Het zilveren goud: juni 1989

Zes jaar geleden werk ik bij de Dyka samen met een vrouw. Tussen het inpakken van bochtjes en t-stukken door raken we aan de praat. ,,Morgen is mijn dochter jarig", vertelt ze opeens. ,,Dat is tegelijk met mijn broer", is mijn antwoord. ,,Hoe oud wordt je dochter". ,,Negentien". Ik maak snel de berekening, maar voordat ik de geboortedatum kan uitspreken, besluit ik het over een andere boeg te gooien. ,,Je had mooi weer uitgezocht voor de bevalling", merk ik op. ,,Ja, hou op, het was veel te warm en het wilde maar niet op gang komen". Dan houdt ze even stil en vraagt verbaasd: ,,Maar hoe weet jij dat?". Ja, ik kan 17 juni 1989 bijna ruiken. Die dag wordt in Jutrijp, mijn geboortedorp, andermaal een rommelmarkt gehouden. Althans, zo staat het op de aankondigingen, maar het heeft meer weg van een vlooienmarkt en braderie, alleen dan op broekzak-niveau. De handelaren komen vrijwel allemaal uit Jutrijp en Hommerts en bij eentje koop ik op zaterdagmorgen voor een kwartje de nummer 31. Als de markt op de middag op zijn eind loopt, kom ik opnieuw langs zijn standje en biedt hij mij de laatste twee singles aan voor samen een kwartje. Het is de eerste keer dat ik singles koop die ik niet ken of waar ik niet naar op zoek was en dat laatste heeft gemaakt dat ik 17 juni 1989 als startdatum van mijn collectie ben gaan beschouwen.

De afgelopen maanden deed ik De Prehistorie, maar vanaf vandaag tot en met volgend jaar december publiceer ik iedere maand één aflevering van Het zilveren goud. Ik breng dan alle singles die ik gedurende die maand heb gekocht samen in een bericht. Er hoeven immers geen lange introducties bij de singles, liever haal ik even een herinnering op aan de plek waar ze vandaan komen en vermeld de singles in een lijstje. In de laatste Prehistorie kwam Angry Anderson al voorbij, die ik waarschijnlijk in juni 1989 heb gekocht. Vandaag doe ik alleen de singles die ik op 17 juni 1989 heb gekocht en schuif de 34 door naar juli, omdat ik toen maar één single heb gekocht. Voordat ik over ga naar de singles... dezelfde handelaar had een bord staan met een tekst die ik nog steeds kan herinneren: 'Today is the first day of the rest of your life'. Vijfentwintig jaar later kan die nog steeds!

31. The House Of The Rising Sun-The Animals
Elpees hebben altijd een ondergeschikte rol gespeeld voor mij, maar toch is de elpee-verzameling minstens zo oud. Ik ben in 1989 al een paar jaar mesjogge van The Moody Blues en heb reeds verschillende elpees van de groep in huis. Mijn laatste verjaardag heeft bijvoorbeeld 'The Magnificent Moodies' opgeleverd, maar dan als onderdeel van de 'Music For The Millions'-serie. En heeft het verzamelalbum 'Voices In The Sky' een verhaal waar ik me zesentwintig jaar later nog diep voor schaam, maar dat terzijde. De singles zijn vooral uit praktische overwegingen, maar dat heb ik al vaker aangehaald. In mei was ik met de buurtvereniging naar het bowlingcentrum in Joure geweest. Als ik niet hoef te gooien, sta ik te dromen voor de volledig werkende jukebox tjokvol originele singles. The Animals zit er ook tussen met 'The House Of The Rising Sun', het liedje ken ik wel uit de Top 100 Aller Tijden. Tot mijn grote verrassing zie ik de originele Nederlandse persing bij een kennis op deze rommelmarkt liggen. Voor een kwartje koop ik een puntgave single verpakt in een authentiek EMI-hoesje. Ik heb hem nog steeds en hij heeft de grillen van verschillende pick-ups en naalden goed overleefd. Een week later koop ik een cassettebandje met de grootste hits van The Animals op de markt, maar dat blijken latere opnames van Eric Burdon te zijn. Op het gebied van de singles is The Animals 'gewoon' een jaren zestig-band gebleven waarvan ik altijd geprobeerd heb om de collectie compleet te krijgen. Dat is me inmiddels voor tachtig procent gelukt. Eigenlijk ben ik met een gave 'Inside Looking Out' wel tevreden...

32. Twinkle Toes-Roy Orbison
En daar begint het verzamelen! Ja natuurlijk ken ik de naam van Roy Orbison. Ik weet niet meer te herinneren of ik hem lang voor zijn dood kende. Wel ben ik middels de KRO bekend geraakt met The Traveling Wilburys, de supergroep van Orbison, George Harrison, Bob Dylan, Tom Petty en Jeff Lynne. Rond dezelfde tijd verschijnt Orbison's comeback-album 'Mystery Girl'. Ik weet wel dat Roy in die tijd een gerespecteerd figuur is, geen schim uit het verleden. En ook ik ben wel een beetje geschokt als hij ons plotseling ontvalt. Ik denk dat ik 'Only The Lonely' en 'Oh, Pretty Woman' toen wel heb gekend, maar deze 'Twinkle Toes' zegt me helemaal niks. Niet zo vreemd, want het is nergens echt een grote hit geweest. Het is één van de singles die volgt op 'Lana' en wat eind 1966 het verval als succesartiest inzet voor 'The Big O'. 'Twinkle Toes' is een matig rockliedje, maar op de b-kant is het drama ten top: 'Where Is Tomorrow'. Orbison 'huilt' lekker in dit nummer en het is later ook veelal de kant die ik verkies. 'Twinkle Toes' is hier in de originele Nederlandse persing met fotohoes. Hij is in 1989 al stevig gedraaid, maar nog steeds verre van een racebaan.

33. Little Girl-The Troggs
Helaas is het kleurrijke Nederlandse fotohoesje niet te vinden. Het is in feite de foto van de Noorse fotohoes, zoals hierboven afgebeeld, maar dan op een grafisch bewerkt. De gezichten zijn grijs op een zwarte achtergrond met groene en oranje letters. Een 'blits' hoesje! De Page One-single, geperst in Nederland, heeft duizenden haarlijntjes en piept her en der een beetje, maar is evenals Orbison niet afgedraaid. Ik ken The Troggs van het ruigere werk en dan met name 'With A Girl Like You', maar dit is andere koek. Een heel klein lief liedje van Reg Presley. De single is in 1968 de laatste Engelse hit voor The Troggs, buiten heruitgaven in daaropvolgende decennia, hoewel hij daar slechts bescheiden piekt. In Nederland is de Top 40 sinds 'Love Is All Around' al te hoog gegrepen voor het groepje uit Andover. Ik wil de b-kant ook niet onvermeld laten: 'Maybe The Madman' is even 'gek' als de titel. Quasi-psychedelisch, maar ook de invloed die de groep heeft op de latere punk is in dit nummer waarneembaar. Net als bij Roy Orbison heb ik deze plaat ook menigmaal omgedraaid.