De gebeden zijn verhoord. Vanmiddag zijn de laatste drie aanwinsten op de mat geland. Net op tijd, want ik zit een beetje met de handen in het haar en weet nu ook nog niet hoe ik het ga oplossen. Ik heb de samenstelling, gelukkig, even uitgesteld, maar hoe nu verder? Morgenavond heb ik wederom een Floorfillers-show waarvoor ik eigenlijk vandaag of morgen na het werk een speellijst voor moet fabriceren. Ik twijfel nog of ik dat laatste tot morgen uitstel en dat ik vanavond met de Top 40 bezig ga, want beide gaat teveel tijd in beslag nemen en ik hoor morgenmiddag gewoon weer op mijn werk te verschijnen. Bovendien was ik niet helemaal tevreden over de voorselectie, daar staan een paar platen tussen die eigenlijk in zo'n Top 40 moesten staan. Ik had 42 voorgeselecteerd, met de laatste drie erbij (of eigenlijk vier), kan ik de echte pijnpunten nu wegstrepen. Ik zou vanmiddag zelfs nog platen proberen te zoeken die zoiets voor elkaar zouden brengen, maar ondanks een leuk fietstochtje heb ik een score van nul. Bij thuiskomst ligt het trio zo gezegd door de brievenbus en is mijn missie alsnog geslaagd?
Twee weken geleden wilde ik naar de kringloopwinkel in Rouveen, maar heb toen de afslag gemist. Vandaag vind ik wel de juiste afslag, maar... kan ik de ingang van De Groene Cirkel maar niet vinden. Ik vraag bij een constructiebedrijf. ,,De kringloopwinkel? Man, die is al drie jaar verhuisd!". Ik doe een snel rekensommetje. Inderdaad, ik ben hier in mei of juni 2011 voor het laatst geweest. De man legt me globaal uit waar ik naartoe moet fietsen. Terug naar Staphorst, het viaduct onderdoor en over de spoorlijn en dan de tweede of derde rechts. Zo passeer ik als eerste De Arc, een kringloop waar alle verdiensten naar het goede doel gaan. Normaal gesproken op onmogelijke tijden geopend, maar in de zomertijd tevens op woensdag. Ze stunten met de elpees en ze hebben ongeveer 150 singles: Meest geestelijk repertoire en nog wel een aardige 'verstopte' 'Could It Be Magic' van Donna Summer. Het hoesje vertelt iets van een taboe in het streng-gereformeerde dorp. Over de spoorlijn vraag ik aan een mama met kroost waar De Groene Cirkel zit. Vóór de spoorlijn had ik rechts gemoeten en dan één van de zijstraten. Het heet trouwens ook niet meer De Groene Cirkel, maar Noggus & Noggus. Het zit in een fraai industriepand maar heeft de gezelligheid van een bouwmarkt. De singles zijn zéér minimaal en heeft de zaak een speciale bak met 'collectors items' op elpee. Ik twijfel even bij 'Heavy Horses' van Jethro Tull, omdat het zo'n goede plaat is. Een andere Jethro Tull staat vrolijk geadverteerd als 'originele Duitse persing uit 1981', terwijl dat een heruitgave van een vroeger album is. De rest is evenmin erg exclusief maar heeft desondanks stevige prijzen (zes gulden voor Frank Boeyen, iemand?). Opnieuw de portemonnee in de zak gehouden.
