'De eerste keer' is nooit te evenaren en zo zijn er meer van die 'eerste dingen'. Een Facebook-vriend en muziekliefhebber memoreerde vorig jaar uitgebreid zijn eerste cd-speler. Die kocht hij precies 25 jaar ervoor. Natuurlijk! Het jaar 1987. Menig vinylliefhebber riep vóór 1987 dat hij pas een cd-speler zou kopen als 'Sergeant Pepper' op zo'n glimmend schijfje werd uitgebracht. En dat gebeurde dus in 1987. Ik begon twee jaar later met het speuren naar singles op rommelmarkten en viel met de neus in de boter. Menig oude hippie had een cd-speler gekocht en leverde de plaatjes in bij de plaatselijke voetbalvereniging ten bate van een rommelmarkt. Hoewel het in het begin ook 'bij gebrek aan beter' was, ontwikkelde ik eveneens een liefde voor het gezellig knisperende vinyl. Ik stond niet vooraan om een cd-speler te kopen en vermaakte me tot en met 1992 met platen en cassettes. Toen ging ik aan het werk als muziekrecensent voor het Sneeker Nieuwsblad en kreeg in oktober 1992 mijn eerste cd: Een cd-maxisingle met de drie finalisten van de Kleine Prijs Van Sneek. Even later gevolgd door de mini-cd 'Simmersnie' van Reboelje. Toen begon een cd-speler steeds meer noodzaak te worden. De nieuwe vinylplaten werden al steeds schaarser en bovendien was een cd-tje niet veel duurder, qua opname en productie, dan een cassettebandje. De cd had de toekomst!
Had de toekomst... Inderdaad, in de verleden tijd. Als er één geluidsdrager is die het zwaar heeft te verduren, is het wel de cd. Vroeger had je achter de toonbank van de platenwinkel een rek met cd-singles. Waar die zijn gebleven? In bepaalde gevallen worden ze niet eens meer geperst en zijn de hitparades dus puur gebaseerd op 'airplay', het aantal downloads via officiële kanalen en de albumverkoop. Maar ook die laatste categorie heeft het zwaar. Er is nog één muziek-genre waarbij de liefhebbers nog speuren naar een authentieke cd en dat is die van de heavy metal. De best verkochte fysieke cd is elk jaar weer eentje uit het stevige genre, in tegendeel van wat de hitlijsten ons doen willen geloven. Niks geen Volendam!
Terug naar 1992. Er moest dus beroepsmatig een cd-speler komen. Mijn eerste baantje was op de zuivelfabriek in Heeg en de verdiensten hier waren zó goed, dat ik na een week een ghettoblaster met cd-speler kon aanschaffen. Een paar weken eerder had ik al wat 'vulling' gekocht. V&D had eenmaal per jaar, vaak in januari of februari, het Prijzencircus. In de jaren tachtig kon je nog een kilo elpees kopen, in januari 1993 heeft het warenhuis vooral héél veel cd-singles in de uitverkoop. Een gulden per stuk. Er zijn ook duurdere cd-singles, want ik herinner me nog een hele serie 're-issues' van de jaren zestig-singles van The Beatles. Toch let ik op de kleintjes en ga met drie cd-singles van een gulden naar huis. Hoewel..., was het niet 3-voor-een-rijksdaalder?
Eentje speelt even verstoppertje in mijn geheugen, misschien komt die nog later in dit bericht. De tweede is 'What God Wants' van Roger Waters. Die hoorde ik in november nog tijdens mijn fietstochtje naar Zwolle. Voordat ik bij De Singel naar binnen kon, zat ik even tijd te doden in Grizzly's en hoorde toen opeens Roger Waters. Ik had de plaat zeker in achttien jaar niet meer gehoord! De derde keuze is de dagplate van vandaag. Deze stond twee jaar geleden in de Schijf van dinsdag: 'Tuesday Afternoon' van Stonecake. De plaat was in thuisland Zweden in 1991 een doorslaand succes geweest, maar in Nederland wilde het maar niet lukken. Met name Jan-Douwe Kroeske was een groot aanhanger van het nummer en probeerde de plaat nog enkele malen te 'pluggen'. Zo ook in de zomer van 1992 toen ik dit charmante retro-popliedje voor het eerst hoorde. De plaat wilde maar geen verkoopsucces worden en zo kon je hem in janauri 1993 voor een piek bij V&D uit de bakken halen. Wat er nu precies heeft plaats gevonden, is me niet duidelijk. Nog één poging van Jan-Douwe of tóch met de hulp van Henk Westbroek? Enkele maanden na mijn aanschaf wordt 'Tuesday Afternoon' dan tóch nog een Top 40-hit. Het blijft echter wel een eendagsvlieg.
Als er nog eens een Zweed is die het nut van een Wikipedia-pagina in ziet, het zou hirr in Nederland zeer worden gewaardeerd. Dan laat ik de boel even vertalen door Google! Buiten een bezetting om en melding van de drie Stonecake-albums die tussen 1991 en 1995 zijn uitgebracht, komen we niet. Om het cd-verhaal even helemaal te besluiten: Ik heb in een jaar geen cd in handen gehad en heb buiten de dvd-speler van de computer ook geen apparatuur om dit spul af te spelen. Als de cd een vroege dood moet sterven, zal ik evenveel bloed aan mijn handen hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten