Het 'rommelt' sinds een paar weken ietwat op de zondagavond van Wolfman. Normaliter heb ik daar niet zoveel mee te maken, sinds The Vinyl Countdown naar zaterdag is gegaan. Er is een gat gevallen in de programmering tussen 11 en 1 'onze tijd' en mijn collega Lee nam sinds een paar weken waar. Hij liet mij echter weten daar niet al te lang mee door te willen gaan. Sindsdien heb ik nagedacht en nagedacht en vanmiddag lag de kans voor het opgrijpen. Ik heb het genomen. Maar... wat voor show gaan we daar neerplanten? Nou... The Vinyl Countdown natuurlijk! Vanaf dit weekend iedere zaterdag en zondag tussen 11 en 1. Ik heb zojuist mijn 'comeback' op de zondag besloten en ga dan nu verder met de Blauwe Bak Top 40. Vandaag gaan we de top 20 in.
20. Beggin'-Timebox (UK, Deram 45-85031, 1968, bootleg)
Gemengde gevoelens. Natuurlijk wil ik deze single nog eens in de Nederlandse uitdossing hebben, als het even kan met fotohoes, maar deze bootleg is té goedkoop om over te slaan. Bovendien gaat het me aanvankelijk ook nog om de b-kant, maar die valt me achteraf gezien een beetje tegen. Dat is 'Bert's Apple Crumble', een jolig instrumentaaltje van de Britse freakbeat-groep The Quik. Erg populair in de Mod-scene, evenals deze van Timebox. Het is een lekkere stevige opname voor een bootleg, dus zelfs al vind ik nog eens een origineel, dan is de kans groot dat ik deze 'voor het draaien' hou. Bij radio merkt toch niemand het verschil?
19. I Ain't No School Boy-Duke Baxter (US, VMC V 740, 1969)
Net zoals ons fotomodel blank is en derhalve toch best bevalt in de Northern Soul, zo zou het ook het geval kunnen zijn met Duke Baxter. En ja, hij is in een bepaald deel van de scene ook al ontdekt. 'I Ain't No School Boy' is een b-kantje, op de a-kant laat Baxter horen dat hij gewoon een Amerikaanse Tom Jones is. Toch kunnen deze allround-zangers altijd wel uit de voeten met een poepje soul. Maar het is niet enkel het vocale deel, ook kan Baxter rekenen op een fraai arrangement. Wat mij betreft verdient dit plaatje een duwtje in de juiste richting.
18. You Got It Made-The Majestics (NL, Pye 7N 45444, 1975)
Net zoals er hondenbezitters zijn met weinig fantasie en die een hond telkens weer Bello of Fikkie noemen, zo zijn er ook groepen die steeds weer dezelfde naam gebruiken. Neem nou The Majestics. Ik heb 'Funky Chick' van The Majestics in de bakken staan, maar dat heeft niks met deze groep te maken. Het is ook niet The Majestics uit de jaren vijftig en zestig. Deze Majestics komt uit Londen en heeft in de midden jaren zeventig een handvol platen op het Pye-label. Hoewel de namen op het label mij niet echt bekend zijn, komt het uit dezelfde hoek als The Javells & Nosmo King ('Goodbye, Nothin' To Say') en onze grote vriend Biddu. De arrangeurs en producer hebben hun oor te luister gelegd in de Northern Soul-clubs, want 'You Got It Made' heeft alles wat een goede Northern Soul-plaat bezit. Met dien verschil dat in deze scene de neus wordt opgehaald voor dergelijke 'gemaakte' hits. Ik wil echter wel een paar oudjes inruilen voor deze...
17. Star Love-3 Ounces Of Love (België, Motown 4C 006-60679, 1978)
Ook weer een gevalletje van 'sophisticated disco' en dan ook nog wel van het Motown-label. Bovendien staat deze van 3 Ounces Of Love al een tijdje op de nominatie om Week Spot te worden en dat gaat zeker ook nog gebeuren! Vandaar dat ik het hier even kort hou.
16. Ain't No Soul-Kenny Bernard (NL, Pye 7N 17233, 1966)
Misschien nu al de meest wonderlijke vondst van 2014. Ik had vorig jaar al een paar leuke plaatjes gevonden op de boeken- en platenmarkt bij de kerk in Nijeveen, maar om deze van Kenny Bernard tegen te komen? Nee, dat had ik zelfs niet kunnen dromen. 'Ain't No Soul Left In These Old Shoes' is eigenlijk van Major Lance, maar ook Ronnie Milsap heeft een aardige versie uitgebracht. Kenny Bernard is een Engelsman die tot op de dag van heden in het cabaret-circuit actief is. In de midden jaren zestig neemt hij parodieën en persiflages op van grote hits. De andere kant van 'Ain't No Soul' is 'Hey Woman', een bewerking van 'Hey Joe'. Hoewel Bernard te houterig klinkt voor een zwarte rhythm & blues-zanger, is dat het enige dat het nummer lachwekkend maakt. Verder laat hij 'Ain't No Soul' in zijn waarde. Het nummer zélf is trouwens al iets van een novelty, de schrijvers ervan zullen zich later dienstbaar maken in de bubblegum en onder andere 'Simon Says' van 1910 Fruitgum Co. schrijven.
15. The Girl Across The Street-Moses Smith (UK, Dionn D MOS 1, 1968, bootleg)
Ik moest het nog steeds even controleren, maar... het is de originele uitvoering. Ik ken het van een mp3-clipje waarbij degene die het heeft opgenomen het vroegtijdig laat 'wegfaden'. Best te begrijpen, want het 'instrumentale' gedeelte gaat mij eerlijk gezegd ook te lang door. Met drie-en-een-halve-minuut is dit trouwens best 'heavy' voor een Northern Soul-single uit de late jaren zestig. De meesten zijn na twee minuten wel bekeken. Dankzij de recente Week Spot van Brenda & The Tabulations weet ik dat Dionn het label is van hun manager, die blijkbaar ook Moses Smith onder contract heeft. Over Moses zélf is niet erg veel bekend, behalve dat originele persingen van deze single een fortuin waard zijn.
14. Sliced Tomatoes-Just Brothers (UK, Music Merchant OSV 104, 1972, re: 2013)
Nóg een toekomstige Week Spot. Ik had me voorgenomen in de zomer een paar speciale afleveringen van mijn shows te doen en eentje daarvan is best ambitieus: Een geheel instrumentale Do The 45. Inclusief een instrumentale Week Spot en dat moest deze dan maar gaan worden. Vooral in de afgelopen week heeft dit nummer in populariteit gewonnen.
13. The Highways Of My Life-Isley Brothers (NL, Epic EPC 1980, 1974)
Bij deze van Isley Brothers heb ik even moeten dubben. Aanvankelijk heb ik ook de eigenlijke a-kant van deze single op het lijstje staan, maar... die vind ik eigenlijk niet zo heel erg goed. In het kader van Northern Soul kan 'Highways' helemaal niet, maar het is zo'n goed nummer. Het is waarschijnlijk de enige pop-schoonheid die ik de afgelopen maanden heb gekocht, die ik zonder gezichtsverlies kan opnemen in de Blauwe Bak Top 40 en dus neem ik het ervan!
12. Every Little Bit Hurts-Brenda Holloway (US, Tamla 54094, 1964)
Erg bizar. In april heb ik driemaal 'The Magic Of Motown' waargenomen voor mijn Wolfman-collega en ik had hiervoor zeventig singles en een paar elpees geselecteerd. Tijdens de tweede show draai ik twee nummers van 'The Artistry Of Brenda Holloway' en besluit in het tweede uur 'Every Little Bit Hurts' te doen. Het unieke aan deze Brenda Holloway-elpee is dat de originele Engelse persing is in stereo en 'Every Little Bit Hurts' vertelt in feite waarom de meeste kopers voor de mono-persing zijn gegaan. Ter plekke wens ik de mono-single en die vind ik de volgende dag in Wolvega, 'of all places'. Zó hoort hij te klinken. Mono, stoffig styreen en een 'storage warp' ('does not affect play'). Voor vijftig cent ben ik de koning te rijk!
11. He's Coming Home-Beverly Ann (UK, RCA Victor 47-9269, 1967, bootleg)
Niet Ruby Andrews, niet 3 Ounces Of Love en ook niet Just Brothers. Deze Beverly Ann ga ik dinsdag aan jullie voorstellen als de Week Spot. Ze heeft ervaring in die rol, want ze was het twee jaar geleden ook al eens...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten