dagplate: donderdag

Ik zou het verschrikkelijk jammer vinden als dit de laatste weekplate wordt, maar de woensdagen en donderdagen in de muziek zijn dermate beperkt dat er al spoedig een einde aan komt. De dagplate van vandaag heb ik ook al twee jaar weten te rekken, vorig jaar gaf ik nog het voordeel van de twijfel aan Asobi Seksu en twee jaar geleden was Cuby & The Blizzards present met 'Thursday Night', vermoedelijk de enige Nederlandse Top 40-hit met een donderdag in de titel. Dat woensdag niet overloopt van de liedjes kan ik me iets bij voorstellen. Wim Kersten brengt niet iedere woensdagmorgen bloemetjes mee, maar alleen na het carnaval en verder is die woensdag zo'n rare dag midden in de week. Toch heb ik me verbaasd over de hoeveelheid dinsdagen, dus waarom is donderdag dan geen 'hit'? De dag voor de dag voor het weekeinde, daar moest je toch meer nzzr uitzien dan zo'n stomme dinsdag? Hoe dan ook, de dames en heren muzikanten zien dat blijkbaar anders en dus presenteren we vandaag David Bowie. We waren evengoed de klos geweest als Eartha Kitt haar autobiografie 'vrijdagskind' had genoemd...

Het mag wel een keer! David Bowie op Soul-xotica. De man is hier niet heel erg vaak geweest en dat is op zijn minst een beetje vreemd, want David Bowie kan bij mij een potje breken. Een artiest die in meer muzikale fases is geweest dan een kat levens heeft. Bowie is een 'allrounder' pur sang. Alles wat hij aanraakt, kan hij aan. Dat hij in het ene ietsje beter is dan in het andere zal hijzelf ook ruiterlijk toegeven. Zijn electronische dansexperimenten uit de midden jaren negentig vind ik ietsje minder en ook zijn periode met Tin Machine mag het vergeetboek in! Overigens is Bowie al twee jaar favoriet voor de dinsdag, maar is dat volgens mij nog niet geweest. Peter heeft namelijk het mooie Nederlandse fotohoesje van 'Love You Till Tuesday' staan en die moest ik nog eens lenen. Voor Soul-xotica natuurlijk!

De jonge David Jones weet al op vroege leeftijd dat hij artiest wil worden. Eigenlijk wil hij in de voetsporen treden van zijn grote idool Anthony Newley, maar ook de rhythm & blues trekt hem wel. Met de rhythm & blues-groepen Davy Jones & The King Bees en The Lower Third maakt hij een paar plaatjes die tegenwoordig hun gewicht in goud waard zijn. In 1966 neemt hij de naam Bowie aan, uit adoratie voor de 19e eeuwse Amerikaanse strijder Jim Bowie, hoewel er ook bronnen zijn die het koppelen aan een jazzmusicus. Het is natuurlijk om de naamsverwarring met Davy Jones van The Monkees uit te sluiten. Des te verwarrender is dan dat zowel Bowie (onder zijn nieuwe naam) als de Monkee een single hebben opgenomen voor Pye. Ik kwam een aantal jaren geleden de single van de betreffende Monkee tegen voor een exorbitant bedrag omdat de handelaar hem verwarde met Bowie. Voor Pye maakt Bowie de uitstekende single 'I Dig Everything', een hit onder de Engelse Mods, maar succes laat nog jaren op zich wachten. Dan begint zijn periode bij Deram. De singles 'The Laughing Gnome', 'The London Boys' en 'Love You Till Tuesday' halen geen van allen de hitparade en het bijbehorende album 'David Bowie' is aanvankelijk een flop. Tot Bowie's grote ergernis zal Decca hem later nog vaak dwarszitten met het vroege repertoire.

Na 'Space Oddity' (1969) ontwikkelt Bowie zich al snel tot een artiest die je in de gaten moet houden. In de jaren zeventig en tachtig speelt hij handig in op trends en ontwikkelt zelf 'en passant' ook nog een paar. Aan het einde van de jaren tachtig is het even helemaal mis met Bowie. Hij besluit een punt te zetten achter zijn oude solowerk en met de groep Tin Machine verder te gaan. Daar komt hij al snel op terug, maar de eerste schade is zichtbaar. Gedurende de jaren negentig blijft Bowie wel muziek maken, waagt zich soms aan gedurfde dingen, maar de complimenten van vakbroeders staan niet parallel aan de smaak van de platenkopers en Bowie wordt langzamerhand een uitverkoop-artiest. Als je je geld niet meer kan verdienen met hitsingles moet je toch op zoek naar een andere bron van inkomsten. En daar hebben we in de late jaren negentig het computerspel 'Omikron- The Nomad Soul'. Bowie schrijft een aantal liedjes die als soundtrack dienen, een aantal daarvan verschijnt naderhand op '...Hours', de laatste Bowie-plaat van de twintigste eeuw. Het stemmige 'Thursday's Child' is de eerste single en bereikt in Engeland een bescheiden zestiende plek.

De inspiratie voor de titel komt inderdaad van de autobiografie van zangeres/actrice Eartha Kitt. Als veertienjarige verslond Bowie dit boek dat 'Thursday's Child' als titel had. En wordt me daar iets aan gegeven? Heeft Eartha Kitt wellicht een plaat gemaakt met 'Thursday' in de titel? Dat moet ik nog na zoeken, maar volgend jaar is er gewoon weer een weekplate. Al zal ik het vanuit het Israëlisch moeten vertalen, we gaan een 'donderdag' vinden! Morgen sluiten we de weekplate af met een uiterst exotische vrijdag...