En dan nu... tot aan de weekplate: Raddraaien. Nog even snel de seria afmaken en dan in maart met een schone lei beginnen. Hoewel het raddraaien een fijn onderdeel van de Soul-xotica-routine is geworden, hebben we het de afgelopen maanden een beetje druk gehad. Ik heb precies een half jaar over 39 maal raddraaien gedaan, dat zal vanaf maart wel ietsje vlotter gaan. Na een lastig bericht over The Tan-Geers staat er een plaatje te popelen waarover je een telefoonboek vol kan schrijven: 'Get Off Of My Cloud' van The Rolling Stones. In de Franse Decca-uitgave, de Engelse Decca zit in de reserve van de Blauwe Bak (vanwege 'I'm Free', omdat ik hem zo lekker vind!), het moest wel een gek toeval zijn als we hem nog eens zouden raddraaien, maar het is mogelijk! Zal ik maar los branden?
The Beatles en The Stones. Hoewel ze op persoonlijk vlak goed met elkaar overweg kunnen, zijn ze in de muziek elkaars tegenpolen. Maar er is iets wat beide groepen in 1965 bindt: Ze worden 'geleefd'. The Beatles is continu op tournee of werkt in de studio aan een nieuwe plaat. Eind 1965 verschijnt het album 'Beatles For Sale', een zeer dubbelzinnige titel. Dat The Beatles zichzelf, als mensen van vlees en bloed, in de uitverkoop hebben gedaan, mag blijken uit de hoesfoto. Het kwartet heeft de wallen onder de ogen. Ook The Rolling Stones heeft in 1965 al twee jaar geen moment rust gehad. Waar The Beatles door eigen personeel in waarde werd gelaten, daar heeft The Rolling Stones bovendien te maken met een eigenzinnige manager/producer die probeert een wig te drijven in de onderlinge verstandhouding. Hij heeft dit beeld van een 'imago' voor de groep. Het heeft pianist Ian Stewart zijn podiumcarriére al gekost, nu heeft Andrew Loog Oldham zijn pijlen gericht op de oprichter en de meest beeldbepalende Rolling Stone tot dan toe, Brian Jones.
'Moeders houdt uw dochters thuis', dat is één van de advertenties die Oldham laat plaatsen. The Rolling Stones is het type jongens waarvoor je moeder je altijd heeft gewaarschuwd. Langharig werkschuw tuig, altijd in voor een relletje en ze denken maar aan één ding... Daar hoort wilde opruiende muziek bij en niet de verfijnde blues waarmee de groep in 1962 is begonnen. Brian Jones is veel te lieflijk voor dat imago en moet dus weggepoetst worden uit het plaatje. Dat gaat maar moeizaam, mede omdat Jones de oprichter is van de groep. Gek genoeg heeft bassist Bill Wyman de meeste 'groupies', hoewel zijn vrouw en kind dat niet mogen weten. De drugsverslaving zal Jones uiteindelijk uit The Stones doen vertrekken, je kan in de muziek ook de nodige steken onder water bespeuren. Neem bijvoorbeeld 'Get Off Of My Cloud'.
Brian Jones en Keith Richards bespelen de gitaren op het nummer, maar Brian's partij is alleen in de originele mono-mix te horen. Op officiële stereo-opnames is zijn partij weggemixt. 'Cloud' is de opvolger van 'Satisfaction', de single die heeft bewezen dat Jagger en Richards goed in staat zijn om hun eigen repertoire te schrijven en derhalve een wereldhit is geworden. Dan moet er een opvolger komen, maar The Stones is intussen ook nog eens op tournee door Amerika. Ze hebben het eindeloos uitgesteld en dan moet het toch maar gebeuren. Mick Jagger schrijft de tekst, Keith Richards de muziek en het is uitgedacht als een rhythm & blues-liedje in de traditie van Lee Dorsey. Het is de slechte voorbereiding en de destructieve manier van produceren die 'Cloud' tot het onstuimige rommeltje maakt zoals we het kennen. Het past echter helemaal in het 'bad boys'-imago en dhet wordt overal ter wereld een grote hit. Zowel Richards als Jagger distantiëren zich jaren later van het resultaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten