Na het enorme succes van afgelopen vrijdag ging De Buze vanavond opnieuw open voor het voetballen. Ik ben vrijdag ook geweest en het is een aardig clubje vrienden. Bovendien heb ik het geluk dat ik vandaag vrij was. Komende maandag zal ik de wedstrijd thuis moeten volgen, omdat ik tot pas tegen het begin van de match thuis ben vanuit het werk. Nee, ik ben niet bepaald een sport=kijker of voetballiefhebber, maar zo'n WK of EK volgen met een groepje vrienden is voor mij sinds 2000 een hit. Verder is dit een voetbal-vrij blog. Ik kán er gewoon niet over schrijven, omdat ik geen... euh... bal verstand heb van het spelletje. Ik observeer het een beetje en juich zo nu en dan even als het blauwe team eentje in het doel schiet. Hoezo Oranje? Vandaag moest ik even nadenken over een onderwerp. Ik moest hoognodig weer eens een standbeeld oprichten en heb diverse kandidaten op het oog, maar moet nog even een keuze maken. Dit beeld moest namelijk op de hoek van de Schuurmansweg en Kolderveense Bovenboer komen en dat wil je niet iedereen aandoen... Zo stelt het Raddraaien mij ineens in de gelegenheid een beeldje op te richten voor twee broers die normaliter wel eens over het hoofd worden gezien. In Nederland hebben ze slechts twee singles in de Tipparade, de tweede daarvan is 'Where Can We Go' en is het onderwerp van deze aflevering van Raddraaien.
Gisteren noemde ik al dat ik 17 juni 1989 als startdatum van mijn collectie beschouw omdat ik toen voor het eerst plaatjes kocht die ik niet kende. Achteraf gezien niet helemaal waar, want het merendeel van de rommelmarkt in 1987 (nummers 12 tot en met 16) kende ik evenmin, maar dat terzijde. Vanaf 1990 heb ik een abonnement op het Hitdossier van de bibliotheek in Sneek. Ik ga eens in de drie weken naar de bieb om het boek af te stempelen en hij gaat dan meteen weer mee naar Jutrijp. Totdat in 1994 het nieuwe Hitdossier verschijnt en ik zelf een exemplaar koop. Het singles verzamelen lijkt dan al een beetje op het compleet krijgen van de Top 40 met een bijzondere interesse voor de Tipparade. De 'underdogs', de plaatjes die het net niet hebben gehaald. Hoewel ik sinds een paar jaar strenger ben geworden op wat ik mag kopen, neem ik nog geregeld een plaatje mee dat ik uit het Hitdossier ken, maar nog nooit heb gehoord. Soms draai ik zo'n plaat en ontdek een parel, maar vaker nog gaan ze linea recta 'het archief' in. Neem nou zo'n 'Where Can We Go' van Cate Brothers. Ik heb het plaatje sinds 2000 in mijn bezit, maar ik heb hem twintig minuten geleden voor het eerst gedraaid! Hoewel ik de kans klein inschat dat die ooit weer uit het hoesje komt, heb ik allesbehalve vervelende minuten gehad.
Twee dagen nadat Elvis Aaron Presley ter wereld is gekomen, wordt in Arkansas nóg een rock-legende geboren: Ronald 'Ronnie' Hawkins. Het verschil is echter dat Elvis bijna 37 jaar niet meer onder ons is en dat Hawkins op zijn 79e nog steeds 'alive and kicking' is. Tijdens zijn studie formeert hij in 1956 zijn eerste band: The Hawks. Het is uiteindelijk op advies van Conway Twitty dat Ronnie met The Hawks tournees onderneemt door Canada, de eerste vindt plaats in 1958. Kort daarop besluit Hawkins zich te vestigen in Canada en alleen drummer Levon Helm volgt hem in de voetsporen. De rest van The Hawks wordt samengesteld uit een stel Canadezen: Robbie Robertson, Rick Danko, Richard Manuel en Garth Hudson. In 1964 verlaat het gezelschap Hawkins om de band van Bob Dylan te worden. Bovendien maakt het vanaf 1968 zelfstandig platen als The Band.
Hawkins groeit op in Lafayetville in Texas. Wie de overige oorspronkelijke leden van The Hawks zijn, vertelt de geschiedenis niet. Er zijn slechts drie namen bekend: Helm en de gebroeders Earl en Ernie Cate. Earl is de gitarist, Ernie de pianist en ze zijn beide gezegend met een fijne zangstem en zijn in staat liedjes te schrijven. In de jaren zestig toert het duo met 'southern soul' langs de clubs, maar tot een plaatopname komt het in die tijd niet. Dat gebeurt pas als ze hun oude bandmaat Levon Helm tegenkomen. Die is onder de indruk van de liedjes van de broers en regelt een contract bij de maatschappij waar ook The Band aan verbonden is: Asylum. In 1975 verschijnt het debuutalbum van de broers en de lijst van medewerkers is indrukwekkend. Niemand minder dan Booker T. & The MG's-gitarist Steve Cropper als producent en muzikale medewerking van Donald 'Duck' Dunn (eveneens een MG), Levon Helm en Poco-bassist Timothy B. Schmit die zich even later bij The Eagles zal voegen. Als eerste single verschijnt 'Union Man', dat in Nederland in drie weken Tipparade naar negen klimt. In Amerika doet de plaat het beter en is het zelfs haar enige hit: Het piekt op 24 en staat 20 weken in de lijst. Tegen het einde van 1976 ziet 'In One Eye And Out Another' het levenslicht, maar de single die daarvan wordt getrokken is in Amerika een flop. Dan nu het opmerkelijke nieuws: Deze doet het in Nederland beter dan 'Union Man'. Hoewel de Top 40 buiten bereik blijft, piekt deze single op 15 januari 1977 op een derde plek in de Tipparade.
Om een lang verhaal kort te maken: Het succes zal niet terugkeren voor Cate Brothers. In de begin jaren tachtig doet het duo mee in een reünie van The Band, waar Robbie Robertson als enige verstek laat gaan en Ernie en Earl hem moeten 'vervangen'. Sinds de jaren negentig maakt Cate Brothers onregelmatig albums voor onafhankelijke maatschappijen.
Maar nu... de plaat zélf. Zoals ik zei, kende ik hem tot een half uur geleden niet. Met een klein beetje geluk zou ik hem nog eens uit de bak kunnen vissen voor The Vinyl Countdown, want er zijn slechtere platen gemaakt. Ik had heel erg 'country' verwacht, maar dat valt reuze mee. Het liedje zelf is een beetje kleurloos, ook al zit er een leuk gitaar-slagje in en vanaf het tweede couplet een orgel-riedel. Dat 'kleurloze' is, naar mijn mening, wel representatief voor Asylum. Het is gedegen rock, maar ook in 1976 is daar genoeg keuze in. Ik kan me dus best voorstellen waarom deze het niet heeft gehaald. Blijft wel een leuk nummer en een aardig onderwerp voor het Raddraaien. Waarvan akte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten