleknockers Flophouse' als het begin van het einde. Eelco lijkt meer overmacht te krijgen in de band en deze wijkt steeds meer af van het traditionele blues-geluid, het titelnummer zou je hardrock kunnen noemen. Hoe de geschiedenis zich had ontwikkeld als de groep was blijven vasthouden aan het 'oude geluid'? Tja, wat dat betreft is de geschiedenis van Cuby al opmerkelijk. Het is sowieso al een wonder dat de blues in Nederland aanslaat bij een groter publiek. Waar Lennon in 1971 'How Do You Sleep' spuugt in de richting van McCartney, daar zingt Cuby in hetzelfde jaar op de elpee 'Simple Man' zijn frustratie over Gelling van zich af. Waarbij natuurlijk wel in ogenschouw moet worden genomen dat Muskee zijn hele leven aan manische depressies lijdt. Zowel Muskee als Gelling zijn, in mijn optiek, verantwoordelijk geweest voor het geluid en het succes van de groep. De ene had het niet zonder de andere gered.

Ik werk in 1994 sinds een paar maanden via de Jeugdwerkgarantieplanwet (dubbele woordwaarde) bij de gemeentewerkplaats in Heeg. Daarnaast ben ik betrokken bij de demontage en herbouw van een houtdroogschuur in IJlst. In de JWG werk je vier dagen per week en op zo'n vrije dag, een vrijdag, pak ik 's middags de fiets en ga naar Gaasterland. Eerst langs 'De Marpleats', de antiekboerderij in Molkwerum. Daar zal ik in 1997 mijn Vespa-scooter kopen, maar verder is het voor mij een singles-adresje. Deze middag koop ik mijn exemplaar van 'Appleknockers Flophouse' en doe het dus inmiddels ruim 21 jaar met dit schijfje. Toch zou ik me nog eens moeten trakteren op een betere. Geen fotohoesje, een beschadigd label en een matige conditie qua vinyl. Kost evengoed nog drie gulden. Na afloop fiets ik over Koudum en kijk bij mijn oom Gerrit, de man naar wie ik ben vernoemd. Die haalt natuurlijk zijn neus op voor mijn platen, want oom Gerrit is meer van het Nederlandstalige werk uit de jaren vijftig.

Raddraaien: Bobby Goldsboro

De bezoekersaantallen van Soul-xotica is iets dat ik nooit ga begrijpen. Het aantal malen dat een artikel wordt aangeklikt, staat namelijk in een schril contrast met de paginaweergaven. Bij dat laatste zie ik wel een stijgende lijn. Was het niet rond het vijfjarig bestaan dat we op de 50.000 zaten? Nu zijn we onderweg naar de 75.000. Dat is nogal een vooruitgang. Toch word ik niet duizelig van cijfers. Bij Wolfman Radio weten we evenmin hoeveel mensen er luisteren, maar je hoort wel eens iets. Ach, het zijn maar getallen. Net zoals mijn shows niet anders klinken als ik het voor twintig of twintigduizend maak, zo is het ook gesteld met Soul-xotica. Ik vind het zelf té leuk om me druk te maken over kijkcijfers. Vanmiddag heb ik een Gele Bak Top 41 samengesteld en daarmee besluit ik meteen ook om tot volgende week donderdag geen 'algemene' singles meer te kopen. Daarentegen ben ik weer even actief op het gebied van de Blauwe Bak met als hoofdprijs een veiling van mijn 'nummer 1' op de soul-zoeklijst. Ik ben weer de hoogste bieder voor een idiote prijs en heb ook nog maar op een andere single bij dezelfde handelaar geboden. Zaterdag tot en met dinsdag zou ik de Gele Bak Top 41 hier gaan presenteren, zodat ik woensdag de Week Spot ga doen, maar dat is iets van later. Vanavond ga ik Raddraaien met een jaren zestig-bak en kom uit op 'Autumn Of My Life' van Bobby Goldsboro.

Eigenlijk zou ik nóg een categorie moeten hebben bij de singles: 'Op papier leuker...'. Dat zou dan gemakkelijk enkele bakken kunnen vullen. Bobby Goldsboro zou er dan ook tussen staan. Het is omdat ik erg goedkoop aan de single kan komen en dat hij een fraai fotohoesje heeft, maar de single zelf boeit niet tot nauwelijks. Goldsboro heeft dan pas een hit gehad met 'Honey' en moet nog even in dat idioom blijven in de hoop dat er nog meer hits kunnen worden gescoord. Het hoe en wanneer is eenvoudig na te gaan: De single komt bij De Tafel vandaan en heb ik meegenomen op vrijdag 29 mei van dit jaar. De prijssticker vertelt dat het een euro heeft gekost en dat is geen verkeerd geld. Maar zo interessant dat ik hem ga draaien, zal het waarschijnlijk nooit worden.

Bobby Goldsboro komt op 18 januari 1941 ter wereld in Marianna in Florida. Het gezin Goldsboro verhuist kort na de geboorte van Bobby naar Dothan in Alabama. Daar volgt hij zijn onderwijs en begint een studie aan de universiteit van Auburn. Toch kruipt het muzikantenbloed waar het niet kan gaan en na twee jaar gooit Bobby de boeken aan de kant en gaat de muziek in. Van 1962 tot en met 1964 maakt hij als gitarist deel uit van de begeleidingsgroep van Roy Orbison. Bobby is echter ook een begenadigd songschrijver en hij gaat in 1962 eveneens met zijn eigen liedjes de hort op. Zijn tweede single heet 'Molly' en verschijnt in 1962. Het bereikt een zeventigste plek op de Billboard. Na twee geflopte singles komt zijn loopbaan in 1963 goed op gang met de monsterhit 'See The Funny Little Clown'. Goldsboro balanceert in de volgende jaren op het randje van de country en de pop en heeft in beide divisies succes. De single 'It's Too Late' (1966) zal een decennium later een hit worden in de Engelse Northern Soul. Bobby scoort van 1964 tot en met 1966 hit na hit, zij het bescheiden in sommige gevallen, maar in 1967 krijgt hij het even zwaar. Zowel in de Billboard als in de Cashbox blijven singles in de Bubbling Under steken en zijn laatste single van 1967, 'I Just Wasted The Rest', doet niets op de beide hitparades, maar markeert wel zijn debuut op de Country. De opvolger breekt vervolgens alle records, het is de smartlap 'Honey'. 'Autumn Of My Life' is de opvolger hiervan en bereikt in de Adult Contemperary en de Canadese Country nog de top tien, maar zweeft in de andere lijsten tussen 11 en 19.

In Nederland heeft Bobby Goldsboro in 1965 al een hit, maar dan door iemand anders uitgevoerd. Dave Berry neemt 'Little Things' al vroeg in 1965 op, maar wordt hier pas een hit als 'This Strange Effect' en 'Can I Get It From You' hoog in de Top 40 staan. Dave Berry komt met 'Little Things' niet hoger dan 26 in onze hitparade. 'With Pen In Hand' is een andere succesvolle compositie van Goldsboro. Vikki Carr heeft hier een hit mee, maar ook bijvoorbeeld Billy Vera. Rond 1970 viert Goldsboro vooral zijn succes in de country met enkele elpees, het is niet eerder dan 1973 dat het poppubliek hem weer opmerkt. In dat jaar maakt hij 'Summer, The First Time', het bekende verhaal van de jongen die wordt ontmaagd door een oudere dame. Rob De Nijs zal het mopje een paar jaar later schaamteloos over doen met een andere melodie. 'Hello Summertime' heb ik een paar maanden geleden ook op single gekocht en dat is weer een lekker uptempo nummer, ditmaal geschreven door Roger Cook en Roger Greenaway. In Nederland zullen we niet meer van hem horen, maar in de Amerikaanse country doet Goldsboro vervolgens nog acht jaar mee. In 1983 komt de stroom platen tot een halt.

In de jaren negentig componeert hij de muziek voor een televisie-komedie 'Evening Shade' en is verantwoordelijk voor 52 afleveringen van de kinder-serie 'The Swamp Critters Of Lost Lagoon'. In deze serie neemt Goldsboro alle stemmen voor zijn rekening, schrijft de scripts en bespeelt de muziekinstrumenten. In zijn vrije tijd is hij een getalenteerd olieverf-kunstenaar.

Week Spot: The Continental 4

Het zou vanzelfsprekend zijn geweest als ik meteen George McCrae had genomineerd als Week Spot. Dat gaat zeker nog gebeuren! Toch ben ik gisteravond opnieuw enthousiast geworden over een nummer waarbij ik het een paar maanden heb 'gemist'. Een plaatje dat ik in de eerste maanden van het nieuwe jaar heb gekocht. Een tijd waarin ik de Week Spot bijna moest plannen. Toen is deze van The Continental 4 buiten de boot gevallen. In navolging van The Brother Love wil ik deze 'vergeten' plaatjes uit de 'overkill' van januari en februari alsnog het predikaat toekennen. 'The Love You Gave To Me' van The Continental 4 (1971) mag deze week dus de Week Spot zijn.

Het verhaal begint voor mij met een fietstocht. Ik heb net weer eens mijn mp3-speler opgeruimd en ditmaal een nieuwe lijst gemaakt uit de 'Northern Soul Jukebox'. Hierbij heb ik erop gelet dat ik nummers erin heb gezet die ik niet tot nauwelijks ken. Plaatjes die nooit eerder de mp3-speler hebben gehaald of die ik niet goed genoeg vond in 2012. Dat 'niet goed' is dan vooral 'niet snel', want in dat jaar zoek ik nog steeds naar 'stormers'. Inmiddels is de voorkeur verschoven naar meer melodieus werk en is de tweede helft van de 'Jukebox' bruikbaar. Ik maak op een zondagmiddag in maart een fietstocht. Deze leidt me van Nijeveen via Wanneperveen, Blauwe Hand en Belt-Schutsloot naar Zwartsluis. Vanuit die plaats fiets ik de polders door naar Meppel. Mijn oren worden voortdurend getrakteerd op plaatjes die ik niet of zelden heb gehoord. Ik kom dan ook thuis met een lange zoeklijst. 'Ain't Nothing Like Your Love' van The Charisma Band bijvoorbeeld, maar ook 'I'm Gonna Pick Up My Toys' van The Devonnes. Ik verlaat net Zwartsluis als ik een opname hoor van een schijfje styreen dat op de draad versleten is. Meestal wijst dat op een hele lastige opgave, een plaat die zeldzamer is dan een zuurstokroze Bugatti. Ik kijk op het schermpje en zie dat het 'The Way I Love You' is van The Continental 4. Eenmaal thuis ben ik nieuwsgierig en dan... ontdek ik dat de plaat in nieuwstaat voor stuivers en dubbeltjes te koop is. Gretig als ik ben, kijk ik ook even naar andere plaatjes van The Continental 4 en ze zitten allen in dezelfde prijs-categorie. Engelse dealers gaan graag voorbij de tien pond, maar in Amerika is het een plaat uit de 'dusties' en dus voor een dollar of vijf heb je een gaaf exemplaar. Ik haal deze 'The Love You Gave To Me' echter uit Engeland omdat er een geluidsclip erbij zit en de verzendkosten billijker zijn dan bij de Amerikanen van twee dollar.

In de Week Spot komen ze allemaal samen. Soms hebben we een superster te gast waar telefoonboeken over zijn geschreven. Andere keren is er slechts summiere informatie als deze al voor handen is. In het geval van The Continental 4 zit het er precies tussenin. De groep is goed gedocumenteerd en geliefd bij de liefhebbers. Toch vraagt menigeen zich af waarom de groep nooit verder is gekomen dan de bescheiden nummer 19 in de R&B met 'Day By Day'. Ook ik heb dat antwoord niet gevonden. The Continental 4 (het cijfer wordt eveneens als 'IV' en 'Four' geschreven op verschillende momenten) is een kwartet uit Philadelphia. Net zoals Motown regeert in Detroit, heeft ook Philadelphia op iedere straathoek een platenuitgeverij. Jay Walking begint feitelijk in Harrisburg. Daar is Soulville al enige tijd een platenmaatschappij, maar de groepen en solisten kunnen maar moeilijk aan 'airplay' komen bij de radiostations. Robert Fulton heeft hiervoor een oplossing. Hij begint allemaal kleine maatschappijen waaronder ook Jay Walking. Fulton is zelf ook zanger, hij is te horen bij The Emperors en The Soul Exotics. Middels Jay Walking komt Fulton op het spoor van The Continental 4, een kwartet waar vooral de falsetto van Freddie Kelly zeer opvallend is. Een stem die zich kan meten met William Hart (The Delfonics), Ted Mills (Blue Magic), Harry Ray (The Moments en later Ray, Goodman & Brown) en Russel Tompkins Jr. van The Stylistics. Toch zal de groep van Kelly nooit de waardering krijgen van het platen kopend publiek. Alleen 'Day By Day' doet iets op de R&B-lijst van Billboard.

De discografie van The Continental 4 begint met 'The Way I Love You', voor mij de kennismaking met de groep. Dat kantje heeft een kleine status in de Northern Soul en dan meer in de hoek waar de seventies' soul wordt gewaardeerd. De volgende heet 'Day By Day' en tot slot komt 'The Love You Gave To Me'. Alle singles stammen uit 1971. 'Day By Day' brengt het zelfs nog tot een Canadese uitgave, maar van de Amerikaanse singles zijn in eerste instantie slechts een handvol de staat uitgegaan.Pas in de jaren negentig gaan de deuren van de pakhuizen open en dat zal ongetwijfeld verklaren waarom de platen zo goedkoop zijn. In de dj-wereld draait het om exclusiviteit en, ondanks de kwaliteit van de opnames, is dit té overvloedig verkrijgbaar. Bij de Week Spot wordt geen rekening gehouden met exclusiviteit en gaan we dus echt voor wat er uit de groeven komt. In het geval van 'The Love You Gave To Me' is dat een behoorlijk vlot nummer, zelfs sneller dan 'The Way I Love You' en het zou zomaar passen in de Wigan Casino. Bovendien klinkt 'The Love You Gave To Me' erg 'fris' voor zijn leeftijd. 1971 is eigenlijk te vroeg om van proto-disco te spreken, maar het heeft het geluid van een Trammps-single van omstreeks 1977.

Op 25 april 2007 publiceert Flea Market Funk een stuk over de single 'Escape From Planet Earth', welke in 1972 is uitgebracht als The Continental Four. Het label van de single vermeldt eveneens de enige elpee van de groep: 'Dream World'. Koud een week later ontvangen de fanatieke platenverzamelaars en dj's een mail van niemand minder dan Dr. Robert Fulton. Inderdaad, hij is de stichter van Jay Walking. Later wordt hij predikant en zet een gospel-label op dat nog altijd bestaat (althans in 2007): Gospel Music Ministries International. Fulton dankt hen niet alleen voor het artikel, maar geeft een paar aanvullingen en schenkt hen twee exclusieve foto's van de groep. Freddie Kelly, Anthony Burke en de broers Larry en Ronnie McGregor zijn, volgens Fulton, de meest begaafde muzikanten waarmee hij heeft gewerkt. Alles klopt aan The Continental 4 en als extraatje: De leden zijn écht. Niks geen sterallures, maar dankbaar voor het talent dat ze hebben gekregen en dat ze met de liefhebbers mogen delen. Hij geeft de eer van de 'ontdekking' aan producer en arrangeur Bobby Martin. Deze werkt voor Soulville en brengt de mannen in de studio. Fulton biedt hen een label, maar vervoert ook de leden in zijn auto naar optredens. Hoewel de groep in verband wordt gebracht met Philadelphia, komen de mannen eigenlijk uit Camden in New Jersey, maar dat geldt voor meerdere Phillysoul-artiesten en groepen. De plaat sluit naadloos aan op het Philly-geluid en dus schrijf ik deze ook zo weg.

Singles round-up: september 3

Net een 'emotionele' show achter de rug. Nee, ik heb niet gehuild, maar blijdschap is ook een emotie. Ik heb opnieuw de eer gehad om 'From The Catacombs' te mogen doen, de show die me drie jaar geleden bij Wolfman Radio bracht en die ervoor heeft gezorgd dat ik nooit meer ben weg gegaan. Het ging al ietsje uitlopen en toen kreeg ik vlak voor enen te maken met een vastlopende speler. Openen en sluiten nam even in beslag en ik was rond een uur weer 'in de lucht'. Toen heb ik nog maar een half uur eraan vastgeplakt. Ik kijk nu al uit naar 16 november als ik opnieuw deze show mag waarnemen. Vandaag vervolg ik de aankopen van zaterdag. De singles komen nu allemaal van De Tafel en na de 'B' gaat het opeens met zevenmijlslaarzen door het alfabet.

* The Byrds- Lady Friend (NL, CBS, 1967)
De 'grote verzamelaar' bij De Tafel heeft eveneens enkele 'duurdere' platen. Dan hebben we het vooral over Nederbeat-met-fotohoezen. Niet altijd in een even fraaie staat, maar de prijs blijft desondanks onder het tientje. Deze van The Byrds moet vijf euro kosten en dat heb ik ruimschoots over voor dit plaatje. Eentje die nooit echt op mijn zoeklijst heeft gestaan omdat ik vermoedde dat een zoektocht tevergeefs zou zijn. Ik heb hem dan nu toch en in een prachtige staat met fotohoes. Interessant voor Peter, waarvan ik dit hoesje heb 'geleend': Ik heb een licht afwijkende hoes. Dezelfde foto en lay-out maar dan met een gele lijst en titels. De achtergrond oogt meer lila dan het exemplaar van singlehoesjes.nl.

* Cymarron- Rings (NL, CBS, 1972)
Die single heb ik voor het eerst in 2004 gekocht, maar daar is 'iets' mee aan de hand. Ik weet niet precies meer wat, ik geloof dat die is kromgetrokken. Deze is uitgevoerd met het fotohoesje en is opeens erg aantrekkelijk om mee te nemen. 'Rings' is een compositie van de Amerikaanse Alex Harvey die in 1972 een hit heeft met 'To Make My Life Beautiful' en niet te verwarren met de Schotse naamgenoot van The Sensational Alex Harvey Band. 'Rings' is een lekker radio-plaatje en dat heb ik gisteren andermaal gedemonstreerd.

* Mick Jagger- Memo From Turner (UK, Decca, 1970)
Uit dezelfde bak als The Beatles en ook hier een euro. 'De grote' heeft een minder ogend exemplaar voor vijf euro. Mijn 'Memo From Turner' is in een prachtige staat en zal dat vast ook blijven, want ik ben nooit echt kapot geweest van dit nummer.

* Lenny Kravitz- I Build This Garden For Us (Duitsland, Virgin, 1989)
In 2012 schrijf ik 'Een leven met Lenny' (16 augustus 2012) over de band die ik met deze man heb. Sinds een paar jaar ben ik ook enthousiast aan het verzamelen en vlak voor dit bericht heb ik net mijn slag geslagen in Meppel. Daar ontbreekt praktisch alleen deze tussen. Waar ik in 1989 meteen verliefd ben op 'Let Love Rule', vind ik dit toch een beetje een 'raar' nummer. Ik kan me herinneren dat ik hem wel voor een rijksdaalder heb gezien in de uitverkoopbak van V&D, maar ik koop hem niet. Dat is zaterdag dus wel gelukt. Niet het meest fraaie exemplaar... de hoes getuigt ervan dat het bezit is geweest van een radiostation. Ik zie net dat 'Flower Child' op de b-kant staat en daar heb ik ook een goede associatie mee. Die moet ik straks nog maar even proberen. In de nieuwe eeuw heb ik namelijk nog eens 'Let Love Rule' op cd gekocht. Kan ik dan ook kijken welke singles van Kravitz nog op het lijstje ontbreken.

* Wilson Pickett- I Found A True Love (NL, Atlantic, 1969)
De vaste lezers zullen het inmiddels weten: Ik moet niet zoveel hebben van Otis Redding. Okay, ik koop wel eens een plaatje van hem en ik moet toegeven dat het vroege werk van Redding niet slecht is, maar ik heb weinig op met de ballades. 'The Happy Song' ligt klaar voor mij, maar moet drie euro kosten. Teveel? Welnee, maar toch laat ik hem rustig liggen. Wilson Pickett moet hetzelfde kosten, maar dat is een ander verhaal. Pickett is een van de weinige Atlantic-artiesten waarvan ik alles lust. 'I Found A True Love' doet geen belletjes rinkelen, maar ik mag concluderen dat dit weer een stuk dynamiet is van 'the wicked Mr. Pickett'.

* Frank Sinatra- Mrs. Robinson (Frankrijk, Reprise, 1969)
Ik heb hem in eerste instantie al overgeslagen als ik Sinatra's hoofd zie. Zag ik dat goed? Ik blader terug en staar opnieuw naar het hoesje. 'Mrs. Robinson'? Inderdaad, het is het Simon & Garfunkel-deuntje maar dan met 'Ol' Blue Eyes' en het orkest van Don Costa. Hij is niet heel erg duur en ik waag het erop. Geslaagde gok! 'Mrs. Robinson' zit ditmaal verpakt in een bigband-jasje, maar het is erg goed geslaagd. Als single is deze alleen in Frankrijk uitgebracht. Japan en nog een ver land hebben het als onderdeel van een EP.

* UB40- Food For Thought (NL, Graduate, 1980)
Ik ben nooit echt kapot geweest van UB40, maar dat verandert als ik de eerste elpee van een vriend krijg. Mét de dub-EP als extraatje! Met name 'Food For Thought' gaat 'leven' voor mij en sinds zaterdag heb ik hem dan ook op single. Wat opvalt bij het draaien en dat ik niet eerder heb gehoord, er zit allemaal percussie in de achtergrond als je het over de hoofdtelefoon draait. Goed beschouwd is het vrij 'lo-fi' opgenomen en misschien maakt dat de plaat ook wel zó goed.

Singles round-up: september 2

Het is zes jaar na mijn '20092009' en dat betekent dat ik vanavond wederom mijn 'oudejaarsavond' heb gevierd. Wederom met een radioshow. Ik ben in eerste instantie van plan om ongeveer net zo'n show te doen als vorig jaar, maar dan meer met de focus op de jaren erna, maar vind het erg lastig om met een representatieve speellijst te komen. Omdat ik gisteren en donderdag flink singles heb gekocht en deze ook dolgraag wil draaien, heb ik drie nummers digitaal gedraaid en verder de opbrengst van de afgelopen dagen. Ik ben alleen niet aan The Temptations toe gekomen, maar die draai ik maandagavond in 'From The Catacombs' (11 uur onze tijd). Ik koop in Sneek totaal vijftien singles en die deel ik in twee: Vandaag acht en morgen zeven. Opvallend is dat maar liefst zeven singles onder de letter 'B' vallen. Vandaag twee van de 'A'-singles en zes van de 'B'.

* Oleta Adams- Rhythm Of Life (Duitsland, Fontana, 1991)
Twaalf komen bij De Tafel vandaan. Daar ben ik op de dag voor Hemelvaart ook geweest, maar blijf dan bij de eerste platenhandel en ga niet de rest van de winkel door. Zaterdag heb ik deze 'grote' bewust even overgeslagen en kijk eerst bij de rest. Dat levert al een fraai partijtje op en dan maak ik het werk bij 'de grote' af. 'De grote' is een verzamelaar die blijkbaar afscheid neemt van zijn hele collectie, want veel van de aanwezige singles zitten vooraan in het alfabet. Over een halfjaar nog maar eens kijken? Oleta Adams is de nieuwste uit de vijftien en komt uit een bakje om de hoek van 'de grote'. Nooit geweten dat dit een single is met een dubbele a-kant: 'You've Got To Give Me Room' is de eerste a-kant, terwijl 'Rhythm Of Life' de 'AA' is van de twee. Dat is evenwel de reden van aanschaf en dus noem ik deze ook.

* The Associates- Breakfast (Duitsland, WEA, 1984)
Dit is een van de drie singles bij de Dorcas vandaan. Toen ik vorige week donderdag met de bus uit Heerenveen kwam, zag ik op Prins Hendrikkade een bord met het woord 'bric-a-brac' staan bij een loods. 'Bric-a-brac' is een woord dat ik vooral ken als Emmaus-jargon en dus is mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Daar stap ik zaterdag als eerste binnen, maar 'de singles zijn net verkocht'. De elpees laat enkele Hollandse platen zien en dus hoef ik geen spijt te hebben? Dan maar even door naar Dorcas. Dat heeft héél weinig soeps. Ik laat een gehavende 'Monday Monday' van The Mamas & The Papas liggen voor een volgende, zelfs vijftig cent is me nog te duur. Deze van The Associates is een 'gokje' en ik herinner me het nummer pas weer als ik het hoor. Wat een prachtige plaat is dit!

* Les Baroques- I Know (NL, Whamm, 1966)
De single heb ik al tweemaal, maar steeds niet in een fraaie staat. Bovendien heeft deze het fotohoesje in tact en opeens vind ik de prijs wel meevallen. Hij mag mee! Nee, qua single ga ik er nog nauwelijks op vooruit, dus we blijven zoeken naar een keurig exemplaar. Het hoesje is echter de moeite waard!

* The Beatles- My Bonnie (Duitsland, Polydor, 1964)
Ik heb de Duitse Polydor met het oranje 'scroll'-label reeds in mijn collectie zitten, dit is de rode die blijkbaar in 1964 is uitgebracht. De fotohoes ontbreekt en de single is in een matige staat. Toch is het verbazingwekkend. In hetzelfde bakje staan matige jaren zeventig-singles die meer dan vijf euro moeten kosten en deze is afgeprijsd naar een euro! Hij is ietsje beter qua geluidskwaliteit dan mijn 'oranje' Polydor, maar het blijft gewoon vulling voor in de jaren zestig-bak.

* Harry Bliek- Hello Mary Lou (NL, Imperial, 1961)
Vanavond heb ik beide kanten gedraaid in de show. Dat Harry een Nederlandstalige 'Hello Mary Lou' had opgenomen, wist ik wel. Dat hij voor de b-kant ook 'Travelin' Man' heeft vertaald, is me onbekend tot gisteren. Ik kan me overigens ook niet heugen dat ik deze single eerder ben tegengekomen. Vijftig cent bij de Dorcas.

* David Bowie- Space Oddity (UK, RCA Maximillion, 1969, re: 1975)
De laatste van de Dorcas. Deze heruitgave heb ik al eens gehad, ik denk in Mossley. Dit is echter de Engelse persing in een Nederlandse fotohoes. Het toont Bowie als de 'thin white duke' met bril! Vijftig cent is een dievenprijsje. Later zie ik eentje bij De Tafel die zes euro moet kosten.

* James Brown- Goodbye My Love (Duitsland, Polydor, 1969)
Ik ben al kritischer geworden bij James Brown. Er is een tijd dat ik vrijwel alles van de man koop, maar... draaien? Ho maar! Deze 'Goodbye My Love' oogt meteen al interessant en dat is het ook. Het is een 'vroege' James Brown-single voordat hij 'Mother Popcorn', 'Sex Machine' en 'Hot Pants' introduceert. 'Goodbye My Love' is een fraaie ballade met een overtuigende James Brown in ds stijl van 'It's A Man's Man's World'. De b-kant heet 'Shades Of Brown' en dat is een heerlijk funky instrumentaaltje zonder dat het in de buurt komt van het confectiemateriaal in de trant van 'Sex Machine'. Leuke single!

* Eric Burdon & The Animals- San Franciscan Nights (Duitsland, MGM, 1967)
Vanavond heb ik 'Good Times', de b-kant, gedraaid. 'All the times that I've been drinking/ I'd better started thinking', vind ik wel mooi passen bij 'Happy New Year'. Burdon heeft zelf geen les getrokken uit het nummer, want hij heeft nog heel wat afgezopen in de volgende jaren. Ik heb de single in 2009 gekocht in Leeuwarden bij 'T Keldertje, maar die blijkt een 'defect' te hebben. Nu kan ik hem voor erg weinig met fotohoes krijgen en deze klinkt uitstekend!

dagboek van een mosselman

Dat is lang geleden! Om twee uur 's nachts uit een horecagelegenheid stappen. Ja, in de 'goeie ouwe tijd' is dit het startpunt. In Sneek wordt de avond voortgezet in The Scrum of (later) The Legend. In Steenwijk gaan de kroegen om zes uur dicht, dus dan moest je om twee uur (eigenlijk) nog niet teut zijn. Als dat wel het geval is? Gewoon doorgaan! Ondanks dat ik om twee uur Het Bolwerk uit stap, ben ik niet bezopen. Zelfs dat is al een ervaring op zichzelf... Het Bolwerk uitstappen zonder die combinatie van bas in de oren en een kennelijke staat. De meeste bas ben ik dan al kwijt geraakt en zit bovenal vol van de genuttigde cola. Toch overheerst vooral het tevreden gevoel van een legendarische avond, want anders kan ik de Popkelderpresentatie met reünie van Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband & Orchestra niet samenvatten. Heel veel oude gezichten die tot mijn verbazing ook écht ouder zijn geworden totdat ik me realiseer dat ik ook geen 22 jaar mee ben.

Het is voor mij meer dan alleen een avondje in Het Bolwerk. Ik ben vrijdagavond al naar Jutrijp gegaan, heb een nachtje bij 'mem' geslapen. 's Middags ben ik even met de bus op en neer naar Sneek geweest voor vijftien singles. Ik wil eigenlijk naar de kringloopwinkel op het industrieterrein Houkesloot en hoop de fiets van mijn moeder te kunnen lenen. Dat kan op zichzelf wel, alleen heeft ze sinds een paar weken hele grote achteruitkijkspiegels op het stuur gemonteerd. Daar wil ik natuurlijk niet mee gezien worden en zo wijzigt het plan een beetje. Waarom helemaal naar de Houkesloot (in 2010 scoor ik twee middelmatige singles en een verzamel-cd) fietsen als De Tafel naast de Waterpoort zit? Binnen twee uren ben ik weer terug in Jutrijp en moeder heeft dan met de buurvrouw haar dagelijkse wandeling door het dorp gemaakt. Hoef ik me tenminste niet schuldig te voelen dat ze niet van het fraaie weer heeft genoten. 's Avonds eet ik bij haar en krijg om half acht een kopje koffie. Tegen half negen stap ik op de bus naar Sneek en ben een kwartier later in de Sneker poptempel.

Het Bolwerk is een paar keren verbouwd. De laatste keer dat ik er ben geweest is in november 2009 geweest. Het Nederlandse power-trio DeWolff speelt dan in 'het café'. De bar zit dan nog op de oude plek, bij binnenkomst blijkt die te zijn verhuisd naar de overkant. Er is nog maar één in- en uitgang naar de concertzaal. Ik heb het eerste optreden van Jan gemist, daar had hijzelf ook niet op gerekend. De eerste band speelt al als ik binnenstap. Qua rock-covers is het nog niet opgeschoten, het is nog immer 'Hey Joe' en 'Rockin' In A Free World' dat wordt uitgekauwd. De tweede band brengt een hommage aan The Black Crowes en doet dat dermate goed dat ik overtuigd ben. Even dreigt Kadaverbak te gaan optreden, want 'Skunk' zit immers al achter het drumstel. Het blijkt toch een Metallica-coverband te zijn met een andere Popkelder-oudgediende. Ik heb dan el even staan praten met Jacky en later zullen we elkaar treffen in het rookhok waar ik braaf naar toe ga om aan mijn vape te lurken. Hij schijnt zelf een internetradiostation te runnen. Na zijn band is het dan de beurt aan Kadaverbak en dat is wel een van de bands waar ik naar heb uitgekeken. Het is het tweede concert dat ik bezoek als recensent van het Sneeker Nieuwsblad en ben teleurgesteld als ik bij de entree niet de beloofde 'gratis lp' krijg. Die krijg ik vele jaren later alsnog en draai hem ook nog geregeld. Ik zie de band opnieuw in 1996, maar verlies ze dan uit het oog. Tot mijn grote verbazing treedt Kadaverbak vervolgens op in de CO-9, de kraakkroeg in Zwolle, als voorprogramma van De Vopo's . Toch speelt deze legendarische band als eerste en als dat is afgelopen, stroomt de tent leeg. Ik ben praktisch de enige die overblijft en heb een grote loods voor me alleen om te pogoën. Een hele gezellige nacht aan de bar volgt hierop en daarna zal ik uitgroeien tot de vaste barman in de CO-9. Althans... het avontuur duurt dan nog een maand voordat het wordt ontruimd.

Kadaverbak trekt voor dit optreden het laatje van de klassiekers open. Ik heb me in Zwolle schor geroepen om 'Pregnant Nancy', vanavond krijg ik hem zomaar voor de kiezen. Er wordt flink geklooid en aangerommeld. Voor mij is het smullen, maar ik geloof dat niet iedereen de humor ervan in ziet. Jan doet in de pauze een cover van 'The Piano Man' van Billy Joel met zijn sampler en vooral het 'la-da-di-da'-stukje werkt als een mantra als het in een loop wordt gezet. Ik betwijfel of Billy zich vereerd had gevoeld, maar dat mag de pret niet drukken. De 'oude mannen-rockbands' zijn nog immer aanwezig en laten horen dat ze na 18 jaar wel uit geëvolueerd zijn. Ofwel: Er is nog altijd een markt voor 'van-dik-hout-zaagt-men-planken'-rock in Sneek. Ik was al even bang dat dit verdwenen was, maar nee... het behoort nog immer tot de Sneker folklore. Een héle grote verrassing is Blaar dat na jaren afwezigheid uit haar as is herrezen en nog steeds snoeiharde noisecore ten gehore brengt. Omstreeks 1996 heb ik een bloedhekel aan Blaar. Niet aan de jongens zélf, maar aan die gemeen harde 'herrie' die ik maar niet leuk kan vinden. Vanavond vallen de stukjes op hun plek. Een geweldige show met het betere gooi- en smijtwerk op de instrumenten. Inmiddels wel met een drumcomputer en weer opnieuw mis ik Henk. Als drummer zit hij omstreeks 1996 bij vijf verschillende bands en vanavond is er geen spoor van hem op het podium of in het publiek. Na een metalband zijn Jan en ik aan de beurt voor de grote finale. Nee, er komt nog een stoeremannenrockband na ons, maar voor ons is Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband & Orchestra de climax.

De wens om niet te zingen en niet een moeilijke tekst te moeten leren, heeft Jan ertoe aangezet om een spannende 'workout' te maken van 'De Mosselman'. In het intro mag ik lekker melig zijn ('Hallo Bolsward. O nee, dat is morgen' en 'We hebben de plaat van AC/DC geproduceerd. We hebben alles op 10 gezet en zijn hem gesmeerd' etc.) terwijl Jan met gitaar, Korg en sampler de muziek opbouwt. Ik heb het zelf nauwelijks opgemerkt, maar de rockband schijnt nogal 'gestoord' te hebben in ons optreden. Een grotere zooi als Kadaverbak kunnen we niet voor elkaar krijgen, maar toch heb ik een paar enthousiaste mensen vooraan staan. Ik ben reuze benieuwd naar de video-opnames. Ik weet niet hoe het heeft geklonken in de zaal, maar zelf ben ik uiterst tevreden!

Ik krijg zaterdagavond ook nog een compliment van iemand die ik sinds 1997 niet meer heb gezien. Ze vraagt zich lange tijd af wie ik ben, hoewel ik haar wel aan Gerrit doe denken. Als ze hoort dat ik het ben, reageert ze vol ongeloof. ,,Maar dat kan niet! Gerrit is rond de veertig en hij (wijst naar mij) is rond de dertig". Ik kan het zelf ook nauwelijks geloven, maar... het is waar... Op mijn 22e heb ik een dikke baard en deze maakt me 'ouder'. Nu ben ik, gelukkig, keurig geschoren want mijn baard is ook al voor de helft grijs...

Singles round-up: september 1

Het is vier weken geleden dat ik met vakantie ging en dus is het bijna vijf weken geleden dat ik bij De Tafel ben geweest. De hoogste tijd? Vanmiddag kon ik een gaatje maken en heb de schade opgenomen. De winkel verandert voortdurend, maar, volgens de uitbater, is er qua singles weinig veranderd. Hoewel? Volgens mij waren beide doosjes van Bart flink gevuld met singles. Dat zijn ze nu ook weer, maar een kwart daarvan is 'nieuw'. De grote handel met de Belgische persingen is ook nog immer aanwezig. Toch binnenkort nog maar eens nader onderzoeken. Er ligt een Sam & Dave-single die getuige The Isley Brothers wel schoon is te krijgen en bovendien mag ik The Pebbles niet missen. Bij de handel van Bart moet ik ook al kritisch te werk gaan. Waar ik een paar weken geleden heb 'gezondigd' aan Martine Bijl, daar heb ik het vanmiddag even zwaar bij 'Dat Afgezaagde Zinnetje' van Willy & Willeke Alberti. In nieuwstaat en met fotohoes voor een euro. Ik kan me niet herinneren dat ik die eerder heb gezien. Na streng uitschiften, blijven er vijf singles over. Om overzicht te houden, voeg ik Garland Green toe en durf ik ook wel een single te presenteren die waarschijnlijk morgen of zaterdag binnenkomt. Dat maakt zeven singles en dus genoeg voor een 'Singles round-up'.

* Joan Baez- There But For Fortune (Oostenrijk, Amadeo, 1965)
Ik heb wel een aantal singles van Joan Baez, maar of 'There But For Fortune' daartussen zit, weet ik niet uit mijn hoofd. Toch 'raakt' het Phil Ochs-nummer in de uitvoering van Baez mij altijd weer en bovendien moet je een enorme hufter zijn als je dit voor een euro kan weigeren. De plaat is namelijk in een prachtige staat en met het fotohoesje intact. Dat fotohoesje geeft 'There But For Fortune' aan als a-kant, maar de single zelf kiest voor 'We Shall Overcome'. Ik hou het toch op die eerste, want van 'We Shall Overcome' krijg ik al snel jeuk.

* Garland Green- Jealous Kind Of Fella (US, Uni, 1969)
Vooruit... ik noem hem nu eens bij de officiële a-kant, maar eigenlijk is 'I Can't Believe You Quit Me' de reden van aanschaf en is het een verrassing dat het de b-kant van Green's grootste hit is. 'Jealous Kind Of Fella' is best een goed nummer, maar nee... de wijzers slaan uit naar de b-kant. 'Het toontje dat ik zo kan waarderen', schrijf ik in het bericht bij de Week Spot van vorige week en daar is geen woord Frans bij.

* George McCrae- Please Help Me Find My Baby (Duitsland, United Artists, 1971, re: 1974)
Praat David Bowie er niet van. Die wordt bij zijn eerste succes zó geplaagd door Decca dat hij RCA in 1972 zijn Philips- en Mercury-werk laat afkopen. In 1985 geeft hij EMI eenzelfde opdracht, maar dan de rechten op alle muziek die hij sinds 1969 heeft uitgebracht. Het Decca-spul is niet te koop en zo staat Bowie hoog op de hitladder als Deram plots met het gedateerde 'The Laughing Gnome' een graantje komt meepikken. United Artists gaat er ook prat op dat zij George McCrae reeds in 1971 onder contract hebben en 'viert' McCrae's monster-succes met 'Rock Your Baby' met de heruitgave van deze single. De a-kant ken ik niet, moet ik bekennen. Het is vooral 'Take It All Off' dat mijn belangstelling heeft. Een nummer dat de afgelopen jaren een cult-status heeft gekregen in de crossover-soul-beweging en daarmee vaak een aardig centje moet kosten. Ik 'scoor' deze op Discogs bij een Nederlander voor slechts vijf euro inclusief fotohoes. Kan niet tegenvallen...

* Rod Stewart- Oh No Not My Baby (NL, Mercury, 1973)
'Rod de Mod' doet op de a-kant waar hij solistisch in uitblinkt: Het vertolken van een oud deuntje. Hij heeft het al eerder gedaan met 'Reason To Believe', 'I Know I'm Losing You' en 'Twistin' The Night Away' en nu is het oudje van Maxine Brown aan de beurt. Toch zit Stewart anno 1973 nog in een spagaat, want naast zijn solo-carrière heeft hij ook nog The Faces. De b-kant oogt droogkomisch. De plaat wordt weggeschreven als Rod And Faces (And A Bottle Of Campari), maar 'Jodie' is gewoon een heerlijke plaat van The Faces. De single klinkt her en der stevig gedraaid, een beetje 'distortion', maar voor een euro met fotohoes zul je mij niet horen klagen.

* Sweet Sensation- Sad Sweet Dreamer (NL, Pye, 1974)
Het is mei 1998 als ik met 'companion' Mike aan het werk ben op de bovenetage van Longland's Mill. Daar gaan binnenkort de nieuwe kamers verrijzen, maar eerst moet het grondig worden opgeruimd. Een deel is onze winkel en daar staat een stereotoren met platenspeler. Ook hebben we een handeltje platen en Mike en ik vermaken ons op een vrij moment met de singles en de platenspeler. ,,Dan nu een stukkie Northern Soul", hoor ik Mike zeggen. Een hoop gekras en dan 'Sad Sweet Dreamer' van Sweet Sensation. Northern Soul? Welnee, maar wel de meest Northern Soul-zijnde plaat die de Emmaus rijk is op dat moment. De herinnering blijft... In 2010 bemachtig ik een exemplaar, maar die heeft zijn beste tijd gehad. Vandaag ben ik weer compleet dankzij deze: Een euro voor een single in fotohoes met een herinnering die me weer doet glimlachen.

* The Temptations- Masterpiece (Spanje, Tamla Motown, 1973)
Ook al zou ik niets hebben met The Temptations, dan is deze nog steeds té mooi om te laten liggen. Zo'n geval als de Little Richard-EP van een paar maanden terug. De Spaanse persing en dus met de Spaanse titel tussen haakjes. 'Obra Maestra' is dat. De plaat klinkt niet onaardig en het nummer zelf? Tja, dat is een meesterwerk, hoewel dat een open deur is. Een mooi alternatief voor het stuk gedraaide 'Papa Was A Rolling Stone'.

* Midge Ure- If I Was (Duitsland, Chrysalis, 1985)
En we eindigen in de jaren tachtig. Zo'n nummer dat ik weer heb leren waarderen gedurende één van mijn radio-shows. Volgens mij een 'Tuesday Night Music Club', maar kan ook een 'Laidback Night Show' zijn geweest. Ik heb nu al zin in een zondagavond waar ik deze ongegeneerd zijn rondjes kan laten draaien!

Het zilveren goud: september 1990

Een 'dubbele boekhouding'. Ja, daar lijkt het wel op... Ik ontdek net dat ik een 'Prehistorie' op deze computer heb staan, met daarin de platen uit 1989-90 per maand gerubriceerd. Deze en het document dat ik voor de start van deze serie heb gemaakt, zijn het niet met elkaar eens. Volgens 'Prehistorie' zou september met nummer 199 een aanvang hebben genomen. Maar ik weet ook heel zeker dat ik 205 op de laatste zaterdag van augustus heb gekocht en dat 207 en dergelijke rond de verjaardag van mijn zus zijn gekocht. Ofwel: Eén van de twee heeft gelijk, maar ik hou maar de schets van 'Het zilveren goud' aan. Dat betekent dat ik deze maand vijftien singles mag toevoegen aan mijn collectie. De koffers bieden niet genoeg ruimte meer en dus zet ik de schaar in een paar lege Ariël-dozen en fabriceer zo een paar nieuwe singles-bakken. Met als bijkomend voordeel, enkele voormalige residenten van deze Ariël-dozen ruiken vijfentwintig jaar later nog steeds wasmiddel-fris. Deze maand wederom geen elpees, die ga ik volgende maand kopen. Vandaag de nummers 206 tot en met 220 uit mijn singles-collectie.

Wie vijfentwintig jaar geleden voor het laatst in IJlst is geweest, wrijft zich bij terugkomst vast even door de ogen. Of het erop vooruit is gegaan? Ja, dat ligt hem eraan wat je wilt. IJlst is voor een deel auto-vrij geworden, waarbij het accent op de grachtenpanden komt te liggen. Ook is de industrie verbannen uit het centrum. Gereedschappenfabrikant Nooitgedagt zit tot in de jaren negentig precies in het centrum van de Friese stad. Het verhuist daarna naar een industrieterrein. De fabriek is rond de eeuwwisseling afgebroken en op de plaats staan nu appartementen en naast de schoorsteen, die ze hebben behouden, is ook een museum ingericht. In 'Het zilveren goud' gaan we terug naar 1990 en in die tijd zit Nooitgedagt dus nog steeds in hartje IJlst. Het terrein wordt meerdere malen per jaar gebruikt voor rommelmarkten ten bate van verenigingen in IJlst, in september 1990 is het ten bate van de voetbalclub, als ik me niet vergis. Ik ben teleurgesteld als ik een andere single tref in een fotohoesje van The Outsiders en laat het ding liggen. Later zal ik altijd proberen deze lege fotohoesjes mee te krijgen. Ik koop in 1990 de eerste vier voor een kwartje elk. Vervolgens stap ik op de fiets naar Sneek en zoek vier singles uit bij Sunrise. Bij thuiskomst hebben we bezoek van een buurvrouw. Ze kijkt naar de singles die ik heb gekocht en zegt dan: ,,Die hebben wij ook nog wel liggen. Je mag straks wel even kijken, als er iets bij zit mag je het wel hebben". Dat gaat door! France Gall laat ik liggen en er zijn nog een paar, de nummers 214 en 215 gaan wel mee. 214 is overigens de 'nieuwe' versie van 'Hocus Pocus' voor de Amerikaanse markt. Nummer 213 is een heruitgave op Ariola uit 1979. Deze dag kan ik tien singles toevoegen tot mijn verzameling.
206. I Want To Be There-Dozy, Beaky, Mick & Tich
207. All My Loving-The Beatles
208. Livin' Thing-Electric Light Orchestra
209. Sunny-Cher
210. Tie A Yellow Ribbon-Dawn
211. Theme From 'The Deerhunter'-The Shadows
212. Living Eyes-Bee Gees
213. Donna-Ritchie Valens
214. Hocus Pocus-Focus
215. Mama-Dave Berry

Kan ik het wel doen? Nee, eigenlijk niet en daar kom ik in de daaropvolgende weken wel achter. Ik ben nu eenmaal niet kapitaalkrachtig genoeg om aan de lopende band singles te kopen. De weken erop gaat het dus erg mager. Ik koop driemaal een single bij Sunrise voor een gulden en daar blijft het dan ook wel bij.
216. You're The One That I Want-John Travolta & Olivia Newton-John
217. It Must Be Him-Vikki Carr
218. Come On, Let's Go-Los Lobos

Eind september zie ik dan toch de kans om met een beetje geld in de achterzak naar Heerenveen te fietsen. De overdekte markt aan de Gedempte Molenwijk is andermaal de bestemming. Ditmaal vind ik er slechts twee, waarvan eentje totaal niet 'serieus' is en in zo'n slechte staat is, dat het zonde geld is geweest. Platen zonder hoes kosten daar namelijk 1,50 gulden per stuk, geen uitzonderingen. 219 is finaal kromgetrokken en bovendien heb ik in 1990 een spuughekel aan het nummer, iets dat later wel zal bijdraaien.
219. Child In Time-Deep Purple
220. He's A Liar-Bee Gees

Volgende maand een dubbele aflevering van 'Het zilveren goud'. We kopen in oktober 1990 maar liefst 21 singles en drie elpees. Vanaf december lijkt de opzet van 'Het zilveren goud' een beetje te veranderen. Dan bereiken we immers het punt waar in 2010 '20 Years Ago Today' is begonnen, maar ik zet de serie, hoe dan ook, voort.

Raddraaien: The Beatles

Wegens het enorme succes van de afgelopen twee dagen? Ja, ook vandaag kunnen jullie twee berichten tegemoet zien. Vrijdag zie ik geen kans om te publiceren en ook zaterdag ben ik voor het grootste deel afwezig. Zaterdagavond vindt de reünie plaats van Winston The Great Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra. Zoals het nu lijkt slechts één 'liedje' of het wordt improvisatie bij een tweede (wat me eigenlijk ook wel iets lijkt...). Met het oog op Soul-xotica gaat het een beetje rommelen. Donderdag is berucht voor niet-publiceren, vrijdag ben ik er niet, zaterdag ben ik laat en wil zondag eigenlijk fietsen. 's Avonds een 'speciale' 'Vinyl Countdown', want het is immers 'oudejaarsavond' voor mij (20 september). Nee, als ik nu niet tweemaal publiceer, kom ik hopeloos achter te liggen. Eerst een Raddraaier en straks een aflevering van 'Het zilveren goud'. De centrale schijf is vandaag 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band/With A Little Help From My Friends' van The Beatles. Opgenomen in 1967 en daarom ook in de jaren zestig-bak, hoewel deze single eigenlijk uit 1987 stamt.

Ik las laatst nog bij iemand op Facebook dat die 'Sgt. Pepper' als eerste cd had gekocht, maar na een snelle rekensom ontdekte ik dat dit onmogelijk in 1987 of 1988 heeft kunnen plaatsvinden. Over het album zijn boeken volgeschreven, dus daar hoef ik niet uit te citeren. In 'Raddraaien' gaat het specifiek om het liedje, zoals dat in juni 1987 in Nederland op single verschijnt. Het album 'Sgt. Pepper' is geliefd bij velen, maar wordt daarentegen ook verguisd. Ikzelf bestrijd maar al te vaak de 'tijdloosheid' van het album. 'Sgt. Pepper' is niet tijdloos, het is juist erg bepalend voor de tijd waarin het verschijnt. Dat het geluid van het album tien jaar later schaamteloos wordt gekopieerd, is niet de verdienste van het album, maar het gebrek aan creativiteit van de betreffende artiest. Wat nou tijdloos? Leg 'Sgt. Pepper' naast vijf willekeurige elpees uit 1970 en The Beatles klinkt gedateerd. In die tussenliggende drie jaar is de geluidstechniek met sprongen vooruit gegaan en vele 'psychedelische' effecten kunnen anno 1970 niet meer.

Toch is 'Sgt. Pepper' een mijlpaal in de geschiedenis. De elpee wordt volwassen. Voor die tijd moet een artiest of groep eerst een elpee 'verdienen' met hitsingles, vervolgens is de elpee een verzameling van deze hits en een aantal 'mindere' nummers. 'Sgt. Pepper' is een werkstuk dat alleen bestaansrecht kent in haar oorspronkelijke vorm. In de jaren zestig worden geen singles getrokken van het album. Als in 1976 het contract tussen The Beatles en EMI verloopt, is die laatste vrij om het werk van The Beatles opnieuw uit te brengen. Op het gebied van de singles wordt dit onmiddellijk gevierd met de 'groene doos' met alle singles van 1962 tot en met 1970. In 1978 verschijnt 'Sgt. Pepper' in Amerika en Engeland op een single. 'Sgt. Pepper' in combinatie met 'With A Little Help From My Friends' en 'A Day In The Life' op de b-kant. EMI is al omstreeks 1985 begonnen met het uitbrengen van Beatles-albums op compact disc. 'Sgt. Pepper' is cruciaal voor vele potentiële kopers van een cd-speler. ,,Pas als Sgt. Pepper op cd verschijnt", hoor je in die tijd geregeld van muziekliefhebbers. In juni 1987, twintig jaar na de uitgave van de elpee, verschijnt dan eindelijk de cd-versie van 'Sgt. Pepper'. Omdat het hitparade-publiek dan nog erg veel op vinyl koopt, brengt EMI de Amerikaanse single uit 1978 opnieuw op de markt in Nederland. In het afgebeelde fotohoesje, dus: John, Paul, George en Ringo in 'Lonely Hearts'-pakken zonder de fotocollage op de achtergrond. De single doet niks op de Top 40 of Tipparade, maar ik kan me herinneren dat ik hem heb gehoord in het kader van de Nationale Hitparade. Volgens mij is die daar nieuw binnengekomen op donderdag 2 juli 1987. Ja, die datum vergeet ik niet snel, het is de trouwdatum van mijn zus.

Broer Henk koopt rond die tijd deze single en tijdens een vakantie neemt hij het voor me op op cassette. Ik koop mijn exemplaar in 1994 in Leeuwarden. Ik heb dan nog mijn eerste Solex en heb daarvoor 'nieuwe' banden gekocht. De banden zijn echter helemaal uitgedroogd en scheuren bij het minste of geringste. Met 'de kop verkeerd' spring ik op de trein naar Leeuwarden om mijn woede te koelen in platenzaken. 'Sgt. Pepper' komt bij Deja Vu vandaan. Het album leen ik lange tijd van de bibliotheek in Sneek en moet op het laatst (naast een torenhoge boete voor het niet tijdig verlengen) ook de cd vergoeden, omdat die niet te draaien is door de krassen. In 1999 koop ik mijn eigen exemplaar in de laatste weken in Mossley. We hebben het dan over de cd. De elpee komt pas in 2006 in mijn bezit.

Week Spot: The Brother Love

Ik kan het me nu helemaal niet meer voorstellen, maar de Week Spot is in 2012 begonnen als 'Tune Of The Week'. Een tijd waarin ik zelfs nog niets podcasts produceerde. Ik leerde dat fenomeen rond dezelfde tijd kennen middels de 'sales shows' van Rarenorthernsoul. ,,Dat moet ik ook wel kunnen", denk ik dan en na aanschaf van apparatuur neem ik op 15 mei 2012 mijn eerste 'Soul-x-rated' op. In de tijd vóór de Soul-x-rated maak ik geen gewag van de 'Tune Of The Week', het is een 'zoethoudertje' voor mensen die mijn (Soul-X) pagina hebben 'geliked' (de pagina is al twee jaar verdwenen van Facebook). Met ingang van de Soul-x-rated gaat de 'Tune Of The Week' een leven leiden inclusief een wekelijks bericht op Soul-xotica. Voorwaarde is dan wel dat ik een bericht moet kunnen schrijven over de plaat. Of de kennismaking en/of vondst van de plaat moet een verhaal op zichzelf zijn óf ik heb echt biografische gegevens nodig van de boosdoener, anders kan de plaat geen Week Spot zijn. Met de Week Spot van deze week heb ik het sinds januari enorm zwaar, maar recent heb ik een 'doorbraak' gevonden in de informatievoorziening. Ik ben ontzettend gelukkig dat ik de plaat na acht maanden kan presenteren als de Week Spot: 'I Can Be' van The Brother Love (1971).

Ja, ik moet natuurlijk niet overdrijven, want de informatie blijft summier. Toch zijn we een heel stuk opgeschoten ten opzichte van afgelopen april. Toen heb ik al eens gepoogd om informatie bijeen te scharrelen. Er is in de midden jaren zeventig een Engels bootleg-'label' geweest met de naam Sound Of Soul en Discogs gooit deze single van The Brother Love op dezelfde hoop. Geheel onterecht natuurlijk, want The Brother Love is evenmin een Northern Soul-klapper zoals de bootlegs uit de jaren zeventig. Het is in de vrije weken van januari dat ik 'tijd over heb' en niet alleen de Discogs-handel van iemand minutieus bestudeer, maar ook eens de 'oudheid' in ga bij Buydiscorecords. Het is sinds een paar maanden erg stil met de mailings op vrijdag. Als je de pagina nu opzoekt, schrik je je een hoedje. Was Buydiscorecords altijd de webwinkel met platen die niet 'goed genoeg' waren voor Rarenorthernsoul, nu bestaat een groot deel van de collectie uit zeldzame eerste persingen van The Beatles en jaren vijftig-rock & roll. Prijzen variëren twee pagina's lang van vijftig tot vijftienhonderd pond en pas daarna komen de echte 'bargains': Singles van hooguit drie pond met kleine defecten. In januari klik ik voor de grap op de laatste pagina van Buydiscorecords en ga dus achterstevoren zoeken. Deze van The Brother Love staat, tot mijn grote verbazing, al blijkbaar een half jaar op de site. Slechts een beetje krom getrokken, maar voor drie pond een héél leuk item!

Een 'hoesbui' van deze Week Spot is een tijdje een optie geweest, want hoewel ik de single ruim een half jaar in huis heb, gaat de plaat steeds meer voor mij werken. Ik heb hem even in gedachten voor de vakantie, maar dan bemachtig ik een exemplaar van Jimmy James & The Vagabonds. Kort na de vakantie vind ik opeens een ingang en met een hamer heb ik het gat wel groter gemaakt, maar ben (nog) niet zover gekomen dat ik de bodem heb bereikt. Op zijn minst heb ik de bevestiging dat het niets van doen heeft met het bootleg-label en weet ik ook wie achter The Brother Love zitten.

Daarvoor gaan we naar Richmond, de hoofdplaats van de Amerikaanse staat Virginia. Niet bepaald een Chicago, Philadelphia of Detroit, maar evenals iedere zichzelf respecterende stad met een muziek-scene in de jaren zestig. De bluegrass is ontwikkeld in Virginia. Dave Matthews, Jason Mraz, Pharrell Williams, Missy Elliott en Lamb Of God komen allemaal oorspronkelijk uit de staat Virginia. De meesten moeten echter wel hun thuishaven verlaten om uit te groeien tot supersterren, maar dat neemt niet weg dat Richmond geen bloeiende scene kent. Omstreeks 1960 is daar bijvoorbeeld het doowop-kwartet van Little Tommy & The Teenagers. Deze groep bestaat uit Jonny Jones, Major Harris en Lawwrence Cary. De 'grote kleine man' van het gezelschap is Tyrone 'Little Tommy' Thomas. Er zijn geen autobiografische gegevens voorhanden en dus weet ik niet of Thomas een groeistoornis heeft of dat hij beduidend jonger is dan de overige drie. Feit is dat het een 'dwerg' is vergeleken bij de overige leden. In 1964 gaat Thomas werken met de groep The Upsetters op. Dat bestaat verder uit gitarist Nathaniel Douglas, bassist Olsie Robinson, drummer Charles Connor en blazers Wilbert 'Lee Diamond' Smith, Clifford 'Gene' Burks en Grady Gaines. The Upsetters is ooit begonnen als begeleidingsgroep van Little Richard en heeft op een zeker moment plaats geboden aan jonge Jimi Hendrix. Als Little Tommy & The Upsetters maakt het de lokale podia onveilig, in 1965 verschijnt de eerste single waarbij The Upsetters niet worden vermeld. Alexander Randolph heeft een impressariaat met een specialisme in rhythm & blues en richt voor het eerste plaatje van Little Tommy het Sound Of Soul-label op. 'I'm Hurt' verschijnt in 1965 en krijgt zelfs een landelijke distributie via Atlantic, maar verder dan een regionale hit zal de plaat het niet schoppen. De opvolger heet echter 'I'm Still Hurt' en het is met name de b-kant die hier jaren later voor opschudding zorgt: 'Baby Can't You See' drijft Northern Soul-verzamelaars tot waanzin en niet zelden wordt een dergelijke plaat voor meer dan duizend pond verkocht. In 1966 neemt Little Tommy nog een acetaat op die nooit officieel zal verschijnen.

In 1971 is Thomas naast zanger ook drummer en hij vervult die rol in The Brother Love. De zang wordt verdeeld tussen hem en August Moon, dat eigenlijk Randolph is (en op de labels de naam 'Mr. Wiggles' mee krijgt). Clement Burnett speelt gitaar, Carlton Tobinson de bas en Dwight Smith is verantwoordelijk voor de toetsen. Dat hun enige single, 'I Can Be', een half jaar of langer bij een Engelse dealer kan vertoeven voor drie pond is iets dat ik nog steeds nauwelijks kan geloven. Het is een prachtig voorbeeld van vroege jaren zeventig-crossover soul, waarbij de tekst op het laatst even neigt naar een gospel. In 1973 wordt Little Tommy onder de hoede genomen door niemand minder dan mijn 'Grote Held' Swamp Dogg. Op de hoes van de elpee 'Wolfmoon' vergelijkt Swamp Dogg Thomas met Idi Amin en noemt hem 'een even grote klootzak'. Je kan dat letterlijk nemen, zoals Bol.com, maar je kan ook rekening houden met het feit dat het uit de mond komt van Jerry Williams. De man die zichzelf heeft uitgeroepen tot een genie. Ik bedoel maar... Over de plaat van Wolfmoon zijn de meningen erg verdeeld. De plaat kent een paar absolute hoogtepunten, waaronder Thomas' versie van 'Proud Mary', maar in 'If I Had A Hammer' en 'People Get Ready' slaat hij de plank mis. Het album wordt veertig jaar later opnieuw uitgebracht en het geldt als één van die 'rare' elpees uit de Swamp Dogg-catalogus. Het volgende project dient zich in 1976 aan voor Thomas en dat is The Whole Darn Family. De naam is treffend, want nu staat er dertien man sterk op het podium. In 1976 brengt het, na drie singles, een 12" uit met de titel 'Seven Minutes Of Funk'. Dat biedt een stortvloed aan samples voor latere MC's. Tot slot maakt Tyrone Thomas onder zijn eigen naam in 1980 de single 'You're Hardly Gone' voor Polydor, een plaatje dat door Richard Searling in de vroege jaren tachtig een cultstatus heeft verkregen. Toch blijft het erg wonderlijk dat 'I Can Be' tot op de dag van heden zo weinig betekent dat het maandenlang voor drie pond kan sluimeren bij een Engelse dealer. Ik ben het afgelopen half jaar al druk geweest, maar zet de actie deze week kracht bij door 'I Can Be' te bombarderen tot Week Spot.

even rook afblazen

Mijn collega Lee dampt nu bijna twee jaar. Hij heeft eigenlijk nog maar net de sigaretten achter zich gelaten als we elkaar in Watford ontmoeten. Ik vind het een eigenaardig gezicht en begrijp er in eerste instantie ook helemaal niks van. 's Middags bij The Flamingo is hij collegiaal en gaat met zijn damper buiten staan bij ons tabaksrokers. 's Avonds laat hij me eenzaam en alleen in de stromende regen 'genieten' van mijn shag. Het is echter pas sinds een jaar dat Lee de profetie van het 'vapen' uitdraagt. Met name iedere keer als ik me verzucht dat de shag-prijs wéér omhoog is gegaan of dat er minder in het pakje zit, reageert Lee steevast met 'dampen is de toekomst'. In april ben ik helemaal klaar ermee als ik zie dat ik nauwelijks genoeg heb aan een pakje shag in twee dagen. Daar komt het voordeel bij dat ik 'goedkope' shag heb, maar mét vloeitjes is dat nog altijd zeven euro. Dan hoef ik slechts een paar maal een argument te hebben van Lee voordat ik in actie kom. Ik heb sinds mijn verjaardag geen shag meer gekocht.

Het begin is moeilijk, want even wil ik volledig stoppen met roken. Dat valt zwaar, hoewel ik geen shag meer heb gekocht in de tussentijd. In het eerste weekend van mei ga ik over tot de aanschaf van mijn eerste damper. Op 22 mei, bijna vier maanden geleden, bericht ik hierover op Soul-xotica middels 'even damp afblazen'. Punt is echter dat ik mezelf even rijk reken. Het is waar... de tabak neemt de eetlust weg en bij het dampen kan ik merken dat ik het eten beter ga waarderen en ook dat ik rustiger slaap. Helemaal stoppen met nicotine is geen optie voor mij, ik heb mezelf immers ook de discipline van drugs en alcohol opgelegd en zeker in geval van een 'moeilijk moment' met dat laatste (waar ik nagenoeg geen last van heb gehad), wil ik terug vallen op iets anders dan alcohol. Ik 'beloof' mezelf dat ik zo nu en dan in het weekend een sigaartje mag hebben als we de discipline vinden om doordeweeks te dampen. Dat gaat in het begin erg goed! Ik bedoel... de belofte houdt me zoet, maar 'ik kom er niet aan toe'. Met als gevolg dat ik een tevreden damper ben. Het is pas als ik de fiets heb opgehaald uit Emmeloord dat bij thuiskomst beide batterijen leeg zijn. Ik heb zo'n trek in een rokertje en begin als een junk jaszakken na te zoeken. En, jawel, ik vind een zakje shag met kruimels. Ik rook de sigaret achter huis, hoest me stuk en ga bijna over mijn nek van de smaak. Snel weg en maar even een uurtje geduld hebben totdat een batterij is geladen.

De E-Go is een instapmodel. Hoewel ik best geloof heb in Lee en onze radiobaas, moet ik toch zelf even ervaren of dampen iets voor mij is en dus bestel ik de goedkoopste optie. De E-Go is 'okay', het laat je kennis maken met het dampen, maar meer ook niet. Ter afwisseling met tabak kun je wel een tijdje uit de voeten met de E-Go, maar wie meer uit het dampen wil halen, schakelt binnen een paar maanden over naar iets anders. Over smaak valt niet te twisten en ik heb verschillende smaakjes geprobeerd. De Flavourtec 'Dark Tobacco' is zéér zwaar, bijna zoiets als pijptabak, maar ik ben altijd een stevige roker geweest en dus is dit het ideale middeltje. Toch ontdek ik ook al snel de 'andere' smaken. Koffie en chocolade zijn heerlijk in het echte leven, in de vorm van dampvloeistof moet je ze mijden. Vooral de 'espresso' is een tegenvaller. Met fruit moet je oppassen dat het niet te zoet is, want dat heeft geen prettige nasmaak bij het dampen. Citroen en ananas zijn heerlijk en bepaalde soorten appel eveneens. Lekker fris, vooral in de zomer.

De zomer is in aantocht en natuurlijk ligt een kampeer-vakantie wederom in de planning. Dat is niet praktisch bij dampen. Een van de twee batterijen is na anderhalve dag dampen leeg, de tweede trekt het misschien een dag meer. Geen stroom, geen laptop of iets anders met een accu en een usb-poortje... Dat wordt weer terrasjes pikken en vragen of er een poortje vrij is op de computer, net zoals we dat jaren geleden deden met de telefoon. Alleen... die moest in het stopcontact en daar hebben mensen vaak minder moeite mee dan bij het laden van iets via de usb. Ik begin in augustus met 'trainen', zoals ik dat noem. 'Ik moet weer wennen aan de tabak middels sigaren', hou ik mezelf en anderen voor. In het héle begin werkt het wel... Na drie sigaren sta ik bijna te kokhalzen. Maar... dat hadden we eveneens in 1992 bij de eerste sigaretten en alles went. Van de filtersigaartjes van de Albert Heijn gaan we naar de wilde cigarillos en eindigen bij de tuitsigaartjes. Vooral in Sleen is het hek van de dam. Hoewel ik oprecht geniet van de appel-smaak van de vape, rook ik tuit-senoritas totdat ik er buikpijn van heb. Als ik dinsdagochtend aan het inpakken ben, ben ik voornemens om de witte batterij-met-appel 'bij de hand' te houden om onderweg op een perron nog eens een puf te kunnen nemen. Onderweg in de trein twijfel ik al even en bij thuiskomst is het duidelijk: Die batterij ben ik kwijt geraakt. Waarschijnlijk op de camping, maar de baas heeft de volgende dag gezocht en niks gevonden. Of heb ik het tóch in de binnenzak van mijn véél te gladde zomerjasje gedaan. Die heb ik uitgetrokken bij de bakker en waarschijnlijk ook in bus of trein. Hoe dan ook: Mijn favoriete batterij is foetsie!

Ik bestel meteen een nieuwe, maar krijg maar geen reactie van de verkoper. Ik open na een week een Paypal-claim en heb afgelopen week mijn geld terug gekregen. Tot overmaat van ramp is mijn tweede batterij inmiddels ook 'op'. Dan heb ik al besloten dat ik ga 'doorpakken' en ditmaal voor een duurdere vape ga. Na lang wikken en wegen wordt het de Eleaf GS Air. Deze staat bekend om zijn fantastische dampontwikkeling. Daarbij heb ik een Tesla 2000 mah-batterij, één van de zwaarste batterijen in zijn klasse. Deze hoeft beduidend minder vaak aan het stroom dan die oude E-Go-batterijen. Bovendien stelt het ding me in staat om diep te inhaleren en daardoor een 'klap op de keel' te ervaren, zoals dat ook bij roken het geval is. Het is vanmiddag gearriveerd en ik ben nu nog druk aan het experimenteren. De Eleaf heeft een variabele luchttoevoer. Ik heb hem bijna helemaal open en dat is een dampervaring! Alleen heb ik het met 'Dark Tobacco' gevuld en ik neig bij zo'n damper toch eerder naar fruit.

'Zo nu en dan een sigaartje', werkt dus niet echt en ik ben al lang blij dat ik me niet 'zo nu en dan een wijntje of biertje' heb voorgehouden. Ik ga nu weer terug in de 'business' van het dampen, hopelijk houden we dan ook een paar centjes over voor leuke soul-plaatjes. Daarover gesproken: Straks de nieuwe Week Spot en bovendien heb ik vandaag een 'zoekplaatje' gevonden op Discogs. Gewoon van een Nederlandse dealer en 70 procent onder de gemiddelde prijs, dit is niet alleen een fantastisch koopje maar ook zeer zeker een Week Spot. De artiest kennen we immers allemaal?

Raddraaien: Vicki Sue Robinson

Standaard horen de soul-koffers links van mij te staan. Toch verplaats ik de koffers iedere zondag voor 'The 7" Collection', want de plaats op tafel is dan gereserveerd voor de drie centrale bakjes met singles voor die uitzending. Het is een ritueel. Omdat ik de koffers het liefste op zijn kant zet, moeten de deksels erop. Ik heb bewust vooraan in de bakken singles met kartonnen hoezen staan, zodat die niet zo snel om buigen. Vorige week zondag ben ik toch een beetje ruig geweest en het fotohoesje van Gloria Scott is gaan krullen. Met een diepe vouw en daardoor een beschadiging van de hoes tot gevolg. Zonde natuurlijk. En dus heb ik vorige week maandag 'de schaar' gezet in de Blauwe Bakken. Er zijn ruim vijftig singles de koffers uit gegaan en in de reserve-bakken terecht gekomen. Bovendien zijn vijftig uit de reserve-bak onderweg naar de jaren zestig en zeventig. Het geeft zoveel ruimte dat ik zelfs de gospel-singles weer kwijt kan in de koffers. De Raddraaier van vandaag komt uit de reserve-Blauwe Bak en heeft volgens mij heel even in de koffer gestaan, het is een plaatje dat in Engeland een 'revival' doormaakt: 'Turn The Beat Around' van Vicki Sue Robinson (1976).

Zullen we beginnen met het 'waar en wanneer'? Dat is allemaal vrij recent. Ik koop mijn eerste exemplaar in Ruinerwold in mei 2014. Op een zaterdagmorgen ben ik vroeg wakker en zie een fietstochtje wel zitten voordat ik me stort op het radiowerk. De single kost weinig en mag dus mee. Eenmaal thuis blijkt hij ernstig te zijn kromgetrokken. Afgelopen april tref ik dezelfde Franse persing (met afwijkende hoes ten opzichte van de Nederlandse) bij De Tafel. Opnieuw vijftig cent en nu ineens drie stappen vooruit. Een prachtig exemplaar. Ik heb begrepen dat de single het erg goed doet onder meer progressieve soul-dj's in Engeland. Lieden die niet alleen schaarse crossover draaien, maar ook graag willen 'zondigen' aan een disco-hit van een hoog niveau. Vicki Sue Robinson behoort toe aan dat niveau en is in aanzien te vergelijken met 'Hold Back The Night' van The Trammps. Met Donna Summer kun je kwaaie gezichten verwachten, bij deze titels gaat de dansvloer alleen maar meer los. Zelf kan ik ook niet genoeg krijgen van het schijfje en ben erg in mijn nopjes met een beter exemplaar. (Er staat me iets van bij dat ik de single ook al eens heb gehad omstreeks 2000, maar dat exemplaar heb ik nooit weer gevonden).

Vicki Sue komt uit een artistiek gezin. Vader Bill Robinson is een zwarte acteur die rollen vervuld in stukken van Shakespeare. Zijn vrouw Marianne heeft Europese wortelen en is een folk-zangeres. Zij baart op 31 mei 1954 Vicki Sue in Harlem, New York. Ze groeit echter op in Philadelphia en keert op tienjarige leeftijd weer terug in de Big Apple. In 1960 staat ze samen met haar moeder op het podium van het Philadelphia Folk Festival. Tien jaar later is ze pas zestien lentes jong als ze voor een professionele carrière kiest. Dat begint met de hippie-musical 'Hair'. Toch duurt het maar zes weken voor haar of ze krijgt het aanbod om in een nieuwe Broadway-musical te spelen. 'Soon' heeft onder andere Richard Gere in de gelederen, maar van een springplank is allerminst sprake. 'Soon' verdwijnt snel en zij en Gere komen terecht in 'Long Time Coming, Long Time Gone'. Dit is een musical over het leven van folk-songschrijvers Richard en Mimi Farina. Vicki Sue speelt Mimi terwijl Gere de rol van Richard op zich neemt. Ze krijgt hiermee lovende recensies. Ze heeft de indrukwekkende folk-performance duidelijk van haar moeder. Ze speelt in een tweetal films en verblijft een tijdje in Japan, maar keert in 1973 op Broadway om mee te doen in 'Jesus Christ Superstar'. Middels een voormalige 'Hair'-collega heeft ze in 1972 haar eerste plaatopname. Dat is de rol van achtergrondzangeres op het legendarische 'Something/Anything'-album van Todd Rundgren. In Japan toert ze in 1973 met Itsuro Shimoda. Naast Broadway is ze na haar samenwerking met Rundgren opeens een geziene gast in de studio. In 1975 werkt ze mee aan de elpee 'Many Sunny Places' van de folkzanger Scott Fagan.

De geluidstechnicus van RCA, Warren Schatz, is meteen onder de indruk van haar stem en ziet mogelijkheden om dit te combineren met het 'nieuwe' disco-geluid. De eerste single van Vicki Sue is een cover van 'Baby Now That I've Found You' van The Foundations. Hoewel de single helemaal niets doet, werkt Schatz al aan het concept van het album 'Never Gonna Let You Go'. Het titelnummer is meteen een grote hit in Amerika en met 'Turn The Beat Around' is het hek van de dam. Ze treedt op in alle belangrijke clubs van die tijd en de single doet het internationaal eveneens goed. In Nederland bereikt het een twaalfde plek op de Top 40 en een plaatsje hoger in de Nationale Hitparade van de TROS. Om terug te komen op Engeland, daar bereikt het een 51e plek. 'Klein' genoeg om een cult-hit te worden in soul-kringen.

Schatz produceert ook haar tweede album, 'Vicki Sue Robinson', maar al snel komt het klad erin. Geen enkele single steekt 'Turn The Beat Around' naar de kroon en ook het album doet het stukken minder. In de late jaren zeventig acteert ze parallel aan haar muzikale loopbaan. In 1980 is Schatz overgestapt van RCA en Ariola en nodigt meteen Robinson uit. In 1984 bereikt 'To Sir With Love', een disco-uitvoering, de top tien in Australië en is daar de grootste hit van Robinson. Hoewel ze geen 'credits' krijgt hiervoor is ze eveneens te horen op de hit 'Fame' van Irene Cara. In de late jaren tachtig leent ze vooral haar stem voor jingles en televisie, maar begeleidt ook Cher en Michael Bolton in de opnamestudio.

Het is Gloria Estefan die Robinson in 1994 uit de vergetelheid haalt met haar cover van 'Turn The Beat Around'. Robinson neemt in 1995 een nieuwe versie op van het nummer en het brengt haar in talkshows. In 1996 werkt ze met RuPaul en een jaar later met Junior Vasquez. Dat laatste levert haar een bescheiden hit op in Engeland: 'House Of Joy'. In 1999 keert ze terug naar Broadway om zichzelf te spelen in 'Vicki: Behind The Beat'. Ze is volop actief in 2000. Ze speelt een rol in de film 'Red Lipstick', haar eigen musical en scoort ook nog een hit met 'Move On'. Toch brengt de sluipende ziekte een halt. Er wordt kanker geconstateerd en ten eerste gaat de musical op slot. Elf dagen nadat 'Red Lipstick' in première is gegaan, overlijdt Robinson aan de gevolgen van de ziekte. Ze is dan pas 45 jaar oud.