Singles round-up: juni 1

De stof uit de schoolbanken in de praktijk brengen. Met dat idee is het Drenthe College, een scholengemeenschap met vestigingen door de gehele provincie, bijna twee jaar geleden in Meppel een winkel begonnen welke wordt gerund door de leerlingen. Echter... voor een 'normale' winkel moet je spul inkopen en dan maar afwachten of je ze kwijt raakt. Een kringloopwinkel is evenmin een optie, omdat Meppel daarvan al twee heeft. En dus begint het een inbrengwinkel. Omdat het gelieerd is aan een school is het enige nadeel dat de winkel alleen doordeweeks open is. Zaterdag, schoolvakanties en de maanden juli en augustus zit de zaak op slot. Ik was daar al een paar keer geweest, maar het had steeds elpees. Wel kwaliteitsspul en per stuk geprijsd, maar ik heb toch meer met de singles. Gistermiddag wipte ik voor het eerst in een half jaar binnen en vond drie dozen afgeladen met singles. De winkel sloot binnen tien minuten en dus nam ik me voor om vandaag te kijken. Ik had reeds gezien dat hier ook de singles apart waren geprijsd, maar...? Of het een vergissing is, weet ik op dit moment niet, maar de papieren maakten geen onderscheid in de singles: 1 euro per stuk, 6 voor 5 euro, 14 voor 10 euro. Ik heb 35 singles meegekregen voor 25 euro en... het is topspul! Vanwege de aard van de prijs en de schitterende kwaliteit zitten er ook enkele 'vervangers' tussen. Vandaag presenteer ik jullie de eerste twaalf, morgen de volgende elf en zondag nogmaals twaalf. Bovendien krijgen jullie dan ook de Schijf van 5. Laten we maar snel beginnen...

* Argosy- Mr. Boyd (NL, DJM, 1970)
Beide nummers zijn geschreven door ene R. Hodgson en... jawel... we hebbeb hier met Roger Hodgson van doen! Roger zal later furore maken met Supertramp, maar ook hij moest ergens beginnen. Op deze single wordt hij bijgestaan door een sessie-pianist die eveneens erg beroemd zal worden: Elton John. Als Argosy is Hodgson nog mijlenver verwijderd van 'Crime Of The Century' en 'Even In The Quietest Moments'. Hij neemt de single op in 1969, maar het duurt tot 1970 eer deze een globale release krijgt. 'Mr. Boyd' is een ietwat drammerig popliedje dat een beetje onterecht als 'psych-pop' wordt weggeschreven. De b-kant heet 'Imagine' en heeft natúúrlijk niets met John Lennon van doen. Wel horen we hier de stem van Hodgson zoals we die van de Supertramp-platen kennen. Er zit een prijsstickertje van vier euro op de hoes en zelfs dat is deze 'nugget' dubbel en dwars waard. De plaat verkeert namelijk in bijna-nieuwstaat met het hierboven afgebeelde fotohoesje.

* Beano- Candy Baby (US, London, 1974)
Beano is zo'n voorbeeld van een naam die me wel iets zegt. Dat blijkt. Beano is in de vroege jaren zeventig een groep die een zekere bekendheid geniet in de 'working man's clubs' in het noorden van Engeland. Dit heeft met name te maken met de komische sketches die de groep opvoert en dat is ook terug te horen op deze single. 'Candy Baby' is namelijk een heerlijke parodie op de 'highschool pop' uit de vroege jaren zestig en op de b-kant steekt men vrolijk de draak met de rock'n'roll. Om te draaien niet heel interessant, maar misstaat niet in de jaren zeventig-bakken.

* Michel Delpech- Wight Is Wight (Frankrijk, Barclay, 1970)
In de vroege jaren negentig wordt op de Nederlandse televisie een Belgisch programma uitgezonden. Volgens mij heette het 'De Hitfabriek', maar het is, hoe dan ook, van de hand van Marc Brillouet. Hij neemt de kijker mee in de muziekgeschiedenis van de jaren zestig en zeventig en combineert beelden van de actualiteiten van toen met passende titels. Hier hoor ik voor het eerst 'Wight Is Wight' van Michel Delpech. In ons eigen Hitdossier wordt de plaat ten onrechte genoteerd als 'White Is White'. Ruim twintig jaar later valt de plaat me ietsje tegen. De instrumentale b-kant heb ik nog niet uitgeprobeerd, maar daar verwacht ik evenmin iets van.

* Neil Diamond- I Got The Feelin' (US, Bang, 1966)
Blijft leuk, zo'n stokoude Neil Diamond-original, maar misschien nog wel temeer omdat ik beide kanten nog niet anders op single heb. De b-kant is namelijk Neil's eigen versie van 'The Boat That I Row', dat in 1967 een hit voor Lulu zal opleveren.

* Fickle Pickle- Maybe I'm Amazed (NL, Philips, 1971)
Ik weet dat ik hiermee bepaalde lezers tegen de haren zal instrijken, maar zelf heb ik deze versie van Fickle Pickle altijd beter gevonden dan het origineel van Paul McCartney. Ik kocht de single voor het eerst in 1993 en die was toen al nauwelijks te draaien. Toch hoor je me niet klagen, want die single was toen twee kwartjes. Nu heb ik voor ietsje meer eentje die wel kraakvrij is en dat komt de schoonheid van de plaat alleen meer ten goede!

* Four Tops- Ain't No Woman (NL, Probe, 1973)
Ook iets dat niet iedereen zal beamen, maar bij The Four Tops gaat mijn voorkeur uit naar hun latere werk. Natuurlijk... een 'Reach Out I'll Be There' staat nog steeds als een huis, maar als je het pad van de geheide hits verlaat, kom je al gauw in het schemergebied van over-georkestreerde dingen en soms niet heel goede cover-versies. Met alle respect: Hun 'Cherish' is bijvoorbeeld niet te pruimen. Vanaf 'Still Waters', het album uit 1970, vindt een ommekeer plaats. Het lijkt alsof The Four Tops minder afhankelijk worden van de nummers die ze door de strot geduwd krijgen, maar zelf het repertoire mag uitzoeken. En zo kom je vanzelf uit bij deze schoonheid uit 1973. De jongens hebben Motown dan al verlaten en komen uit voor Probe. De heren Lambert, Potter en Barri voorzien The Four Tops van een heerlijk midtempo-nummer waar de klasse vanaf straalt.

* Gruppo Sportivo- Disco Really Made It (UK, Epic, 1979)
Wablief? Gruppo Sportivo op Epic? Ja, ik kijk er ook van op. Ik wist wel dat Gruppo Sportivo een cultstatus geniet in Amerika en zou eveneens hebben verwacht dat Ariola de plaat in Engeland had uitgebracht. Epic en Ariola hebben in de verste verten niets met elkaar van doen. Natuurlijk heb ik deze Ariola-single met fotohoes, maar zo'n puntgave Engelse persing kan ik gewoon niet weigeren.

* Alex Harvey- To Make My Life Beautiful (NL, Capitol, 1972)
Ik kocht mijn eerste exemplaar in een zeer goede staat in 2004. Ik weet niet precies wat er sindsdien heeft afgespeeld, maar laatst wilde ik hem nog eens draaien en toen bleek die zo krom als een hoepel te zijn. Omdat 'To Make My Life Beautiful' al een gedragen nummer is, klinkt dat gejengel afschuwelijk. Nu heb ik hem weer, helaas ditmaal met het zwarte Capitol-label (die eerste had een rood Capitol-label, eveneens Nederlands) en met het fotohoesje. Deze Alex Harvey mag niet verward worden met de extravagante Schotse rocker van The Sensational Alex Harvey Band.

* Donna Hightower- Brush Those Tears From Your Eyes (Duitsland, Telefunken, 1973)
Hoewel Hightower pas in 1972 en 1973 twee hits heeft met 'If You Hold My Hand' en 'This World Today Is A Mess', maakt ze al platen sinds de jaren vijftig. Het eerste dat me opvalt als ik de single uit de bak trek, is de korte speelduur van beide kanten. Het label vermeldt 1973 en dat is ook alle info die ik op het wereldwijde rag kan vinden. Toch weet ik zeker dat dit twee opnames uit de jaren vijftig zijn. Beide zitten in de jazzy swing-hoek, lekker 'upbeat', maar het heeft niets van doen met haar hits uit 1973. Mocht het nog niet zijn opgevallen, ik heb een zwak voor Donna Hightower en met name haar 'If You Hold My Hand'. Als ik andere singles van Hightower voor weinig kan vinden...?

* Donna Hightower- If You Hold My Hand (NL, Dureco, 1983)
Geproduceerd door Dick Bakker en die deed niet het origineel. Ik weet dus meteen dat het een nieuwe opname is. De house-producer Sonny J. gebruikte een paar jaar geleden 'If You Hold My Hand' voor zijn hit 'Handsfree' en omdat daarin stukjes zitten die niet op de originele Pink Elephant zijn te horen, hoopte ik even dat ze afkomstig zouden zijn van deze single. Helaas... Onder leiding van Dick Bakker zijn alle feestelijke elementen van het origineel weggepoetst en blijft een gortdroog disco-nummer over. De b-kant, 'I'll Carry On', had met een beetje fantasie in een set van de Nottingham Oddfellows kunnen zitten en daardoor mag de single in de reserve-Blauwe Bak.

* Jimmy 'Bo' Horne- Spank (NL, TK, 1979)
Ik heb inmiddels een behoorlijke waslijst aan 12"-singles die ik nog eens wil hebben, alleen... ik vergeet vaak om ernaar te zoeken. De uitgerekte versie van 'Spank' van Jimmy 'Bo' Horne staat eveneens op dat lijstje, maar ik prijs me al gelukkig met de 'instrumentale' versie in de vorm van 'Spank Sixty-Nine' van The Brooklyn Express, welke ik op dat formaat heb. Deze single pakt in bijna vier minuten het beste uit de 12" en dus is die zeer welkom in mijn bakken.

* Lena Horne- Now! (UK, Stateside, 1963)
Ik had hem gisteren al in de handen, maar had de single toen terug gezet. Vier euro zal niet veel zijn voor de single, maar ik durf de gok niet aan. Had achteraf wel gekund? Natuurlijk, het is jazz, maar 'Now!' kan er nog wel mee door. De b-kant, 'Silent Spring', is een ballade waarin Horne zich helemaal laat gaan, maar ja... of we die ooit gaan draaien, is maar weer de vraag.