Vervelende dingen kun je doorgaans het beste negeren. Er zijn immers zoveel leuke dingen die wél de moeite waard zijn? Als er één vaderlandse groep de laatste drie jaar zwaar onder vuur ligt, is dat Kane. Waarom? Daarover hoop ik in dit bericht wat opheldering te geven. Niet dat die kritiek nu meteen mijn mening is. Eigenlijk is dit bericht meer eentje over de tegenbewegingen die de afgelopen jaren ten strijde zijn getrokken. Doel: Kane moet uit elkaar! Hoewel volgens de initiatiefnemers de wereld er niet anders uit zal zien zonder één onbenullig Haags popgroepje, gooien de heren er een partij academische taal tegenaan, waar ik heel hard van moet spugen. Maar omdat dit laatste niet zo gepast is op een weblog heb ik besloten er een bericht aan te wijden. En zet ik 'en passant' ook nog 'Damn Those Eyes' in de schijnwerpers, want eerlijk is eerlijk: Ik vond het toen een goed nummer, nog steeds wel en weet nauwelijks een ander liedje van Kane voor de geest te halen. Wat veel zegt over de muziek van Kane.
Facebook krijgt er in de 'a-sociale' media zo nu en dan flink van langs. Vaak is het afgunst, maar nóg vaker de schuld van mensen die niet weten hoe ze met sociale media moeten omgaan. Kijk maar naar het gevalletje van Haren. Bij het organiseren van een 'event' gaat Facebook er automatisch vanuit dat het voor je Facebook-vrienden is bedoeld. Als dezelfde vrienden het opeens massaal gaan delen, wat je van échte FB-vrienden niet zal verwachten, en je hebt vijfduizend halve gare vrienden die je nog nooit in levende lijve hebt gezien, dan kan het voorkomen dat er duizenden 'vrienden' de provincie in gaan. Dat Facebook ook een tegenbeweging in gang kan zetten, blijkt wel uit de schoonmakactie die binnen een tijdsbestek van drie uren werd georganiseerd. En waar zou de Occupy-beweging zijn geweest zonder Facebook en Twitter? Maar omdat dit toch voornamelijk een weblog over muziek is: Hadden we anders ooit Slayer in de Top 2000 gekregen?
Het is in maart 2010 als ik op Facebook kennis neem van een lachwekkende actie. 'Kan dit GFT-afval meer 'likes' krijgen dan Kane?'. Ik 'like' het meteen om de leuke inslag en we bereiken ons doel. Een foto van rottend groenvoer heeft meer 'fans' dan Kane! Als dat achter de rug is, is het feitelijk ook gedaan met de pagina. Okay, er wordt soms even reclame gemaakt voor Ruben Hein, een artiest die wel wat meer verdiend volgens de initiatiefnemers, maar gedurende 2011 en 2012 vernemen we niks meer van dit clubje. Totdat ik vanavond zomaar weer een paar foto's op mijn 'tijdslijn' tegenkwam van 'Kan Dit GFT-afval Meer Likes Krijgen Dan Kane?'. Weinig muziek-geralateerd, wél een hele mooie foto die ik móest delen, maar toch met een bitter ondertoontje. Ik klik de pagina maar weer eens aan om te kijken wat hen nu bezield en zo kom ik terecht op een pagina waar ik al eens iets van had gehoord: 'Als we een miljoen likes hebben, stopt Kane ermee. Gaan we vanuit'. Vooral die laatste zin zorgt voor een lachsalvo. Op het eerste gezicht is het een herhaling van 'GFT-afval', op een melige manier tegen het wezenloze rockmonster Kane aan trappen. Eenzelfde manier als dat de Amerikanen doen met Nickelback. Maar dan lees ik een paar reacties. ,,De lol is er nu wel vanaf. Wees nu minder laf dan Kane en kap ermee", schrijft iemand. Een ander refereert aan een interview met de initiatiefnemers in de Metro. Dan zie ik rechts een interview met Vice dat door de makers zelf is gepubliceerd. Ik lees en huiver. Twee minuten na mijn 'like' zit de club weer eentje verder af van het miljoen.
In dat bewuste interview van Vice bezigen de twee mannen dezelfde academische taal als dat ze in de Metro hebben gedaan. Op zichzelf kan dat iets fraais opleveren. Niet alleen maar goedkoop afzeiken, maar middels driftig geconstrueerde argumenten iets of iemand naar beneden halen. De dodelijkheid van de pen en het inkt. Toch vervallen de heren in pseudo-academisch gebral zonder dat er nu echt een 'statement' wordt gemaakt. Nee, ze noemen hun actie niet eentje van haat. Ze zijn teleurgesteld in de belangstelling voor serieuze Nederlandse muziek. Daar zou Kane doorgaans ook onder vallen, maar nee, voor dergelijke lieden moeten we beslist alle cd's van New cool Collective in de kast hebben, want dat is pas muziek! Waarom ze nu precies Kane moeten hebben, begrijp ik al helemaal niet. Kane is anno 2013 een groep met een garantie voor hoge verkoopcijfers. Als ze zó gekant waren tegen het Amerikaanse nep-Nickelback en Pearl Jam-geluid van Kane, dan hadden ze dat in 2000 moeten zeggen. Kane breek je niet meer af, integendeel zelfs. Dinand is er aan gewend om te moeten reageren op dergelijke acties. ,,Als ze de miljoen gaan halen, dan gaan wij nog zeker tien jaar door", merkte hij onlangs op. Vechten tegen de bierkaar. Maar waarom? Volgens mij bevecht de groep de verkeerde categorie.
Je hoeft geen fan te zijn van hun muziek, maar Kane maakt oorspronkelijke muziek. Okay, het lijkt als twee druppels water op Nickelback en andere Amerikaanse bands, maar zij hoeven niet te 'jatten' en covers doen ze evenmin. Het is commercieel. Nou en? Laat heb een voorbeeld zijn van hoe de Nederlandse kunstsector zou moeten zijn. Als de jazzmusici hun brood niet met spelen kunnen verdienen, gaan ze maar fijn overdag in de fabriek werken. Nee, wat ik eerder een kwalijk verschijnsel in de Nederlandse muziek vind, is de Voice Of Holland-hype. Mensen die worden beoordeeld op hoe ze iemand anders kunnen nadoen. Die vervolgens de hitparade misbruiken met hun nietszeggende 'covers' om de populariteit te meten van zo'n 'artiest'. Lui die totaal geen enkele aanwinst leveren aan de Nederlandse muziek, maar wél doen alsof ze de bink zijn. Dan mag Kane van mij inderdaad wel vijfentwintig jaar door gaan, als we maar van die Voice-ellende bespaard blijven.
Dan mijn persoonlijke Kane-ervaring. Ik leer 'Damn Those Eyes' kennen als het een hit is. Het is begin 2000 en ik ben pas weer drie maanden terug in Nederland. Ik ging weg toen 'Nobody's Wife' van Anouk onderweg was naar de bovenste plek en dat in ogenschouw nemende (ik heb het succes van Acda & De Munnik gemist...), vind ik het voor een Nederlandse band een goede productie. Okay, in dat dramatische refrein doet Dinand net alsof hij het polderbroertje van Eddie Vedder is, maar een 'internationaal' geluid is altijd een must geweest in de Nederpop. Het schijnt dat Kane dertien jaar later nog op doude voet verder gaat. Prima! Ik ken nog honderden bands die in twintig jaar geen meter progressie hebben geboekt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten