Zeg, kennen jullie dat mopje van die kerel die naar de kringloopwinkel in Rouveen zou? Nou, die zal wel niet zijn gegaan! Nee... hij is wel gegaan en hij was ook flink haastig, want de tijd begon te dringen. Hij heeft de afslag naar de kringloopwinkel gemist en kwam uit bij de Koperen Hoogte. Dan maar geen singles kopen en moesten we maar even door het bos terug. Even...? In Nieuwleusen leek het me lollig door te fietsen naar Balkbrug en, vooruit, dan kunnen we ook Dedemsvaart er nog wel bij pakken. Via Linde (bekend van mijn recente ge-Vecht tegen de drank) richting Zuidwolde en toen het slotstuk van de Reestdal-route. Even snel naar de kringloopwinkel in Rouveen is dus al-met-al een rondje van zeventig kilometer geworden. Waarom ook niet? Het was prachtig fietsweer! De westenwind was niet erg nadrukkelijk aanwezig, maar deze hield het koel. Vandaag geen Singles round-up, want dat had na Rouveen zo gekund, maar een ouderwetse Raddraaier. 'Everybody knows the songs, but nobody knows the group', las ik ooit op een cd-hoesje van The Hollies en dat zijn ware woorden. Ik laat dan ook met alle plezier vanavond het licht schijnen op deze groep uit Manchester. Hun Raddraaier heet 'I'm Alive' en stamt uit 1965.
Dichterbij The Hollies ben ik nooit gekomen. Eric Haydock's Hollies, de groep van de eerste bassist (uiterst links op het fotohoesje), speelt drie straten verderop op het sportcomplex van Mossley. Omdat ik geen lid van de club ben (en wij als Emmaus-gangers vooral in het begin toch een beetje met de nek worden aangekeken), mag ik niet naar binnen. En dus moet ik het maar doen met de verhalen van Ray, een stamgast in de Tollemache Arms. Een stucadoor met een collectie gouden zegelringen aan zijn handen. De zeldzame keren dat hij er niet zit, doen we hem na met pond-stukken tussen de vingers geklemd. Ray beweert dat hij bij Willie in de klas heeft gezeten. Toch wel een beetje een 'insider', want Graham Nash is bij intimi beter bekend als 'Willie'. Zijn bandgenoten zullen later 'Hey Willie' aan hem opdragen. Ray brengt eveneens de naam van Toggery Five ter sprake, maar noemt het de voorloper van The Hollies. Dat is niet het geval. De oorsprong van de naam heeft hij wel juist, het is genoemd naar een modezaak met de naam 'Toggery'. Als The Hollies niet voortkomt uit Toggery Five, wat doet die naam dan in dit bericht. Welnu, The Hollies krijgt als eerste 'I'm Alive' aangeboden. The Hollies wil ervoor bedanken en het nummer doorschuiven naar hun stadsgenoten van Toggery Five. Dan bedenkt de groep zich op het laatste moment en brengt het alsnog als eerste uit. Daar heeft niemand spijt van gekregen!
In de midden jaren zestig speelt Londen nauwelijks een rol in de wereld van de popmuziek. Het zal niemand verrassen dat Liverpool op dat moment de pop-stad van Engeland is. Manchester komt als tweede. The Hollies voert de lijst aan, maar ook Freddie & The Dreamers en Wayne Fontana & The Mindbenders blazen hun partijtje mee. Hoewel de groep in 1965 al zelf nummers schrijft, weigert de platenmaatschappij aanvankelijk deze uit te brengen als a-kant. Voor deze eigen composities hanteert de groep het pseudoniem van 'L. Ransford'. De b-kant van 'I'm Alive' heet 'You Know He Did' en is eveneens van de hand van deze mysterieuze Ransford. De a-kant is geschreven door Clint Ballard Jr., een Amerikaanse songwriter die een beetje een band heeft met Manchester. The Swinging Blue Jeans nemen zijn 'You're No Good' op in 1964 en Wayne Fontana & The Mindbenders doen het met 'Game Of Love'. In het geval van The Hollies blijkt het eveneens een schot in de roos, want de plaat haalt de toppositie in de Engelse hitparade. In Nederland is het de eerste grote hit voor de groep, nadat 'Here I Go Again' bij ons bescheiden op 30 heeft gepiekt. 'I'm Alive' bereikt hier een dertiende plek in de Top 40.
De geschiedenis van de groep duurt reeds een halve eeuw voort. Tegenwoordig zijn Bobby Elliott en Tony Hicks de enige oudgedienden in de bezetting van The Hollies en ze hebben net een lange tournee achter de rug vanwege het lustrum. De groep wordt in 1962 opgericht door schoolvrienden Allan Clark en Graham Nash. De groep scoort een eerste hit in 1963 met een cover van 'Stay' van Maurice Williams & The Zodiacs, maar vanaf 'Here I Go Again' (1964) gaat het in een sneltreinvaart. Als de groep besluit om een album op te nemen met louter Bob Dylan-composities haakt Nash af. Hij is dan al bevriend geraakt met David Crosby en Stephen Stills en vertrekt daarop naar Amerika. In 1971 haakt Clarke af, hij wil het wel eens solistisch proberen. Met Mikael Rickfors als vervanger gaat The Hollies onverdroten verder met de hits, maar de carriére van Clarke gaat bergafwaarts. Dan is er opeens een Amerikaans radiostation dat een oude opname van The Hollies begint te 'pluggen'. Het is 'Long Cool Woman', een Creedence Clearwater Revival-pastiche van de groep uit 1970 met Clarke op leadzang. Doordat 'Long Cool Woman' in 1972 alsnog een hit wordt, sluit Clarke zich weer aan bij zijn kameraden. In 1974 heeft The Hollies een monsterhit met 'The Air That I Breathe' en lijkt iedereen de perikelen te zijn vergeten. Daarna loopt het succes af, maar de groep blijft actief. In 1979 staat de groep voor het laatst in de Tipparade.
Het was een rare 'traditie'. Ik kwam erachter toen ik ongeveer 300 singles had, dat per honderdtal één van The Hollies zat. Ik probeerde vervolgens binnen iedere honderd eentje van The Hollies te proppen, soms met enige creativiteit. Zo noteerde ik in 1991 de solo-single 'Slipstream' van Allan Clarke onder The Hollies om aan 'de verplichting' te voldoen. Na 701 ('Bus Stop') lukte het niet meer, ook omdat kort daarna de gigantische partij uit café De Koopermolen erbij kwam en daar zat geen plaat van The Hollies tussen. 'I'm Alive' heb ik in de eerste weken van 1994 in Leeuwarden gekocht. Bij een platenzaak ontwaarde ik een bakje onderop de stelling vol singles zonder hoesjes. Ik weet zeker dat deze voorbestemd waren om een neutraal hoesje te krijgen en een hoog prijskaartje, want er zat mooi spul tussen. Dankzij een niet-oplettende verkoopmedewerker kreeg ik de singles mee voor vijftig cent per stuk. Mijn 'I'm Alive' is de Engelse persing en heeft vermoedelijk in een verfomfaaid label-hoesje gezeten, niets wees in de richting dat deze plaat lange tijd geen hoes had gehad. Hij is tegenwoordig een tikkeltje grijsgedraaid, maar is niet versleten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten