Week Spot: Alder Ray

,,Of je gaat vissen óf je boort naar olie". Een uitspraak van een 'soul brother' en collega-radiomaker. We hebben het dan over de benadering van het begrip Northern Soul op Engelse feesten. Er wordt meestal gevist: De vijver is groot genoeg met honderden liedjes die al zijn geaccepteerd in het kringetje. Zelf ben ik meer van het boren naar olie: Het vinden van plaatjes die nog niet die waardering hebben gekregen en toch uitstekend in het idioom vallen. Je kan daarbij nóg een stapje verder zetten en trachten biografische details van de artiest boven water te halen. Ook ontzettend leuk, hoewel van sommige artiesten helemaal niks bekend is. Sommige zijn in de loop der jaren getraceerd en op de hoogte gebracht van de populariteit van hun oude, soms vergeten, opnames. Alder Ray is zo'n vrouw waarvan we niet weten of ze nog in leven is. Hoe dan ook, ze weet helemaal niets van de waardering die haar plaatjes jaren later hebben gekregen. Vandaar dat ik eveneens heb gekozen voor een foto van de dame in plaats van een single-label. Mocht iemand haar herkennen, laat haar dan even contact opnemen met Soul-xotica of het Soulful Detroit-forum. Die laatste mag ook, want daar heb ik voor dit bericht dan weer de meeste informatie vandaan gehaald. Alles dat bekend is over Alder Ray. Ze is deze week de Week Spot met 'Run Baby Run' uit 1968.

Je hoeft niet heel diep te boren om bij Alder Ray te komen. Zowel 'Cause I Love Him' als 'My Heart Is In Danger' zijn alom, in de Northern Soul- en meidengroepen-wereldjes, bekende nummers. Je vraagt dames niet naar de leeftijd, maar toch kan zulke informatie wel eens bruikbaar zijn. Hoe ze ertoe is gekomen om te zingen, een paar sappige details over de groepjes waar ze bij zat. En vooral: Wat is er gebeurd in de 'gaten' van haar levensloop en dan met name: Wat is er van Alder geworden na 1972? Nogmaals: Het zijn allemaal vragen waar we waarschijnlijk nóóit antwoord op zullen krijgen. Indien Alder nog leeft, zal ze ooit terug denken aan die opnames die ze in de jaren zestig heeft gemaakt? Zou ze zich realiseren dat anno 2013 drommen mensen de dansvloer op gaan als 'My Heart Is In Danger' wordt opgezet? En dat verzamelaars kapitalen over hebben voor een originele single? Zou ze zélf de singles nog op zolder hebben liggen?

We denken dat we Alder in 1964 voor het eerst tegenkomen als lid van The Buttons, die een eenmalige single maken voor het Ember-label. Waar de bewering vandaan komt en waaraan deze wordt gestaafd, is niet bekend, want van The Buttons bestaat helemaal geen informatie voor wat betreft de leden. Haar volgende groepje, The Delicates, is beter gedocumenteerd. Hiervan weten we dat de groep naast Alder uit Priscilla Kennedy, Freddi Poole en Patsy Seates bestaat, hoewel een publiciteitsfoto slechts drie dames toont. The Delicates zijn ook meer actief als groep en brengt in 1964 vier singles uit. Muzikaal zijn ze het meest verwant aan de traditionele meidengroepen, her en der wat Phil Spector-gimmicks, maar bovenal samenzang zonder een vaste leadzangeres. Met de doorbraak van The Supremes zal dit veranderen en hoort ook een meidengroep een vast aanspreekpunt te hebben. De eerste drie singles verschijnen op het Challenge-label en de laatste op Soultown. De tweede single, 'I've Been Hurt', heeft 'I Want To Get Married' op de b-kant. Alder zal datzelfde nummer zes jaar later nog eens hergebruiken.

Na het uiteenvallen van The Delicates doet Alder Ray Mathis (ze zal later ook de naam Alder Ray Black gebruiken) vooral aan sessiewerk. In 1964 heeft ze 'Cause I Love Him' opgenomen voor Liberty, jaren later omschreven als een 'meidengroep tour-de-force'. In 1966 krijgt ze opnieuw een contract, nu bij Minit, en dat levert wederom één single op. 'I Need You Baby' zal nooit erkenning krijgen, het is de b-kant, 'My Heart Is In Danger', die eind jaren zeventig in The Casino in Wigan wordt ontdekt. Hoewel Alder Ray daarna nog enkele goede platen heeft gemaakt, is het vooral voor dit nummer dat ze wordt herinnerd. Dan komen we uit bij de Week Spot, opnieuw een b-kant. Mijn inziens een prachtige double-sider: 'Run Baby Run' is een nummer met een onweerstaanbaar ritme en een lekker fel zingende Alder Ray. Het eerste woord dat me te binnen schiet is 'cool', maar niet als in de hippe straattaal, maar als in 'onderkoeld'. De eigenlijke a-kant heet 'Love Will Let You Down' en is een mid-tempo ballad waar de klasse vanaf druipt. Over de releasedatum van deze single op het Revue-label verschillen de meningen. Soulful Detroit heeft het over 1967, maar qua platenkennis wint de Engelse dj Dave Rimmer in geloofwaardigheid. Hij noemt 1968 als verschijningsdatum. Toch dringt de tijd dan wel in combinatie met het volgende feit dat de archeoloog op Soulful Detroit naar boven heeft gehaald: In mei 1968 begint Alder Ray te touren met 'The Wilson Pickett Revue'. Volgens een ooggetuige doet ze daarin enkel covers van Aretha Franklin en Etta James en vindt het blijkbaar niet nodig om haar laatste single te 'pluggen'. Wilson Pickett ontfermt zich over haar en heeft de meest wilde plannen voor haar carriére. Er komt niets van terecht. Er zijn geen opnames uit deze periode bekend en dan komen we bij een essentieel stukje uit de geschiedenis van Alder Ray: dé foto.

Deze foto is in 2010 voor een astronomisch bedrag geveild op Ebay en is niet alleen één van de mooiste publiciteitsfoto's van Alder Ray. Het geeft eveneens een klein beetje inzicht in haar carriére. Eerder werd verondersteld dat Alder Ray jarenlang bij Wilson Pickett was gebleven, maar deze foto uit 1969 spreekt boekdelen. Ze heeft inmiddels weer een andere agent en dit betekent dat ze niet meer bij Wilson Pickett is. Een jaar later verschijnt de single 'I Want To Get Married' op het Texaanse Jetstar-label. Deze maatschappij doet hoofdzakelijk in platen van Bobby Patterson en Alder Ray kan de focus niet op haar en andere artiesten leggen. Pas twee jaar later is ze terug als Alder Ray Black & The Fame Gang, haar voorlopig laatste kleinood. 'Just Because The Package's Been Wrapped & Opened' is de veelzeggende titel van het plaatje. Het verschijnt op het minieme Sound Plus-label. Maar daar eindigt het verhaal ook meteen. Het lijkt alsof Alder Ray Black met een oorverdovende knal het heelal is ingeschoten en inmiddels al 41 jaar zeer tevreden tussen de maan en de sterren woont. En nu mag haar eigen ster even schitteren voor een weekje!