* Ruby Andrews- Casanova (US, Zodiac, 1967)
Het tweede bericht van Soul-xotica doet meteen iets wonderbaarlijks uit de doeken: Ik ben namelijk geen fan van Aretha Franklin. Ik heb het dikwijls geprobeerd, maar de uithalen van Franklin doen me evenveel als die van Mariah Carey. Er zijn in mijn optiek meerdere zangeressen die kanshebber zijn op de titel 'Queen Of Soul', maar vaak gaan die grootse stemmen gepaard met meer onstuimige muziek dan de erg brave Atlantic-producties. De soulmuziek zélf heeft nog een paar koninginnen en Ruby Andrews is eentje die vaak wordt genoemd in kringen van fijnproevers in Engeland en de verzamelaars van soul uit Chicago. Vooral 'Just Loving You' (1968) is een stalen klassieker in de wereld van de Northern Soul, maar haar andere singles voor het Zodiac-label mogen er eveneens zijn. Zo'n 'Casanova' bijvoorbeeld. De single-labels vermelden doodleuk de titel 'Casonova', maar op latere albums is dat al gecorrigeerd want ze heeft wel de juiste uitspraak. Ik heb het moeilijk voor de Top 40, want ik vind beide kanten gewoon even goed. Beide hebben ze prachtige arrangementen, maar 'Casanova' zal waarschijnlijk het hoogste eindigen van de twee. Omdat een van beide binnenkort Week Spot gaat worden, hou ik het hierbij.
* Tony Clarke- Landslide (US, Chess, 1967)
Ik ben pas een paar weken terug in Nederland als een medebewoner in De Bilt mij op een zaterdagmiddag meeneemt naar de kringloopwinkel in Bilthoven. Hij is daar eveneens werkzaam en een paar maanden later mag ik nog eens elpees 'uitzoeken' voor de handel. Ik krijg tranen in de ogen als ik zie welke platen ik moet afkeuren en dus moet afvoeren. Op deze zaterdagmiddag in 1999 schuifel ik door de singles-bakken, maar ik heb dan nog geen specifieke soul-interesse. Ik ga met elpees van onder andere Kayak en Supertramp naar huis. Zegt wel iets? Feit is dat de producer van The Moody Blues Tony Clarke heet, maar hij heeft nooit platen gemaakt. Met deze associatie kan ik me herinneren dat ik die middag 'Landslide' van Tony Clarke uit de bakken vis. Nee, ik heb hem toen niet gekocht en weet ook niet of ik hem had kunnen waarderen. Hoe anders is dat sinds 2011? 'Landslide' is een nummer waarvoor je me al drie jaar wakker kunt maken. In de Northern Soul zijn plaatjes met het predikaat 'overplayed' die steevast een boe-geroep in ontvangst kunnen nemen. Dit is nimmer het geval bij 'Landslide'. Als Northern Soul een gezicht nodig heeft, dan is 'Landslide' alles wat Northern Soul speciaal maakt. Tot mijn grote verbazing blijf ik de enige bieder en heb deze dus spotgoedkoop. Het is een ruwe bolster met een blanke pit: Het label is vervaagd en aan één kant volgekliederd, maar de plaat...? Beter dan dit krijg je hem niet!
* The Sequins- I've Got To Overcome (US, Gold Star, 1970)
Als je Fikkie roept, krijg je bijkans een halve hondenkennel op je nek. In het geval van The Sequins heb je eveneens een volle huiskamer. Gelukkig zijn ze eenvoudig te identificeren en heb je niet een concentratie van Sequins in een bepaalde plaats of in een tijdvak, zoals bij The Jewels en The Rogues het geval is. Er zijn vier groepen met de naam The Sequins: New York, Renfro, Ascot en Chicago. 'Onze' Sequins is de laatste. 'I've Got To Overcome' is echter uitgebracht op een label uit Skokie, maar dat is evenals Chicago nog steeds Illinois. Getuige het label moet het echter in Memphis, Tennessee, zijn opgenomen. Als de groep uit Dokkumer Nieuwe Zijlen was gekomen en dit plaatje in Bartlehiem had opgenomen, had het waarschijnlijk niet anders geklonken. Er zit evenmin een Tennessee-geluid in en, buiten de uitspraak, mist het ook de rauwheid van Chicago. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik het zelfs erg Supremes vind klinken, maar dan zonder de kenmerkende Motown-beat. Een heerlijk gevalletje 'girl group sound' uit de jaren zeventig. Deze groep maakt tot en met 1973 een handvol singles voor uiteenlopende labels in Chicago, maar dit is hun meest geliefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten