We zijn weer terug bij af... Twee jaar geleden begon ik de weekplate op woensdag en vroeg me toen hardop af of we nu werkelijk 'die twee pretletters' hun dag zouden moeten geven. Je kan er niet omheen!Als de woensdag en de donderdag niet zo weinig was bezongen, had de weekplate nog jaren mee gekund, maar het zijn deze twee dagen waarop het geheel stuk loopt. Vorig jaar had ik nog de mazzel om 'Wednesday In Your Garden' te ontdekken. Volgend jaar zal ik vast een concessie moeten doen en dan maar de band Jamie Wednesday in de schijnwerpers zetten, want de woensdagen zijn op! Vandaag dan uiteindelijk toch maar die drie gezellige knapen, Nick & Simon & Garfunkel, met 'Wednesday Morning 3 AM'. Gewoon omdat het niet anders kan!
'Simon & Garfunkel zijn vet gaaf!', schreef een piepjong Facebook-vriendinnetje twee jaar geleden op haar 'timeline' (hoewel die toen nog niet bestond...). Op zichzelf vind ik het best een interessant gegeven: Meisjes die eigenlijk in de ban moeten zijn van Justin Bieber, maar die dan aan komen met muziek uit de tijd dat hun ouders werden geboren. Dan kan je zo'n zeiksnor als ondergetekende in je vriendenkring hebben, die daar hard tegenin gaat. 'Simon & Garfunkel zijn de Nick & Simon van de jaren zestig', schreef ik, toen nog onbewust. Sindsdien is het trio Nick & Simon & Garfunkel wel een feit! Het meisje in kwestie is inmiddels geen FB-vriendin meer (niet vanwege dit, maar omdat ik mezelf teveel een voyeur voelde bij haar openhartige updates), maar ze begreep toen wel mijn rol als 'advocaat van de duivel'. 'En toch vind ik ze gewoon cool'... Tja, je moet echt wel een hork zijn als je dan nog een kwaad woord over Simon & Garfunkel durft uit te spreken...
Wat is het bezwaar tegen Simon & Garfunkel? Kún je er bezwaar tegen hebben? Lastige vragen. Het antwoord is nóg lastiger. Nee, je kunt onmogelijk bezwaar hebben tegen Simon & Garfunkel. Hun muziek is voor acht tot tachtig, goede muziek en zorg voor teksten. Het toonbeeld van beschaafde Amerikaanse amusementsmuziek, ook al meent de moeder in 'Almost Famous' aan de hoes van 'Bookends' te kunnen zien dat 'they are on drugs'. 'Bridge Over Troubled Water' is een plaat die op een bepaald ogenblik in bijna iedere platenkast was te vinden, vaak vergezeld van Ennio Morricone, Thijs Van Leer en Robert Long. James Last heeft hier een lokaal verbod. Overgewaardeerd? Waarom? 'The Only Living Boy In New York' is zo'n parel die nagenoeg onontdekt is. 'The Boxer' is gewoon een klassieker, vooral niet aankomen! Voor het titelnummer is een mensenleven te kort. Je kan naar zoveel anders luisteren! Maar ja, ook Soul-xotica wil rock'n'roll en wat dat aangaat, is Simon & Garfunkel net een tikkeltje té braaf...
Zelf heb ik 'Wednesday Morning 3 AM' inmiddels acht jaar in mijn kast staan. Of nee, dat zeg ik verkeerd, hij staat waarschijnlijk in een doos of een zak op één van de twee slaapkamers. Ik heb hem eens gedraaid toen ik hem net had gekocht, maar de elpee heeft me nooit kunnen bekoren. Beetje vreemd, want ik heb 'The Paul Simon Songbook' bijna grijs gedraaid, vooral in de tijd in Mossley. 'The Sounds Of Silence' vind ik daarentegen ook een steengoed album. Maar met 'Wednesday Morning 3 AM' wil het maar niet lukken. Het titelnummer, dat de eigenlijke dagplate is, kan ik me evenmin herinneren. Noem het laksheid, maar ik heb de elpee niet voor de gelegenheid opgezocht.
Morgen gaan we dan verder met de plate van donderdag. Ook al zo'n pijnlijke dag, waarbij we de reserves moeten aanspreken. Vrijdag is er daarentegen weer genoeg keuze? Ik ben voornemens om die dag uit te pakken met een 'exoot' en een flinke knipoog naar onze fotohoesjes-man!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten